Το ακούς (και) αυτό. «Κομμάτι» διαλεχτό στη συλλογή «μαργαριταριών» που φοριούνται αρκετά, πιστοποιώντας τη διεισδυτικότητα της ακροδεξιάς βιομηχανίας παραγωγής κλισέ: «Επί Παπαδόπουλου κοιμόμασταν με ανοιχτές πόρτες και παράθυρα». Διότι τότε υπήρξε ασφάλεια. Και «τάξη», φυσικά…
Μα πότε ακριβώς ο φόβος (για τον διαρρήκτη ή τον ληστή) επέφερε το κλείσιμο των θυρών – παραθύρων; Εξαρτάται… Εάν κάποιος εχθρεύεται για παράδειγμα τους αλλοδαπούς, σου λέει πως κοιμόταν με ανοιχτές πόρτες, ώσπου άρχισαν αυτοί να καταφθάνουν μαζικά. Άρα, το σπίτι του είχε το προνόμιο του ολονύκτιου αερισμού από τότε που κτίστηκε, έως το 1990- 1995. Μόνο που αυτός ο χρονικός προσδιορισμός απέχει καμιά εικοσαριά χρόνια από το «έπεσε η χούντα και αρχίσαμε να φοβόμαστε τα βράδια». Συχνότατα, εκστομίζονται και τα δυο από τα ίδια στόματα, διότι τα υπερκείμενα, θολωμένα μυαλά αδυνατούν να συλλάβουν την αντίφαση. Και όχι μόνον αυτή, βεβαίως…
Αν κάποιος νιώθει την ανάγκη να δοξάσει για κάτι τέτοια τον Παπαδόπουλο ή τον Ιωαννίδη, ε, τότε οφείλει να εξυμνήσει σε υπέρτερο βαθμό και τον Σοφοκλή Βενιζέλο, τον Πλαστήρα, τον Παπάγο κλπ. Γιατί; Διότι, απλούστατα, επί των ημερών τους η ξενοιασιά των ανοικτών θυρών – παραθύρων ήταν εντονότερη και ίσχυε σε μεγαλύτερη κλίμακα. Έλεγε, πριν από αρκετά χρόνια, ένας παππούς: «Παλιά κοιμόμασταν με ανοιχτές πόρτες, γιατί στο σπίτι δεν υπήρχε και τίποτα να κλέψει κανείς. Τα κομποδέματα ήταν καλά κρυμμένα και τις περισσότερες φορές θαμμένα. Και με ανοικτές τις πόρτες, μπορεί να άκουγες κανέναν μπαγαμπόντη που θα έμπαινε στην αυλή για να σου κλέψει κότες…».
Η πάροδος του χρόνου, τροποποιώντας όρους και τρόπους ζωής παντού, αλλά και καθιστώντας την Αθήνα τυπική μεγαλούπολη, διαφοροποίησε και τον «χάρτη» της εγκληματικότητας. Αυτή ήταν μια διαδικασία συνεχής, μακρόσυρτη. Όποιος νεότερος θέλει να διαπιστώσει εάν και κατά πόσο η χουντική «τάξις και ασφάλεια» είχε σχεδόν εξαλείψει την εγκληματικότητα, ας κοιτάξει τον Τύπο της εποχής (υπάρχει και ψηφιοποιημένος, άρα η δουλειά γίνεται με έναν υπολογιστή). Θα κουραστεί να μετρά εγκλήματα «τιμής», φόνους για κτηματικές διαφορές ή και για την κυριότητα ενός μονοπατιού, επίδοξες πεθερές που έκοβαν την καρωτίδα του «γαμπρού» που μόλις είχε «ανεβάσει» τις περί προίκας αξιώσεις του κλπ.
Εάν κάποιος, λοιπόν, είναι έτοιμος να… αποθεώσει τον Παπαδόπουλο επειδή επί χούντας παρέμεναν ανοικτά περισσότερα παράθυρα απ’ όσα στις επόμενες δεκαετίες (αλλά και λιγότερα απ’ όσα στις προηγούμενες), ας τον «αναθεματίσει» για τα προαναφερθέντα αιματηρά. Ας είναι, τουλάχιστον, συνεπής η ανοησία…
Αλλιώς, ας συνεχίσουν κάποιοι να πιστεύουν ότι παράθυρα έμεναν κλειστά όλες τις νύκτες από το 1950 έως το βράδυ της 22ας Απριλίου 1967 και κατόπιν άνοιξαν διάπλατα, για να κλείσουν την 25η Ιουλίου 1974, εν μέσω γενικού τρόμου για επιδρομές κακοποιών… Μερικά μυαλά, βλέπετε, δεν ανοίγουν εύκολα κι άλλα είναι σκέτα «κουφώματα»…
*Πηγή: Πριν
