Τα «πυρά κατά Λαφαζάνη» και το ζήτημα του πατριωτισμού της Αριστεράς

Ορισμένα πράγματα για ορισμένα έντυπα και ορισμένες πολιτικές θέσεις γίνονται είδηση μόνο αν κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να τα στρέψουν κατά της ΛΑ.Ε και προσωπικά κατά του Παν. Λαφαζάνη.
Η Εφ.Συν. για λόγους δικούς της επιδεικνύει μια απεριόριστη εμπάθεια κατά της ΛΑ.Ε που προσομοιάζει με σύνδρομο.
Μπορεί, λοιπόν, η Εφ.Συν. να εφαρμόζει την τακτική του γενικού σιωπητηρίου απέναντι στην ΛΑ.Ε, αλλά δεν χάνει καμία ευκαιρία, που θεωρεί ότι μπορεί να αξιοποιήσει, ώστε να δείξει την αποστροφή της προς την Λαϊκή Ενότητα.
Αφορμή γι’ αυτήν την μικρή εισαγωγή παίρνουμε από το ρεπορτάζ με τα αρχικά Α.Ψ., το οποίο καθυστερημένα υπέπεσε στην αντίληψή μου στην Εφ.Συν., υπό τον βαρύγδουπο τίτλο «Ομαδική αποχώρηση από την Λαϊκή Ενότητα», εννοώντας την αποχώρηση τεσσάρων μελών από την Λαϊκή Ενότητα Ροδόπης (Μουσταφά Τσολάκ, Τουργκάι Χασάν, Εντανούρ Ιντζέ, Ονούρ Χασάν).
Το εντυπωσιακό είναι ότι το ρεπορτάζ αυτό αναδημοσιεύτηκε αυτούσιο, λες και έλειπαν οι διαφορετικές λέξεις για την τροποποίησή του, έστω για τα μάτια του κόσμου, και σε μια άλλη δημοκρατική ιστοσελίδα, που φημίζεται για την συμπάθειά της στην ΛΑ.Ε και προσωπικά στον Λαφαζάνη, το Left.gr. Να σκεφτείτε πόσο δημοκρατική είναι αυτή η ιστοσελίδα, ώστε δεν δημοσιεύει την παραμικρή είδηση από την ΛΑ.Ε. Ούτε το όνομα καν της τελευταίας δεν καταχωρεί. Θα μου πείτε ότι το Left.gr δεν δημοσίευε, σχεδόν, τίποτα για τον Λαφαζάνη, ιδρυτικό μέλος του παλιού ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, μέλους της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ και κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του και μετέπειτα υπουργού, όσο ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι που αποχώρησε λόγω τρίτου μνημονίου, θα δημοσιεύει κάτι για τον επικεφαλής της ΛΑ.Ε και την ίδια την ΛΑ.Ε τώρα, που ασκούν άκρως ενοχλητική αντιπολίτευση στον μεταλλαγμένο μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ;
Όχι, δεν έχουμε τέτοια απαίτηση, γι’ αυτό δεν με παραξένεψε η αντιγραφή του μονόπλευρου ρεπορτάζ της Εφ.Συν. για την αποχώρηση των τεσσάρων μελών της ΛΑ.Ε από την Κομοτηνή, με την διαφορά ότι το Left.gr έβαλε έναν πιο επιθετικό και εμπαθή τίτλο στο ρεπορτάζ της Εφ.Συν.: «Πυρά κατά Λαφαζάνη και ομαδική αποχώρηση από την ΛΑ.Ε Ροδόπης». Όλα όμορφα και αγγελικά πλασμένα!
Αλλά μακρηγόρησα με την Εφ.Συν. και το Left.gr, ενώ δεν είναι εκεί το θέμα μου.
Το θέμα μου βέβαια δεν είναι ούτε η αποχώρηση των τεσσάρων μελών της ΛΑ.Ε.
Παρόλο που δεν περισσεύει κανείς σε τούτη την κρίσιμη φάση, είναι απόλυτο και αναφαίρετο δικαίωμά τους η αποχώρησή τους, εφόσον έτσι επιθυμούν και κρίνουν.
Και από μία άποψη η στάση τους είναι και ειλικρινής, αφού πράγματι οι διαφωνίες τους είναι σαφείς και αφορούν κρίσιμα θέματα, τα οποία αξιολογούν, δικαίως ή αδίκως, για μένα μάλλον υπερβολικά, ως μη συμβατά με την παραμονή τους στην ΛΑ.Ε.
Τη μόνη παρατήρηση που θα έκανα στην επιστολή των τεσσάρων είναι το γεγονός, ότι αντί με το κείμενό τους να σταθούν στις δικές τους απόψεις και τις υπαρκτές διαφορές τους με την ΛΑ.Ε, δεν αποφεύγουν, το αντίθετο μάλιστα, την παλιά συνήθεια στην Αριστερά, να καταφεύγουν σε χαρακτηρισμούς, να διαστρεβλώνουν και να παραμορφώνουν τις θέσεις με τις οποίες διαφωνούν, ώστε να τις πλήξουν, υποτίθεται, με άνεση και ευκολία.
Για παράδειγμα, δεν καταλαβαίνω την φράση «αηδιάσαμε» με τις θέσεις περί αλυτρωτισμού, πχ των Σκοπίων, που υποστηρίζουν η ΛΑ.Ε και ο Παν. Λαφαζάνης. Πού είδαν, επίσης, στην ΛΑ.Ε τις εκκλήσεις «να γίνουμε πιστοί σύμμαχοι του ΝΑΤΟ και της ΕΕ», πού είδαν, έλεος, την «αγιογράφηση» Πούτιν και, αλίμονο, τους πανηγυρισμούς για τον Τραμπ και τις επευφημίες για τον Σέρβο εθνικιστή Σέσελι;
Ας είναι, όμως. Ο καθένας και η καθεμιά γράφει αυτά που νομίζει και κρίνεται και, προσωπικά, δεν έχω κανένα ενδιαφέρον να μπω σε μια παραδοσιακή άγονη αντιπαράθεση που φέρει τις γνωστές παθογένειες της Αριστεράς.

