Σύνοδος Κορυφής ΕΕ: Η «νέα» Ευρώπη των Μέρκελ – Μακρόν

Τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νης «νέας» Ευ­ρώ­πης των Μέρ­κελ και Μα­κρόν άρ­χι­σαν να σκια­γρα­φού­νται βήμα το βήμα, πρώτα με τη συ­νε­δρί­α­ση του τε­λευ­ταί­ου Eurogroup και στα τέλη της πε­ρα­σμέ­νης εβδο­μά­δας με την ευ­ρω­παϊ­κή Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής των «27» ηγε­τών της ΕΕ. Αυτή η «νέα» Ευ­ρώ­πη θα είναι ακόμη πιο ρα­τσι­στι­κή και κλι­μα­κού­με­να μι­λι­τα­ρι­στι­κή και ιμπε­ρια­λι­στι­κή, με το «κε­κτη­μέ­νο» της σκλη­ρής λι­τό­τη­τας να πα­ρα­μέ­νει αδια­τά­ρα­κτο. Για να μπο­ρούν να «υπη­ρε­τη­θούν» με συ­νέ­πεια αυτές οι «αξίες», οι άτυ­πες πρα­κτι­κές των δια­κρα­τι­κών συμ­μα­χιών με­τα­ξύ «προ­θύ­μων», που ενι­σχύ­θη­καν τα τε­λευ­ταία χρό­νια, θα προ­σλά­βουν γε­νι­κευ­μέ­νο χα­ρα­κτή­ρα, με την οι­κο­δό­μη­ση ενός ημι-επί­ση­μου πλαι­σί­ου Ευ­ρώ­πης πολ­λών «τα­χυ­τή­των».
Η ατζέ­ντα της Συ­νό­δου ήταν κα­θα­ρά (γεω)πο­λι­τι­κή, ση­μα­το­δο­τώ­ντας τη με­τά­βα­ση από μια πε­ρί­ο­δο όπου τα ζη­τή­μα­τα της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης είχαν την πρω­το­κα­θε­δρία αν όχι την απο­κλει­στι­κό­τη­τα, σε μια άλλη, όπου τα ζη­τή­μα­τα του πλαι­σί­ου λήψης απο­φά­σε­ων, της στρα­τιω­τι­κής και γε­ω­πο­λι­τι­κής «ανα­βάθ­μι­σης» περ­νούν σε πρώτο πλάνο. Είναι οι σπα­σμοί δια­μόρ­φω­σης της «νέας» Ευ­ρώ­πης, στο προ­κα­ταρ­κτι­κό στά­διο της δια­μόρ­φω­σης συ­ναι­νέ­σε­ων σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση. Από αυτή την άποψη, η ευ­ρω­παϊ­κή Σύ­νο­δος δεν ήταν εντυ­πω­σια­κή στο επί­πε­δο των απο­φά­σε­ων, ήταν όμως απο­λύ­τως εν­δει­κτι­κή των κα­τευ­θύν­σε­ων που δια­μορ­φώ­νο­νται.
Προ­σφυ­γι­κό: επι­στρο­φή
στον τόπο του εγκλή­μα­τος
Οι πρώ­τοι σπα­σμοί βί­αι­ης «πο­λι­τι­κο­ποί­η­σης» μιας ένω­σης που ακο­λου­θού­σε τα δόγ­μα­τα «πρώτα η οι­κο­νο­μία» και τι­μού­σε τη γνω­στή ρήση του εκ των «πα­τέ­ρων» της «ευ­ρω­παϊ­κής ιδέας» Ζαν Μονέ πως «η Ευ­ρώ­πη είναι οι απα­ντή­σεις που δί­νου­με στις εκά­στο­τε κρί­σεις», ήρθαν με την «προ­σβο­λή» των ευ­ρω­παϊ­κών συ­νό­ρων από το μα­ζι­κό ρεύμα των προ­σφύ­γων το 2015. Ύστε­ρα από μια σύ­ντο­μη πε­ρί­ο­δο αμη­χα­νί­ας, η «λύση» που προ­κρί­θη­κε, ήταν από­λυ­τα σύμ­φω­νη με την ρα­τσι­στι­κή Ευ­ρώ­πη-«φρού­ριο». Τα σύ­νο­ρα έκλει­σαν ντε φάκτο και η συμ­φω­νία ΕΕ-Τουρ­κί­ας ανέ­λα­βε να «μα­ντρώ­σει» τους πρό­σφυ­γες σε στρα­τό­πε­δα στα νησιά του βό­ρειου και ανα­το­λι­κού Αι­γαί­ου.
