Τελικά ας μας πούνε το ΚΚΕ, το ΜΕΡΑ25, ο ΣΥΡΙΖΑ ή όσοι δηλώνουν συνεχιστές του Ανδρέα Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ: είναι όντως κατά του ΝΑΤΟ;
Το παρόν κείμενο δεν απευθύνεται στους (α)συνεπείς, νεοσυντηρητικούς, νεοφιλελεύθερους και λοιπούς οπαδούς του ατλαντισμού εδώ και δεκαετίες. Αποτελούν μειοψηφία μέσα στον ελληνικό λαό, αλλά ελέγχουν την ελληνική εσωτερική και διεθνή πολιτική εδώ και δεκαετίες (με λαμπρά αποτελέσματα, όπως το Κυπριακό και τα Ίμια) και είναι λογικό να ταυτίζονται πλήρως με την επιδίωξη της διαρκούς επέκτασης του ΝΑΤΟ εις βάρος της Κίνας και της Ρωσίας, όπως και εις βάρος των ελληνικών λαϊκών και εθνικών συμφερόντων. Είναι γνωστό ότι η συγκεκριμένη πλευρά δεν έχει κανένα δισταγμό να χειροκροτεί τις επεμβάσεις στην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στην Συρία, στην Λιβύη, στην Υεμένη, στο Σαχέλ και αλλού, αλλά να εξεγείρεται για την Ουκρανία.
Απευθύνεται το παρόν κείμενο στο ΜΕΡΑ25, στο ΚΚΕ, στον ΣΥΡΙΖΑ και σε όσους από το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ θεωρούν ότι έχουν κάποια, την οποιαδήποτε, σχέση με την 3η του Σεπτέμβρη και όχι με το «Ευχαριστούμε την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής» του Κώστα Σημίτη. Αν θυμάμαι καλά, ένα κοινό σημείο, έστω διακηρυκτικώς, όλων αυτών είναι η ανάγκη διάλυσης του ΝΑΤΟ.
Τόσα χρόνια, το ΝΑΤΟ ήταν είτε ελέω ψυχρού πολέμου, είτε λόγω υπαρκτής ή φαινομενικής μονοκρατορίας των ΗΠΑ, ακλόνητο και διαρκώς επεκτεινόμενο. Μπορούσε άμεσα ή έμμεσα να επεμβαίνει όπου ήθελε, όποτε ήθελε, χωρίς ουσιαστικά εμπόδια. Έχουμε λοιπόν σήμερα, για πρώτη φορά, έναν πόλεμο ο οποίος στρέφεται ευθέως κατά του ΝΑΤΟ και της περαιτέρω επέκτασής του. Έναν πόλεμο ο οποίος είναι πιθανό να ωθήσει (υπό μια σειρά όρων που θα πρέπει να εκπληρωθούν, φυσικά) το ΝΑΤΟ σε αναδίπλωση και ίσως σε εξισορρόπηση ή παρακμή, όπως ελπίζουμε.
Αντί λοιπόν, αν τα παραπάνω κόμματα είναι συνεπή σε όσα υποστηρίζουν, να ταχθούν όχι με τον πόλεμο γενικώς αλλά με την έκβαση εκείνη η οποία θα ωθεί το ΝΑΤΟ σε υποχώρηση (και άρα με την νίκη της Ρωσίας το συντομότερο) προβαίνουν είτε σε επιμέρους και λανθασμένες αναλύσεις, είτε σε σχόλια εύκολης, ως είθισται τελευταία, συγκίνησης.
Ναι πράγματι, η Ρωσία είναι ένα καπιταλιστικό κράτος – καιρό τώρα. Ιμπεριαλιστικό δεν είναι. Δεν διαθέτει ούτε ολιγοπωλιακή θέση δια των εταιρειών της σε παγκόσμια κλίμακα και μάλιστα στους τομείς της πλέον εξελιγμένης βιομηχανικής παραγωγής, ούτε αντιστοίχως κινητικό κεφάλαιο. Αν κάθε καπιταλιστικό κράτος είναι ιμπεριαλιστικό, τότε μάλλον έχουμε κοντά 200 ιμπεριαλισμούς στον πλανήτη. Επομένως, η προσέγγιση περί ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης Ρωσίας-Δύσης είναι λανθασμένη και αφελής, ενώ αντικειμενικά συγκαλύπτει ευθέως το πραγματικό διακύβευμα του συγκεκριμένου πολέμου, που είναι η ήττα του ΝΑΤΟ για πρώτη φορά στην ιστορία του με τόσο ευθύ τρόπο.
Εκτός και αν η γραμμή των παραπάνω κομμάτων είναι ότι θέλουν να διαλυθεί ή έστω να υποχωρήσει το ΝΑΤΟ, αλλά μόνο αφού έχει οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός σε ένα ή περισσότερα κράτη ή μόνο μέσα από σοσιαλιστικές επαναστάσεις σε κάθε ένα από τα κράτη-μέλη της συμμαχίας. Να μας συμπαθούν, αλλά η ιστορία δεν προχωρά έτσι, εκτός και αν στην πραγματικότητα, μια χαρά τους βολεύει η παρούσα κατάσταση, απλώς πετάνε και μερικές επετειακές στρακαστρούκες περί αντινατοϊσμού.
