Με αφορμή την επέτειο ίδρυσης του ΝΑΤΟ
Παρατήρηση 1η: Το «εθνωφελές» και «συμμαχικό» ΝΑΤΟ είναι αυτό που το 2014 έκανε δεκτά τα Σκόπια στη σύνοδό του στην Ουαλία ως «Μακεδονία». Είναι αυτό στο πλαίσιο του οποίου ο ΝΑΤΟικός σύμμαχος Ερντογάν μίλησε – από ΝΑΤΟικού εδάφους – για «δυο κράτη» στην Κύπρο…
Παρατήρηση 2η: Το «εθνωφελές» και «συμμαχικό» ΝΑΤΟ είναι αυτό στο οποίο η Ελλάδα, μόνο από το 2011 έως και το 2014, κατέβαλε με τη μορφή δαπανών για εξοπλιστικές ΝΑΤΟικές δαπάνες ποσό που ανέρχεται στα 16 δισ. ευρώ. Αν δεν υπήρχε αυτή η «συμμαχική» καταβολή στο ΝΑΤΟικό «ταμείο της Δήλου», ο ελληνικός λαός θα μπορούσε να έχει αποφύγει τα μέτρα όλου του πρώτου Μνημονίου ύψους 5 δισ. ευρώ και όλα τα φορολογικά μέτρα του 2014 ύψους 11 δισ. ευρώ. Έκτοτε η Ελλάδα και επί «αριστερής» κυβερνήσεως αναδεικνύεται στον πλέον αξιόπιστο καλοπληρωτή του ΝΑΤΟ δαπανώντας περίπου 2,5% του ΑΕΠ της σε ΝΑΤΟΪκούς εξοπλισμούς (το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό μετά τις ΗΠΑ).
Παρατήρηση 3η: Δεν υπάρχει σοβαρό θέμα που άπτεται της ζωής του λαού και της προοπτικής του τόπου, όπως το θέμα του ΝΑΤΟ, που να μην φροντίζουν οι σκηνοθέτες των δημοσίων θεαμάτων να το μεταχειριστούν με τη μικρόνοια που αρμόζει στις μικροκομματικές παραστάσεις τους.
Ειδικά η σημερινή κυβέρνηση – «αριστερή» για να μην ξεχνιόμαστε – εκτός του ότι κάλεσε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο βαφτίζοντάς το «ναυαγοσώστη προσφύγων» (!) – έχει το θράσος να είναι η μόνη κυβέρνηση μετά τη μεταπολίτευση που αφενός παζαρεύει από πενταετή έως δεκαετή ανανέωση της συμφωνίας λειτουργίας της βάσης της Σούδας (από ετήσια που είναι σήμερα) και αφετέρου να συζητά τη δημιουργία νέας ΝΑΤΟϊκής βάσης σε ελληνικό έδαφος (από Κάρπαθο μέχρι Καστέλι).
Σήμερα, λοιπόν, ανήμερα της επετείου ίδρυσης του ΝΑΤΟ (4 Απριλίου 1949) αξίζει να σταθούμε αναλυτικότερα:
1) Για τους λάτρεις του ΝΑΤΟ δεν χρειάζεται να μιλήσει κανείς. Αυτοί πορεύονταν και πορεύονται με πυξίδα το «ανήκομεν εις την Δύσιν». Είτε πρόκειται για το ΝΑΤΟ, είτε για την ΕΕ, είτε για το ΔΝΤ, έχουν ταυτίσει την πολιτική τους ύπαρξη με την ένταξη της Ελλάδας σε ένα πλαίσιο που μπορεί να μην διασφαλίζει τίποτα απ’ ότι οι ίδιοι αποκαλούν «εθνικό συμφέρον», τους διασφαλίζει όμως – στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος» – εκείνες τις διεθνείς συμμαχίες οι οποίες στηρίζουν την πολιτική τους εξουσία και διασφαλίζουν τα ταξικά συμφέροντα που πρεσβεύουν.
2) Οι ΝΑΤΟφρονες γνώριζαν ότι δεν διέτρεχαν κανένα κίνδυνο, δεν υπήρχε κανένα ενδεχόμενο, και ως εκ τούτου δεν είχαν καμία ανησυχία ότι θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνος που θα αποδεσμεύσει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ. Όπως ακριβώς, δεν είχαν καμία ανησυχία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τάραζε τη «γαλήνη» της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ.
