Στις 25 Μάρτη οι επικεφαλής του κράτους και της κυβέρνησης, δηλαδή οι εκπρόσωποι των καπιταλιστικών τάξεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα ξαναβρεθούν στην ιταλική πρωτεύουσα για να γιορτάσουν την 60η επέτειο της Συνθήκης της Ρώμης, που είναι το πρώτο τούβλο στην οικοδόμηση του σχεδίου της καπιταλιστικής ενοποίησης της ηπείρου.
Αυτοί είναι οι υπεύθυνοι των βαρύτατων συνθηκών που πληρώνουν οι εργατικές τάξεις και οι λαοί της Ευρώπης, οι οποίοι από χρόνια αντιμετωπίζουν μια καπιταλιστική επίθεση που θέλει να καταστρέψει τα κοινωνικά, δημοκρατικά και μισθολογικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με κινητοποιήσεις και αγώνες.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που οι αστικές τάξεις διοικούν διαμέσου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Κεντρικής Τράπεζας (ΣτΜ: εννοεί την ΕΚΤ), και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, φτιάχτηκε για την προστασία των συμφερόντων των εργοδοτών, των κερδών και των οικονομικών αποδόσεων: Είναι σήμερα η Ευρώπη της επισφάλειας, της αχαλίνωτης φτώχειας, των δεκάδων εκατομμυρίων ανέργων, των νέων στερημένων από το μέλλον τους.
Είναι επίσης η Ευρώπη που επεμβαίνει στρατιωτικά στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή, που χτίζει σε γη και θάλασσα τείχη για να απωθήσει, εγκαταλείψει και να αφήσει να πεθάνουν αυτούς που ξεφεύγουν από τον πόλεμο και την πείνα. Είναι η Ευρώπη που λειτουργώντας έτσι, τροφοδοτεί καθημερινά τις πιο αντιδραστικές ιδεολογίες: το ρατσισμό, την ξενοφοβία, το φασισμό και κάθε είδους εθνικισμό.
Το καπιταλιστικό σχέδιο της ευρωπαϊκής ενότητας, χτυπήθηκε από μεγάλες αντιθέσεις και από μια βαθιά κρίση, την οποία όξυνε επί πλέον η μεγάλη διεθνής οικονομική στασιμότητα, και η οποία φέρνει στο προσκήνιο προσωπικότητες όπως η Λεπέν ή όπως ο δικός μας Σαλβίνι, ειδικευμένους στην κήρυξη του μίσους ενάντια στους αδύνατους και τους μετανάστες. Αυτοί εργάζονται για να διαιρέσουν τις εργαζόμενες τάξεις προς όφελος του κεφαλαίου.
Οι εργαζόμενες τάξεις είναι αποπροσανατολισμένες, πολλές φορές διαιρεμένες και δεν έχουν βρει ούτε τα συνδικάτα ούτε τις παραδοσιακές δυνάμεις της Αριστεράς που θα πρότειναν μια εναλλακτική στο νεοφιλελευθερισμό και θα τις βοηθούσαν να οργανωθούν για να αντιμετωπίσουν την εργοδοτική επίθεση.
Αντίθετα οι σοσιαλδημοκράτες και η κεντροαριστερά ήταν οι κύριοι διαχειριστές των πολιτικών της λιτότητας και οι μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις επέτρεψαν να καταστραφούν οι κατακτήσεις των εργαζομένων μία προς μία στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των ίδιων τους των εθνικών εργοδοτών. Ενώ οι καπιταλιστές παρήγαγαν εργαλεία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για να χτυπήσουν τις λαϊκές τάξεις, οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές δεν έκαναν τίποτα για να οικοδομήσουν τη διεθνή οργάνωση των εργατών-τριών, διηγούμενοι κουραστικά κενές λιτανείες για την αναγκαιότητα της κοινωνικής διάστασης της Ευρώπης, ακριβώς τη στιγμή οι προηγούμενες κοινωνικές κατακτήσεις τέθηκαν σε αμφισβήτηση σε όλα τα επίπεδα.
