«Ή πώς ένας γελοιογράφος, μεταλλάσσεται σε γελοιογραφία»
Πριν Αλέκτωρ φωνήσαι, ο Καπετάν Κότας (με όμικρον και ένα ταυ, παρακαλώ) εισήλθε πανηγυρικά, στον Μεταμοντέρνο ορνιθώνα του Κομιτάτου της Παγκοσμιοποίησης.
Για να εκπληρωθεί το ρηθέν απόσταγμα της λαϊκής σοφίας, πως αλλού τα κακαρίσματα και αλλού γεννούν οι κότες.
Τα μέχρι σήμερα γραπτά του, τα ακυρώνει τα καθιστά ορνιθοσκαλίσματα, προϊόντα πλάνης, σκιές του εαυτού του.
Τα γραπτά του όμως θα τον ακολουθούν, θα τον εκδικούνται.
Η Μνήμη θα υπονομεύει τη Λήθη.
Στο Λήθαργο που από ανάγκη επιβίωσης θα περιέλθει, οι γελοιογραφίες του θα αποτελούν τους εφιάλτες του μέλλοντός του.
Σε μια αναδρομική έκθεση των έργων του, η ψυχή του θα βρίσκεται εκεί, ενώ αυτός θα ταξιδεύει ΑΞΗΜΕΡΩΤΑ, με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες.
Κουραστική και παλαιομοδίτικη η στολή του «Μακεδονομάχου».
«Ξίνισε» και το αθάνατο κρασί του ‘21.
Τότε τί μένει;
Χαμηλές πτήσεις.
Αβάσταχτη η μοναξιά του ύψους των πτήσεων των Αητών.
Η Τέχνη του εφικτού, το σαράκι της χαμοζωής, ο ενταφιασμός της ελπίδας.
Μέλημά μας, η «εξημέρωση» του θηρίου.
Κι όταν μέσα από μια κάλπη μαγική, μας κοιτάζει ο χάρος και του τρέχουνε τα σάλια, εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι απλώς να τα σκουπίζουμε.