Οι διαβεβαιώσεις, άλλωστε, είχαν δοθεί εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ στο ανώτατο επίπεδο. Μιλώντας, στο «enikos.gr» στις 31 Μάη 2012, ερωτηθείς για το θέμα του ΝΑΤΟ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε επί λέξει: «Δεν έχουμε ως προγραμματική θέση την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ. Αυτό θα ήταν επιπόλαιο να το έλεγα. Έχουμε όμως σαφή προγραμματική θέση ότι η Ελλάδα πρέπει να μετατραπεί σε χώρα ειρήνης και ασφάλειας. Δεν θα υπάρχει Έλληνας φαντάρος σε αποστολές του ΝΑΤΟ σε ξένες χώρες. Στο Αφγανιστάν ή στη Σομαλία. Να προστατεύσει τι εκεί; Ποιά εθνικά συμφέροντα; Θα επαναπροσδιορίσουμε τους όρους παρουσίας μας εκεί. Αλλά δε θα προχωρήσουμε σε επιπόλαιες κινήσεις που θα θέσουν σε διακινδύνευση τα ζωτικά μας συμφέροντα» (https://www.youtube.com/watch?v=IdS3obOGnvQ)
Δυο χρόνια αργότερα, σε συνέντευξή του στον ANT1 λίγο πριν τις ευρωεκλογές ο κ.Τσίπρας επανέλαβε: «(…) ισχυρίζομαι και το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην Ε.Ε,. στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται, όμως δεν μπορεί να είναι μια χώρα ασήμαντη της Δύσης που θα ακολουθεί άκριτα τις επιλογές των ισχυρών της δύσης (…)» (https://www.youtube.com/watch?v=nO_1xZnBwUY)
Μέχρι να γίνει βέβαια ο Τσίπρας πρωθυπουργός είχαμε κλαυθμούς και οδυρμούς από τον Άδωνη Γεωργιάδη μέχρι τον τότε πρωθυπουργό Σαμαρά. Το «ανέκδοτο» τους ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έβγαζε την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ. Πολύ απλά προπαγάνδιζαν ανύπαρκτα «φαντάσματα». Και το έκαναν για ένα βασικό λόγο: Για να εμπεδώσουν στη συνείδηση του κόσμου ότι η επιλογή της αναδημιουργίας της Ελλάδας, έξω από ΝΑΤΟικές και άλλες επιβουλές είναι ένας δρόμος «μη ρεαλιστικός» άμα τε και «επικίνδυνος».
Ας δούμε συγκεκριμένα ποιός είναι ο δικός τους δρόμος, ο δρόμος του… «ρεαλισμού» και της… «ασφάλειας», τόσο για τους «αριστερούς» όσο και για τους δεξιούς ΝΑΤΟφρονες:
Εθνικός εναέριος χώρος
Ξέρετε ποιός είναι ο πρώτος που αμφισβητεί το κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας όσον αφορά στο εύρος του εθνικού εναέριου χώρου στα 10 μίλια και ταυτίζεται με τη θέση της Τουρκίας για περιορισμό του εθνικού εναέριου χώρου στα 6 μίλια; Ξέρετε ποιοί είναι εκείνοι, που όχι μόνο έχουν αποδεχτεί την παραπάνω αμφισβήτηση, αλλά και έχουν συνυπογράψει ότι ο εθνικός εναέριος χώρος δεν επεκτείνεται πέραν των 6 μιλίων; Μα, το ΝΑΤΟ και οι ελληνικές κυβερνήσεις! Όλες οι («γαλαζοπράσινες») ελληνικές κυβερνήσεις…
Για το ποιός είναι ο ρόλος του ΝΑΤΟ και σε αυτό το θέμα, δε χρειάζεται παρά να δει κανείς τις ομολογίες της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης, όπως διατυπώθηκαν διά πρωθυπουργικών – μάλιστα – χειλέων, πριν από 34 χρόνια.
Ήταν ο τότε πρωθυπουργός, Γ. Ράλλης, λοιπόν, που στις 22/10/80 ομολογούσε: «Στα έγγραφα του ΝΑΤΟ του 1960 υπάρχει ρητή διάταξη, στην οποία, για σκοπούς του ΝΑΤΟ, ο εναέριος χώρος της Ελλάδος καθορίζεται στα 6 μίλια, στην αυτή δηλαδή έκταση με τα εθνικά χωρικά ύδατα. Συνεπώς 6 μίλια εγένοντο από το 1960, αλλά μόνο για τους σκοπούς του ΝΑΤΟ»!!!
