Είναι γνωστό σε αρκετούς λάτρεις του παλιού κινηματογράφου το αγγλικό θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ (1935) με τον εντυπωσιακό τίτλο : « Τα 39 σκαλοπάτια».
Ωστόσο αυτός ο τίτλος μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για ένα άλλο θρίλερ : «Τα 39 σκαλοπάτια στου κακού την σκάλα» που αφορά την οικονομία της Ευρωατλαντικής Ελλάδας στην χρόνια κρίση της που κρατά 39 χρόνια έως τώρα (1979-2018).
Η ΑΣΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΧΡΟΝΙΑ ΚΡΙΣΗ
Στα πρώτα 30 χρόνια μετά τον εμφύλιο η Ελλάδα είχε μια υψηλή ανάπτυξη (6,5% αύξηση του ΑΕΠ ετησίως το 1949-79).
Αυτό βέβαια γινόταν σε πολλές δεκάδες χώρες τότε.
Ας θυμηθούμε το «γερμανικό, ιαπωνικό, ιταλικό κλπ οικονομικό θαύμα».
Μετά την 2η πετρελαϊκή κρίση (1979-82) που ακλούθησε την Ιρανική επανάσταση (Φλεβάρης 1979) που έριξε τον αιματοβαμμένο Σάχη, οι δυτικές οικονομίες μπήκαν σε μια χρόνια κρίση.
Σ ‘ αυτό συνέβαλε και η επικράτηση μιας νεοφιλελεύθερης στρατηγικής αρχικά σε Αγγλία – ΗΠΑ και ύστερα σε όλο τον ευρωατλαντικό κόσμο.
Η Ελλάδα άρχισε να μπαίνει στη κρίση το 1979 (αύξηση πληθωρισμού 25%). Στα τελευταία 3 χρόνια της κυβέρνησης της ΝΔ (1979,80,81) ο πληθωρισμός ανέβηκε σχεδόν 100% (το κατοστάρικο έγινε πενηντάρικο!)
Η Ελλάδα μπήκε στην ΕΟΚ (Ε.Ε σήμερα) στις 1/1/1981 και την πρώτη κιόλας χρόνια της Ελλάδας στην ΕΟΚ (1981) το ΑΕΠ συρρικνώθηκε 1,6% και η βιομηχανία περισσότερο (κυβέρνηση Γ. Ράλλη).
Ο Α. Παπανδρέου είχε καταγγείλει την ένταξη στην ΕΟΚ.
Κι όμως όταν ανέλαβε στην εξουσία (Οκτώβριος 1981) αποδέχτηκε και παρέμεινε στην ΕΟΚ- Ε.Ε.
Η ελληνική βιομηχανία δεν θα ξανασυνερχόταν πια για 40 χρόνια!
Στα 8 χρόνια του ΠΑΣΟΚ (Α. Παπανδρέου 1981-1989) το δημόσιο χρέος της Ελλάδας αυξήθηκε κατά 35% του ΑΕΠ ( από 34% σε 69% του ΑΕΠ στις 31/12/1989)
Στα 4 χρόνια της ΝΔ (Κ. Μητσοτάκη 1990,91,92,93) το δημόσιο χρέος αυξήθηκε ακόμα πιο γρήγορα κατά 43% του ΑΕΠ. (από 69% του ΑΕΠ σε 112% του ΑΕΠ στις 31/12/1993)
Στα 8 χρόνια του Α. Παπανδρέου (1981-89) ο πραγματικός μισθός αυξήθηκε μόλις 12%, αλλά στα 4 χρόνια του Μητσοτάκη συρρικνώθηκε 13%.
Δηλαδή και οι 2 είχαν μέτρια αποτελέσματα, αλλά ο Μητσοτάκης ήταν σαφώς πιο σκληρός και πιο αποτυχημένος.
(Αναλυτικά στοιχεία για ΑΕΠ, δημόσιο χρέος και μισθούς στο ένθετο : «Ελλάδα – Ε.Ε.: 30 χρόνια μαζί», ειδική έκδοση της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» στις 29/5/2011).