Είναι σωστό και αναγκαίο στη Ρώμη στις 25 Μάρτη να μην συνέλθουν μόνο οι επικεφαλής του κράτους για να «εορτάσουν», αλλά να κατέβουν στο δρόμο όλοι και όλες οι καταπιεσμένοι/ες και οι εκμεταλλευόμενοι/ες που πλήρωσαν ακριβά τις πολιτικές τους.
Όλοι και όλες λοιπόν στην Ρώμη για να αγωνιστούμε ενάντια στους ισχυρούς της Ευρώπης και τις πολιτικές της λιτότητας, ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό, για την ενότητα των εργαζομένων τάξεων, όλων των εκμεταλλευόμενων και την αδελφότητα με τους μετανάστες.
Δύο διαδηλώσεις στη Ρώμη
Διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις, συνδικάτα και σύλλογοι, έχουν οργανώσει για αυτήν την ημερομηνία μια σειρά κινητοποιήσεων και συναντήσεων για να συζητήσουν πάνω στο μέλλον της Ευρώπης, με διαφορετικές συνθέσεις και πολιτικές προτάσεις.
Αυτός είναι και ο λόγος που θα γίνουν στις 25 Μάρτη δύο διαφορετικές πορείες από διαφορετικές πολιτικές πλατφόρμες.
Εμείς θα θέλαμε να μην υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός στο δρόμο, και όπως στο παρελθόν -για παράδειγμα στις κινητοποιήσεις του Κοινωνικού Φόρουμ- μέσα στο πλαίσιο συγκεκριμένων και καθορισμένων πρωτοβουλιών των διάφορων δυνάμεων, να υπάρξει παρόλα αυτά μια κοινή στιγμή αντίθεσης στις πολιτικές του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Στο εσωτερικό μιας ενωτικής διαδήλωσης θα μπορούσε κατόπιν ο καθένας με τη σειρά του, να διατυπώσει τα δικά του επιχειρήματα.
Αυτό δεν έγινε.
Από τη μια πλευρά βρίσκεται ένας πλατύς σχηματισμός που συμπεριλαμβάνει τις τρεις συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες και τα Cobas (Επιτροπές Βάσης – Εργατικές), το Arci (πανιταλικός πολιτιστικός σύλλογος), το Φόρουμ του Νερού, πολλές δημοκρατικές και ευρωπαϊστικές ενώσεις, την Sinistra Italiana και την Κομουνιστική Επανίδρυση, καθώς και το ΚΚ Γαλλίας και την Ευρωπαϊκή Αριστερά (το ΚΕΑ) με το σύνθημα «Η Ευρώπη μας ενωμένη, δημοκρατική, στέρεα», σε μια πορεία που θα ξεκινήσει στις 11 πμ από την πλατεία Vittorio για να φτάσει στο Κολοσσαίο. Αυτός ο σχηματισμός οργανώνει στις 24 Μάρτη συναντήσεις και συζητήσεις στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης.
Από την άλλη πλευρά σχηματίστηκε ένα μέτωπο αποτελούμενο από την κοινωνική πλατφόρμα Eurostop, την USB και την Unicobas, από διάφορες κοινωνικές και κινηματικές δομές και ενώσεις, από μερικά Κοινωνικά Κέντρα και το ΚΚΙ (PCI). Στηρίζουν και αγωνιστές από διάφορες πολιτικές δυνάμεις, ανάμεσα στις οποίες και η Επανίδρυση, με ατομικές υπογραφές. Το μέτωπο αυτό απορρίπτει τις πολιτικές της λιτότητας και έχει σαν άξονα τη διεκδίκηση του Italexit, δηλαδή την έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η πορεία θα αρχίσει στις 2.30 μμ από την Piazza della Republica.
Δύο διαφορετικές πολιτικές προτάσεις
Οι τοποθετήσεις και των δύο σχηματισμών μας φαίνονται περιορισμένες και επιπλέον λανθασμένες ως προς τις στρατηγικές τους συλλήψεις.
Ο πρώτος σχηματισμός υποτιμά κατά πρώτο λόγο την παρουσία συνδικαλιστικών και κοινωνικών δυνάμεων που έχουν βαριές ευθύνες επειδή –με διάφορους τρόπους- υποστήριξαν ή ενέκριναν τις ευρωπαϊκές πολιτικές λιτότητας και αυτές της ιταλικής κυβέρνησης. Σε κάθε περίπτωση δεν τις καταπολέμησαν ποτέ αληθινά.