Αυτή όπως και άλλες ομολογίες είχαν ακουστεί στο πλαίσιο των συζητήσεων που είχαν «ανάψει» στην Ελλάδα τότε, λόγω της έγκρισης της συμφωνίας Ρότζερς (με την οποία επανήλθε η χώρα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ), επιφύλασσαν και μερικά «αλληλοκαρφώματα». Όπως, για παράδειγμα, εκείνο που επιφύλαξε ο τότε υπουργός Άμυνας, Ε. Αβέρωφ, στο ΠΑΣΟΚ και τον Α. Παπανδρέου. Το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν ακόμα τότε στον αστερισμό της δημαγωγίας, «έπαιζε» με τα αισθήματα εθνικής περηφάνιας του ελληνικού λαού και στις 19/10/80 είχε καταγγείλει ότι «με το σχέδιο Ρότζερς οριστικοποιείται ο περιορισμός του εθνικού εναέριου χώρου από τα 10 στα 6 μίλια». Εκεί ακριβώς ο Αβέρωφ αντέτεινε στον Α. Παπανδρέου: «…Αυτό έγινε το 1960 και δεν αντετάχθη σε αυτό ούτε η κυβέρνηση του Κέντρου υπό τον δημοκράτη και πατριώτη Γ. Παπανδρέου…».
Κορέα
Το ΝΑΤΟ μπορεί να μην αναγνωρίζει το εύρος του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου, «αναγνωρίζει» όμως στην Ελλάδα την υποχρέωση να πολεμάει – για λογαριασμό του ΝΑΤΟ – στα 4 σημεία του ορίζοντα. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο σήμερα, με την εμπλοκή της χώρας σε ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις από το Ιράκ μέχρι το Αφγανιστάν κι από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι τη Λιβύη. Αυτή η κολόνια κρατάει εδώ και 60 χρόνια.
Ήταν, για παράδειγμα, η επέμβαση του ΝΑΤΟ στην Κορέα τη δεκαετία του ’50 που βάφτηκε και με ελληνικό αίμα. Ο ελληνικός λαός, από την πρώτη στιγμή ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ, γνώρισε τις συνέπειες της εμπλοκής του τόπου στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό. Τα θύματα Ελλήνων, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ήταν από τον Στρατό 183 νεκροί και 610 τραυματίες και οι απώλειες της Αεροπορίας 12 νεκροί και 4 χαμένα αεροσκάφη.
Κύπρος
Οι υπέρμαχοι του «εθνικού συμφέροντος» αλήθεια τι γνώμη έχουν για το ρόλο του ΝΑΤΟ στο έγκλημα κατά της Κύπρου, το 1974; Η τραγωδία της Κύπρου έχει τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ. Αντί οποιασδήποτε άλλης αναφοράς, θα περιοριστούμε στα στοιχεία που προέκυψαν από την ανάκριση που διεξήχθη στη Βουλή το 1987, για το «φάκελο της Κύπρου», και καταγράφτηκαν στο βιβλίο «Έγκλημα εναντίον της Κύπρου», του τότε βουλευτή του ΚΚΕ, Κώστα Κάππου. Το ΝΑΤΟ λοιπόν και οι Αμερικάνοι:
- Ήταν αυτοί, που σχεδίασαν το πραξικόπημα κατά του Μακάριου – όπως ομολόγησε ο επικεφαλής του πραξικοπήματος στην Κύπρο, ο Γεωργίτσης – και οι συνταγματάρχες το εκτέλεσαν ώστε να δοθεί το πρόσχημα για την τουρκική επέμβαση στο νησί.
- Ήταν αυτοί, που ασκούσαν «φορτική πίεση» – όπως ομολόγησε ο «πρωθυπουργός» Κόλλιας – για την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια της προέλασης των τουρκικών δυνάμεων.
- Ήταν αυτοί, που μέσω του 6ου Αμερικανικού Στόλου, της βρετανικής αεροπορίας και των βρετανικών ναυτικών δυνάμεων, έπαιξαν ρόλο προγεφυρώματος – όπως ομολόγησε ο τότε αρχηγός ΓΕΑ Παπανικολάου – για την εισβολή των τουρκικών δυνάμεων στο νησί και την αναχαίτιση των ελληνικών δυνάμεων σε περίπτωση που αυτές «εκινούντο».
- Ήταν αυτοί, που – όπως ανέφερε ο αντιστράτηγος του ΑΕΔ Μπίτος – σε τηλεφωνικές επικοινωνίες του Κίσινγκερ με τον Ετσεβίτ, του έδωσαν την «άδεια» να βυθίσει το ελληνικό αρματαγωγό που βρέθηκε στην περιοχή.
