Με τα κόκαλα του Ελύτη ακόμα να τρίζουν από τη παρομοίωση του Ομπάμα με ήλιο της δικαιοσύνης και δοξαστική μυρσίνη που παρακαλείται να μη ξεχάσει τη χώρα μας, ήταν φυσικό να περάσει σχεδόν απαρατήρητη μια συνομιλία του συγγραφέα Στέλιου Ράμφου με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο διαδικτυακό τόπο iefimerida.gr.
Σε μια ωριαία εκπομπή που δοκίμαζε την υπομονή και την αντοχή του θεατή αποδείχτηκε ότι η κρίση που ζούμε σοβούσε για δεκαετίες. Μάλλον η αισχύνη είναι είδος εν ανεπάρκεια σ’ αυτή τη χώρα καθώς περισσεύει το θράσος και η αδιαντροπιά.
Γιατί το θέμα δεν είναι τόσο το τι λέχθηκε αλλά το πως ειπώθηκε. Με γλυκανάλατη αβρότητα, χαμηλό βλέμμα, προσποιητή ευγένεια και σοβαροφανή λόγο ο κ. Μητσοτάκης αφού διαφήμισε το καινούργιο βιβλίο του πολυγραφότατου στοχαστή εμφανίστηκε με τη πολιτική αγνότητα εξωγήινου που μόλις προσεδαφίστηκε στην Ελλάδα από το Α του Κενταύρου. Ο δε κ. Ράμφος λείαινε με μαεστρία γλύπτη (αλήθεια τι ειρωνεία ότι το γλύπτη από το γλύφτη απέχουν μόνο ένα χειλικό σύμφωνο δρόμο) το προφίλ του συνομιλητή του ώστε να εξαφανίσει τις αποκρουστικές ατέλειες του πολιτικού του λόγου.
Η καθωσπρεπίστικη λειχία σε όλο της το μεγαλείο!
Συγκεκριμένα ο κ. Ράμφος αφού εκτόξευσε το νεολογισμό <<παγκοσμίωση>> ώστε να αισθανθούμε από την αρχή μειονεκτικά απέναντι του για τα φτωχά ελληνικά μας (το σωστό είναι <<παγκοσμιοποίηση>> δηλαδή κάτι που ξεπερνά το τοπικό και γίνεται παγκόσμιο ή αν ήθελε να προσδιορίσει κάτι το οικουμενικό θα έπρεπε να πει <<παγκοσμιότητα>>) μας ανέφερε ότι η διεθνοποίηση της οικονομίας άφησε κάποιους εκτός.
Το ότι αυτοί οι κάποιοι είναι μόνο στην Ελλάδα δυόμιση εκατομμύρια συμπατριώτες μας ουδόλως συγκίνησε το συγγραφέα ή το συνομιλητή του. Αντίθετα ο φιλόσοφος χρέωσε τους κοινωνικά κατατρεγμένους με χαμηλά ένστικτα και χαμηλά φοβικά συναισθήματα που οι πολιτικοί οφείλουν να καλύψουν.
Ήταν το δεύτερο ατόπημα του κ. Ράμφου που εμφάνισε άθελα του ένα ιδιόμορφο διανοουμενίστικο ρατσισμό απέναντι στους συμπολίτες του, γιατί δεν υπάρχουν χαμηλά αλλά αρχέγονα ή μεταγενέστερα ένστικτα και τα συναισθήματα είναι δυνατά ή ασθενή και καταγράφονται στη μνήμη ως μόνιμα (κυρίαρχα) ή παροδικά.
Το μόνο χαμηλό στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το επίπεδο σκέψης και λόγου του κ. Ράμφου ο οποίος δε δίστασε να προσβάλλει τους αντισυστημικά τοποθετημένους συνέλληνες του αποδίδοντας τους <<ψυχολογία καφενόβιου>>. Όμως ξέχασε στη ρύμη του λόγου του ότι τον καφέ των μνημονίων τον έχουμε χρυσοπληρώσει και μας τον έχουν σερβίρει παρά τη θέληση μας.
