Στο δημοσιογραφικό ιδιόλεκτο, ενίοτε και αργκό, «κεφαλάκια» λέμε τις μικρές φωτογραφίες προσώπων που συνοδεύουν κείμενα αρθρογράφων, αναλυτών, ρεπόρτερς και συνεργατών των εφημερίδων, αλλά και νεκρών. Μικρότερου βεληνεκούς από εκείνους που ο θάνατός τους πιάνει ένα δίστηλο ή μισή σελίδα ή ένα ολοσέλιδο ή ένα δισέλιδο μετά αφιερώματος.
Χθες τα «Νέα» κυκλοφόρησαν με 172 «κεφαλάκια» στην πρώτη τους σελίδα, όχι νεκρών, αλλά δημοσιογράφων που καταδικάσθηκαν σε επαγγελματικό θάνατο. Το ποια τύχη θα έχει ο καθένας από αυτούς στη συνέχεια είναι μια άλλη ιστορία, όμως χθες κρεμάσθηκε στα μανταλάκια, έφθασε στα γραφεία και στα σπίτια ο χάρτινος θάνατος 172 εργατών του Τύπου.
Πίσω απ’ αυτά τα 172 «κεφαλάκια» υπάρχουν προσέτι και περισσότερες από τετρακόσιες ακόμα ανθρώπινες ψυχές που εργάζονταν στον ΔΟΛ – το σύνολο πεντακόσια και, πρόσωπα.
Επίσης, πάνω απ’ αυτά τα 172 «κεφαλάκια» υπάρχουν εκατοντάδες και εκατοντάδες άλλα πρόσωπα που εργάσθηκαν επί δεκαετίες στον ΔΟΛ, πρόσωπα ζώντων και τεθνεώτων. Απλώς οι 172 και οι 400 τόσοι έτυχε να είναι οι τελευταίοι μιας Φρουράς που για περίπου 100 χρόνια φύλαξε Θερμοπύλες ή άνοιξε Κερκόπορτες – έτσι συμβαίνει με τα ανθρώπινα.
Στα 172 αυτά «κεφαλάκια» είδα πρόσωπα συντρόφων και φίλων που δουλέψαμε μαζί όταν «ήμουν κι εγώ εκεί», συνεργατών, καθώς και ορισμένων που υπήρξαν για μένα δάσκαλοι, όπως και άλλων που δεν συνταυτίσθηκαν τα χνότα μας ποτέ – έτσι συμβαίνει με τα ανθρώπινα. Οι 172 μου υπενθύμισαν ιστορίες, σχέσεις, συντροφιές, αγωνίες, γλέντια, φάρσες, ξενύχτια, λύπες, προσδοκίες, πίκρες, αρρώστιες, έρωτες και θανάτους, όλα όσα συμβαίνουν στις κοινότητες των ανθρώπων – εν προκειμένω των εργαζομένων σε μια εφημερίδα.
Για τους εργαζόμενους, μια εφημερίδα είναι σαν ένα καράβι. Με κατάστρωμα, γέφυρα και αμπάρι. Μαζί της ταξιδεύει, τσούρμο και γαλονάτοι, κάθε καρυδιάς καρύδι. Αγάπες κι έριδες, πολιτική και μόρφωση ανεξαρτησία και εξάρτηση, ήθος και αμοραλισμός ξεχωρίζουν καθημερινώς την ήρα απ’ το στάρι, τον «τρόπο» του καθενός. Τον χαρακτήρα. Οι γαλονάτοι του ΔΟΛ έσπρωξαν την Ελλάδα στα βράχια και σε αυτά ακριβώς τα βράχια τσάκισαν στη συνέχεια και το καράβι του Οργανισμού. Τώρα το τσούρμο βρίσκεται στη θάλασσα. Την ίδια θάλασσα που έχει σκυλοπνίξει, χωρίς διακρίσεις, δίκαιους και άδικους, πλήθος δημοσιογράφων ως τώρα. Ως τώρα και από την αρχή της κρίσης. Αλλά και πιο πριν απ’ αυτήν, όταν πολλοί, ανάμεσά τους και εκδότες και δημοσιογράφοι, μαγείρευαν για τον ελληνικό λαό Θυέστεια Γεύματα.
Πολλοί, οι πιο πολλοί, από αυτά τα 172 «κεφαλάκια» είναι αθώοι του αίματος. Δεν συνέβαλαν με τη δουλειά τους στο ξεχαρβάλωμα της χώρας, στην απαξίωση του Τύπου και στην αποξένωσή του από τον λαό. Ομως ούτε αυτοί οι συνάδελφοι ούτε άλλοι σε άλλα media μπόρεσαν να δώσουν στον Τύπο τύπου ΔΟΛ το στίγμα της φιλολαϊκότητας – δεν θα μπορούσαν. Πόσω μάλλον που για κάποιους στη γέφυρα αλλά και στο κατάστρωμα οι έννοιες της ελευθεροτυπίας και της πολυφωνίας υπήρχαν μόνον για να σκυλεύονται υπέρ των εχθρών του λαού. Τέλος κακό, όλα κακά – για την ώρα, το
δικό μου «κεφαλάκι», αναλώσιμο όπως όλων, εύχεται στους φίλους, τους συναδέλφους και τους συντρόφους του ΔΟΛ, όπως και σε όλους τους υπόλοιπους, να βρουν απάγκιο στα ταραγμένα νερά των μέσων ενημέρωσης. Αλλωστε,
τα πιο πολλά από τα 172 «κεφαλάκια» είναι χαμογελαστά, αισιόδοξα, σκληραγωγημένα – κανείς από μας δεν θα μιλούσε ποτέ για τον «δεύτερο θάνατο» του Λέοντα Καραπαναγιώτη, αλλά για την επόμενη προσπάθεια των επιγόνων του…
*Πηγή: enikos.gr