Το πο­λι­τι­κό «ρίγος» που δια­πέ­ρα­σε τη ρα­χο­κο­κα­λιά της ΕΕ ενί­σχυ­σε κα­τα­λυ­τι­κά την ξε­νο­φο­βι­κή άκρα δεξιά, η οποία έκτο­τε «με­γα­λουρ­γεί» στις κάθε εί­δους εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις.
Σε αυτή τη Σύ­νο­δο, η ΕΕ επέ­στρε­ψε στον τόπο του εγκλή­μα­τος συ­ζη­τώ­ντας νέες «ιδέες» που θα εμπλου­τί­σουν το πλαί­σιο που την έχει ανα­δεί­ξει σε ρα­τσι­στι­κό «φρού­ριο»: αυ­στη­ρό­τε­ρος έλεγ­χος της εφαρ­μο­γής των μέ­τρων για τον πε­ριο­ρι­σμό των προ­σφυ­γι­κών ροών, ανα­θε­ώ­ρη­ση του Κα­νο­νι­σμού του Δου­βλί­νου, «αντί­στρο­φες» ροές από τις χώρες της Κε­ντρι­κής και Βό­ρειας Ευ­ρώ­πης προς την Ελ­λά­δα και αυ­στη­ρό­τε­ροι έλεγ­χοι στα εσω­τε­ρι­κά σύ­νο­ρα.
Το νέο κύμα εκλο­γι­κών επι­τυ­χιών της ξε­νο­φο­βι­κής άκρας δε­ξιάς στη Γερ­μα­νία, την Αυ­στρία και την Πο­λω­νία, η γε­νι­κό­τε­ρη άνο­δος του ξε­νο­φο­βι­κού-ακρο­δε­ξιού ρεύ­μα­τος σε όλη την Ευ­ρώ­πη, η ανοι­χτά ρα­τσι­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα «ανταρ­σία» των χωρών του Βί­σε­γκραντ κ.λπ., ήρθε η ώρα να κε­φα­λαιο­ποι­η­θούν σε μια νέα δεξιά με­τα­τό­πι­ση του άξονα για το θε­σμι­κό ρα­τσι­σμό της Μέρ­κελ, του Μα­κρόν και των πο­λι­τι­κών εταί­ρων τους.
Brexit, Τουρ­κία, Β. Κορέα
Στα γε­ω­πο­λι­τι­κά, επι­χει­ρεί­ται να δοθεί το σήμα μιας νέας «απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας». Με προ­ε­ξάρ­χου­σα τη γερ­μα­νι­κή ηγε­σία, οι ισχυ­ρές ιμπε­ρια­λι­στι­κές χώρες της πρώ­της ευ­ρω­παϊ­κής «τα­χύ­τη­τας» έχουν απο­δε­χθεί την «πρό­κλη­ση» του Τραμπ, ο οποί­ος ζή­τη­σε αύ­ξη­ση των δα­πα­νών για εξο­πλι­σμούς αλλά και για το ΝΑΤΟ και ευ­ρω­παϊ­κή «αυ­το­δια­χεί­ρι­ση» σε ζη­τή­μα­τα κρί­σε­ων του­λά­χι­στον στην κο­ντι­νή πε­ρι­φέ­ρεια της ΕΕ. Τα ζη­τή­μα­τα της λε­γό­με­νης «ευ­ρω­παϊ­κής άμυ­νας» ήταν αντι­κεί­με­νο της προη­γού­με­νης Συ­νό­δου. Στην τω­ρι­νή Σύ­νο­δο τα γε­ω­πο­λι­τι­κά ζη­τή­μα­τα που απα­σχό­λη­σαν ήταν τρία: Brexit, Τουρ­κία, Β. Κορέα. Και στα τρία, ο κοι­νός πα­ρο­νο­μα­στής ήταν η επί­δει­ξη πυγ­μής. Προς τη Μ. Βρε­τα­νία όσον αφορά τη δια­δι­κα­σία υλο­ποί­η­σης του Brexit, προς την Τουρ­κία όσον αφορά τις ευ­ρω-τουρ­κι­κές σχέ­σεις και προς τη Β. Κορέα με μια ανα­κοί­νω­ση ιμπε­ρια­λι­στι­κού ύφους ενά­ντια στα εξο­πλι­στι­κά της προ­γράμ­μα­τα.
Η προ­σπά­θεια είναι να οι­κο­δο­μη­θεί όχι μόνο το προ­φίλ αλλά και οι υλι­κοί όροι για την ανα­βάθ­μι­ση της ΕΕ σε σκλη­ρό διε­θνή «παί­κτη», με ανα­βαθ­μι­σμέ­νο επί­πε­δο ιμπε­ρια­λι­στι­κής πα­ρεμ­βα­τι­κό­τη­τας και ανα­βαθ­μι­σμέ­νο διε­θνή ρόλο.
