Εντυπωσιακές οι εξελίξεις στις διεθνείς σχέσεις της Τουρκίας του Ερντογάν προσφέρονται για μείζονα συμπεράσματα έναντι μιας Ελλάδας φοβικής, παραδομένης και δορυφορικής προς τα παρακμάζοντα ιμπεριαλιστικά κέντρα των ΗΠΑ, των Βρυξελλών και των γερακιών του Ισραήλ, με τα τελευταία να προσπαθούν ματαίως, μάλλον, ανταλλάξουν τη διαιώνιση της κατοχής των Παλαιστινιακών εδαφών με “γενναία” οικονομικά ανταλλάγματα πολλών δεκάδων δις ευρώ, κυρίως προς ισχυρές “δοσίλογες” μερίδες της Παλαιστινιακής οικονομικής “ελίτ”.
ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΗΠΑ: ΠΑΡΑΛΑΒΗ S-400 ΧΩΡΙΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ
Συγκεκριμένα, μετά από αρκετό καιρό αντιπαραθέσεων και απειλών, φαίνεται ότι η Τουρκία παραλαμβάνει τελικά τις επόμενες μέρες τις πρώτες συστοιχίες των S-400, με τον Ερντογάν να έχει πάρει διαβεβαιώσεις από τον Trump, στη συνάντηση τους στην Οσάκα της Ιαπωνίας, ότι η Τουρκία δεν θα υποστεί κυρώσεις εξαιτίας της προμήθειας των S-400 και ίσως, επιπροσθέτως, πλουτίσει και το αεροπορικό της δυναμικό με την εκκρεμούσα παραγγελία των 100 F35.
Αν αυτές οι εξελίξεις επιβεβαιωθούν πλήρως, θα συνιστούν μια έμπρακτη απόδειξη της φθίνουσας δυνατότητας των ΗΠΑ να επιβάλλουν το “νόμο” τους σε μια νευραλγική περιοχή και μάλιστα σε θέματα απόλυτα κρίσιμα για τον κεντρικό επικυρίαρχο ρόλο τους.
Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΠΑΙΡΝΕΙ S-400 ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΜΠΑΧΡΕΪΝ ΓΙΑ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Την ίδια ώρα, ενώ οι ΗΠΑ φαίνεται να υποχωρούν ατάκτως και αναγκαστικά, λόγω αδυναμίας, στους S-400, ο Ερντογάν δεν υποχωρεί ούτε βήμα προς τις αμερικανικές θέσεις. Αντίθετα, σπεύδει να υποστηρίξει τους Παλαιστίνιους και καταγγέλει από την Οσάκα το αμερικάνικο σχέδιο που συζητείται στο Μπαχρέϊν, με το οποίο οι ΗΠΑ, σε συνεργασία με τους σιωνιστές του Ισραήλ, επιδιώκουν να ανταλλάξουν την αποδοχή από τους Παλαιστίνιους της διαιώνισης της κατοχής των Παλαιστινιακών εδαφών, με τα οικονομικά ανταλλάγματα μιας βοήθειας μαμούθ, ενός Μεσανατολικού σχεδίου Μάρσαλ για τους Παλαιστίνιους, που θα το πληρώσουν κυρίως τα αραβικά κράτη του Κόλπου και το οποίο απευθύνεται ως δέλεαρ πρώτα απ’ όλα στην μεγαλοαστική τάξη των Παλαιστινίων, και ιδιαίτερα στις εκτεταμένες δοσίλογες μερίδες της.
Παρ’ όλα αυτά και αυτό το σχέδιο δείχνει το αδιέξοδο των αμερικανοϊσραηλινών σχεδιασμών για στρατιωτικές λύσεις στο Παλαιστινιακό.
ΕΡΝΤΟΓΑΝ-ΠΟΥΤΙΝ: ΚΟΙΝΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ
Στην Οσάκα, επίσης, πραγματοποιήθηκε ιδιαίτερα επιτυχής, όπως όλα δείχνουν, συνάντηση Ερντογάν – Πούτιν, όπου, πέραν των άλλων, συναποφασίστηκε ένα φιλόδοξο κοινό ρωσοτουρκικό επενδυτικό παραγωγικό πρόγραμμα με έμφαση στις νέες τεχνολογίες.