Μετά το 1997 ( Σημίτης – Καραμανλής) αρχίζει η αύξηση των ιδιωτικών χρεών. Οι Έλληνες δανείζονται, αγοράζουν αυτοκίνητα, χτίζουν σπίτια και κάνουν διακοπές στα νησιά ενώ το υπόλοιπο χρεών στις τράπεζες ανεβαίνει συνεχεία.
Ο μισθός μέσα σε 11 χρόνια ανεβαίνει πάλι γύρω στο 25-30% (1997-2008, εποχή της «ευημερίας») αλλά ο ιδιωτικός δανεισμός αυξάνεται σχεδόν 1000%(!) από 25 δις ευρώ σε 250 δις ευρώ μέσα σε αυτήν την περίοδο.
Μετά έρχεται η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση του 2008-2009, η αδύναμη Ελλάδα τινάζεται στον αέρα (πτώση ΑΕΠ 4% το 2009) και καταφεύγει στο 1ο Μνημόνιο (Μάης 2010). Η συνεχεία είναι γνωστή…
Συνολικά τα 39 τελευταία χρόνια (1979-2018) το ΑΕΠ της Ελλάδας αυξάνεται μόλις 1,1% ετησίως.
Εκτός από την Ελλάδα, βαριά οικονομική ζημιά έπαθαν και οι περισσότερες άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Πχ. η Ιταλία τα τελευταία 40 χρόνια έχει μέση ετήσια αύξηση ΑΕΠ μόλις 1%(οσο και η Ελλάδα).
Στα τελευταία 28-29 έτη η Ιταλία έχει μέση ετήσια αύξηση βιομηχανίας μόλις… 0,09%, ενώ η ΛΔ Κίνας στο ίδιο διάστημα έχει ετησίως αύξηση 12,15% (βλέπε αγγλική έκδοση βικπαιδείας).
Έτσι μετά το 1989 η ευρωατλαντική Ιταλία έχει συνολική βιομηχανική ανάπτυξη 3% και η ΛΔ Κίνας 2700%! Το ιταλικό «οικονομικό θαύμα» ανήκει στο μακρινό παρελθόν.
ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΛΑΙΣΙΟ
Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την αυτοδιάλυση της ΕΣΣΔ, στα τελευταία 30 χρόνια ο πραγματικός νικητής του (οικονομικού) Ψυχρού Πολέμου είναι η ΛΔ Κίνας.
Χαρακτηριστική είναι η αποβιομηχάνιση σε πολλές χώρες της Δύσης λόγω της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής που επικράτησε μετά το 1979-80 (και ιδίως μετά το 1989) στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο.
Έτσι π.χ. το 1974η παραγωγή χάλυβα Κίνας και Βρετανίας ήταν περίπου 1:1 (βλέπε Αλκ. Μάζη Γεωγραφία, έκδοση 1980).
Το 2017 όμως η αναλογία έγινε 110:1 υπέρ της Κίνας! (παραγωγή χάλυβα 2017: ΛΔ Κίνας 832 εκατομμύρια τόνοι, Βρετανία 7,5 εκατομμύρια τόνοι – βλέπε αγγλική έκδοση βικπαιδείας)
Αυτό είναι ο πληρης εξευτελισμός για τον θατσερισμό.
Εξ’ άλλου το 2017 η ΛΔ Κίνας είχε 10 φορές την ηλεκτροπαραγωγή της Γερμανίας, δηλαδή ήταν «μια Γερμανία των 850 εκατομμυρίων κατοίκων» από άποψη ηλεκτροπαραγωγής.
Στο κατά κεφαλήν επίπεδο ηλεκτροπαραγωγής η Κίνα φτάνει το 60% της Γερμανίας, ενώ στην κατά κεφαλήν χαλυβδοπαραγωγή το 2017 η Κίνα έφτασε το 120% της Γερμανίας, δηλαδή την ξεπερνάει (όπως ξεπερνάει και την ΗΠΑ ή την Αγγλία και την Γαλλία)
Κίνα και Ρωσία βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο στην κατά κεφαλήν παραγωγή χάλυβα , δηλαδή ψηλότερα από τις ΗΠΑ και την Γερμανία.
