Εξαρτάται από ποια γωνιά το βλέπεις. Οι “καθωσπρέπει” αυτής της κοινωνίας και τα κυρίαρχα media βλέπουν επεισόδια και καταστροφές στο κέντρο του Παρισιού. Κάνουν απολογισμό των καταστροφών και δείχνουν τις σχετικές εικόνες. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να αντικρίζεις μια δυσάρεστη πραγματικότητα. Διότι για το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα είναι δυσάρεστο να το αμφισβητούν εκατομμύρια πολίτες που βγαίνουν στους δρόμους και διαδηλώνουν.
Αλήθεια μήπως είδατε καμιά προχωρημένη δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ που να τάσσεται ανοικτά με το μέρος των διαδηλωτών στην Γαλλία; Μήπως είπε κάτι για αυτούς ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Αυτός που συμβούλευε στα κρυφά του Ιταλούς να καθίσουν φρόνιμα και να κάνουν ότι τους λέει η γραφειοκρατεία των Βρυξελλών. Τσιμουδιά.
Ο Μακρόν, το πιο προωθημένο πολιτικό προϊόν του νεοφιλελευθερισμού, μέσα σε ένα χρόνο κινδυνεύει σε πλήρη αποκαθήλωση. Μπορεί κάποια μερίδα Γάλλων εργαζομένων να μάσησε στην αρχή από τους επικοινωνιακούς νεωτερισμούς του, αλλά όταν άρχισε η εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου προγράμματός του, βγήκαν στους δρόμους και τώρα δεν ζητούν ένα κομμάτι ψωμί αλλά ολόκληρη την μπαγκέτα.
Τα γεγονότα στην Γαλλία δείχνουν και κάτι άλλο. Η υπεράσπιση των αιτημάτων που διεκδικούν τα λαϊκά στρώματα και οι εργαζόμενοι δεν έρχεται ποτέ από τα δεξιά και πολύ περισσότερο από τα ακροδεξιά. Χωρίς περιστροφές, η Μαρί Λεπέν ζήτησε την παρέμβαση των δυνάμεων καταστολής για να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις και να επικρατήσει ο νόμος και η τάξη.Όταν τα πράγματα σκουραίνουν και το κυρίαρχο πολιτικό και οικονομικό σύστημα αισθανθεί ότι κινδυνεύει, η ακροδεξιά είναι πάντα πρόθυμη να αναλάβει δράση και να το στηρίξει. Τα «κίτρινα γιλέκα» είναι η αρχή.
Τώρα, στον χορό της εξέγερσης μπαίνουν τα Πανεπιστήμια. Η εξέγερση έτσι αποκτά αναλογίες με όσα έζησε η Γαλλία πριν από πενήντα χρόνια. Τα αιτήματα πολιτικοποιούνται και τίθεται θέμα παραίτησης του προέδρου Μακρόν. Η κυβέρνηση επιχείρησε να καλύψει πολιτικά το πρώτο και βασικό αίτημα των «κίτρινων γιλέκων» παγώνοντας για έξι μήνες την αύξηση στα καύσιμα. Όμως, το αίτημα αυτό δεν είναι πια μόνο του. Το συνοδεύουν γενικότερα αιτήματα που στοχεύουν στην ανατροπή της σκληρής αντεργατικής και αντιαγροτικής πολιτικής του Μακρόν.
Η αύξηση στα καύσιμα ήταν η σπίθα που πυροδότησε τη μεγάλη φωτιά. Τώρα, όσοι θέλουν ας βλέπουν μόνο τις καταστροφές στο Παρίσι. Και η κυβέρνηση των Συνταγματαρχών καταστροφές έβλεπε τον Νοέμβρη του 1973. Καταστροφές έβλεπαν και τον Μάη του ‘68. Πάντα τα ίδια.Θέλουν να βλέπουμε κάτι που μπορεί και να το φοβόμαστε για να μην βλέπουμε και να μην συμμετέχουμε σε αυτό που φοβούνται…
*Πηγή: pagenews.gr