Σε ορισμένες ενώσεις υπάρχει ένα αυθεντικό -αλλά ψευδαισθητικό- αίτημα μιας κοινωνικής και δημοκρατικής μεταρρύθμισης της Ευρώπης. Η Επανίδρυση, που επίσης επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα να μην σεβαστούμε τις ευρωπαϊκές συνθήκες, είναι ως συνήθως δέσμια των πολιτικών της ασαφειών και των συμβιβαστικών πρακτικών της που την οδηγούν ακόμα και σήμερα να υπερασπίζεται τις επιλογές της κυβέρνησης Τσίπρα.
Η πολιτική πλατφόρμα του σχηματισμού εκφράζει σίγουρα την θετική αναγκαιότητα να οικοδομηθεί μια άλλη Ευρώπη, βασισμένη σε κοινωνικές και δημοκρατικές αρχές, αλλά αρνείται να ονοματίσει τους υπεύθυνους για αυτά που συμβαίνουν σήμερα, τους ταξικούς αντιπάλους εναντία στους οποίους πρέπει να παλέψουμε χωρίς κανένα δισταγμό.
Στην πραγματικότητα βλέπουμε ένα αίτημα που απευθύνεται στους ισχυρούς, τους καπιταλιστές, και τους ζητά μια αλλαγή διευθύνσεως, μια επιστροφή σε κεϊνσιανές πολιτικές, που δεν έχει καμία πιθανότητα να εισακουστεί.
Αυτός ο ευρωρεφορμισμός είναι καθαρή ψευδαίσθηση, είναι ένας δρόμος που έχει διανυθεί αυτά τα χρόνια και έφερε μόνο ήττες και αποτυχίες. Είναι ακόμα το φύλλο συκής με το οποίο πολλοί πολιτικοί και συνδικαλιστικοί ηγέτες νομίζουν ότι σώνουν την ψυχή τους από τον οπορτουνισμό τους.
Στον άλλο σχηματισμό, σωστά προεξάρχει η διάθεση να αντιπαρατεθούν με κοινωνικούς αγώνες ενάντια στους καπιταλιστές και τους νόμους της ΕΕ, αλλά ξεχωρίζουν, σαν κεντρικό και θαυματουργό στόχο την έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ. Η επιστροφή του εθνικού νομίσματος παίρνει το πάνω χέρι με την ίδια την κεντρικότητα του αγώνα ενάντια στη λιτότητα, με την ελπίδα ότι αυτή η στόχευση θα προσδώσει μαζική πειστικότητα στις δυνάμεις της Αριστεράς που θα την προωθήσουν.
Με την αναδίπλωση στην εθνική διάσταση και στην εθνική κυριαρχία φαντάζονται ότι θα υπερασπιστούν καλύτερα τις συνθήκες ζωής των λαϊκών τάξεων. Εμείς δεν αποκλείουμε ότι μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, υποστηριζόμενη από ένα δυνατό κίνημα αγώνα, θα βγει από το ευρώ για να στηρίξει τους εργαζόμενους, αλλά πιστεύουμε ότι στο κέντρο της σύγκρουσης δεν θα είναι το νομισματικό εργαλείο αλλά η απόρριψη των φιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών και η εφαρμογή ενός εναλλακτικού προγράμματος κοινωνικής μετάβασης, δηλαδή το σπάσιμο των καπιταλιστικών συμβάσεων.
Το να πιστεύουμε ότι μπορούμε να γυρίσουμε στη διάσταση μιας άλλης ιστορικής περιόδου, κατά την οποία ήταν δυνατόν στους εργαζόμενους να επιφέρουν σημαντικές μεταρρυθμίσεις σε εθνικό επίπεδο είναι ευσεβής πόθος. Το να υπερασπιστούμε τα δημοκρατικά δικαιώματα του συντάγματος είναι αναγκαίο -και το κάναμε με αποφασιστικότητα- αλλά να το να πιστεύουμε, όπως κάνουν πολλοί, ότι το σύνταγμα, το οποίο πάντα ήταν το ντοκουμέντο-πλαίσιο ενός καπιταλιστικού κράτους, είναι το χαράκωμα μέσα στο οποίο θα βρούμε καταφύγιο εν αναμονή του μέλλοντος, αυτό, δεν λογαριάζει καλά την πραγματικότητα της πάλης των τάξεων.