Μόνο η Ιαπωνία (που έχει το 12% του χάλυβα της Κίνας) υπερέχει ακόμα στο κατά κεφαλήν επίπεδο παραγωγής.
Η ΛΔ Κίνας το 2000 είχε μόνον το 40% της ηλεκτροπαραγωγής των ΗΠΑ, αλλά το 2017 έχει το 150% των ΗΠΑ.
Η Κίνα εδώ και 7 χρόνια είναι η πρώτη παγκόσμια Δύναμη και στην ηλεκτροπαραγωγή, ενώ η ΗΠΑ έχασαν την πρωτιά που την είχαν από τη αρχή για 110 χρόνια (1900-2010).
Η Ρωσία είναι η 4η ηλεκτροπαραγωγός παγκόσμια δύναμη μετά από Κίνα, ΗΠΑ και Ινδία. Στο κατά κεφαλήν επίπεδο ηλεκτροπαραγωγής η Ρωσία βρίσκεται στο 90% της Γερμανίας και της Ιαπωνίας.
Δηλαδή στον τομέα της βιομηχανίας και των κατασκευών Κίνα και Ρωσία ανήκουν επίσης στον Α΄ Κόσμο. Η Κίνα υστερεί ακόμα στον τριτογενή τομέα. Εάν η Κίνα συνεχίσει να ανεβαίνει με 6-7% τότε το 2025 θα ξεπεράσει στο κατά κεφαλήν βιομηχανικό επίπεδο και τις πιο προηγμένες χώρες της Δύσης, και ως το 2030 δεν θα είναι απλά «Α’ Κόσμος», αλλά «Ο» Α’ Κόσμος της παγκόσμιας βιομηχανίας.
Στον Πυρηνικό και Διαστημικό Τομέα υπάρχουν 2 Υπερδυνάμεις: ΗΠΑ και Ρωσία: Οι ΗΠΑ έχουν το 50% των πυρηνικών κεφαλών παγκοσμίως και η Ρωσία το 37-40%. Εξ’ άλλου η Ρωσία έχει ισοδύναμη διαστημική τεχνολογία με τις ΗΠΑ, αν όχι και ανώτερη.
Η Ρωσία καλύπτει ουσιαστικά με το πυρηνικό της οπλοστάσιο και την γιγαντιαία Κίνα και την Ινδία.
Γι’ αυτό το «βαθύ κράτος των ΗΠΑ» θέλει να προετοιμάσει – εφ όσον μπορέσει – έναν πυρηνικό αποκεφαλισμό της Ρωσίας.
Τότε -πιστεύουν τα τέρατα του βαθέος κράτους – θα μπορούν να εκβιάζουν Κίνα, Ινδία και Βιετνάμ στους «αιώνες των αιώνων».
Έτσι εξηγείται και η «ωμή ομιλία» του Πούτιν στη αρχή του 2018, Απείλησε τους ηγέτες της Δύσης ότι αν επιτεθούν η Ρωσία θα τους συντρίψει.
Η Ρωσία ετοιμάζει το Mig-41 (πολεμικό αεροπλάνο 6ης γενιάς), που θα είναι σε χρήση από την ρωσική αεροπορία το 2025. Θεωρείται ανώτερο των αντίστοιχων αμερικανικών που επίσης ετοιμάζονται. Εξ’ άλλου θα ναυπηγήσει 3-4 αεροπλανοφόρα που θα ενταχθούν στο ρωσικό πολεμικό στόλο ως το 2023-24.
Το ΝΑΤΟ μειονεκτεί σε στρατό ξηράς όπου οι ρωσικές μεραρχίες αρμάτων μάχης θεωρούνται πολύ αποτελεσματικές. Εξ’ άλλου το ρωσικό πυροβολικό θεωρείται ( από την εποχή του Στάλιν) το «καλύτερο του κόσμου». Αλλά η Δύση υπερτερεί στη θάλασσα και τον αέρα.