Εκεί όμως που η τρικυμία εν κρανίω έφτασε στη κορύφωση της ήταν όταν όρισε και επανέλαβε για να το εμπεδώσουμε πως <<το καλύτερο δεν είναι πάντα και ανώτερο>>. Αν συνήθιζε στην άσκηση ποιοτικού και ποσοτικού ελέγχου των λεγομένων του και θυμόταν αμυδρά τις μαθηματικές ανισότητες που έμαθε στο σχολείο θα διαπίστωνε ότι το καλύτερο είναι πάντα ανώτερο ή τέλος πάντων ότι το ανώτερο δεν είναι πάντα και καλύτερο και όχι αντίστροφα.
Από την απέναντι πλευρά ο κ. Μητσοτάκης με ύφος μειράκιου του κατηχητικού απέδειξε ότι και δέκα γραμματείς της ΚΝΕ να προσλάβει ως συμβούλους επικοινωνίας (είθε κ. Θεωδορικάκο να στελεχώσετε και τους ναζιστές ώστε να κλείσετε με λαμπρότητα τον ένδοξο κύκλο της πρετεντεριανής σας καριέρας) χαμένος κόπος και χαμένα λεφτά.
Στην αρχή παρουσιάστηκε ως αντισυστημικός!! υπέρ της ρήξης στην άσκηση της πολιτικής, οπαδός της αυτοκριτικής και φυσικά της κάθαρσης αποσιωπώντας με άνεση – γιατί ουδείς τόλμησε να το θίξει – το τρόπο που αγόρασε ηλεκτρικές συσκευές από τη ΜΙΖΕΝΣ (και όχι ΖΙΜΕΝΣ) του Χριστοφοράκου. Αφού έπιασε στο στόμα του το Σαββόπουλο, πάνω στο άγχος του ξέχασε το <<γω>> από τη λέξη διαπαιδαγωγούμε και μετά εξέφρασε την άποψη ότι οι Έλληνες δεν ξέρουν να διαχειρίζονται το απρόβλεπτο.
Και καλά να μην αναγνωρίζει ότι αυτός ο λαός επιβίωσε με βάση την επινοητικότητα του και την ικανότητα του να προσαρμόζεται στα ασύμμετρα γεγονότα σε αντίθεση με την αγγλοσαξονική κουλτούρα που στηρίζεται σε δεδομένους αλγόριθμους, αλλά να μην έχει ακούσει για τον Όμηρο ή να μην έχει διαβάσει Ιλιάδα και Οδύσσεια ούτε σε κλασσικά εικονογραφημένα πάει πολύ.
Το αριστερό ψιμύθιο των λόγων του που επιμελημένα φρόντισε ο κ. Θεωδορικάκος συνεχίστηκε πληροφορώντας μας ότι στα δεκαοχτώ του έφυγε για σπουδές στο εξωτερικό θέλοντας να σταθεί μόνος του στα πόδια του. Επειδή μοιάζει απίθανο να πλήρωνε τα δίδακτρα του Χάρβαρντ και του Στάνφορντ πλένοντας πιάτα στα εστιατόρια της Μασαχουσέτης και της Καλιφόρνιας τονίζεται ότι και γλύτωσε τη βάσανο των πανελληνίων εξετάσεων και τα έξοδα σπουδών πληρώθηκαν από το μισθό του μπαμπά αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή από το δημόσιο ταμείο και τη φορολογία του ελληνικού λαού.
Το φληνάφημα του απέκτησε πρόδηλη και ασύνετη αλαζονεία όταν πρόσθεσε ότι τα παιδιά που κατά χιλιάδες μεταναστεύουν στο εξωτερικό είναι η γενιά του ρίσκου. Του είναι ακατανόητο πως οι νέοι ξενιτεύονται εξ αιτίας της μιζέριας και της απελπισίας που βιώνουν για τις οποίες το κόμμα του με τη δεκαοχτάχρονη άσκηση εξουσίας από το 1974 και μετά έχει σοβαρό μερίδιο ευθύνης. Εξ΄ άλλου το πραγματικό ρίσκο και η αγωνία του σχοινοβάτη αναλαμβάνονται αυτή τη στιγμή από κάποιον που ως ελεύθερος επαγγελματίας προσπαθεί να ιδρύσει μια μικρή επιχείρηση στη σημερινή Ελλάδα.
