Συντηρητισμός

Η αντίδραση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στην διάταξη, που επιτρέπει να γίνονται ανάδοχοι γονείς ομόφυλα ζευγάρια, φανερώνει ότι η γραμμή, που χωρίζει τη συντήρηση από την πρόοδο, τη φοβία από τα ίσα δικαιώματα, διαπερνά τα κόμματα και τις πολιτικές παρατάξεις οριζόντια.
Φαίνεται ότι ο συντηρητισμός δεν έχει χρώμα ή κόμμα. Μπορεί να υπάρχει παντού. Άλλωστε μπλεγμένα είναι τα πράγματα σε όλα τα θέματα: η αριστερά (η κυβερνώσα αριστερά) υποστηρίζει και εφαρμόζει τις ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας και του εθνικού πλούτου πιο φανατικά από πολλές εκδοχές της δεξιάς. Η υποταγή στις αγορές και η εξύμνηση των αριθμών και των χρηματιστηριακών δεικτών έχει γίνει «προνόμιο» και «γνώρισμα» πρώην κομμουνιστών, που ξεπερνούν σε μετοχολαγνεία και τους πιο σκληρούς νεοφιλελέδες.
Γιατί, λοιπόν να μην μπερδευτεί η κατάσταση σε όλα τα μέτωπα; Γιατί να μην εμφιλοχωρεί και στην αριστερά η συντηρητική και φοβική άποψη για τα ατομικά δικαιώματα; Έτσι που γίνανε τα πράγματα στην πολιτική ζωή της χώρας, όλα είναι πιθανά πλέον. Εδώ κυβερνά η (αυτοαποκαλούμενη) ριζοσπαστική αριστερά με τους εθνικολαϊκιστές ενός δεξιού μορφώματος, η έκφραση συντηρητικών και ομοφοβικών απόψεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ θα μας εκπλήξει;
Η υπόθεση με την αναδοχή (και όχι υιοθεσία, ακόμα) παιδιών για ομόφυλα ζευγάρια είναι πολύ σοβαρή ωστόσο για να την προσπερνά κανείς και απλώς να την εντάσσει σε ένα ιδιότυπο εσωκομματικό παιχνίδι.
Η κυβέρνηση, έστω αυτή η κυβέρνηση των απίστευτων αντιθέσεων, αλλά και της ακόμα πιο απίστευτης σύγκλισης, οφείλει να δώσει τη μάχη για τις προοδευτικές τομές.

Το συγκεκριμένο βήμα είναι αναγκαίο για να περάσει η κοινωνία σε μία σύγχρονη φάση. Κι ας φωνάζουν κάποιοι ότι η κοινωνία δεν είναι ώριμη για τέτοιες αλλαγές. Οι κοινωνίες σπανίως είναι ώριμες για οποιαδήποτε αλλαγή. Ειδικά σε τέτοιου είδους θέματα.
Και δεν είναι η ανάγκη να αδειάσουν τα ιδρύματα απλώς, όπως λέει η Θεανώ Φωτίου. Είναι και η ανάγκη να εξισωθούν τα δικαιώματα μεταξύ των πολιτών.
Τον καλό γονιό δεν τον κάνει το φύλλο, ούτε οι σεξουαλικές προτιμήσεις. Ούτε φυσικά είναι τα πρότυπα, όπως λένε. Από «φυσιολογικές» οικογένειες, άλλωστε έχουν βγει και όσοι άνθρωποι έχουν διαφορετικούς σεξουαλικούς προσανατολισμούς, από αυτούς, που θεωρούνται με την κυρίαρχη αντίληψη «ομαλοί». Άρα, δεν είναι το στενό οικογενειακό περιβάλλον, αυτό που καθορίζει τα πάντα. Ούτε πρόκειται για κάτι… «μεταδοτικό», όπως λέγεται επίσης.
Υπάρχουν άνθρωποι – και πολλοί μάλιστα στο σύγχρονο κόσμο – που δεν θέλουν να γίνουν γονείς. Και υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να γίνουν. Και ανεξάρτητα εάν είναι ομόφυλα ζευγάρια, πιθανόν να μπορούν καλύτερα από άλλους. Ας έχουν την ευκαιρία τους. Είναι θέμα κοινωνίας για το πώς θα υποδεχθούν κάθε τομή και όχι ζήτημα ικανότητας των ανθρώπων αυτών για να μεγαλώσουν τα παιδιά όσο γίνεται καλύτερα.
*Πηγή: protothema.gr