*Στρατηγός Dominique Delawarde, Reseau International, 28-2-20
[Το κατωτέρω άρθρο πρώην αρχηγού της γαλλικής μυστικής υπηρεσίας Στρατού και εγκυρότατου γεωπολιτικού αναλυτή, προσφέρει πολύτιμη υπηρεσία στον Έλληνα αναγνώστη, με την ακτινογραφικά ρεαλιστική παρουσίαση της σημερινής θέσης της Τουρκίας του Ερντογάν στην διεθνή σκακιέρα, αποκαλύπτοντας τα αποπνικτικά αδιέξοδα στα οποία έχει οδηγηθεί και τις αδυναμίες που υποκρύπτει ο επιθετικός βερμπαλισμός και ακτιβισμός της.
Παράλληλα, απογυμνώνει και αποκαλύπτει τον αβάσιμο και δόλιο χαρακτήρα της προπαγάνδας του ενδοτισμού, του «συμβιβασμού» και της διχοτόμησης του Αιγαίου, από μιαν «ελίτ» εντολοδόχων του εθνομηδενισμού.]
Μετάφραση/ Εισαγωγή : Μιχαήλ Στυλιανού
Στην αρχή της χθεσινής νύχτας ένας συριακός αεροπορικός βομβαρδισμός έπληξε μια τουρκική στρατιωτική φάλαγγα, που ερχόταν να ενισχύσει τους Τζιχαντιστές στην σύγκρουσή τους με την νόμιμη κυβέρνηση τη Δαμασκού στην επαρχία του Ιντλίμπ.
Ο απολογισμός είναι βαρύς για την τουρκική πλευρά: 33 νεκροί και 32 τραυματίες παραδέχονται οι αρχές της Αγκύρας, αριθμοί που στην πραγματικότητα σημαίνουν περισσότερους από 100 νεκρούς και 300 τραυματίες, όταν ξέρουμε την τάση μεγάλης υποτίμησης των πραγματικών απωλειών τους από τους στρατιωτικούς και πολιτικούς υπεύθυνους μιας οποιασδήποτε χώρας, σε μιαν παρόμοια θέση.
Αυτό το πλήγμα θα τύχει πλούσιου σχολιασμού από Δυτικούς πολιτικούς και ΜΜΕ, με το γνωστό μένος εναντίον του Σύρου Προέδρου Μπασάρ Αλ Ασάντ, των Ρώσων και των Ιρανών, που υπαγορεύει η φροντίδα για τα συμφέροντα του Ισραήλ -βγάζοντάς μας από την καραντίνα του κορωνοβάϊρους…
Αυτός ο βομβαρδισμός επιβάλλει κατά την εκτίμησή μου τις ακόλουθες παρατηρήσεις.
1.-Υπόμνηση του ιστορικού πλαισίου:
Οι συμφωνίες του Σότσι προέβλεπαν να γίνει η περιοχή Ιντλίμπ της Συριακής επικράτειας μια ζώνη αποκλιμάκωσης των συγκρούσεων. Η Τουρκία ανέλαβε τρεις υποχρεώσεις: Να διαχωρίσει τους «μετριοπαθείς» αντάρτες από τους τρομοκράτες της Αλ Κάϊντα και του «Ισλαμικού Κράτους», να αποσύρει τα βαρέα όπλα από την ζώνη και να ξανανοίξει στην κυκλοφορία τις διεθνείς οδούς Μ4 και Μ5, ώστε να καταστεί δυνατή η επιστροφή σε μιαν ομαλότερη διαβίωση του άμαχου πληθυσμού της Συρίας.
Οι Τούρκοι δεν σεβάσθηκαν καμιά από τις τρεις δεσμεύσεις τους. Μετά από ένα χρόνο υπομονής και έχοντας υποστεί καθημερινές σχεδόν επιθέσεις από τρομοκράτες στηριζόμενους και εξοπλισμένους από την ΄Αγκυρα, οι Σύροι και οι Ρώσοι έχασαν την υπομονή τους και αποφάσισαν να αποκαταστήσουν μόνοι τους ένα ειρηνικότερο και φυσιολογικώτερο καθεστώς διαβίωσης για τον άμαχο πληθυσμό. Και έτσι άρχισαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, για να εκπληρώσουν τις τρεις υποχρεώσεις, που οι Τούρκοι δεν ετήρησαν.
Μπροστά στην επιτυχία του συριακού στρατού, οι Τούρκοι έτρεξαν σε βοήθεια των τρομοκρατών που κινδύνευαν. Τους εφοδίασαν με βαρέα όπλα, με «στήριξη πυρός» και κατέληξαν με εισβολή στην ζώνη του Ιντλίμπ με τις δικές τους στρατιωτικές δυνάμεις να συμμετέχουν στις μάχες, περιφρονώντας την διεθνή νομοθεσία και τις Συμφωνίες του Σότσι.
2.- Ο συριακός βομβαρδισμός είναι, στην Λογική του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ, ένα πλήγμα νόμιμης αυτοάμυνας. Τα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν σε μιαν κυρίαρχη χώρα, μέλος του ΟΗΕ, και χωρίς ασφαλώς να έχουν προσκληθεί από την νόμιμη κυβέρνηση, την μόνη εκπροσωπούμενη στα Ηνωμένα ΄Εθνη. Η Συρία επομένως δεν απειλείται από καμιά καταδίκη των Ηνωμένων Εθνών και το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να εφαρμοστεί. Η Τουρκία δεν μπορεί να ελπίζει σε καμιάν υποστήριξη, εκτός της ηθικής, από το ΝΑΤΟ, και όταν μάλιστα η Ρωσία είναι παρούσα (με πρόσκληση) στην Συρία και έχει τον έλεγχο του εναέριου χώρου της επικράτειας.
Ο Ερντογάν δεν θα πρέπει να έχει καμία ψευδαίσθηση. Το αεροπορικό πλήγμα καταφέρθηκε με την επικρότηση των Ρώσων. Ίσως μάλιστα και με την συμμετοχή της ρωσικής αεροδιαστημικής δύναμης. Αυτό το πλήγμα αντιπροσωπεύει ένα μήνυμα ξεκάθαρο του Πούτιν στον Ερντογάν: « Η τουρκική υποστήριξη στην τρομοκρατία είναι απαράδεκτη και η υπομονή μας έχει όρια».
Ο Ερντογάν κινδυνεύει να βρεθεί ολομόναχος απέναντι σε αυτή την υπόθεση, ενώ μάλιστα βρίσκεται το ίδιο μπλεγμένος και στην Λιβύη. Το να συνεχίσει την στήριξή του στους Τζιχαντιστές του Ιντλίμπ, χωρίς να έχει τον έλεγχο του εναέριου χώρου, μπορεί να αποδειχτεί πολύ επικίνδυνο για τις χερσαίες δυνάμεις του, όπως μόλις το είδαμε. Το να επιμείνει σε μια κλιμάκωση θα ισοδυναμούσε με πρόκληση κατά της Ρωσίας, του Ιράν και του Ιράκ. Και επί πλέον, οι Δυτικοί και η τουρκική πολιτική αντιπολίτευση δεν θα έβλεπαν ίσως με κακό μάτι μιαν αλλαγή καθεστώτος στην Τουρκία. ΄Οσο για το ΝΑΤΟ, θα κάνει ίσως κάποιες χειρονομίες, θα φουσκώσει το στέρνο του, θα συστήσει αυτοσυγκράτηση, αλλά ασφαλώς δεν θα πυροδοτήσει έναν 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο για τα ωραία μάτια του Ερντογάν.