Είπε επίσης ότι οι ελίτ πρέπει να κοιτάξουν το διπλανό τους – πιθανότατα το κόμμα του προεκλογικά θα μοιράσει ενισχυμένα κιάλια στην Εκάλη για να μπορούν απρόσκοπτα οι κάτοικοι της να παρατηρούν το Πέραμα – και κάπου εκεί το αριστερό μέικ απ άρχιζε να λειώνει από τη ζέστη των προβολέων του στούντιο και το αντιδραστικό περιεχόμενο της πολιτικής του εμφανίστηκε αποκρουστικό κάτω από το προοδευτικό πουδράρισμα.
Στράτευση δεσμευτικά στα δεκαοχτώ για όλους, αγνοώντας προκλητικά πως το υποχρεωτικό βιάζει την ελεύθερη βούληση άρα είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικό ακόμα και σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας, οι μισοί νέοι στην επαγγελματική εκπαίδευση, έμφαση στη νηπιακή και προνηπιακή παιδεία γιατί ο εγκέφαλος διαμορφώνεται μέχρι τα πρώτα έξη χρόνια της ζωής (για το μυαλό του κ. Μητσοτάκη δε μπορεί να εκτιμηθεί πότε σταμάτησε η ανάπτυξη του αλλά για τους υπόλοιπους ανθρώπους η νευροφυσιολογία μας λέει ότι τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου μας αυξάνονται σε αριθμό εφ όρου ζωής και με τη πάροδο του χρόνου ελαττώνεται ο πολλαπλασιασμός τους ώσπου στο γήρας υπερτερεί ο ρυθμός εκφύλισης και καταστροφής τους) και βέβαια κανένας διαχωρισμός εκκλησίας – κράτους γιατί η ελληνική εκκλησία είναι πτωχή!
Από αυτό το τελευταίο συνάγεται ότι οι πρωταγωνιστές της εκπομπής ή λόγω μεγάλης προσωπικής περιουσίας έχουν χάσει το μέτρο του χρήματος ή δεν έχουν παντρέψει, βαφτίσει ή κηδέψει ποτέ στη ζωή τους. Φαίνεται ότι στο τόπο μας η ανεξιθρησκία όπως και η ανεξαρτησία παραμένουν έννοιες ανεξακρίβωτες.
Το αποκορύφωμα πάντως της εξόφθαλμα οπισθοδρομικής νοοτροπίας του κ. Μητσοτάκη ήταν η δήλωση << δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν είμαστε όλοι ίσοι>> για να προστρέξει πάραυτα ο κ. Ράμφος να επιδιορθώσει τη ζημιά προσθέτοντας ότι ίσοι είμαστε, όμοιοι δεν είμαστε. Μίλησε ακόμα για βασικό δίκτυο κοινωνικής προστασίας ξεχνώντας ότι βασικό δε σημαίνει και ανθρώπινα αξιοπρεπές, εκτός κι’ αν εννοούσε ότι η κοινωνική του μέριμνα αρχίζει και τελειώνει στο αρχικό επίπεδο του χαμερπούς.
Στο τέλος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ολοκλήρωσε τη κατάσταση πνευματικής σύγχυσης που τον διακατείχε όταν σε ερώτηση για τις εσωκομματικές ομάδες έκανε στροφή 180 μοιρών και απάντησε ότι είναι εναντίον της ρήξης και υπέρ της σύνθεσης εκφράζοντας τη δημιουργική Ελλάδα, έχοντας μάλλον υπ’ όψη τη πατρίδα που απολύει καθαρίστριες και σχολικούς φύλακες.
Επισημαίνεται ότι ο κ. Ράμφος είχε κάποτε υποστηρίξει ότι <<είναι καιρός να ζήσουμε τις υποχρεώσεις μας>>. Αναρωτιέται λοιπόν και ο πιο καλόπιστος κριτής τι είδους υποχρέωση είχε απέναντι στο κ. Κούλη, ώστε σαν άριστος αβανταδόρος να καταπίνει τις πομφόλυγες που εκτόξευε ο συνομιλητής του σε μια διαδικτυακή συζήτηση που έμοιαζε φιλικό παιγνίδι επιτραπέζιας αντισφαίρισης.
