Τέσσερα μαγικά έκανε ή ετοιμάζει η κυβέρνηση, με ένα και μοναδικό σκοπό: την καλύτερη εκλογική της επίδοση. Θεμιτό να έχει οποιοδήποτε κόμμα μία προεκλογική στρατηγική, ώστε να κερδίσει εκλογικά, αλλά να εμφανίζει το άσπρο μαύρο ή να προσπαθεί να ξεγελάσει τους ψηφοφόρους μπροστά στα μάτια τους, είναι μάλλον προκλητικό.
Έχουμε και λέμε.
Πρώτη κοροϊδία, η συμφωνία των Πρεσπών, που εμφανίστηκε ως πρωτοβουλία και επίτευγμα δύο πρωθυπουργών, των κυβερνήσεών τους και των λαών τους, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα συγκροτημένο σχέδιο αμερικανών και ΝΑΤΟϊκών, αλλά και Γερμανών, στο πλαίσιο του γενικότερου γεωστρατηγικού παιχνιδιού. Απλή εξυπηρέτηση ήταν και τίποτα περισσότερο. Με εντελώς αμφιλεγόμενο το κέρδος για τις δύο χώρες, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη ανοίγει ο ασκός του Αιόλου σε αυτή την περιοχή της Βαλκανικής. Είναι κρίμα γιατί θα μπορούσε όντως να αξιοποιηθεί η ευκαιρία για έναν έντιμο συμβιβασμό και τον παραμερισμό των εθνικισμών – οι οποίοι λόγω της κακής συμφωνίας, με τα πολλά γκρίζα σημεία, ίσως φουντώσουν.
Δεύτερη κοροϊδία η αύξηση του βασικού μισθού. Και του υποκατώτατου μισθού επίσης. Για το εξευτελιστικό μνημονιακό εύρημα του υποκατώτατου, κατ’ αρχάς, η χώρα μας έχει καταδικαστεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης ήδη από το 2017 – και έπρεπε να έχει συμμορφωθεί, πράγμα που δεν έπραξε παρά μόνο τώρα, ενόψει εκλογών. Και μην πει κανείς ότι ο υποκατώτατος ήταν της προηγούμενης κυβέρνησης διότι δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι από τη στιγμή που τον ζήτησαν οι δανειστές ακόμα και μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θα τον εφάρμοζε τρέχοντας, όπως έκανε με το τρίτο μνημόνιο. Η αύξηση στον βασικό μισθό, αφενός κινδυνεύει να φαγωθεί από τη μείωση του αφορολόγητου, αφετέρου μένει να φανεί στην πράξη και θα εξαρτηθεί από τη γενική πορεία της οικονομίας, όχι από την κυβερνητική βούληση και… «γαλαντομία». Εάν μία επιχείρηση αντέχει θα το πράξει, εάν όχι τότε θα μειώσει τις ώρες απασχόλησης ενός εργαζόμενου ή δεν θα κάνει νέες προσλήψεις. Τόσο απλά. Άλλωστε το φαινόμενο της ελαστικής απασχόλησης όλο και επεκτείνεται.
Τρίτη κοροϊδία, η περίφημη έξοδος στις αγορές. Έξοδος που είναι σαν του… Μεσολογγίου με υψηλά επιτόκια, κοντά στο 4% για πενταετές ομόλογο. Καμία χώρα δεν μπορεί να στηρίζεται σε δανεισμό με τέτοια απαγορευτικά επιτόκια και να εξυπηρετεί το χρέος της έτσι. Η έξοδος στις αγορές είναι μία φενάκη, ένα πυροτέχνημα για προεκλογική χρήση και μόνο. Όπως ακριβώς ο Σαμαράς το 2014. Μα πόσο θλιβερή επανάληψη και μίμηση αλήθεια!
Τέταρτη κοροϊδία, η συγκρότηση της… νέας κεντροαριστεράς με γαρνιτούρα, δεξιούς, καραμανλικούς, ακροδεξιούς και διάφορους τυχάρπαστους. Αφού κυβέρνησε με το εθνικιστικό μόρφωμα του Καμμένου, ο Αλέξης Τσίπρας θέλει τώρα να ξεπλυθεί στην κολυμβήθρα παλαιοπασόκων, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Θα μπορούσε να είναι απλώς ένα ακόμη περίεργο της συριζαϊκής μετάλλαξης, εάν δεν καταντούσε εντελώς γελοίο με δεδομένο ότι ο Τσίπρας θα έχει το μοναδικό προνόμιο να είναι πολιτικός φίλος και συνοδοιπόρος, τρόπον τινά, με τους δύο πρωθυπουργούς που φέρουν την καίρια και ολοκληρωτική ευθύνη για την είσοδο της χώρας στις ράγες του μνημονίου, τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου. Να τους χαίρεται…
Απλά, μαζεύονται πολλές οι κοροϊδίες για χάρη μίας κάλπης…