Όσον αφορά το Brexit, οι σκλη­ρές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τη Μ. Βρε­τα­νία έχουν τρι­πλό στόχο: πρώτο, να εμπε­δώ­σουν την πε­ποί­θη­ση πως όποια χώρα δια­νο­εί­ται να απο­χω­ρή­σει από το ευ­ρω­παϊ­κό «μα­ντρί» θα πλη­ρώ­νει υψηλό κό­στος, δεύ­τε­ρο, να επι­με­ρί­σει ένα τέ­τοιο υψηλό κό­στος στη Μ. Βρε­τα­νία, τρίτο, να λε­η­λα­τή­σει τμήμα των βρε­τα­νι­κών οι­κο­νο­μι­κών κε­κτη­μέ­νων (με­τα­νά­στευ­ση τμή­μα­τος του ισχυ­ρού χρη­μα­το-οι­κο­νο­μι­κού κέ­ντρου του City προς τη Φραν­κφούρ­τη και το Πα­ρί­σι)…
Όσον αφορά τις σχέ­σεις με την Τουρ­κία, μέσα από μια ψευ­δε­πί­γρα­φη και άκρως υπο­κρι­τι­κή ανα­φο­ρά στα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα, επι­χει­ρεί­ται η δη­μιουρ­γία τεί­χους απο­μό­νω­σης του τουρ­κι­κού κα­θε­στώ­τος, με προ­φα­νή στόχο μια πιο φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή αλ­λα­γή στην Τουρ­κία. Σί­γου­ρα πά­ντως, η ευ­ρω­παϊ­κή και ιδιαί­τε­ρα η γερ­μα­νι­κή στάση ου­δε­μία σχέση έχει με τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα, τα οποία ασφα­λώς πο­δο­πα­τιού­νται στην Τουρ­κία, αλλά όχι μόνο: στις χώρες του Βί­σε­γκραντ με τα κα­θε­στώ­τα μιας ιδιό­τυ­πης θε­ο­κρα­τι­κής και ρα­τσι­στι­κής ακρο­δε­ξιάς, στο ίδιο το Πα­ρί­σι με τη διαρ­κώς πα­ρα­τει­νό­με­νη κα­τά­στα­ση «έκτα­κτης ανά­γκης» και πα­νευ­ρω­παϊ­κά με τη διαρ­κή με­τα­τό­πι­ση από τα δι­καιώ­μα­τα στην «ασφά­λεια» και τις διαρ­κώς ανα­βαθ­μι­ζό­με­νες πο­λι­τι­κές εξαί­ρε­σης. Η δια­κο­πή των προ­ε­ντα­ξια­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων και της σχε­τι­κής χρη­μα­το­δό­τη­σης, την ίδια στιγ­μή που συ­νε­χί­ζο­νται οι επι­κλή­σεις στο «σω­τή­ριο» χα­ρα­κτή­ρα της ρα­τσι­στι­κής συμ­φω­νί­ας ΕΕ-Τουρ­κί­ας για τους πρό­σφυ­γες, απο­κα­λύ­πτουν τα πραγ­μα­τι­κά αίτια αυτής της «κό­ντρας».
Όσον αφορά, τέλος, το ανα­κοι­νω­θέν για τη Β. Κορέα, είναι όχι απλώς υπο­κρι­τι­κό αλλά και προ­κλη­τι­κό η ΕΕ, που ομο­λο­γη­μέ­να σχε­διά­ζει τον επα­νε­ξο­πλι­σμό και την ιμπε­ρια­λι­στι­κή της… χει­ρα­φέ­τη­ση και είναι γε­μά­τη με πυ­ρη­νι­κά, να κραυ­γά­ζει ενα­ντί­ον του πυ­ρη­νι­κού προ­γράμ­μα­τος της Β. Κο­ρέ­ας. Πρό­κει­ται για συ­μπα­ρά­τα­ξη και «κλεί­σι­μο μα­τιού» προς τον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό, αλλά και για υπό­μνη­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών φι­λο­δο­ξιών και βλέ­ψε­ων της ίδιας της ΕΕ.
