Στις 24 του μήνα είναι η 44η επέτειος της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, μετά την επτάχρονη «νύχτα», της απριλιανής Δικτατορίας, των ξενοκίνητων επίορκων στρατιωτικών και των συνεργών τους από το χώρο της καθεστωτικής οικονομικής, ακαδημαϊκής και εκκλησιαστικής ελίτ καθώς και από τη μεγάλη μερίδα των συγκροτημάτων του Τύπου.
Στις 24 Ιουλίου 1974 η χουντική “κυβέρνηση” Ανδρουτσόπουλου κατέρρευσε, αφού προηγουμένως είχε ανοίξει την κερκόπορτα στον καραδοκούντα, από καιρό, Αττίλα, με το προδοτικό Πραξικόπημα εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας και προσωπικά εναντίον του εκλεγμένου Προέδρου , Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Πανικόβλητη τότε η Χούντα παραδίδει την εξουσία στους πολιτικούς και ιδιαίτερα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Με την πτώση της Δικτατορίας υπήρχαν αρκετές ευνοϊκές προϋποθέσεις για μια νέα πορεία ανάτασης και ανόρθωσης της Χώρας σε όλους τους τομείς. Στα 44 χρόνια που πέρασαν σημαντικά γεγονότα σημάδεψαν το δημόσιο, κοινωνικό, πολιτιστικό, πνευματικό και πολιτικό μας βίο. Το πρόσημο σε κάθε ένα από αυτά δεν είναι αυτονόητο και κοινό για όλους.
Η Συνταγματικώς και νομικώς αποκατάσταση της πολιτικής Δημοκρατίας, με την ελεύθερη λειτουργία όλων των κομμάτων και φορέων, την ελευθερία του Τύπου, την ελευθερία του λόγου και του συνέρχεσθαι κ.λπ. είναι μία μεγάλη κατάκτηση σε σχέση με το προδικτατορικό και φυσικά το χουντικό καθεστώς. Αλλά η πολύτιμη αυτή αποκατάσταση, όχι μόνο δεν ολοκληρώθηκε με το να αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόμενο, αλλά κάθε μέρα και υποβαθμίζεται και στην ουσία γίνεται επιταγή χωρίς αντίκρυσμα. Η κομματοκρατία, η αδιαφάνεια, διαπλοκή, η διαφθορά, σε συνδυασμό με την ένταξή μας «στη χοάνη της Ε.Ο.Κ.-Ε.Ε», του άκρατου Καπιταλισμού-Φιλελευθερισμού και του γερμανικού ευρώ, προκάλεσαν αλυσωτές και εκρηκτικές αντιδράσεις πτώσης και παρακμής στους στρατηγικής σημασίας τομείς της Ελληνικής Πολιτείας. Αποτέλεσμα, εδώ και οκτώ χρόνια η Λαός μας να βιώνει ένα καθεστώς μιας νέου τύπου κατοχής.
– Το Κοινοβούλιο υπάρχει και λειτουργεί, σχεδόν αποκλειστικά, για να επικυρώνει τις εντολές- Μνημόνια των δανειστών. Τα βασικά νομοσχέδια, πριν ψηφιστούν από τη Βουλή, πρέπει να έχουν εγκριθεί από την Τρόικα.
– Το δημόσιο Χρέος, αντί να μειώνεται, αυξάνει και ολόκληρη η Πατρίδα μας σχεδόν έχει υποθηκευθεί.
– Αυξανομένου του Χρέους, η ποιότητα και η ουσία της λαϊκής κυριαρχίας, της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας ακολουθούν πτωτική πορεία. Γιατί τα μεγέθη «Χρέος και Δημοκρατία» είναι αντιστρόφως ανάλογα.
Έτσι την 24η Ιουλίου 1974, απαλλαχθήκαμε μεν από ένα ξενοκίνητο, ανελεύθερο και προδοτικό καθεστώς, αλλά δυστυχώς δεν οικοδομήσαμε την Ελλάδα της ουσιαστικής Δημοκρατίας με λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη , με Κράτος Πρόνοιας και ασφάλισης, με παιδεία, υγεία και εργασία σε όλους τους πολίτες.
Αφού γίνεται λόγος για την επέτειο της 24ης Ιουλίου, καλό είναι, για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας, να θυμήσουμε και κάποιες άλλες, «μαύρες», επετείους του ίδιου μήνα και με την ευχή να μη μας κληρονομήσει άλλη “μαύρη” επέτειο. Να θυμηθούμε, λοιπόν,μερικές από την πρόσφατη ιστορία:
1) Αποστασία Μητσοτάκη και Σια στις 15 Ιουλίου 1965, η οποία υπήρξε ο πρόδρομος της Απριλιανής Χούντας.