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΡΩΣΙΑΣ-ΙΡΑΝ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΓΙΑ ΣΥΡΙΑ
Παράλληλα, τις τελευταίες μέρες οριστικοποιήθηκε η πραγματοποίηση τριμερούς συνάντησης για την διαμόρφωση σχεδίου για το μέλλον της Συρίας όπου μαζί με την Ρωσία και το Ιράν θα συμμετάσχει και η Τουρκία, ενώ εκτός του παιχνιδιού τίθενται οι ΗΠΑ, οι οποίες για πρώτη φορά στην μεταψυχροπολεμική περίοδο κινδυνεύουν να χάσουν κάθε επαφή με τις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή.
Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
Είναι τραγικό ότι αντίθετα με την Τουρκία , η οποία όχι μόνο επικαλείται την ανάγκη μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής αλλά και την ασκεί στην πράξη, και μάλιστα, έχοντας η Τουρκία συνειδητοποιήσει την Δυτική παρακμή, την αδυναμία των ΗΠΑ να επιβάλλουν, όπως παλιότερα, την στρατηγική τους και τις αλλαγές συσχετισμών σε βάρος της Δύσης στην περιοχή μας και τον κόσμο, την ασκεί με ιδιαίτερη επιτυχία σε όφελος των ευρύτερων τουρκικών επιδιώξεων και ειδικά σε βάρος των ελληνοκυπριακών συμφερόντων, η Ελλάδα αγκιστρώνεται όλο και πιο σφικτά στον ευρω-αμερικανό-ισραηλινό κλοιό. Αυτή η αγκίστρωση καταδικάζει την χώρα μας να χάνει διαρκώς πολιτικό και οικονομικό έδαφος και να βλέπει τις απειλές και τις έμπρακτες καταπατήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων της και δικαιωμάτων της Κύπρου, να πληθαίνουν.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗ
Η Ελλάδα δυστυχώς αποικιοποιείται και χώνεται όλο και πιο βαθιά σε μια “προστασία” από φθίνοντα ιμπεριαλιστικά κέντρα της Δύσης, που χάνουν συνεχώς έδαφος, πνίγονται στις αντιθέσεις τους και παρακμάζουν, αδύναμα, σχεδόν, πλέον να επιβάλλουν την όποια βούληση τους στην περιοχή και πολύ περισσότερο να “προστατέψουν” την χώρα μας, πράγμα άλλωστε που ποτέ δεν έπραξαν.
Αντίθετα, είναι η Ελλάδα που, διατρέχοντας μείζονες κινδύνους, στηρίζει χωρίς αντάλλαγμα την παρουσία ΗΠΑ, ΕΕ, Ισραήλ στην περιοχή, με Αθήνα και Λευκωσία να αποτελούν το τελευταίο καταφύγιο του Δυτικού Ιμπεριαλισμού, στην Ανατ. Μεσόγειο έναντι κατά κύριο λόγο της Ρωσίας και δευτερευόντως της φιλόδοξης Τουρκίας, η οποία εκσυγχρονίζει ταχέως το ναυτικό δυναμικό της.
ΑΝΑΓΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα μια μεγάλη και υπεύθυνα, βήμα το βήμα, σχεδιασμένη ανατροπή στις διεθνείς πολιτικές και οικονομικές της σχέσεις της προς μια αυθεντικά πολυδιάστατη κατεύθυνση.
Δεν εισηγούμαι να ανοίξουμε εμείς τυφλές συγκρούσεις με τις ΗΠΑ ή την ΕΕ και το Ισραήλ.
Εισηγούμαι μια θετική χειραφέτηση από την όλο και πιο στενή και ατελέσφορη δορυφοροποίηση της χώρας μας απέναντι τους, όπως κυρίως εισηγούμαι νέες προωθημένες στρατηγικές πολιτικές, οικονομικές και αμυντικές σχέσεις κυρίως προς Ρωσία αλλά και προς Κίνα, Bric’s και σειρά άλλων μεγάλων και ανερχόμενων δυνάμεων και νέων περιοχών.
