Ο καθησυχασμός των Ελλήνων απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας οφείλεται σε μια απλοϊκή σκέψη, στη βάση της αληθινή, που λέει ότι ουδείς από τους ισχυρούς -ΗΠΑ και Ρωσσία- θα ήθελαν να δουν την Τουρκία ενισχυμένη και αναβαθμισμένη σε περιφερειακή δύναμη. Όμως -ως «απλοϊκή» αυτή η σκέψη- οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα.
Προφανώς κανέναν δεν συμφέρει να γίνει η Τουρκία μεγάλη. Θα την προτιμούσαν μικρή και υπάκουη, πιθανόν και διαμελισμένη.
Όμως την χρειάζονται!
Τόσο οι Αμερικανοί για την περίσφιξη της Ρωσίας, οι Ευρωπαίοι ως μεγάλη «αγορά», όσο και οι Ρώσσοι για τους αντίθετους λόγους.
Αυτό γνωρίζει πολύ καλά η ηγεσία της Τουρκίας και δεν είναι μονάχα ο Ερντογάν.
Γνωρίζει πολύ καλά, ότι το «Ανατολικό ζήτημα» βρίσκεται πάλι σε νέα όξυνση και ο μόνος τρόπος να επιβιώσει, είναι να εκμεταλλευτεί, με τον πιο πρόσφορο γι’ αυτήν τρόπο, τις αντιθέσεις μεταξύ Δύσης και Ανατολής, έχοντας επενδύσει, πολλά και για χρόνια, σε όλους τους συντελεστές ισχύος, που την καθιστούν ήδη μια υπολογίσιμη δύναμη.
«Η Τουρκία ή θα κερδίσει εδάφη, ή θα χάσει»
«Η Τουρκία ή θα κερδίσει εδάφη, ή θα χάσει» ομολόγησε με εκπληκτικό ρεαλισμό μόλις πέρσι ο Ερντογάν, αποδεικνύοντας ότι ξέρει πολύ καλά τι του γίνεται.
Το «Κουρδικό» είναι απολύτως υπαρξιακό πρόβλημα για την Τουρκία. Εάν προχωρήσει και δημιουργηθεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο κρατικό κουρδικό μόρφωμα στο μαλακό της υπογάστριο, ο διαμελισμός της, σε βάθος χρόνου, θα είναι αναπότρεπτος.
Πολύ περισσότερο, με την ταυτόχρονη επιδίωξη από διάφορες δυνάμεις, «ρευστοποίησης» των δυτικών μικρασιατικών παραλίων, ο έλεγχος των οποίων, μαζί με τα στενά, είναι αναγκαίος. Είναι αναγκαίος, πέραν της περίσφιξης της Ρωσίας, για την ολοκλήρωση της δημιουργίας του μεγάλου διαμετακομιστικού διαύλου επικοινωνίας της κεντρικής Ευρώπης με τα θερμά νερά και της πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ανατολικής Μεσογείου μέσω των Βαλκανίων και του Αιγαίου. Γι’ αυτό η Τουρκία κινδυνεύει να πάψει να υφίσταται, τουλάχιστον όπως τη γνωρίσαμε. Δεν γνωρίζω, όμως, εάν πρέπει να χαιρόμαστε, ή να ανησυχούμε γι’ αυτό.
Η Ελλάδα έτσι κι αλλιώς έχει ολοκληρωτικά παραδοθεί, με προσφορότερο όλων των εργαλείων τα μνημόνια. Και στα Βαλκάνια η προετοιμασία έχει προχωρήσει. Μένουν -πέραν της Σερβίας- τα στενά και η Μικρασία.
Στην πραγματικότητα η Τουρκία σήμερα δίνει αγώνα ζωής και θανάτου ακροβατώντας επάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί.
Δεν έχει επιλογές.
Ή θα υποχωρήσει και θα εξαφανιστεί, ή θα δώσει τη μάχη της επέκτασης μέχρι τέλους.
Ο κυνικός ρεαλισμός των μεγάλων δυνάμεων
Και ο Τράμπ και ο Πούτιν είναι ρεαλιστές ηγέτες.
