Όλα όσα γίνονται στην Ελλάδα τα χρόνια των Μνημονίων οφείλονται σε στρατηγική της Γερμανίας και του ευρωιερατείου, σχεδιασμός που ξεκίνησε, το αργότερο, από όταν άρχισαν οι διαπραγματεύσεις ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ. Η στρατηγική μπήκε σε εφαρμογή όταν οι Δανειστές ήταν έτοιμοι, η συγκυρία ήταν ευνοϊκή και στην Ελλάδα είχαν ήδη τοποθετηθεί πρόσωπα κατάλληλα ώστε η χώρα να υποκύψει χωρίς αντίσταση. Ορισμένοι λένε ότι αυτά είναι «θεωρίες συνομωσίας» και καλούν τον κόσμο να κάνει θυσίες για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Καλλιεργούν αυταπάτες και λένε ψέματα. Σταδιακά, πολλοί συνειδητοποιούν ότι όλες αυτές οι «διαπραγματεύσεις» για το χρέος με τις δήθεν διαφωνίες των Εταίρων αλλά την τελική τους σύνταξη υπό τον Σόϊμπλε και τη Μέρκελ να κάνει την πάπια, τα ταξίδια του Τσίπρα, τα ελληνικά του Τσακαλώτου, το «καθήκον να σώσουμε τη χώρα» που επικαλούνται οι κυβερνητικοί για να δικαιολογήσουν την υποτέλειά τους, δεν είναι παρά ένα κακοπαιγμένο θέατρο. Σκοπός δεν είναι να βγούμε από την κρίση αλλά να μείνουμε χρεωμένοι και σε απόλυτη εξάρτηση από τους Δανειστές, με επικεφαλής τη Γερμανία. Έτσι ώστε ο επίγειος, υπόγειος και υποθαλάσσιος πλούτος της χώρας να περάσει στα χέρια των Γερμανών και των άλλων Ευρωπαίων. Και η Ελλάδα να είναι εξάρτημα της γεωπολιτικής στρατηγικής του Βερολίνου. Ο Τσίπρας υπογράφει και η αντιπολίτευση, συνολικά, ουδέποτε υπονόησε ότι θα αμφισβητήσει στο ελάχιστο την υπογραφή του σημερινού πρωθυπουργού. Βλάπτουν και οι τρεις και οι δεκατρείς, όλοι τους, τη χώρα το ίδιο, λέει ο Καβάφης.
Η επίθεση του Σόϊμπλε στην ελληνική ναυτιλία απορρέει από τη στρατηγική του Βερολίνου. Το μέγεθος της ναυτιλίας μας, ο όγκος της ιδιοκατοίκησης και ο αριθμός των ελεύθερων επαγγελματιών ήταν εξαρχής καρφί στο μάτι των Ευρωπαίων, ειδικά των Γερμανών, δηλαδή από όταν άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για να ενταχθούμε στην ΕΟΚ. Δεν ξύπνησαν οι Γερμανοί την τελευταία δεκαετία, όταν πράγματι η ναυτιλία τους γνώρισε μεγάλη αλλά τελικώς εφήμερη ανάπτυξη καθώς έχασαν στον ανταγωνισμό με τους Έλληνες εφοπλιστές.
Η γερμανική ελίτ έχει καταλήξει από χρόνια στο τι εξυπηρετεί το Εθνικό Συμφέρον και το εφαρμόζει χωρίς να επηρεάζεται από παροδικές κυβερνήσεις και την τρέχουσα συγκυρία. Η πρόβλεψη και ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός είναι γνώρισμα κυρίαρχων, ανεξάρτητων χωρών που αποφασίζουν για τον εαυτό τους και τους υποδεέστερους. Ο Κίσινγκερ πχ προέβλεπε για τη Γερμανία (3-12-89 ΒΗΜΑ)ότι ένα έθνος 80εκ ολομόναχο στη κέντρο της Ηπείρου θα απειλούσε εκ νέου την ευρωπαϊκή σταθερότητα. Όταν, λοιπόν, ο σχεδιασμός προετοιμάζει την καταστροφή μας επί τέσσερεις δεκαετίες δεν μπορεί να ελπίζουμε ότι θα πιούμε το γνωστό διαφημιζόμενο ποτό, «θα βγάλουμε φτεράαα» και θα ξεφύγουμε.
Μετά την εκλογή Τραμπ, η πρόσφατη δήλωση της Μέρκελ για μια Ευρώπη ανεξάρτητη, από τις ΗΠΑ, προμηνύει θύελλες, επαναφορά συγκρούσεων στην Ήπειρο, υποτίθεται ξεχασμένων. Ο Μοσκοβισί, αν δεν λαθεύω, προειδοποίησε προ μηνών ότι οι παλιές έχθρες δεν ξεχάστηκαν και μπορεί να αναζωπυρωθούν… Εμείς υπογράφουμε 4ο Μνημόνιο και η αμετανόητη Γερμανία ετοιμάζεται για το 4ο Ράϊχ, μια ακόμα απόπειρα παγκόσμιας κυριαρχίας.