Η χρυσή εποχή του καπιταλισμού έχει τελειώσει από καιρό και οι εργοδότες διαθέτουν υπερεθνικά όργανα ενώ το κίνημα των εργαζομένων έχει μια τρομακτική καθυστέρηση σε αυτό το πεδίο. Σε κάποιους τομείς έχουμε πισωγυρίσει σε σχέση με την ικανότητα παρεμβάσεων αλληλεγγύης της δεκαετίας του ‘70.
Είχαμε μπροστά μας δύο συλλήψεις, τον ευρωρεφορμισμό και τον αριστερό «κυριαρχισμό», που ενώ διανύουν διαφορετικές διαδρομές, είναι ρεφορμιστικές ως προς την αυτού μεγαλειότητα, το καπιταλιστικό σύστημα.
Για μια διεθνιστική εναλλακτική στην κρίση της Ευρώπης
Η Sinistra Anticapitalista ισχυρίζεται ότι αντίθετα, τώρα περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαίο να ακολουθήσουμε μια αντικαπιταλιστική στρατηγική ρήξης με το σύστημα, ένα διεθνιστικό και ταξικό προσανατολισμό που έχει δύο σκέλη για τις εργαζόμενες τάξεις:
-Να αγωνιστούμε στη χώρα μας ενάντια στη δική μας κυρίαρχη τάξη και τις κυβερνήσεις της για να αποκρούσουμε τους εκβιασμούς και τις πολιτικές της λιτότητας.
-Να επιδιώξουμε μια ευρωπαϊκή κινητοποίηση, μια κοινή δράση ανάμεσα στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες διαφόρων χωρών, αρχίζοντας από τα εργοστάσια μιας ίδιας πολυεθνικής, ή κλάδου ή κατηγορίας, για να αντιμετωπίσουμε τα αφεντικά χτίζοντας μια ενότητα όλο και πιο ευρεία, πέρα από τα σύνορα, και τα ιστορικά και εκείνα που χτίστηκαν εναντίον των μεταναστών.
Αυτούς τους μήνες το γυναικείο κίνημα μας δίδαξε πόσο σημαντική και συναρπαστική είναι η διεθνής δράση και πόσο αυτή μπορεί να κινήσει αδρανείς δυνάμεις και να δημιουργήσει νέους συσχετισμούς δυνάμεων.
Γι’ αυτό και μερικοί στόχοι, από τον κατώτατο μισθό πανευρωπαϊκά ως τη μείωση του ωραρίου χωρίς μείωση μισθού για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και την υπεράσπιση των κύριων δημόσιων υπηρεσιών (σχολείο, υγεία, πρόνοια), πρέπει να χαρακτηρίζουν τις πλατφόρμες των αγώνων των εργαζομένων όλων των χωρών.
Αλλά υπάρχει και μια άλλη διάσταση που πρέπει να προσμετράται σε όλο της το μέγεθος από το εργατικό κίνημα: είναι η ιστορική ροή, πολιτική και ανθρώπινη, της μεγάλης μετανάστευσης ανδρών και γυναικών που φεύγουν εξαιτίας πολέμων και πείνας και που η ΕΕ ξανακηνυγά με τα πιο άνανδρα και απάνθρωπα εργαλεία. Οι μετανάστες και οι μετανάστριες είναι αδελφές και αδελφοί μας και πρέπει να εισακούγονται και να γίνουν δεκτοί: είναι και πρέπει να γίνουν θεμελιώδες τμήμα της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος.
Προσπαθήσαμε να οικοδομήσουμε μαζί με μερικές πολιτικές δυνάμεις με τις οποίες μοιραζόμαστε τουλάχιστον εν μέρει αυτό το πολιτικό σχέδιο, μια πρωτοβουλία που θα μπορούσε να ζωντανέψει πλέον στις κινητοποιήσεις στα τέλη του Μάρτη, αλλά εξαιτίας των χρονικών περιθωρίων δεν έγινε εφικτό να το υλοποιήσουμε, τουλάχιστον για τώρα.