Γνωρίζουν την αποφασιστικότητα της τούρκικης ηγεσίας μπροστά στο υπαρξιακό δίλημμα που αντιμετωπίζει. Δεν θα παρασυρθούν σε τυχοδιωκτισμούς που θα προκαλέσουν ευρύτερες και άκρως επικίνδυνες ανακατατάξεις στην παρούσα φάση.
Οι Κούρδοι είναι ένα «σπυρί» έτοιμο να κακοφορμίσει, όχι μόνον για την Τουρκία, αλλά και για το Ιράν, το Ιράκ, την ίδια τη Συρία, δηλαδή συνολικά για την ευρύτερη περιοχή, που κανείς δεν είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει, για να το επιδιώξει μέχρι τέλους, αναλαμβάνοντας το ρίσκο. Και οι δύο (Τράμπ και Πούτιν), μη έχοντας να αντιμετωπίσουν μια περίπτωση υποτέλειας σαν αυτήν της Ελλάδας, είναι υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουν το δικαίωμα της Τουρκίας να υπάρχει αυτεξούσια και αφήνουν, με τον τρόπο του ο καθένας, τις εξελίξεις επί του πεδίου να καθορίσουν το μέλλον.
Εάν οι Τούρκοι τα καταφέρουν, δεν πρόκειται να παρέμβουν και θα προσπαθήσουν να διασφαλίσουν τις ισορροπίες με την Τουρκία, κάνοντας επί της ουσίας «την ανάγκη φιλότιμο», παραχωρώντας της ό,τι διεκδικεί.
Διαφορετικά, «ουαί τοις ηττημένοις»!
Και αυτό το γνωρίζει πρώτος απ’ όλους και καλύτερα ο Ερντογάν.
Δεν έχει όμως άλλον δρόμο!
Ρώσοι και Αμερικανοί, πέραν της μεταξύ τους αντιπαράθεσης και του ανταγωνισμού, μπορεί να είναι ισχυροί, αλλά δεν είναι παντοδύναμοι, όπως ενδεχομένως πολλοί από εμάς θεωρούν.
Ως ρεαλιστές «παίχτες» συμβιβάζονται με τις πραγματικότητες, που εν μέρει μόνον μπορεί να επηρεάζουν, όπως αυτές διαμορφώνονται -και όπου δεν το έκαναν ηττήθηκαν. Όπως πχ οι Αμερικανοί στη Συρία. Αλλά και οι Ρώσσοι χάνοντας την Ουκρανία.
Η Τουρκία ανέπτυξε συντελεστές ισχύος, τέτοιους, που ουδείς μπορεί ανέξοδα να παραβλέψει, έστω κι αν είναι Αμερικανός, ή Ρώσσος…
Η συμφωνία Άσσαντ – Κούρδων αλλάζει τα δεδομένα
Η συμφωνία της κυβέρνησης Άσσαντ με τους Κούρδους, πράγμα που εξ αρχής επεδίωκαν οι Ρώσσοι, εάν πράγματι ισχύει, αλλάζει τα δεδομένα και επιταχύνονται εκθετικά οι εξελίξεις. Είναι μια εξέλιξη που διευκολύνει πολλούς.
Αν όλα πάνε καλά, και οι Κούρδοι δεν θα σφαγιαστούν, και η Τουρκία θα αποσυρθεί ικανοποιημένη, ότι απέτρεψε τη δημιουργία κουρδικού κρατικού μορφώματος στα νότια σύνορά της.
Η Ρωσία ως η μόνη συνετή δύναμη, εγγυητής της σταθερότητας και της ασφάλειας
Με τη διπλωματία πλέον να αναλαμβάνει τα υπόλοιπα και τη Ρωσία απόλυτο κυρίαρχο του παιχνιδιού, να επιβάλει την ενότητα στην κυριαρχία ολόκληρης της συριακής επικράτειας, εκκαθαρίζοντας σταδιακά και την περιοχή του Ιντλίμπ!
Η Ρωσία αναδεικνύεται ταυτόχρονα ως η μόνη συνετή δύναμη που μπορεί να εγγυάται τη σταθερότητα και την ασφάλεια στην περιοχή, καθώς και τη διεθνή ειρήνη, τόσο στους λαούς και της χώρες της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, όσο και διεθνώς.
