Τι σημαίνει η ρωσική τοποθέτηση για τα 12 ναυτικά μίλια

Μια υπενθύμιση με νόημα. Σε ανάρτηση της στο Twitter η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα σημειώνει:  “Η θέση της Ρωσίας ως μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ είναι θέση αρχής. Θεωρούμε τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 ‘ακρογωνιαίο λίθο’ του διεθνούς καθεστώτος των θαλασσών”. Και προσθέτει: “Η Σύμβαση προβλέπει ρητά το κυρίαρχο δικαίωμα όλων των κρατών για χωρικά ύδατα έως 12 ναυτικά μίλια και ορίζει τις αρχές και τους τρόπους της οριοθέτησης ΑΟΖ. Αυτό αφορά και τη Μεσόγειο“.

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτε το ξαφνικό. Το ενδιαφέρον της Ρωσίας για την περιοχή είναι πάγιο, διότι το Αιγαίο αποτελεί την φυσική συνέχεια των Στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελλίων, άρα ελέγχει την πρόσβαση της Ρωσίας στις “θερμές θάλασσες”.

Επιπλέον, η επικείμενη επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στην Αθήνα στα τέλη του μηνός αποτελεί μια καλή ευκαιρία για ανοίγματα της Μόσχας προς την ελληνική πλευρά και μάλιστα στο συγκεκριμένο ζήτημα – επί του οποίου, υπογραμμίζουν ρωσικές πηγές, οι θέσεις των συμμάχων της Αθήνας είναι λιγότερο σαφείς και κατηγορηματικές.

Όμως αυτό που κατεξοχήν βαραίνει στη συγκυρία είναι η επιδείνωση των ρωσο-τουρκικών σχέσεων στο φόντο της ανάφλεξης στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Και επ’ αυτού έχει ξεχωριστή σημασία η χθεσινή τοποθέτηση του Λαβρόφ σε συνέντευξή του: “Ποτέ δεν θεωρήσαμε την Τουρκία στρατηγικό σύμμαχο. Αποτελεί στενό εταίρο“.

Οι λεπτές σημασιολογικές διακρίσεις των διαφορετικών όρων αντιστοιχούν στον “ακροβατικό” χαρακτήρα της διπλωματικής προσπάθειας που καταβάλλει η Μόσχα έναντι της Άγκυρας. Με επίγνωση του ανταγωνιστικού χαρακτήρα που έχει η σχέση των δύο χωρών σε μια σειρά από μέτωπα (Συρία, Λιβύη, πλέον και Καύκασο), αλλά με επιμονή στην διατήρηση ενός διαύλου διαλόγου και συνεργασίας που θα μπορούσε να “απενεργοποιήσει” την εκρηκτική δυναμική αυτών των τριβών, μεταφέροντάς τες στο εσωτερικό του δυτικού στρατοπέδου.

Υπ’ αυτή την έννοια, η χθεσινή τηλεφωνική επικοινωνία Πούτιν-Ερντογάν για το ζήτημα του Ναγκόρνο Καραμπάχ μοιάζει με “επανάληψη προηγουμένων”. Με την ουσιώδη, όμως, διαφορά ότι ο τουρκικός “ακτιβισμός” έχει μεταφερθεί στον άκρως ευαίσθητο για τη Ρωσία χώρο του Καυκάσου.

Εξηγούν όλα αυτά το ολοένα και βαρύτερο κλίμα έναντι της Τουρκίας στην ρωσική δημόσια συζήτηση – αλλά και τοποθετήσεις σαν του Λαβρόφ που πλέον αναδεικνύουν πιο καθαρά τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα της σχέσης με το καθεστώς του Ερντογάν.

Εξ ού και η αναζήτηση ισοδύναμων απαντήσεων σε άλλα μέτωπα: από την Συρία, όπου μόλις είχαμε ρωσική επίθεση εναντίον στρατοπέδου ανταρτών της Ίντιλμπ, έτοιμων κατά πληροφορίες να αναχωρήσουν για τον Καύκασο, μέχρι τη διαφαινόμενη προσπάθεια ανάταξης των σχέσεων με την Ελλάδα – αν προτίθεται και η τελευταία να ανταποκριθεί.

*Πηγή: capital.gr