Αυτό συνιστά ένα ρεαλιστικό σχέδιο για την Ελλάδα του 21ου αιώνα.
ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΦΤΑΜΗΝΟ ’15
Αυτήν την απαγκίστρωση από τη εξάρτηση και την υποτέλεια επιχείρησα θετικά να υλοποιήσω ως υπουργός στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγοντας νέους πολιτικούς, οικονομικούς και αμυντικούς ορίζοντες ασφάλειας και ανάπτυξης της Ελλάδας.
Και επιχείρησα να την υλοποιήσω με δύο ριζοσπαστικές και ουσιαστικές κινήσεις που θα άλλαζαν θετικά τις πολιτικές και αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας μας, τις εξελίξεις στην περιοχή μας και στην Ευρώπη αλλά και πολλές παλιές ισορροπίες στον κόσμο.
Πρώτη κίνηση ήταν η συμφωνία για ένα μεγάλο στρατηγικό αγωγό ρώσικου φυσικού αεριού, ο οποίος θα πέρναγε από την χώρα μας για την Κεντρ. Ευρώπη, παρακάμπτοντας την Ουκρανική οδό, συμφωνία που υπέγραψα στην Πετρούπολη και η οποία ναυάγησε όταν έφυγα λόγω 3ου μνημονίου από την κυβέρνηση.
Δεύτερη κίνηση ήταν η υλοποίηση της πρότασης μου τον Ιούλη του 2015 για αξιοποίηση μέρους των αποθεματικών ύψους 16-22 δις της ΕΚΤ που βρίσκονταν στην Ελλάδα, προκειμένου να απαντήσουμε στους εκβιασμούς των Βρυξελλών, δίνοντας ανάσα επιβίωσης στον ελληνικό λαό και ανοίγοντας με ασφάλεια τους δρόμους εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη.
Και οι δύο αυτές κινήσεις μπορώ με κάθε υπευθυνότητα να διαβεβαιώσω ότι ήταν απολύτως ρεαλιστικές και αποτελεσματικά υλοποιήσιμες. Μπορούσαν κάλλιστα, παρά τις πιέσεις και τις δυσκολίες, εφ’ όσον υπήρχε ισχυρή πολιτική βούληση να υλοποιηθούν με άκρως επιτυχή τρόπο, αφού είχα μετρήσει αντιδράσεις και είχα υπολογίσει τους εξελισόμενους νέους συσχετισμούς αλλά και την φθίνουσα πορεία και κρίση στα κέντρα των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον.
Αν τότε αυτές οι δυο κινήσεις είχαν γίνει πραγματικότητα, σήμερα η Ελλάδα θα είχε πολύ καλύτερη θέση, θα είχε ασφάλεια και ταχεία ανάπτυξη ενώ πιθανότατα η περιοχή μας και η Ευρώπη θα είχαν μια διαφορετική και πολύ καλύτερη μορφή και εξέλιξη.
ΧΑΘΗΚΕ ΜΙΑ ΜΑΧΗ ΟΧΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ
Αν τότε, στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χάθηκε μια μάχη, δεν έχει χαθεί ο πόλεμος.
Αντίθετα οι μεγάλες προκλήσεις βρίσκονται μπροστά μας
Η Ελλάδα για να επιβιώσει χρειάζεται μια θετική ανατροπή σε κατευθύνσεις σαν αυτές που επιχείρησα το πρώτο επτάμηνο του 2015.
Όσο και αν οι εσωτερικοί πολιτικοί συσχετισμοί στην χώρα μας για τέτοιες ανατροπές μοιάζουν σήμερα απαγορευτικοί, η εικόνα αυτή γρήγορα μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει.
Αρκεί να βρεθούν πρωτοπόρες δυνάμεις στη χώρα μας που δεν πτοούνται από προσωρινές υποχωρήσεις και ήττες. Διότι οι ήττες δεν σημαίνουν πάντα το τέλος. Μπορεί να είναι και η αρχή για μια ελπιδοφόρα γενική ανασύνταξη, επαναθεμελίωση και αντεπίθεση.
Οι νικητές δεν έχουν πάντα δίκιο!
