Όταν ένας κορυφαίος θεσμός, όπως η ελληνική δικαιοσύνη, κάνει τέτοια θαύματα, δε βλέπω το λόγο να μην πιστεύει κανείς στην ανάσταση των πολιτικών νεκρών. Την πρόσφατη απόφαση για την υπόθεση του Βατοπεδίου πιθανότατα στην καραμανλική πτέρυγα την περίμεναν καιρό. Και η συνακόλουθη επιχείρηση πολιτικής δικαίωσης της διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή είναι φυσιολογικό να φαντάζει σε αρκετούς ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Προφανώς, κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν αυτή η εξέλιξη θα αποτελέσει την εκκίνηση για την «επιστροφή Καραμανλή», όπως διατείνονται εδώ και χρόνια αρκετοί καλοθελητές ένθεν κακείθεν. Το σίγουρο όμως είναι πως ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός, όπως κι άλλα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησής του, βρήκαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να παρουσιάσουν εαυτούς όχι μόνο ως «άσπιλους κι αμόλυντους», αλλά ακόμη κι ως «θύματα πολιτικής σκευωρίας».
Σε κάθε περίπτωση όμως, η όλη υπόθεση αποτελεί σαφή ένδειξη της ειδικής διαχείρισης που απολαμβάνουν οι λεγόμενες «χρυσές εφεδρείες» του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και μάλιστα σε μια καθόλου αθώα περίοδο. Πρόκειται για εκείνα τα στελέχη, στα οποία έχει εκχωρηθεί το «δικαίωμα» να τοποθετούνται, όποτε η περίσταση (για το σύστημα εξουσίας, το οποίο υπηρετούσαν κι υπηρετούν) το απαιτεί, κουνώντας το δάχτυλο επί παντός επιστητού, χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να κάνουν στοιχειώδη αυτοκριτική για τα δικά τους πολιτικά εγκλήματα. Κι επειδή πιστεύουν (αυτοί όπως και πολλοί άλλοι) πως έχουν ενώπιόν τους μια κοινωνία με μνήμη χρυσόψαρου, δείχνουν να θεωρούν δεδομένη την επιρροή και τη γοητεία που ασκούν στις πλατιές μάζες.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο βλέπουμε για παράδειγμα όλο και πιο συχνές υποδείξεις εκ μέρους του Κώστα Σημίτη για την ανάγκη «επιθετικών μεταρρυθμίσεων», μην τυχόν και διασαλευτεί η θέση της χώρας στο Ευρώ. Προφανώς, δεν αισθάνεται καμιά ανάγκη να παρέχει οποιεσδήποτε εξηγήσεις για τις μεθοδεύσεις και τα συμφέροντα που επέβαλαν την είσοδο της χώρας, επί πρωθυπουργίας του, στην ευρωζώνη. Ούτε βέβαια κλήθηκε, ούτε θα κληθεί ποτέ να δώσει απαντήσεις σχετικά με την υπερκοστολόγηση των Ολυμπιακών έργων, το φαγοπότι των εξοπλιστικών προγραμμάτων, το πάρτι με τις κατασκευαστικές των υπερεργολάβων, τη φούσκα του Χρηματιστηρίου ή για το σκάνδαλο Siemens.
Κάτι ανάλογο ισχύει και με την περίπτωση του Κώστα Καραμανλή, με τη βασική διαφορά ότι αυτός είχε την πολιτική ευφυία να παραμείνει αισθητά πιο φειδωλός στις δημόσιες παρεμβάσεις του. Κάπως έτσι απέφυγε «άβολα» θέματα, όπως η πρωτοφανής εκτόξευση της φαρμακευτικής δαπάνης, η ανακεφαλαιοποίηση-δώρο δεκάδων δις στις τράπεζες κι η σκανδαλώδης προστασία των καρτέλ. Επιπλέον, δεν αναγκάζεται να τοποθετηθεί για τη σταδιακή διολίσθηση της, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, «θωρακισμένης ελληνικής οικονομίας» προς τα μνημονιακά δεσμά. Από τη στιγμή λοιπόν που δικαστήριο απεφάνθη πως, όσο μεγάλη ζημιά κι αν υπέστη το Δημόσιο από την υπόθεση Βατοπεδίου, όλα γίναν «νόμιμα κι ηθικά», ο Κώστας Καραμανλής (και οι συν αυτώ) μπορεί να πιστεύει ότι το πολιτικό του κεφάλαιο παραμένει «άθικτο προς μελλοντική χρήση».
Δεν είναι βέβαια ο μόνος. Άλλωστε, το απόλυτο αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα εξαιτίας της βαθιάς κοινωνικής απαξίωσης που αντιμετωπίζει, δίνει τη δυνατότητα σε διάφορους (από τον Αντώνη Σαμαρά μέχρι την Άννα Διαμαντοπούλου) να ελπίζουν μπας και ξαναγεννηθούν από τις στάχτες τους. Μόνο που δε νομίζω να υπάρχουν πολλοί που να πιστεύουν ότι τα πολιτικά ζόμπι έχουν γίνει χορτοφάγα…
*Πηγή: tvxs.gr
