Η Συνάντηση της Άγκυρας Putin – Erdogan – Rouhani, που ολοκληρώθηκε χτες (4/4), πέραν από το περιεχόμενό της, έχει έναν ισχυρό συμβολισμό με βαθύτατη πολιτική σημασία.
Οι ηγέτες της Ρωσίας, της Τουρκίας και του Ιράν έμοιαζαν ως οι πρωταγωνιστές της νέας Μέσης Ανατολής, ενώ Trump και Macron, που είχαν ως αντιπερισπασμό την ίδια ώρα τηλεφωνική συνομιλία, έμοιαζαν ως οι κομπάρσοι, αν όχι και οι εκτοπισμένοι των εξελίξεων.
Είναι η δεύτερη φορά μετά την Astana που πραγματοποιείται τριμερής συνάντηση κορυφής Ρωσίας, Τουρκίας, Ιράν. Την πρώτη φορά πολλοί προφήτευαν ότι δεν θα ξαναγίνει. Μετρούμε, όμως, ήδη δύο μάλλον επιτυχείς τριμερείς συναντήσεις. Η μεγάλη επιτυχία τους και η επιτυχία της μέχρι τώρα συνεργασίας και των τριών, έγκειται στο γεγονός ότι, αν δεν έχουν βγάλει τις ΗΠΑ αλλά και την Γαλλία, από το κάδρο της Συρίας και της Μέσης Ανατολής, σίγουρα έχουν περιορίσει δραστικότατα την παρουσία τους.
Ο Macron επιχειρεί δια της βίας να κρατήσει στρατιωτικά στο παιχνίδι της Συρίας τον Trump, με τον τελευταίο να δείχνει κάτι παραπάνω από διαθέσεις αποχώρησης από την συριακή περιπέτεια των ΗΠΑ. Αβέβαιη η τελική απόφαση και κατάληξη. Το βέβαιον είναι ότι, ΗΠΑ και Γαλλία και να θέλουν, είναι ζήτημα αν μπορούν να μείνουν, όσο έχουν απέναντί τους το μέτωπο Μόσχας – Άγκυρας – Τεχεράνης.
Το ερώτημα αν η συνεργασία Ρωσίας – Τουρκίας – Ιράν θα έχει πρόσκαιρη, μεσοπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη διάρκεια και για το ποιο μπορεί να είναι το εύρος και το βάθος της, δεν είναι εύκολο να απαντηθεί.
Σίγουρα η Ρωσία, η Τουρκία και το Ιράν κινούνται «ενωτικά» πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί.
Η Ρωσία ενδιαφέρεται πρωτίστως για μια ενωμένη Συρία υπό την κυρίαρχη επιρροή της.
Το Ιράν ασφαλώς στηρίζει την συριακή ακεραιότητα αλλά ανταγωνίζεται σφοδρά με την Ρωσία για το «πάνω χέρι» στην Δαμασκό και στις Μεσανατολικές εξελίξεις.
Η Τουρκία θέλει πάση θυσία να «τελειώσει» τους Κούρδους της Βόρειας Συρίας, αλλά και να βάλει «πόδι» στην Συρία με ευρύτερες βλέψεις εδαφικές και πολιτικές.
Το μέλλον θα δείξει ποιων οι φιλοδοξίες θα κυριαρχήσουν.
Προς το παρόν και οι τρεις πρωτεύουσες έχουν κοινό αντίπαλο και κοινό στόχο την περιθωριοποίηση και εκδίωξη των ΗΠΑ και ευρύτερα της Δύσης από την περιοχή.
Εκτός και αν σε κάποια στιγμή η «επιτήδεια» Τουρκία επιχειρήσει τον μεγάλο συμβιβασμό, με επωφελείς για την ίδια όρους, ξαναβάζοντας έστω από το παράθυρο, τις ΗΠΑ στο παιχνίδι, πράγμα που πρώτα απ’ όλα θα πληρωθεί ακριβά από την Ελλάδα και την Κύπρο.
Σε κάθε περίπτωση η Μέση Ανατολή έχει αλλάξει εικόνα και την έχει αλλάξει μάλλον ανεπίστρεπτα.
Η ελληνική τραγωδία και η ανάγκη ανατροπής
Μόνο η εθελόδουλη Ελλάδα του παρακμιακού και υποτελούς πολιτικού κατεστημένου δεν θέλει και δεν μπορεί να αντιληφθεί τις κοσμογονικές αλλαγές.
Γι’ αυτό εξαιτίας της δικής της έλλειψης πυξίδας και των δικών της «λαθών», κερδίζει συνεχώς έδαφος η Τουρκία, η οποία κινείται πολύπλευρα και πολυδιάστατα.
Αν η Ελλάδα είχε ακολουθήσει με την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το σχέδιο Λαφαζάνη για στρατηγική συνεργασία με την Ρωσία, με επίκεντρο την υλοποίηση της συμφωνίας για διέλευση από την Βόρεια Ελλάδα του αγωγού με ρωσικό φυσικό αέριο και την συμφωνημένη, επίσης, ένταξη της χώρας μας στην αναπτυξιακή τράπεζα των BRICS, θα είχε επιτύχει έναν νέο, αναβαθμισμένο ρόλο, θα γνώριζε ουσιαστικές εγγυήσεις για την ασφάλεια και την άμυνά της, θα έβλεπε από ισχυρότατες θέσεις την Τουρκία, η οποία δεν θα μπορούσε καν να διανοηθεί προκλήσεις σε βάρος μας. Ταυτόχρονα, η πατρίδα μας θα είχε ρόλο και λόγο και στην μεσανατολική πορεία, αντί να οχυρώνεται άφωνη και άβουλη ως παθητικός θεατής πίσω από τους «χασάπηδες» σιωνιστές του Ισραήλ, οι οποίοι, πέραν των άλλων, ποτέ και για κανέναν λόγο δεν θα συνεισέφεραν ούτε με ένα ευρώ και πολύ περισσότερο με το αίμα στρατιωτών τους εκτός συνόρων για τα συμφέροντα τρίτης χώρας.
Και τώρα, όμως, τα περιθώρια μιας μεγάλης αναβάθμισης των ελληνορωσικών σχέσεων και άλλων οριζόντων στις διεθνείς οικονομικές και εξωτερικές σχέσεις της χώρας μας, είναι υπαρκτά και έχουν επείγουσα σημασία, προϋποθέτουν, όμως, μια εξίσου μεγάλη δημοκρατική αντιιμπεριαλιστική ανατροπή στην Ελλάδα.
Ν.Ζ
ΥΓ: Το μεγάλο θύμα των εξελίξεων στην Συρία μπορεί, δυστυχώς, να αποδειχθεί ο χιλιοβασανισμένος κουρδικός λαός. Νομίζω ότι η επιλογή των Κούρδων να συμμαχήσουν αποκλειστικά με τις ΗΠΑ για να στηρίξουν τις εθνικές επιδιώξεις τους ήταν κοντόφθαλμη. Οι Κούρδοι θα μπορούσαν να είχαν κάνει διαφορετικές επιλογές. Το μπορούν και τώρα, γιατί σε λίγο μπορεί να είναι πολύ αργά!
Ν.Ζ