Αν και η Κίνα έχει αυξήσει πολύ την ισχύ του πολεμικού της στόλου.
Η ΕΛΛΑΔΑ: ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΛΑΟΣ
Είναι φανερό ότι η μεγαλοαστική τάξη απέτυχε στη «διοίκηση» της Ελλάδας. Όχι μόνον γιατί «οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται τον λαό» ( αυτό πάντα συνέβαινε). Αλλά γιατί τα τελευταία 40 χρόνια στην Ελλάδα υπάρχει ουσιαστικά παραγωγική στασιμότητα.
Δηλαδή ο ευρωατλαντικός καπιταλισμός της Ελλάδας δεν είναι βλαβερός μόνο στο επίπεδο των παραγωγικών σχέσεων, αλλά απέτυχε και στο επίπεδο της αύξησης των παραγωγικών δυνάμεων. Εάν το πρώτο κινητοποιεί κυρίως τους «ψαγμένους», το δεύτερο μπορεί να κινητοποιήσει πλατύτερα «μικροαστικά στρώματα».
Οι διάφορες ελίτ στην Ελλάδα (μεγαλοαστική τάξη, αρκετά ανώτερα μεσαία στρώματα, οι ενσωματωμένοι ευρωατλαντιστές διανοούμενοι, αρκετοί συνδικαλιστές που είχαν αποδεχτεί τον «αιώνιο καπιταλισμό» ψυχανεμίζονται την οικονομική στασιμότητα στην οποία βρίσκεται από το 1979-80 η ευρωατλαντική Ελλάδα και ζητούν περισσότερη πρόσδεση στην Ε.Ε. – ΝΑΤΟ για να σωθεί το καθεστώς και τα προνόμια τους. Κυρίως φωνάζουν κάθε μέρα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση».
Εξ’ άλλου οι ευρωατλαντικές ελίτ της Ελλάδας εκμεταλλεύονται και την αδυναμία της Αριστεράς να παρουσιάσει μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση.
Το «νέο ΚΚΕ» εδώ και 15 χρόνια ταυτίζει την στρατηγική του με τον προγραμματικό του στόχο ( επιστημονικός Σοσιαλισμός – Κομμουνισμός) και ρίχνει το σύνθημα «Ούτε ΝΑΤΟ Ούτε Σαγκάη».
Αλλά η μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης και του λαού «για να κινηθεί» πρέπει να δει μια κοντινή χρονικά νικηφόρα εναλλακτική λύση.
Αυτό έδειξε η εμπειρία του ΕΑΜ το 1941-44, που γιγαντώθηκε το 1943 και κυρίως το 1944, όταν η Γερμανία έχανε το παιχνίδι και οι Σύμμαχοι (κυρίως ο Ερυθρός Στρατός) προέλαυναν τσακίζοντας τις φασιστικές στρατιές.
Ο Τσίπρας, ο Κοτζιάς , ο Ζάεφ και άλλοι «ευρωατλαντιστές αριστεροί» πιστεύουν στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ, στο G7 και θαυμάζουν τον Δυτικό Καπιταλισμό-Ιμπεριαλισμό. Θεωρούν εχθρούς τους την Ρωσία (ο μεγαλύτερος στρατιωτικός αντίπαλος των ΗΠΑ) και την Κίνα (ο μεγαλύτερος οικονομικός αντίπαλος των ΗΠΑ). Θέλουν συνειδητά την νίκη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην παγκόσμια διαπάλη.
Ταυτόχρονα αντιπαθούν τους δεξιούς εθνικιστές, αλλά συμμαχούν μαζί τους αν χρειαστεί στο πλαίσιο του ευρωατλαντισμού.
Για μια επαναστατική αλλαγή, έλεγε ένας παλιός επαναστάτης, χρειάζεται «Μυαλό, Καρδιά, Όπλα και Τραγούδια».
Αυτό που συνήθως υποτιμάται είναι το σπουδαιότερο: Το μυαλό.