Στην πραγματικότητα, η Ρωσία επί τριάντα χρόνια ακολουθούσε μια πολιτική κατευνασμού και ως περίπου μια δεκαετία πριν, μια πολιτική απελπισμένης προσπάθειας να καταστεί αποδεκτή από τις ΗΠΑ και από την Δύση. Σήμερα, ασκεί μια (σε ιστορική κλίμακα μιλώντας) αμυντική, αναθεωρητική πολιτική, ανακούφισής της από την περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ.
Είναι αυτή, η συγκεκριμένη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο; Ναι είναι. Ωστόσο είναι αδύνατον να αξιολογήσουμε μια ενέργεια και από νομικής άποψης, αποκομμένα. Το διεθνές δίκαιο ξεχαρβαλώνεται εδώ και τριάντα χρόνια, ιδίως σε ό,τι αφορά την χρήση βίας. Ανθρωπιστική επέμβαση, ευθύνη για προστασία, εξαγωγή της δημοκρατίας, αλλαγές καθεστώτων αποτελούν τα δόγματα που αξιοποιήθηκαν, με αποτέλεσμα να πειστούν και η Ρωσία και η Κίνα, όπως και κάθε άλλη χώρα, ότι όποτε βρεθούν σε θέση αδυναμίας κανένα δίκαιο δεν θα τις προστατεύσει. Επομένως, να πειστούν ότι η γυμνή ισχύς διαμορφώνει το δίκαιο και όχι το αντίστροφο. Είναι κάπως υποκριτικό ή και ανόητο, κάποιοι να κοιτούν μόνο το επιμέρους πλήγμα στο διεθνές δίκαιο και όχι τι γέννησε αυτό το πλήγμα.
Και τέλος, είναι αλήθεια αδιαμφισβήτητη ότι ο λαός της Ουκρανίας πληρώνει ένα αιματηρό τίμημα. (Πρέπει παρεμπιπτόντως να πούμε ότι τα θύματα μεταξύ των αμάχων, μέχρι σήμερα φαίνεται να είναι εντυπωσιακά λίγα σε σχέση με αντίστοιχους πολέμους από πλευράς ΗΠΑ). Κόστος επίσης, το οποίο επί οκτώ χρόνια βεβαίως δεν απασχολούσε πολλούς, όταν αφορούσε Ρώσους της Ουκρανίας, όπως και όταν αφορά Ιρακινούς, Σύριους που υποστηρίζουν τον Άσαντ, Λίβυους, Υεμένιους, Σομαλούς και πολλούς άλλους, ακόμη και τώρα που μιλάμε. Πράγματι δεν μπορούν να υπάρχουν συμψηφισμοί μεταξύ των θυμάτων των διαφορετικών πολέμων. Από πότε όμως, τα κόμματα της αριστεράς (αλλά και οι φιλελεύθεροι) μένουν μόνο σε αυτό το επίπεδο χωρίς να βλέπουν την ευρύτερη εικόνα; Ποιος πόλεμος, οποιουδήποτε τύπου και σε οποιαδήποτε περίοδο, υπήρξε αναίμακτος; Αν αυτό είναι το κύριο κριτήριο θα πρέπει να καταδικάζουμε κάθε πόλεμο, κάθε είδους από οποιαδήποτε χώρα ή από οποιονδήποτε λαό εναντίον οποιουδήποτε, σαν να μην έχει γραφτεί η Ιστορία και με πολέμους επαναστατικούς ή εθνικοαπελευθερωτικούς. Επειδή δεν είναι κανενός αυτό το σταθερό κριτήριο, καλό είναι να παρατήσουμε τις εύκολες συγκινήσεις.
Τελικά ας μας πούνε το ΚΚΕ, το ΜΕΡΑ25, ο ΣΥΡΙΖΑ ή όσοι δηλώνουν συνεχιστές του Ανδρέα Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ: είναι όντως κατά του ΝΑΤΟ; Καλά είναι τα μαθήματα του ΚΚΕ για την θετική συμβολή της ΕΣΣΔ στην ειρήνη μεταξύ των λαών της περιοχής (δεν θα διαφωνήσουμε) αλλά τα κόμματα δεν είναι ιστορικοί. Οφείλουν τελικά να παίρνουν σωστή και συνεπή θέση πάνω στα σημερινά ζητήματα. Γιατί με αυτά που λένε, με τις ίσες αποστάσεις και με τις εύκολες μονομερείς καταδίκες, κοιτώντας μόνο το επιμέρους, μόνο καλές υπηρεσίες στο ΝΑΤΟ προσφέρουν.