Πολύ πιθανό να εκτιμήθηκε πως ένας αποστασιοποιημένος νεοορθόδοξος εκ Παρισίων είναι ο πιο κατάλληλος για να αγιογραφήσει την εικόνα του πολιτικού και ύστερα να τη παραδώσει στο χειραγωγημένο εκκλησίασμα με δόξα και τιμή. Αυτά παθαίνουν οι άνθρωποι της ιντελιγκέντσιας όταν αντί για μπροστάρηδες του λαϊκού πνεύματος καταντούν διακριτικοί κλακαδόροι της εξουσίας και συνοδοιπόροι της ευτέλειας.
Όσο για το κ. Μητσοτάκη επιβεβαίωσε ότι παραμένει πολιτικά πτωχός και σε περιεχόμενο και σε περιτύλιγμα. Επί μία ώρα <<ράμφιζε>> το κεφάλι του θεατή προσπαθώντας ετσιθελικά να εμφυτεύσει την εικόνα ηγέτη σε μια επώδυνη χωρίς αναισθητικό κρανιοανάτρηση. Το μόνο που κατάφερε ήταν να κατεβάσει τους οπαδούς του ένα σκαλί παρακάτω στη διατροφική αλυσίδα και από σανό και κουτόχορτο που τους τάιζε να τους πετάει τώρα μπαγιάτικο κανναβούρι αποφάγι εκείνου που λαίμαργα ραμφίζει σα παπαγαλάκι της Νέας Δημοκρατίας ή πιο σωστά της Παλαιάς Ολιγαρχίας.
Οικοδεσπότης ήταν ο κ. Χρήστος Ράπτης, πάλαι ποτέ γραφίδα του βενιζελικού ΠΑΣΟΚ και η συμπαιγνία γνωστή από παλιά, στη δε βιβλιογραφία περί προπαγάνδας είναι γνωστή ως οικειοποίηση ιδιότητας. Δηλαδή σκηνοθετείται μια ωριαία συνομιλία πολιτικού με άνθρωπο των γραμμάτων, ούτως ώστε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, στο μυαλό αυτού που παρακολουθεί να συντελείται μια υποσυνείδητη νοητή μεταφορά και ανταλλαγή των χαρακτηριστικών κάθε πλευράς, ώστε σιγά σιγά μέχρι το τέλος της εκπομπής να διαμορφωθεί ασυνείδητα η σχετική ταύτιση των δύο ιδιοσυστασιών, με στόχο να αποτυπωθεί ακούσια στο θεατή η ενδόμυχη εντύπωση ότι ο πολιτικός έχει γνωρίσματα διανοητή.
Η παραπλάνηση ολοκληρώνεται με την πρόσκληση μιας όσο το δυνατόν πιο φημισμένης περίπτωσης στοχαστή αναμφισβήτητου κύρους. Γιατί η οποιαδήποτε κριτική απέναντι σε μια αναγνωρισμένη αυθεντία θα ασκηθεί κατά πάσα πιθανότητα από άτομο διαφορετικής ή κατώτερης μόρφωσης, άρα εκ των προτέρων ο κριτής πρέπει να υπερβεί τη χρέωση υποκειμενικής κακοπιστίας (όλοι θα αναρωτηθούν ποιος είναι αυτός που τολμά να κατακρίνει), ενώ ταυτόχρονα κινδυνεύει να εμφανιστεί ως γραφικός, κακοπροαίρετος, και συμπλεγματικός, άρα ο αρνητικός σχολιασμός θεωρείται στα εσώτατα του νου όλων εν δυνάμει ατοπικός και αβάσιμος.
Καθένας μπορεί να μπει στον ιστότοπο για να βγάλει ιδίοις όμμασι και ωσί τα δικά του συμπεράσματα. Η εκπομπή πάντως δε συστήνεται σε άθρησκους. Γιατί όσο άθεος και αν είναι κάποιος μετά το πρώτο τρίλεπτο θα πιάσει τον εαυτό του να σταυροκοπιέται ασυναίσθητα και να σιγομουρμουρίζει αμήχανα <<Θεέ και Κύριε τι άλλο θα δούμε και θ’ ακούσουμε ακόμα;>>