Μολονότι οι δυτικοί δεν μπορούν να είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένοι με αυτήν την εξέλιξη και την κατοχύρωση της αναβαθμισμένης θέσης της Ρωσσίας, που λογικό είναι να προσπαθήσουν να την υπονομεύσουν στη συνέχεια:
1. Ο Τράμπ βρίσκει, επίσης, τη νομιμοποιητική βάση στο εσωτερικό των ΗΠΑ, για να αποσύρει τις αμερικανικές δυνάμεις από την περιοχή, ξεπερνώντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το εσωτερικό πρόβλημα που του δημιουργήθηκε.
2. Ενώ και οι Ευρωπαίοι πρέπει να είναι ευχαριστημένοι γιατί έτσι θα αποφύγουν μια αχρείαστη γι’ αυτούς πολιτικο-διπλωματική αντιπαράθεση με την Άγκυρα, και την περαιτέρω ψύχρανση των σχέσεων με την Τουρκία που βλάπτει τα συμφέροντά τους.
Τέλος καλό, όλα καλά λοιπόν; Ας μη βιαστούμε!
Το κομμάτι που λείπει από το πάζλ είναι οι πραγματικές προθέσεις του Ερντογάν και η σύνεση που καλείται να επιδείξει, καθώς και απρόβλεπτα γεγονότα και ανταγωνισμοί, που είναι δυνατόν να εκτρέψουν τις εξελίξεις. Πάντως, εάν ο Ερντογάν επιμείνει σε μαξιμαλίζουσες επιδιώξεις στο συριακό μέτωπο, θα χάσει, διότι πλέον δεν θα έχει τη στήριξη ούτε της Ρωσσίας, ούτε του Ιράν και με τεταμένες τις σχέσεις του με τη δύση, θα βρεθεί πολύ γρήγορα σε δυσχερέστατη θέση.
Μέχρι τώρα έχει αποδείξει ότι -παρά τους λεονταρισμούς του- ο Ερντογάν είναι ρεαλιστής. Οψόμεθα!
Η συνέχεια στο Αιγαίο
Γι’ αυτό και στο βαθμό που διευθετείται (εάν διευθετείται) το πρόβλημα της Τουρκίας με τους Κούρδους, ετοιμαστείτε για τη συνέχεια στο Αιγαίο…..
Όχι, μην ανησυχείτε, δεν θα γίνει πόλεμος. Κανείς δεν πρόκειται να διακινδυνεύσει να τιναχθεί η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ στον αέρα.
Η ελληνική «εφευρετικότητα» θα βρει τους τρόπους να παραχωρήσουμε ό,τι μας ζητείται, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Ακριβώς, όπως εύστοχα παρατηρεί ο έγκριτος Απ. Αποστολόπουλος στο SLpress.gr «….Αμερικανοί και Ευρωπαίοι διαβλέπουν, μετά τις Πρέσπες και τις εκλογές, ότι με μερικά επιδόματα μπορεί μάλλον να περιοριστούν οι πατριωτικές αντιδράσεις μιας κρίσιμης μάζας ψηφοφόρων»….
Ίσως, μόνον να χρειαστεί ένα απολύτως ελεγχόμενο προαναγγελθέν έτσι κι αλλιώς «θερμό» επεισόδιο, ως φύλο συκής της εξυφαινόμενης προδοσίας και της διαμεσολάβησης για την -υποτίθεται win-win- διευθέτηση των εκκρεμοτήτων. Με τις δύο χώρες υπό έλεγχο και αποδυναμωμένες στην ικανοποίησή τους, ότι αποφύγαμε εμείς τα χειρότερα, και οι Τούρκοι, ότι πήραν αρκετά από αυτά που ζητούσαν!
* Το άρθρο αυτό -επικαιροποιημένο μετά τη συμφωνία Άσσαντ και Κούρδων- δημοσιεύτηκε πρώτα στο «https://slpress.gr/» υπό τον τίτλο «Το δίλημμα Ερντογάν: Η Τουρκία ή θα επεκταθεί ή θα ακρωτηριαστεί»
