Η Coca Cola Τρία Έψιλον είχε κλείσει το εργοστάσιό της στην Θεσσαλονίκη, οι εργαζόμενοι είχαν ξεκινήσει απεργία διαρκείας για να μη φύγει ο όγκος της παραγωγής από την Ελλάδα στην Βουλγαρία και να μην εισάγονται προϊόντα της πολυεθνικής από τη γειτονική χώρα, οι κινητοποιήσεις είχαν εισέλθει στον τρίτο μήνα και βαδίζαμε προς τα Χριστούγεννα. Αυτή την κρίσιμη για τις πωλήσεις στην αγορά περίοδο, κλιμάκιο απεργών με επικεφαλής τον πρόεδρο του Σωματείου επισκέφτηκαν τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο, εξέθεσαν το πρόβλημά τους και ζήτησαν την αρωγή του σε μια προσπάθεια να κινητοποιηθούν όλοι οι φορείς της πόλης για να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο.
Ο μητροπολίτης Άνθιμος εξέφρασε την στήριξή του και δήλωσε στους απεργούς-εργαζόμενους, οι οποίοι τον επισκέφτηκαν στο γραφείο του στο κτίριο της Μητρόπολης, ότι θα αναφερθεί στο ζήτημα από άμβωνος, κατά το κυριακάτικο κήρυγμά του σε ναό της Θεσσαλονίκης. Οι απεργοί έφυγαν με την ελπίδα ότι ηύραν έναν ακόμη σύμμαχο στον δύσκολο αγώνα τους, ανάρτησαν την είδηση με μια φωτογραφία τους με τον μητροπολίτη στη σελίδα τους στο face book και περίμεναν την δοξολογία της Κυριακής και τη δημόσια αναφορά του ιερωμένου στο πρόβλημά τους. Η θεία λειτουργία της Κυριακής τελέστηκε σε ναό της Πυλαίας Θεσσαλονίκης, παραβρέθηκε ο πρόεδρος του Σωματείου των απεργών της Coca Cola, ο μητροπολίτης έκανε το καθιερωμένο κήρυγμα από άμβωνος, αλλά μιλιά δεν έβγαλε για το πρόβλημα των απεργών και για το μποϊκοτάζ στα προϊόντα της Coca Cola, όπως είχε υποσχεθεί. Στο τύπο δεν άργησε να εμφανιστεί η είδηση και η φωτογραφία του μητροπολίτη με στέλεχος της αμερικανικής πολυεθνικής, όπου ανακοινώνονταν ότι η Coca Cola μέσω της Μητροπόλεως θα χορηγούσε έναν αριθμό γευμάτων σε άπορες οικογένειες για τα Χριστούγεννα που πλησίαζαν. Οι απεργοί και τα στελέχη του Κινήματος “Ούτε γουλιά Coca Cola μέχρι να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο” έμειναν εμβρόντητοι από τον κυνισμό του ιερωμένου και δεν πίστευαν σε αυτό που ζούσαν.
Σε λίγες μέρες (27-11-2017), τέσσερα χρόνια μετά από αυτό το συμβάν και ενώ οι απεργοί και οι οικογένειές τους ακόμη ευρίσκονται στους δρόμους διεκδικώντας την επαναλειτουργία του εργοστασίου της Coca Cola,η οποία, φυσικώς, δεν επανέλαβε τη “φιλάνθρωπη” χορηγία της και τις επόμενες χρονιές, το τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Αριστοτελείου θα ανακηρύξει τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο σε επίτιμο διδάκτορά του. Ο καλός ποιμένας τιμάτε για το ποιμαντικό έργο του;
Από την άλλη, σήμερα το βράδυ (Παρασκευή, 25-11-17), θα αναγορευτεί από το τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ο στιχουργός και ερμηνευτής Διονύσης Σαββόπουλος σε επίτιμο διδάκτορα της φιλοσοφικής σχολής για την προσφορά του στην ελληνική μουσική και στιχουργική. Η απόφαση για την απόδοση αυτής της τιμής στον τραγουδοποιό ήταν ομόφωνη.
Λίγους μήνες νωρίτερα η νομική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) ανακήρυξε ως επίτιμο διδάκτορά της τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean Claude Juncker. Οι αιτιολογήσεις, οι οποίες διατυπώθηκαν δημοσίως για την αποδιδόμενη τιμή, αφορούσαν τον προσανατολισμό του “στη σύγχρονη δυτική σκέψη”, την πίστη του στα “ευρωπαϊκά ιδεώδη” ή την προσφορά του “στις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού και νομικού πολιτισμού”.
Επίσης αυτές τις ημέρες ο πρωθυπουργός της χώρας Αλέξης Τσίπρας βραβεύτηκε (23-11-2017) από το Δικηγορικό Σύλλογο του Παρισιού, με το βραβείο Δέσμευσης στο Ευρωπαϊκό Ιδεώδες (Prix de l΄ Engagement europeen), βραβείο με το οποίο τιμήθηκαν ο Εμανουέλ Μακρόν, η Κριστίν Λαγκάρντ, ο Νικολά Σαρκοζί, η Άνγκελα Μέρκελ και από την επιθεώρηση Politique International με το βραβείο Πολιτικού Σθένους (Prix du Courage politique).
