Τα κίτρινα γιλέκα δεν έχουν τρομοκρατήσει μόνο τον Μακρόν. Έχουν πανικοβάλει όλες τις καθεστωτικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη. Όλες βρίσκονται σε κατάσταση σοκ. Βλέπουν με τρόμο και δέος αυτό το κίνημα των “από κάτω”, το οποίο ήρθε από το “πουθενά” και δεν το “ελέγχει” ούτε το “καθοδηγεί” κανένας και καμιά δύναμη.
Και νιώθουν τρόμο γιατί δεν ξέρουν μέχρι που θα φτάσει, ενώ ξέρουν ότι αργά ή γρήγορα θα κτυπήσει και την πόρτα της χώρας τους. Όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις βλέπουν μπροστά τους το φάντασμα της ανατροπής να πλανάται πάνω από την φυλακή της ευρωζώνης, πάνω από την σαδιστική και ληστρική γραφειοκρατία των Βρυξελλών, την δικτατορία των αγορών και του χρηματιστικού κεφαλαίου, τους άτεγκτους δημοσιονομικούς δείκτες και τις γκρίζες ολιγαρχίες του πλούτου.
Αυτό το φάντασμα των “κίτρινων γιλέκων“, ανεξάρτητα από την μορφή του, είναι το μόνο που φοβάται μήπως εμφανιστεί στην Ελλάδα το βρώμικο, σάπιο και παρακμιακό ελληνικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.
Αυτός είναι ο εφιάλτης του. Ο φόβος και τρόμος του Τσίπρα και του Μητσοτάκη. Η εξέγερση των “από κάτω“, που στενάζουν και εξοντώνονται, που πνιγμένοι στις υποχρεώσεις και τα χρέη, δεν έχουν παρόν, δεν έχουν ελπίδα και από το δεύτερο δεκαπενθήμερο φυτοζωούν και σχεδόν ζητιανεύουν για να τα φέρουν βόλτα. Και αυτός ο κόσμος πληθαίνει καθημερινά σε μια κοινωνία που έχει χάσει το χαμόγελο της και κάθε αυτοπεποίθηση, ενώ ο καθένας μας έχει μετατραπεί σε μοναχικό “υπάνθρωπο” που βλέπει γύρω του εχθρούς, άπληστους και εγωκεντριστές, με τους οποίους, τάχα, είναι αδύνατο να συνυπάρξει και να συμπορευθεί.
Δυστυχώς, αυτό το κλίμα της “ζούγκλας” υπάρχει και μέσα στους κόλπους των δημοκρατικών δυνάμεων που αντιπαλεύουν υποτίθεται το σύστημα. Ενώ η πατρίδα μας και η κοινωνία μας πνίγεται και βουλιάζει, ληστεύεται και λεηλατείται από ξένες ακρίδες και από τους εγχώριους ολιγάρχες, όλες αυτές οι δυνάμεις, αντί να ενωθούν ως μια γροθιά για να σπάσουν την άθλια βιτρίνα του συστήματος, αλληλουποβλέπονται, να κοιτάνε κυρίως το “μαγαζάκι” τους και διεξάγουν ανάμεσα τους ένα καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο.
Οι μεταξύ τους διαφορές, υπαρκτές και ανύπαρκτες, εφευρέσεις ή ουσία, αντί να αποτελούν γόνιμο πεδίο συζητήσεων, γίνονται αφορμή για να υψώνουν μεταξύ τους τείχη διαίρεσης και διαχωρισμού, πίσω από τα οποία εκτοξεύονται βέλη και πέτρες εναντίον των υπολοίπων.
Η κρίση δεν βρίσκεται μόνο στο σύστημα αλλά και στις κάθε λογής δημοκρατικές αντισυστημικές δυνάμεις, στο βαθμό που η μία αποκλείει την συνεργασία με τις άλλες με διάφορες αφορμές και προσχήματα, στο όνομα της δικής της “ιδεολογικής και πολιτικής καθαρότητα”, στο όνομα της “συνεπούς επαναστατικής γραμμής” και στο όνομα του φόβου των πολιτικών “προσμίξεων” που μπορούν τάχα να υπονομεύσουν τους αλάνθαστους κομματικούς στόχους που αυθαίρετα ονοματοδοτούνται ως μοναδικοί στόχοι για την σωτηρία και της κοινωνίας.
Αλίμονο, αν αντισυστημικές δυνάμεις έχουν καταντήσει φοβικές και εσώκλειστες, τότε είναι πιο βαθιά συντηρητικές από ένα καταστροφικό σύστημα που θέλουν κατά τ’άλλα να αλλάξουν.
Αυτήν την ώρα ακούγεται μάλλον γραφική η φωνή της ΛΑ.Ε, η οποία έχει απομείνει σχεδόν μόνη να καλεί σε ένα μεγάλο μέτωπο όλες, χωρίς αποκλεισμούς, τις ριζοσπαστικές αριστερές, τις προοδευτικές, τις δημοκρατικές προοδευτικές πατριωτικές αντισυστημικές δυνάμεις σε ένα μεγάλο πολιτικό, κινηματικό και εκλογικό μέτωπο πάνω στα μεγάλα επίκαιρα ζητήματα που είναι κοινά, πέρα από τις μικρότερες ή μεγαλύτερες άλλες διαφορές, οι οποίες θα κριθούν στην πορεία.
Όποια δύναμη, κόμμα ή πολιτική οργάνωση δεν βοηθάει στην προώθηση αυτού του μεγάλου αντισυστημικού μετώπου εξυπηρετεί εκ των πραγμάτων, συνειδητά ή ασυνείδητα, το διεφθαρμένο, σάπιο και ξενόδουλο ολιγαρχικό πολιτικοοικονομικό σύστημα του εξανδραποδισμού της χώρας και του λαού.
Το δυστύχημα, όμως γι’ αυτές τις δυνάμεις και το ευτύχημα για τον τόπο και τον λαό μας, είναι πως ότι δεν καταφέρνουν οι “από πάνω”, θα το πετύχουν οι “από κάτω“.
Γρήγορα ένα μεγάλο κίνημα, τύπου “κίτρινων γιλέκων” θα κάνει την εμφάνιση του, ως γνήσιο τέκνο της ανάγκης και της οργής και θα βάλει κάθε “κατεργάρη” του “αντισυστημικού χώρου” στον πάγκο του.
Γιατί αυτό το κίνημα θα αναδείξει τους ώριμους επίκαιρους κοινούς στόχους για να ανασάνει ο λαός και η πατρίδα και την αντίστοιχη ηγετική διαμόρφωση και της πολιτικές δυνάμεις που θα το εκφράσουν.
Στη ζωή δεν υπάρχουν κόμποι που δεν μπορούν να λυθούν.
Η ζωή δεν μπορεί να αφήσει άλυτα υπερώριμα προβλήματα.
