Είναι μέρες που θέλω να κουρασθώ. Που θέλω να μη γράψω. Αλλοτε πάλι νιώθω σαν να κουράζω και μερικούς από σας – έχει τα όριά της η πραγμάτευση της κακοδαιμονίας μας.
δημόσιου βίου, αυτοκτονίες ανεπίδοτες. Στα αζήτητα. Δεν δημοσιεύονται πια αριθμοί, χωλαίνει η στατιστική, συνηθίσαμε κι αυτό το κακό.
Οπως έχουμε συνηθίσει και τους πιθήκους. Βγαίνει στ’ αλώνια του διαδικτύου ο κ. Πολάκης και σκυλεύει την αυτοκτονία – αναφερόμενος στην απόφαση του Αρείου Πάγου περί «μη βλαπτικής» απληρωσίας. Ποιου Αρείου Πάγου; επί θητείας της κυρίας Θάνου; Αυτής της ίδιας που ίσταται τώρα παρά τω πρωθυπουργώ; Πόσες
χιλιάδες ανόητους ωμοφάγους πίθηκους πρέπει να ’χεις μέσα στο κεφάλι σου για να απευθύνεσαι στους ανθρώπους με τέτοιο θράσος και να εμπαίζεις τους θεούς με τέτοια άγνοια κινδύνου;
Ο κ. Πολάκης, αυτό το όνειδος της πολιτικής, έχει γίνει η «ωραία της ημέρας» πολύν καιρό τώρα. Για άλλους επειδή προκαλεί τη νοημοσύνη τους, άμα τε και το ήθος τους με τρισβάρβαρη αγριότητα και για άλλους διότι με το στόμα του κ. Πολάκη μιλάει ο Τσίπρας.
παρ’ ότι η βεβήλωση της αυτοκτονίαςγίνεται από τον θεομπαίχτη Πολάκη, το θέμα αφορά ευθέως το αφεντικό του. Τον Τσίπρα. Τον κ. Σαμαρά, τον κ. Βενιζέλο κι όλους εκείνους που βοήθησαν τη διεφθαρμένη Γερμανία να κατασκευάσει στη χώρα μας ένα σάπιο προτεκτοράτο. Για ποια ανεξάρτητη
λειτουργία της Δικαιοσύνης μιλάμε, όταν η ίδια εντέλλεται μέσω της κυβέρνησης από την Τρόικα, να αλλάξει τις αποφάσεις της για τα τρία αλλοδαπά κανάρια του ΤΑΙΠΕΔ; Και τι σημαίνει για την πολιτική διακυβέρνηση της χώρας το γεγονός ότι κάτι τέτοιο είναι προαπαιτούμενος όρος για να πάρει η χώρα τη δόση (απ’ το νέο χρέος της) για να πληρώσει τη δόση (απ’ τα παλιότερα χρέη της);
Παίζουμε τις πιτσικουλιές, αλλά τις παίζουμε στην Επίδαυρο. Με το δέον τελετουργικό που κάνει ο Τσίπρας τις εξαγγελίες του – μια ωδή στη σοβαροφάνεια. Ω ναι! βγαίνουμε (ίσως) στις αγορές αλλά χωρίς την εργαζόμενη που αυτοκτόνησε.
Βγαίνουμε στις αγορές με πετσοκομμένους συνταξιούχους κι ευέλικτους εργαζόμενους, βγαίνουμε στις αγορές με τη μισή αγορά κλειστή, βγαίνουμε στις αγορές με όλη τη χώρα λάφυρο για τους επενδυτές. Βγαίνουμε
στις αγορές με την κυβέρνηση να πλακώνεται με τον κ. Στουρνάρα, αν βγαίνουμε παράωρα ή στην ώρα μας. Βγαίνουμε στις αγορές με τον κ. Μοσκοβισί και κάθε άλλον κανίβαλοευχαριστημένους που μας κατάντησαν μεζεδάκια για το μεγάλο φαγοπότι που έχουν στήσει στην Ενωση. Με τον Τσίπρα
να πανηγυρίζει – τι πανηγυρίζει ο χριστιανός; τις ευλογίες του ΟΑΣΑ που εξόρκιζε; την αποπομπή του ΔΝΤ που παρακαλάει να μείνει; (Σαν τον Ανδρέα, που έδιωχνε τις βάσεις που έμεναν.) Τι πανηγυρίζει ο Τσίπρας; τον επανυπολογισμό των συντάξεων; (τον Δεκέμβρη) – ή μήπως για το άλλο αλλούτερο ον πάνω στο οποίο στηρίζεται – τον γενναίο αγωγάκια Καμμένοπου κατηγορούσε τους μισούς Συριζαίους με το όνομά τους ως μέλη της 17Ν; Η ακροδεξιά επίθεση εναντίον της Αριστεράς για σχέσεις με την τρομοκρατία μάς μάρανε κι όχι ο Καμμένος που κατηγόρησε τους μισούς αριστερούς για τρομοκράτες;
Ομως, το θέμα δεν είναι ούτε ο οχετός εκ δεξιών, ούτε ο βόρβορος εξ ευωνύμων – και οι δύο Ηρακληδείς του ιδίου γκροτέσκ στέμματος, το θέμα είναι ότι τα ερείπια βγαίνουν στις αγορές, ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα σταθεροποιείται. Οτι
έρχεται η ανάπτυξη. Κύριοι, ιδού οι σκλάβοι σας, νεαρός πτυχιούχος με 500 ευρώ και γερά δόντια, θα ζήσει καιρό, θα βγάλει πολλά ετήσια πλεονάσματα, ιδού οι εποχιακοί, και οι ευέλικτοι και οι ενοικιαζόμενοι – ό,τι πάρετε, δώστε τους όσα θέλετε, ίσα να ζουν για να δουλεύουν, αγάδες μου. Πού αλλού
θα βρείτε «πιτσιρικάδες» με 250 ευρώ, πού αλλού θα βρείτε κουρέλια τόσον πολύ απελπισμένα;..