Η αρχαία Σπάρτη συνένωσε τους Έλληνες καλώντας σε αγώνα απελευθέρωσης από τον Αθηναϊκό ζυγό και άρχισε ο καταστροφικός Πελοποννησιακός Πόλεμος. Η απελευθέρωση είναι πολυφορεμένο επιχείρημα, στην εποχή μας, από τις ΗΠΑ, για εισβολή, βομβαρδισμούς κλπ. Πάει πολύ βέβαια να μιλάει η Γερμανία για απελευθέρωση (από τις ΗΠΑ) αλλά υπολογίζει προφανώς στη συμπαράσταση γειτόνων φίλων, προσκείμενων παλαιόθεν στον φασισμό. Η Δύναμη, η ωμή βία, εμπνέει εξουσία σε πολλούς και η Γερμανία έχει εγγυημένο παρελθόν. Μιτεράν και Θάτσερ εκτιμούσαν ότι μια ενωμένη Γερμανία θα είχε εθνικοσοσιαλισμό (σε κοινοβουλευτικό πλαίσιο) και αυτό ακριβώς έχει με τη συγκυβέρνηση των Χριστιανοδημοκρατών της Μέρκελ με τους Σοσιαλδημοκράτες. Οι ρίζες του εθνικοσοσιαλισμού εμφανίστηκαν και διαμορφώθηκαν στη Γερμανία από τα μέσα του 1800, και γνώρισαν το απόγειό τους με τον Χίτλερ. Εβδομήντα χρόνια μετά άλλαξε ο Μανωλιός….
Μια «Ανεξάρτητη Ευρώπη», κατά Μέρκελ, προϋποθέτει διάλυση του ΝΑΤΟ, όργανο των ΗΠΑ. Η πτώση της ΕΣΣΔ θα μοιάζει με παιδικό θέατρο αν εγκατέλειπαν οι ΗΠΑ την Ευρώπη στα χέρια της Γερμανίας. Το θέμα ετέθη από τη Μέρκελ, εμμέσως, και έμεινε ασχολίαστο. Έτσι συνήθως συμβαίνει. Κάποιος ρίχνει την ιδέα στην αγορά, την αφήνει να τρέξει στα καφενεία και αργότερα αρχίζουν οι «έγκυρες» φωνές των φερέφωνων ώστε η Κοινή Γνώμη να κυλήσει όπως το νερό στ’ αυλάκι. Το τραίνο πλέον επιταχύνει και ο θανατηφόρος εκτροχιασμός (της ΕΕ) από πιθανότητα μετατρέπεται σε βεβαιότητα. Το ΒΡΕΧΙΤ ήταν « ο πρώτος τον λίθο βαλέτω». Ο Μακρόν, ο άνθρωπος που έρριξαν με αλεξίπτωτο στην προεδρική πολυθρόνα, διέρρευσε τα οικονομικά/εργατικά σχέδιά του, να βάλει τα δυο πόδια των Γάλλων σε ένα παπούτσι. Πόσο θα μείνει άραγε στη θέση του, για πόσο καιρό και με ποιο κόστος; Πολλοί εργάτες ακολουθούν τη Λεπέν και θα φανεί τι αξίζει αυτή, το κόμμα της και οι οπαδοί της.
Ούτε ο πιο ανόητος μπορεί να σκεφτεί ότι οι ΗΠΑ θα τα παρατήσουν χωρίς αδυσώπητη μάχη. Οι Αμερικάνοι, είπαμε, ξέρουν τον γερμανικό κίνδυνο. Όταν ο Μπους διαχώριζε την παλαιά από τη «νέα Ευρώπη», τη Γερμανία είχε στόχο, όχι τη Ρωσία. Η νέα Ευρώπη (Πολωνία, βαλτικές χώρες κλπ) έπρεπε να είναι φιλοαμερικάνικη και όχι σύμμαχος του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Η μάχη θα είναι ανελέητη. Η Ελλάδα στα μάτια των αντιμαχόμενων είναι «λεία πολέμου» με ειδική αξία αν όσα λέγονται για τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων αποδειχθούν βάσιμα, έστω εν μέρει. Από όαση ειρήνης η χώρα μας μπορεί να γίνει ηφαίστειο από τη μια στιγμή στην άλλη ενώ και τα Βαλκάνια συνολικά πάνε να ξαναγίνουν «πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης», όπως παλιά.
Το θρίλερ προ του Β΄ Πολέμου, ποιος θα συμμαχήσει με ποιον, θα ξαναπαιχτεί αλλά κανείς δεν έχει τα στοιχεία για βάσιμες προβλέψεις, ίσως ούτε οι κορυφαίοι ηγέτες, Πούτιν και Τραμπ, επειδή η θέση του Αμερικάνου Προέδρου δεν είναι σταθερή.
Δεν υπάρχει τρόπος να μιλήσουμε για την πατρίδα μας παραλείποντας τον διεθνή περίγυρο. Οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις δεν είναι απλώς δουλοπρεπείς. Κυρίως είναι ανίκανες. Δυναμικές εξελίξεις στη χώρα μας είχαν συνήθως έναυσμα από το εξωτερικό. Αλλά αυτά τα έχουμε ξαναζήσει, ως τραγωδία…
ΥΓ. Χρειάστηκαν δυο τρομοκρατικές ενέργειες παραμονές εκλογών για να μην πάρει η Μέϊ, θιασώτης του ΒΡΕΧΙΤ, αυτοδυναμία.