Οι βραβεύσεις και οι αναγορεύσεις των ημερών, θα έπρεπε να μας προβληματίσουν ως πολιτικό και κοινωνικό σύνολο: σε τι αποσκοπούν και τι επιδιώκουν; Σε τι αποσκοπούν και τι φανερώνουν οι “εσωστρεφείς” αποδόσεις τιμών σε έναν αμφιλεγόμενο, ως προς το ποιμαντικό ήθος και το θεολογικό έργο του ιεράρχη, σε έναν τραγουδοποιό ο οποίος ελάχιστη έως ανύπαρκτη συμβολή έχει στην “φιλολογική επιστήμη” και στον νεοελληνικό πολιτισμό; Σημειώνω απλώς ότι πρόκειται για μια εσωστρέφεια απότοκο της κρίσης και της κακοπάθειάς μας και δεν προχωρώ σε περαιτέρω επεξηγήσεις. Δεν είναι το θέμα μου.
Το ενδιαφέρον μου εστιάζεται στην τιμή η οποία αποδόθηκε στον πρωθυπουργό και στην αναγόρευση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε επίτιμο διδάκτορα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Είναι φανερό ότι οι τιμές αυτές αποτελούν μέσο άσκησης πολιτικής. Το γαλλικό σύστημα εξουσίας, μέσω συγκεκριμένων θεσμών του, παρεμβαίνει στην ελληνική πολιτική σκηνή με έναν ισχυρότατο συμβολισμό και διφορούμενες πολιτικές στοχεύσεις. Από τη μία περιλαμβάνει αυτή η παρέμβαση ισχυρά μηνύματα προς την ελληνική κοινωνία, εφόσον οι Γάλλοι en bloc αναγορεύουν εμμέσως πλην σαφώς τον Αλέξη Τσίπρα σε μια εκδοχή “κρατικού κυβερνήτη”, δηλαδή κάτι παραπάνω από έναν πρωθυπουργό, ο οποίος κρατάει στα χέρια του τις τύχες του λαού του, από την άλλη αυτή η τιμή δυσφημίζει τόσο τον Έλληνα πολιτικό όσο και τον ελληνικό λαό, οι οποίοι προσφάτως αρνήθηκαν να δεχτούν τον υποβιβασμό της χώρας τους σε καθεστώς προτεκτοράτου ή αποικίας. Τυχαίως (;) η βράβευση συμπίπτει με το νέο εξευτελισμό της πατρίδας μας από τον άλλο εθνικό πόλο του ευρωπαϊκού άξονος μέσω της de facto κατάργησης της συνθήκης της ελεύθερης διακίνησης προσώπων. Η Γαλλο-Γερμανική Ευρώπη θα συνεχίσει να στέλνει αντιφατικά και διφορούμενα μηνύματα προς τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό: είναι και αυτός ένας τρόπος για να διατηρείται η σύγχυση και η αμηχανία του πληθυσμού, ως μέσο ελέγχου και χειραγώγησης των αντιδράσεών του. [Ο Αλέξης Τσίπρας προσήλθε στο Παρίσι με τον ίδιο απερίσκεπτο επαρχιωτισμό και την ίδια έλλειψη πολιτικού και ιστορικού βάθους στην προσέγγιση της βράβευσής του, με την οποία προσήλθε στο παρελθόν και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στο Ακυίσγκρανο (Άαχεν) για να παραλάβει το βραβείο του Καρόλου του Μεγάλου για τη συμβολή του στην ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης].
Οι “δυτικοί” έχουν εξυψώσει την πολιτική των βραβεύσεων και των ακαδημαϊκών αναγορεύσεων σε ύψιστη μορφή διπλωματίας και παρεμβάσεων στο πολιτικό γίγνεσθαι σε πλανητική κλίμακα, εμείς έχουμε και σε αυτό το σημείο αγκυλωθεί σε μια ανυπόφορη και εγκληματική “εσωστρέφεια” χωρίς καμία εθνική στόχευση και χωρίς κανένα πραγματικό όφελος για τη χώρα. Και σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στην περίπτωση της αναγόρευσης του J.C. Juncker, δεν εκδηλώνουμε τίποτε περισσότερο από έναν κακομοίρικο γραικυλισμό και πληθωρική μιζέρια και υποτέλεια.
Οι θεσμοί της ελληνικής δημοκρατίας, αλλά και ιδιωτικά ιδρύματα και φορείς, δύνανται να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στους προσανατολισμούς της πατρίδας μας και μέσω μιας άλλης πολιτικής “τιμών”, διότι το συμβολικό κεφάλαιο αυτή της χώρας είναι ανεξάντλητο, άσχετο αν αυτό γίνεται αντιληπτό από τους πολιτικούς και τους διανοουμένους του τόπου.
Πρόταση: Η Βουλή των Ελλήνων οφείλει να καθιερώσει βραβείο, το οποίο θα απονέμεται σε επιστήμονες και στοχαστές παγκόσμιας εμβέλειας για το έργο τους και τη συμβολή τους στο δημοκρατικό πολιτισμό. Η Αθήνα, δύναται μέσω του ιστορικού συμβολισμού της να αποκτήσει και έναν ισχυρό επίκαιρο συμβολισμό στο χώρο του παγκόσμιου στοχασμού περί του πολιτικού.
Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι μέλος του Ε.Γ. της “Σοσιαλιστικής Προοπτικής” ( www.sopro.gr )
