Το κίνημα κατά των πλειστηριασμών είναι ίσως το πρώτο αυθεντικό κοινωνικό κύμα διαμαρτυρίας κατά της σημερινής κυβέρνησης, που μπορεί αν γίνει μαζικό και να προκαλέσει ως και πολιτικές ανακατατάξεις.
Αν όχι όπως έγινε στην Ισπανία, όπου ξεπήδησαν έως και νέα κόμματα ή εκλέχτηκαν δήμαρχοι από το κίνημα αυτό, τουλάχιστον να επιδράσει αποφασιστικά στη διαμόρφωση των πολιτικών συσχετισμών.
Η κοινωνία ήταν την τελευταία τριετία σε… ύπνωση. Απογοητευμένη, τσακισμένη και παραιτημένη. Όπως είναι κάποιος μετά από έναν μεγάλο έρωτα, που τον πρόδωσε. Χωρίς καμία διάθεση να αντιδράσει, να κινηθεί, να διεκδικήσει.
Με το Σπίτι, όμως είναι αλλιώς. Και παρά τα όσα λέει η κυβέρνηση, δεν βγαίνουν στο σφυρί μόνο οι βίλες των μπαταχτσήδων – κάποιοι από δαύτους, ζουν και βασιλεύουν ακόμη μάλιστα. Βγαίνουν στο σφυρί πρώτες κατοικίες ανθρώπων, που έφτασαν στο δύσκολο σημείο εξαιτίας της οκταετούς κρίσης και της παρατεταμένης μνημονιακής πολιτικής, της λιτότητας, της στασιμότητας, της απλήρωτης εργασίας.
Ακόμα κι όταν ξεκινούν οι πλειστηριασμοί με τα πιο ακριβά σπίτια, όπως διατείνεται η κυβέρνηση (που δεν ισχύει, αλλά ας το πάρουμε υποθετικά), όλοι αντιλαμβάνονται ότι κάποια στιγμή θα έλθει και η στιγμή της μαζικής αρπαγής των πάντων, ακόμα και των σπιτιών της λαϊκής και μέσης οικογένειας. Η κατάσταση στις τράπεζες είναι τόσο τραγική, λόγω και της επιδείνωσης των στοιχείων τους κατά την τελευταία τριετία, που το ξεπούλημα των κόκκινων δανείων, φαντάζει ανεπίστρεπτη επιλογή, με δεδομένο ότι κανείς δεν θέλει να βάλει άλλα λεφτά για στηριχθούν – ούτε οι δανειστές, ούτε η κυβέρνηση.
Για να επιβιώσουν οι τράπεζες θα την πληρώσουν οι πολίτες – ξανά. Ίνα να μετατραπεί το σύνθημα «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» σε «κάθε σπίτι στα χέρια τραπεζίτη».
Μόνο, που δεν μπορεί να γίνει κι αυτό με τρόπο πολιτικά αναίμακτο. Η κοινωνία δεν μπορεί να μην αντιδράσει. Και αντιδρά. Είτε πάει στα Ειρηνοδικεία, είτε βλέπει τι ακριβώς γίνεται. Με την καταστολή, που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση, επιβεβαιώνοντας ότι οι αντιλαϊκές πολιτικές πάνε με τον αυταρχισμό ή έστω, όπου αναγκάζεται μία εξουσία να καταφύγεις τον αυταρχισμό, κρύβονται αντιλαϊκές επιλογές από πίσω. Δεν της φταίει κανένας Λαφαζάνης και καμία Λαϊκή Ενότητα, όση συκοφαντία και επιστρατεύσει.
Τα πράγματα θα χειροτερέψουν φυσικά με την πλήρη απελευθέρωση της πώλησης κόκκινων δανείων στα funds με τη νέα χρονιά. Η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να ελιχθεί και να κερδίσει χρόνο, ώστε οι μαζικές εκποιήσεις να μην «πέσουν» πάνω της, ή να μην γίνουν πριν «πετύχει» την περιβόητη έξοδο από τα μνημόνια.
Όμως η παράδοση της πρώτης κατοικίας στα αρπακτικά, δεν μπορεί να κρυφτεί. Και η σημερινή κυβέρνηση θα αναγκαστεί να πάρει έστω αυτό το βάρος. Κι ας προσπαθεί τώρα ο Μάρδας να κατηγορήσει τους προηγούμενους ότι καθυστέρησαν τους πλειστηριασμούς και ότι έπρεπε να τους κάνουν εκείνοι. Στο τέλος, θα μαλώσουν τους προηγούμενους ότι δεν ήταν τόσο καλοί μνημονιακοί όσο ο Τσακαλώτος, που λέει και ο Φίλης.
*Πηγή: protothema.gr