Γιουγκοσλαβία
Η Ελλάδα αποτέλεσε το 1999 το προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια της θηριωδίας ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Στρατιωτικές βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, ολόκληρο το ελληνικό έδαφος παραδόθηκε στη ΝΑΤΟική συμμορία για να φέρει σε πέρας το έγκλημα.
Παρότι η τότε κυβέρνηση είχε το θράσος να ισχυρίζεται ότι «δεν συμμετείχε» στους βομβαρδισμούς και τη στρατιωτική περικύκλωση της Γιουγκοσλαβίας, τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι μόνο από τη Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση το Κοσσυφοπέδιο πέρασε η ακόλουθη ΝΑΤΟική δύναμη πυρός: 1.000 αεροσκάφη, 420 πλοία, 510 σιδηροδρομικοί συρμοί, 1.400 φάλαγγες οχημάτων διαφόρων τύπων, 40.000 οχήματα και 60.000 στρατιώτες…
Ιράκ
Παρούσα η Ελλάδα και στο επόμενο έγκλημα του ΝΑΤΟ. Αυτή τη φορά ενάντια στο Ιράκ. Οι αριθμοί το αποδεικνύουν:
Κατά το κρίσιμο διάστημα της επίθεσης στο Ιράκ (20 Μάρτη – 30 Απρίλη 2003), 5.270 αεροσκάφη του ΝΑΤΟ με κατεύθυνση το Ιράκ προσγειώθηκαν ή περνώντας από τον εθνικό εναέριο χώρο μας, έδωσαν αναφορά πορείας στη Σούδα! Ανάμεσά τους 3.963 μεταφορικά και 307 μαχητικά. Επίσης σταθερά κάθε μέρα απογειώνονταν ή προσγειώνονταν από τη Σούδα πάνω από 20 κατασκοπευτικά, ηλεκτρονικού πολέμου, ιπτάμενα τάνκερ και ραντάρ, ανθυποβρυχιακά και άλλα αεροσκάφη.
Όσο για το ναυτικό σκέλος της βάσης, από την αρχή του 2003 που άρχισε η προετοιμασία μέχρι το τέλος των επιχειρήσεων έδεσαν στη Σούδα και υποστηρίχτηκαν (με πυρομαχικά, καύσιμα, τρόφιμα, συντήρηση κλπ.) 196 πλοία – ανάμεσά τους δυο αεροπλανοφόρα, 16 υποβρύχια (και πυρηνοκίνητα), 56 φρεγάτες κ.ο.κ. Αν, δε, πάμε πιο πίσω, στην αφετηρία της αμερικάνικης αντιτρομοκρατικής εκστρατείας (11/9/2001), τα πλοία ξεπέρασαν τα 750…
Οι αριθμοί αυτοί οδήγησαν ακόμα και τον Μπους, σε ειδική τελετή που έγινε στις ΗΠΑ να ανακηρύξει την Ελλάδα τέταρτη σε σημασία σύμμαχο χώρα των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, από την άποψη της συνεισφοράς της στην εισβολή στο Ιράκ…
«Κόκκινη προβιά»
Το ΝΑΤΟ έχει τη δική του συμβολή και στην εμπέδωση της «δημοκρατίας» στην Ελλάδα. Χαρακτηριστική η υπόθεση της «Κόκκινης προβιάς».
Η υπόθεση ξεκινά τη δεκαετία του ’50, όταν η CΙΑ στήνει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μιαν απίστευτη τρομοκρατική – παρακρατική επιχείρηση, στο όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου». Η επιχείρηση γίνεται γνωστή στην Ιταλία με τον κωδικό «Γκλάντιο». Στην Ελλάδα, το παράρτημα της «Γκλάντιο» ονομάζεται «Κόκκινη προβιά».
Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ», που το Νοέμβρη του 1990 αποκάλυψε την υπόθεση, ο παρακρατικός μηχανισμός του ΝΑΤΟ συμπεριλάμβανε κρύπτες με χιλιάδες όπλα που είχαν τοποθετηθεί κάτω από δημόσια κτίρια ή ακόμα και εκκλησίες, και έναν αριθμό «εκπαιδευμένων» να αναλάβουν δράση εφόσον το απαιτούσε η εσωτερική κατάσταση στην Ελλάδα.