Από την «Ένωση», στην «Ιερή Συμ­μα­χία»
Παρ’ όλη τη στρο­φή στα γε­ω­πο­λι­τι­κά, η οι­κο­νο­μι­κή βάση εξα­κο­λου­θεί να κα­θο­ρί­ζει το πο­λι­τι­κό εποι­κο­δό­μη­μα. Μέσα στην κρίση δια­κω­μω­δή­θη­κε κάθε έν­νοια θε­σμι­κής δια­δι­κα­σί­ας, αφού οι κατά πα­ρά­βα­ση των ευ­ρω­παϊ­κών συν­θη­κών ρυθ­μί­σεις, όπως για πα­ρά­δειγ­μα τα μνη­μό­νια, είχαν το από­λυ­το προ­βά­δι­σμα. Μά­λι­στα, θε­σμι­σμέ­να ευ­ρω­παϊ­κά όρ­γα­να (όπως η Κο­μι­σιόν και η Ευ­ρω­παϊ­κή Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα) συμ­με­τεί­χαν σε τρόι­κες επι­βο­λής αυτών των πα­ρά­τυ­πων και εκτός κάθε ευ­ρω­παϊ­κού θε­σμι­κού πλαι­σί­ου ενερ­γειών και έγι­ναν όρ­γα­να εκ­βια­σμού χω­ρών-με­λών που βρέ­θη­καν στο «μάτι του κυ­κλώ­να» της κρί­σης (Ελ­λά­δα, Κύ­προς κ.λπ.).
Όσοι πί­στε­ψαν ότι με την έξοδο κά­ποιων χωρών από τα μνη­μό­νια (αλλά όχι και από τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές) και τη μέ­τρια ανά­καμ­ψη των ευ­ρω­παϊ­κών οι­κο­νο­μιών θα υπήρ­χε επα­νά­καμ­ψη σε κά­ποιου εί­δους ευ­ρω­παϊ­κή «κα­νο­νι­κό­τη­τα», τώρα δια­ψεύ­δο­νται πα­τα­γω­δώς: η πα­ρά­καμ­ψη των ευ­ρω­παϊ­κών θε­σμι­κών πλαι­σί­ων τώρα γε­νι­κεύ­ε­ται και ανα­ζη­τεί­ται η φόρ­μου­λα για να εμπε­δω­θεί. Η γε­νι­κή κα­τεύ­θυν­ση είναι: με­τα­τό­πι­ση από την «ένωση» στις δια­κρα­τι­κές συμ­φω­νί­ες, που, όταν είναι εφι­κτό θα είναι συμ­φω­νί­ες όλων, αλλά όταν υπάρ­χουν δια­φω­νί­ες, θα είναι συμ­φω­νί­ες «προ­θύ­μων».
Στο τε­λευ­ταίο Eurogroup, ο απερ­χό­με­νος Βόλφ­γκανγκ Σόι­μπλε άφησε την πο­λι­τι­κή του κλη­ρο­νο­μιά, εξα­σφα­λί­ζο­ντας «ευ­ρεία συ­ναί­νε­ση» στο σχέ­διο με­τα­τρο­πής του Ευ­ρω­παϊ­κού Μη­χα­νι­σμού Στα­θε­ρό­τη­τας (ESM) σε «ευ­ρω­παϊ­κό Νο­μι­σμα­τι­κό Τα­μείο», που προ­ο­ρί­ζε­ται να ανα­λά­βει όχι μόνο πε­ρι­πτώ­σεις χρε­ο­κο­πί­ας χω­ρών-με­λών αλλά και τον έλεγ­χο των προ­ϋ­πο­λο­γι­σμών των χω­ρών-με­λών αντί της Κο­μι­σιόν…
Στην τω­ρι­νή Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής άνοι­ξε η συ­ζή­τη­ση για τα πο­λι­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και τις δια­δι­κα­σί­ες απο­φά­σε­ων αυτής της Ευ­ρώ­πης των πολ­λών «τα­χυ­τή­των». Ο πρό­ε­δρος του Συμ­βου­λί­ου Ντό­ναλντ Τουσκ πα­ρου­σί­α­σε πρό­τα­ση για μια αρ­γό­συρ­τη δια­δι­κα­σία συ­ζη­τή­σε­ων σε 13 (!) διο­α­δο­χι­κές Συ­νό­δους ώστε να λη­φθούν οι τε­λι­κές απο­φά­σεις.
Ό,τι και αν συ­ζη­τη­θεί σε αυτές τις συ­νό­δους, ακόμη και ανε­ξάρ­τη­τα από συμ­φω­νί­ες, η ΕΕ με­τα­τρέ­πε­ται ντε φάκτο από κάτι που θύ­μι­ζε «ένωση» (βέ­βαια ιμπε­ρια­λι­στι­κή «ένωση» της λι­τό­τη­τας και του ρα­τσι­σμού) σε μια δια­κρα­τι­κή «Ιερή Συμ­μα­χία» των «προ­θύ­μων» της κάθε φορά πρώ­της «τα­χύ­τη­τας».
*Πηγή: Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά