Όλο και πιο έντονα δείχνει να τίθεται στην σημερινή πολιτική επικαιρότητα το ενδεχόμενο μελλοντικής πολιτικής συμπόρευσης του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ. Όσοι μάλιστα στο κυβερνητικό στρατόπεδο είναι θιασώτες αυτής της πρότασης φαίνεται να θεωρούν πως κάτι τέτοιο θα λειτουργούσε αποτρεπτικά όσον αφορά στην προοπτική ανόδου της Δεξιάς στη διακυβέρνηση της χώρας. Ως απαραίτητη δε προϋπόθεση για να επιτευχθεί κοινός βηματισμός μεταξύ των δύο πολιτικών σχηματισμών τίθεται η απαλλαγή του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ από «βαρίδια», όπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Μακάρι όμως τα πράγματα να ήταν τόσο απλά.
Για να είμαστε ειλικρινής, το πολιτικό σκεπτικό για συνεργασία των δύο κομμάτων, όπως αυτό διατυπώθηκε προ ολίγων εβδομάδων από το Νίκο Φίλη, έχει εν μέρει σωστή βάση. Κι αυτό γιατί είναι αλήθεια ότι η κυβερνητική συνύπαρξη ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει αρχίσει εδώ κι αρκετό καιρό να θυμίζει τερατογένεση. Πιο συγκεκριμένα, από τη στιγμή της ακύρωσης της όποιας αντιμνημονιακής πρότασης η εν λόγω σύμπραξη δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί πολιτικά. Πολλώ δε μάλλον, όταν η ίδια η πραγματικότητα έρχεται να αποδείξει πως τόσο η ίδια η βαθιά συντηρητική φύση του μικρότερου κυβερνητικού εταίρου, όσο και η εκμετάλλευση θεσμικών ρόλων από συγκεκριμένα πρόσωπα για μικροπολιτικούς σκοπούς, όπως συμβαίνει σήμερα με τα ελληνοτουρκικά, είναι άκρως επικίνδυνα ακόμη και για την ίδια τη χώρα.
Από την άλλη, είναι σαφές πως ούτε η προοπτική συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, ακόμη κι αν αυτό απαλλαγεί από τα λεγόμενα «βάρη του πρόσφατου παρελθόντος», μπορεί να πατήσει σε στέρεη βάση. Κανείς δεν μπορεί να ξεχνάει άλλωστε ότι ήταν το ΠΑΣΟΚ που υπήρξε ο βασικός πολιτικός εισηγητής του συστήματος διαπλοκής, αλλά και της βαθιάς διαφθοράς στο ελληνικό γίγνεσθαι. Ήταν το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη που έβαλε τη χώρα «με το έτσι θέλω» στη ζώνη του Ευρώ, μια επιλογή που σήμερα αποδεικνύεται κάτι παραπάνω από καταστροφική, ιδιαίτερα για τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Ήταν το ΠΑΣΟΚ σε τελική ανάλυση που επέλεξε συνειδητά να μεταλλαχτεί πλήρως πολιτικά, αποδεχόμενο πλήρως την ασυδοσία των αγορών, τη βαθμιαία υποβάθμιση των εργασιακών δικαιωμάτων, την άνευ όρων εκποίηση του δημόσιου πλούτου κι άλλα πολλά. Κι αυτό ήταν κάτι, που (αφού αποτυπώθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας και με την επιβολή του μνημονιακού δόγματος) αργά ή γρήγορα θα πλήρωνε.
Σε ανάλογη τροχιά (και δη μάλλον χωρίς επιστροφή) δείχνει να έχει μπει κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι δε προτάσεις για κατάληψη του χώρου της κεντροαριστεράς αποδεικνύουν το στρατηγικό αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει στο κυβερνών κόμμα. Άλλωστε, οι περισσότεροι στο Μέγαρο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου φαντάζομαι αντιλαμβάνονται ότι το βασικό πρόβλημά τους δεν είναι ότι έχουν ξεμείνει από πολιτικές συμμαχίες, αλλά ότι έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα οι κοινωνικές συμμαχίες, στις οποίες βασίστηκαν στην πορεία προς την ανάληψη της διακυβέρνησης.
Κανείς λοιπόν δε θα διασωθεί από τέτοιου είδους πολιτικά συνοικέσια, όπως αποδείχτηκε πρόσφατα στην Ισπανία, όπου οι Σοσιαλιστές «σύρθηκαν» τελικά (παρά τις προσδοκίες των Podemos) στη στήριξη της κυβέρνησης Ραχόι. Όπως επίσης ελάχιστα είναι αυτά που μπορεί να περιμένει κάποιος σε ευρύτερο επίπεδο από τη σύγχρονη κυρίαρχη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, είτε αυτή εκφράζεται από τον Φρανσουά Ολάντ, είτε από το Μάρτιν Σουλτς, είτε από το Ματέο Ρέντσι, είτε από τη Φώφη Γεννηματά. Κι είναι ιδιαίτερα αμφίβολο κατά πόσο έχουν πολλοί πλέον διάθεση να επενδύσουν ξανά σε συνταγές απελπισίας.
*Πηγή: tvxs.gr