Η συμφωνία της «Κόκκινης προβιάς» υπογράφηκε στις 25 Μάρτη του 1955 από τον πρωθυπουργό Παπάγο και το στρατηγό της CΙΑ Τράσκοτ. Πρόσχημα, βέβαια, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος». Η παρακρατική ομάδα στην Ελλάδα αποτελούσε, σύμφωνα με το «Σπίγκελ», «μια από τις πιο σκληρές ομάδες μάχης του ΝΑΤΟ».
Ας σημειωθεί ακόμα: Ένας από τους αξιωματικούς των μυστικών υπηρεσιών, που γνώριζαν ακριβώς τα καθήκοντα και το δυναμικό των κρυφών μονάδων της ΝΑΤΟικής «Κόκκινης προβιάς», ήταν ο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος…
Χούντα
Η δικτατορία των συνταγματαρχών ήταν ένα, επίσης, από τα «εξαιρετικά» δημιουργήματα του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών. Το πλήθος των παραστρατιωτικών οργανώσεων που είχαν διαβρώσει το στρατό και δρούσαν στη χώρα, όπως ο περιβόητος ΙΔΕΑ, που κορυφαίο του στέλεχος ήταν ο Γ. Παπαδόπουλος, ήταν δικά τους δημιουργήματα.
Αναφορικά με τη στάση της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ στη χούντα των συνταγματαρχών, αποκαλυπτικό είναι το τηλεγράφημα της 13ης Γενάρη 1968 του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς τον τότε Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα:
«1. Αποφασίσαμε να κινηθούμε βραχυπρόθεσμα προς μία σχέση συνεργασίας με το καθεστώς της Αθήνας. Το σχέδιό μας είναι πρώτον να συμβουλευτούμε εντός της βδομάδας στην Ουάσιγκτον τους εκπροσώπους του ΝΑΤΟ και έπειτα να σας εξουσιοδοτήσουμε να κάνετε επίσημο τηλεφώνημα στον Πιπινέλι. Η τυπική επαφή με τους υπουργούς της χούντας δε θα πρέπει να εξουσιοδοτηθεί για την ώρα αλλά είναι ορατή ως το επόμενο βήμα (…)».
Από «Σεπτεμβριανά» μέχρι Μαδρίτη
Στα «καλά» του ΝΑΤΟ θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να προστεθούν και οι σφαγές των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη το 1955 όπου και πάλι το ΝΑΤΟ δηλώνει «παρών» με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζ. Ντάλες, να στέλνει επιστολή στην Αθήνα καλώντας την να μην αντιδράσει και να επιδείξει πνεύμα καλής θέλησης «χωρίς χρονοτριβή (για) την ενότητα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, που κλονίστηκε με την επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων».
Όσο για τα Ίμια και τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, αυτά ήρθαν να επικυρωθούν με τη ΝΑΤΟική συμφωνία της Μαδρίτης, το 1997. Εκεί ήταν, επί ΝΑΤΟικού εδάφους, που η κυβέρνηση Σημίτη υπέγραψε τη συμφωνία για τα «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο»…
*
Υστερόγραφο 1ο: Αν θα ήθελε λοιπόν κάποιος να περικλείσει σε μια φράση την εμπειρία της Ελλάδας από τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, είναι ότι δεν υπάρχει στιγμή της ελληνικής ιστορίας από την είσοδο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ που ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός να μην έχει παίξει το ρόλο του υπονομευτή της δημοκρατίας στο εσωτερικό της χώρας και της έκθεσης του τόπου στους κινδύνους που συνεπάγεται η εμπλοκή του στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία.
Υστερόγραφο 2ο: Οι κήρυκες του «ρεαλισμού» και της «εθνικής ασφάλειας», ακόμα κι όταν παραδέχονται ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι και τόσο «εθνωφελές» όσο θα ήθελαν να παραμυθιάζουν το λαό, έχουν ένα ατράνταχτο «επιχείρημα»: Παρά τα δεινά που προκαλεί στον τόπο, λένε, δεν μπορεί η Ελλάδα να πάει – μόνη αυτή – κόντρα στο ΝΑΤΟ και να αποχωρήσει από αυτό. Ένα μόνο σχόλιο: Ευτυχώς που αυτού του τύπου ο «πατριωτισμός» δεν κατίσχυσε ούτε το 1821, ούτε το 1940. Γιατί σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα δεν θα επέλεγε να παλέψει για την ελευθερία της και για την απεξάρτησή της – μόνη αυτή – ούτε από την Ιερά Συμμαχία της εποχής, ούτε από τις ορδές του Χίτλερ.
*Πηγή: imerodromos.gr