Πατριωτισμός και Αριστερά

Αν έγραψα αυτές τις γραμμές το έπραξα για έναν μόνο λόγο.
Για να βροντοφωνάξω ότι η Αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει και θα πρόσθετα ότι δεν αξίζει να υπάρχει, αν δεν είναι ως παράταξη πατριωτική και διεθνιστική ταυτόχρονα.
Πατριωτική, με την έννοια ότι υπερασπίζεται με πάθος, με ανιδιοτέλεια και στην πρώτη γραμμή και αν χρειαστεί και με το αίμα της και το αίμα των αγωνιστών της, την ανεξαρτησία, την ελευθερία, την δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, τα νόμιμα εθνικά συμφέροντα, τα σύνορα και την ακεραιότητα της πατρίδας μας.
Μόνο μια Αριστερά που είναι γνήσια και βαθιά πατριωτική μπορεί να δώσει την μάχη κατά του εθνικισμού και να είναι ταυτόχρονα διεθνιστική, με την έννοια ότι υπερασπίζεται όχι γενικά τις θέσεις και τις διεκδικήσεις των άλλων χωρών και λαών, αλλά εκφράζει την αγωνιστική και ενεργητική αλληλεγγύη της μόνο σε εκείνες τις θέσεις και διεκδικήσεις που είναι συμβατές με το Διεθνές Δίκαιο και την διεθνή νομιμότητα, ενώ δεν απαιτούν να παραιτηθούν τρίτες χώρες και άλλοι λαοί από νόμιμα, αναφαίρετα ανθρώπινα και εθνικά δικαιώματά τους.
Ορισμένοι στην Αριστερά δεν έχουν απλώς την δική τους εκδοχή στην ερμηνεία που παίρνει η υπόθεση του πατριωτισμού σε κάθε περίπτωση αλλά με αυτή καθεαυτή την έννοια του πατριωτισμού, την οποία θεωρούν σε κάθε περίπτωση συνώνυμη της εθνοκαπηλείας και του εθνικισμού και της αποδίδουν αντιδραστικό, αν όχι και φιλοπόλεμο περιεχόμενο, ενώ τον πατριωτισμό και την έννοια του έθνους τα θεωρούν συνώνυμα της μεγαλοαστικής πολιτικής, οικονομικής και ταξικής επικυριαρχίας.
Θα ήταν κάτι παραπάνω από τραγωδία αν η Αριστερά υιοθετούσε αυτές τις απόψεις στο όνομα, τάχα, του διεθνισμού και του σοσιαλισμού, απόψεις που το μόνο που κάνουν είναι να ενισχύουν έναν ολοκληρωτικό ευρωπαϊσμό, τύπου ευρωζώνης και ΕΕ ή μια νεφελώδη «παγκοσμιοποίηση» που υποκρύπτει την παγκόσμια κυριαρχία των αγορών, των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών και του χρηματιστικού κεφαλαίου. Με δυο λόγια την επικυριαρχία των πιο «ισχυρών» εθνών έναντι των πιο αδύνατων με ταυτόχρονη ανυπόφορη διεύρυνση των παγκόσμιων και εθνικών κοινωνικών ανισοτήτων, των καταστροφών του περιβάλλοντος και των διακριτών πολιτισμών και ταυτοτήτων.
Μια Αριστερά που τυχόν υπέκυπτε στις ψευτο-διεθνιστικές αυτές και αντιπατριωτικές ρητορείες, γρήγορα θα πεταγόταν στο περιθώριο.
Αντίθετα, η σύγχρονη δημοκρατική ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να συγκροτήσει και να επαναθεμελιώσει την ταυτότητά της πάνω στις βάσεις που διαμόρφωσαν ό,τι πιο θετικό στην αριστερή παράδοση της χώρας μας.
Και αυτές είναι οι βάσεις της πολύ επίκαιρης, με σύγχρονους φυσικά όρους, ΕΑΜικής Αντίστασης.

Άρης Δημητρίου

ΥΓ: Οι θέσεις που αναπτύσσω στον υπότιτλο «Πατριωτισμός και Αριστερά» δεν έχουν, φυσικά, καμία σχέση με τους «4», ούτε τους υπονοούν και, βεβαίως, δεν συνιστούν απάντηση στα γραφόμενά τους.