Ο πολύπαθος σήμερα κόσμος της εργασίας, στην συντριπτική του πλειοψηφία, αδιαφόρησε για την διεξαγωγή του συνέδριου της ΓΣΕΕ, αν δεν την αγνόησε. Είναι λυπηρή η διαπίστωση αλλά και εξηγήσιμη. Πόσο μάλλον που τα γεγονότα που διαδραματίσθηκαν στην Καλαμάτα όχι μόνο επιβεβαιώνουν αλλά και ενισχύουν αυτή την θέση. Η αποδυνάμωση των συνδικάτων δεν οφείλεται μόνο στην πολιτική του κεφαλαίου ενόσω ο νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί στην κοινωνία απαξιώνοντας κάθε έννοια συλλογικής δράσης. Σημαντικές πράξεις και παραλείψεις, από τους κόλπους των συνδικάτων, ενισχύουν διαχρονικές παθογένειες και απωθούν τους εργαζόμενους, σε μια συγκυρία που η συλλογική οργάνωση και δράση της πολλαπλά κατατετμημένης και ισοπεδωμένης εργασίας αποτελεί αδήριτη ανάγκη.
Οι ενδοσυνδικαλιστικές αντιπαραθέσεις θα αποτελούσαν πολύτιμο οξυγόνο αν στηρίζονταν σε στέρεες ιδεολογικές διαφορές. Αντιθέτως, οι έντονες συγκρούσεις των παραταξιακών μηχανισμών, συνήθως με τα ίδια «απολιτικά» μέσα, μετατρέπουν την οργανωτική ενότητα του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος, της μίας ΓΣΕΕ, σε κενό γράμμα. Και τούτο όταν η διάθεση για υλοποίηση σημαντικών αποφάσεων των συνδικάτων σπανιότατα συγκεντρώνει τον ανάλογο οίστρο που καταγράφεται στο εσωτερικό τους ενόψει συνδικαλιστικών αρχαιρεσιών. Είναι ενδεικτικό το παράδειγμα της μη υλοποίησης ομόφωνων αποφάσεων συνεδρίων που παραμένουν ανεκτέλεστες από το 1990(!) για τη λύση του προβλήματος του οργανωτικού πολυκερματισμού των πολλαπλών σωματείων, που συντηρεί την, διακηρυγμένη από τους ίδιους, μειωμένη αποτελεσματικότητα της συνδικαλιστικής δράσης… Με κύρια την διαχρονική ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών, η κατάσταση παραμένει αναλλοίωτη, χάριν της μη διατάραξης των συσχετισμών που αναδεικνύονται σε κύριο ζητούμενο και σε βάρος των εργαζομένων.
Δεν μπορεί να υπάρχει σοβαρό ενδιαφέρον για ένα συνέδριο, παρά την συμμετοχή και υγιών δυνάμεων, όταν για πολλοστή φορά διεξάγεται σε άδειες αίθουσες ενώ «βουλιάζουν» οι διπλανοί διάδρομοι από τις αδιαφανείς διεργασίες. Ο κόσμος της εργασίας έχει ανάγκη από συνδικάτα που θα εμπνεύσουν και θα ελκύσουν. Δεν εμπιστεύεται συνδικαλιστές που επιμένουν να παραμένουν στελέχη κομμάτων που βίασαν, κατά συρροή, με την ψήφο τους θεμελιώδη δικαιώματα. Δεν ενδιαφέρεται για μάχες μηχανισμών ανάδειξης απαξιωμένων, στις λαϊκές συνειδήσεις, προσώπων που κινούνται αυτάρεσκα στον αποστειρωμένο αέρα των γραφείων, αλλά είναι αόρατη, ακόμα και η συμβολική, παρουσία τους στους αναρίθμητους χώρους της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και στους δρόμους δίπλα σε αυτούς που διατείνονται ότι εκπροσωπούν.
*Ο Γιάννης Κουζής είναι καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου.