2) 29 Ιουλίου 1973, η Χούντα του Παπαδόπουλου διεξάγει δημοψήφισμα για την μετατροπή του πολιτεύματος σε «Κοινοβουλευτική Προεδρευομένη Δημοκρατία», επιβάλλοντας με νόμο να είναι μοναδικός υποψήφιος ο δικτάτορας! Τότε ο Νίκος Ψαρουδάκης γράφει το ιστορικό άρθρο «ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΙΛΑΤΕ Κε ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΕ;»
3) Πάλι 15 Ιουλίου, το 1974, το προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας του Ιωαννίδη, εναντίον του Προέδρου και Αρχιεπισκόπου της Κύπρου, Μακαρίου, το οποίο άνοιξε την κερκόπορτα στον Αττίλα. Είχε προηγηθεί, το αποτυχημένο πραξικόπημα , δυστυχώς, εκκλησιαστικών και «σούπερ ορθοδόξων», του ελλαδικού και κυπριακού κατηχητισμού , με απόπειρα την καθαίρεση(!), του Αρχιεπισκόπου. Θυμήθηκαν, τότε, με τον Αττίλα προ των πυλών, οι αθεόφοβοι, ότι οι ιεροί Κανόνες δεν επέτρεπαν στον Αρχιεπίσκοπο να είναι και Πρόεδρος Δημοκρατίας. Όργανα όλοι τους, εξ αντικειμένου, των αγγλοαμερικανών, που απαιτούσαν τον αποκεφαλισμό του «Κάστρο της Μεσογείου».
4) Επίθεση της Τουρκίας κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας, στις 20 Ιουλίου 1974.
5) Την 5 Ιουλίου 2015! Μην την ξεχάσει κανένας μας. Η έννοια της Δημοκρατίας καταρρακώθηκε από την “πρώτη φορά Αριστερά”, του ΣΥΡΙΖΑ. Η μετατροπή του μεγαλειώδους ΟΧΙ του ελληνικού Λαού στο ταπεινωτικό ΝΑΙ, υπήρξε μια στρατηγικού χαρακτήρα ήττα μας και ολοκληρωτική παράδοση της Χώρας μας στο τραπεζικό και χρηματιστηριακό Κεφάλαιο. Γιαυτό και η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα, “ως πρώτη φορά Αριστερά”, δεν θα παραγραφεί, ιστορικά, ποτέ.
Και για την Ιστορία των δύο Δημοψηφισμάτων, του Παπαδόπουλου το 1973 και του Τσίπρα το 2015:
«Μαθές δεν εματάγινε τέτοιο κουτί ρημάδι “ΟΧΙ” να ρίχνεις το πρωί να βγαίνει “ΝΑΙ” το βράδυ…»
Αυτή ήταν η μαντινάδα του Κρητικού βρακοφόρου λυράρη, στη γελοιογραφία του αξέχαστου και κορυφαίου των γελοιογράφων μας, του Βασ. Χριστοδούλου, στις 31 Ιουλίου 1973, στη “ΒΡΑΔΥΝΗ”,αμέσως μετά το χουντικό Δημοψήφισμα της 29/7/1973, στο οποίο είχαν κυριαρχήσει η βία και η νοθεία.
Στο Δημοψήφισμα της 5/7/2015, δεν υπήρξε μεν νοθεία ,αλλά ήταν ασφυκτική η πίεση που άσκησε στο λαό, το κλείσιμο των Τραπεζών, τα κάπιταλ κοντρόλς, οι εκβιασμοί των Δανειστών και η εγχώρια προπαγάνδα των ευρωληγούρηδων, ότι το “ΟΧΙ” ΘΑ ΣΗΜΑΙΝΕ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Ο λαός όμως τελικά δεν υπέκυψε και το “ΟΧΙ” θριάμβευσε.
Τελικά τι έγινε; Το 1973 το “ΟΧΙ” του λαού δεν επικράτησε, λόγω της βίας και νοθείας των τανκς.Το 2015, το “ΟΧΙ” του λαού επικράτησε στην κάλπη, αλλά στο Λαό επιβλήθηκε το “ΝΑΙ”, των ναιναίδων, όχι με τη δύναμη των τανκς, αυτή τη φορά, αλλά με τη δύναμη της δικτατορίας των Αγορών.!Ποιά η διαφορά; Το προσωπείο της Δικτατορίας. Το αποτέλεσμα το ίδιο. Η βούληση του Λαού σε πλήρη περιφρόνηση!
Και εμείς; Γελούσαμε σαν κάθε μέρα…! Καιρός να συνέλθουμε.
*Πηγή: Εφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», φ. 1013 (15/7/2018).