Η οργάνωσή μας συμμεριζόμενη την αναγκαιότητα των κινητοποιήσεων της 25ης Μαρτίου θα είναι παρούσα στις δύο διαδηλώσεις με την δική της αγωνιστική δράση και πολιτική προπαγάνδα.
Συγχρόνως δίνουμε ραντεβού σε όλους και όλες σε μια διεθνιστική συνέλευση το πρωί της Κυριακής 26 Μάρτη στο θέατρο Trastevere, στην οποία θα συμμετάσχουν διάφορες ευρωπαϊκές αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, από το ρεύμα Anticapitalistas του Podemos, σύντροφο της ΔΕΑ από τη ΛΑΕ και εκπρόσωπο του γαλλικού NPA.
Μια συνέλευση για να επιβεβαιώσει τη δέσμευσή μας για αγώνα ενάντια στην Ευρώπη των αφεντικών, για την ενότητα των εργατών και των εργατριών πέρα από σύνορα, για να ενώσουμε τα μέτωπα αγώνα διάφορων χωρών, για να ανοίξουμε το δρόμο για ένα εναλλακτικό σχέδιο ευρωπαϊκής ενότητας βασισμένο στην αληθινή δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, ένα σχέδιο μετάβασης για μια ηπειρωτική, οικοσοσιαλιστική ομοσπονδία.
Μια προοπτική που είναι δύσκολη, αλλά καθώς δεν έχει παραπλανητικές ρεφορμιστικές ψευδαισθήσεις, είναι πιο ειλικρινής και αληθινή.
FRANCO TURIGLIATTO
Πηγή: anticapitalista.org
ΣΗΜΕΙΩΣΗ Κ.Μ: ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΚΔΟΧΗ
Ενδιαφέρον και αρκετά ενημερωτικό το κείμενο του σ. Franko Turigliatto.
Νομίζω, όμως, ότι είναι ατυχής η προσπάθεια να ανακαλύψει ένα ”τρίτο δρόμο” ανάμεσα στα δύο ρεύματα της ευρωαυταπάτης και της ευρω–ρήξης στην Ιταλική Αριστερά.
Για το πρώτο ρεύμα της ευρωαυταπάτης δεν θα πω τίποτα.
Είναι προφανές το αδιέξοδο του.
Το δεύτερο ρεύμα της ευρώ-ρήξης, πρώτη σχεδόν φορά εμφανίζεται, μάλλον, πιο συνεκτικά και πιο αποφασιστικά, συνιστά κατά τη γνώμη μου την πιο ελπιδοφόρα προοπτική για την Ιταλική Αριστερά,
Είναι άστοχη και άτοπη η κριτική του Franko Turigliatto πως η έξοδος της Ιταλίας από το ευρώ αναγορεύεται από τους συντρόφους της ευρώ-ρήξης σε ”θαυματουργό” στόχο και στην ίδια ”κεντρικότητα” με τον αγώνα ενάντια στην λιτότητα, ενώ αντιπροσωπεύει τάχα ”αναδίπλωση στην εθνική διάσταση” και στην ”εθνική κυριαρχία”, όπως λέει, πράγμα που προφανώς ως είναι και στόχο την ξορκίζει.
Η ειρωνεία είναι ότι ο ”τρίτος δρόμος”, που ο σ. Franko Turigliatto προτείνει, εξαφανίζει πλήρως τα αιτήματα της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ, με παραπομπές του τύπου ”να επιδιώξουμε μια ευρωπαϊκή κινητοποίηση…”, γεγονός, που δίνει στις θέσεις του μια βαθύτερη σύγκλιση, παρά της διαφορετικές αφετηρίες, με το ρεύμα των ευρωαυταπατών.
Χωρίς, όμως, έξοδο από το ευρώ και σε τελική ανάλυση από την ΕΕ, δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν προοδευτικοί αι σοσιαλιστικοί μετασχηματισμοί σε καμιά χώρα της ΕΕ (βλ. και τη Διακήρυξη της Ρώμης για τα 60 χρόνια ΕΟΚ (ΕΕ)).
Κ.Μ
