Ανακοίνωση από την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
1. Η πολιτική κρίση στη Γαλλία και σε όλη την Ε.Ε.
Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών επιβεβαίωσε τις τάσεις που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια. Τα διαδοχικά ανορθόδοξα εκλογικά αποτελέσματα σε όλη την Ευρώπη, δείχνουν ότι δεν έχει αποκατασταθεί κανενός είδους ομαλότητα στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, η πολιτική της άγριας λιτότητας απλώνεται και βαθαίνει σε ολη την Ευρωζώνη, παρότι είναι εμφανές ότι τροφοδοτεί την ίδια αδιέξοδη μήτρα της οικονομικής κρίσης. Η ιστορική σοσιαλδημοκρατία ακολούθησε με καθυστέρηση τη μοίρα του κεϊνσιανού μοντέλου και του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας και κατέρρευσε και αυτή. Η οικονομική κρίση συρρίκνωσε και φτωχοποίησε τα μεσαία στρώματα με αποτέλεσμα η υλική βάση που γεννούσε προσδοκίες επιστροφής στις καλές ημέρες του καπιταλισμού να έχει εκλείψει. Η σοσιαλδημοκρατία που φλέρταρε με τις γλυκιές και ταυτόχρονα απατηλές μνήμες του κράτους πρόνοιας, ενώ κάθε φορά που βρισκόταν στην εξουσία το κατεδάφιζε, οδεύει προς εξαφάνιση. Η κατολίσθηση του σοσιαλιστή υποψήφιου Αμόν υπογραμμίζει την κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά ταυτόχρονα ο αποκλεισμός του Φιγιόν δείχνει την κρίση του παλιού δικομματικού μοντέλου, τη φθορά και αναξιοπιστία της ιστορικής δεξιάς. Ευρύτατα κοινωνικά στρώματα που άλλοτε εκφράζονταν με σχετική ασφάλεια είτε από τη Δεξιά είναι από την Κεντροαριστερά, σήμερα μένουν ορφανά δημιουργώντας τεράστια πολιτικά κενά, αστάθεια, μεγάλους κινδύνους αλλά και υπαρκτές ευκαιρίες. Το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα δεν είναι σταθερό και αυτό είναι το πρώτο μεγάλο συμπέρασμα από την αναμέτρηση ενός τραπεζίτη και μιας ακροδεξιάς στο δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών.
1. Η πολιτική κρίση στη Γαλλία και σε όλη την Ε.Ε.
Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών επιβεβαίωσε τις τάσεις που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια. Τα διαδοχικά ανορθόδοξα εκλογικά αποτελέσματα σε όλη την Ευρώπη, δείχνουν ότι δεν έχει αποκατασταθεί κανενός είδους ομαλότητα στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, η πολιτική της άγριας λιτότητας απλώνεται και βαθαίνει σε ολη την Ευρωζώνη, παρότι είναι εμφανές ότι τροφοδοτεί την ίδια αδιέξοδη μήτρα της οικονομικής κρίσης. Η ιστορική σοσιαλδημοκρατία ακολούθησε με καθυστέρηση τη μοίρα του κεϊνσιανού μοντέλου και του μεταπολεμικού κράτους πρόνοιας και κατέρρευσε και αυτή. Η οικονομική κρίση συρρίκνωσε και φτωχοποίησε τα μεσαία στρώματα με αποτέλεσμα η υλική βάση που γεννούσε προσδοκίες επιστροφής στις καλές ημέρες του καπιταλισμού να έχει εκλείψει. Η σοσιαλδημοκρατία που φλέρταρε με τις γλυκιές και ταυτόχρονα απατηλές μνήμες του κράτους πρόνοιας, ενώ κάθε φορά που βρισκόταν στην εξουσία το κατεδάφιζε, οδεύει προς εξαφάνιση. Η κατολίσθηση του σοσιαλιστή υποψήφιου Αμόν υπογραμμίζει την κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά ταυτόχρονα ο αποκλεισμός του Φιγιόν δείχνει την κρίση του παλιού δικομματικού μοντέλου, τη φθορά και αναξιοπιστία της ιστορικής δεξιάς. Ευρύτατα κοινωνικά στρώματα που άλλοτε εκφράζονταν με σχετική ασφάλεια είτε από τη Δεξιά είναι από την Κεντροαριστερά, σήμερα μένουν ορφανά δημιουργώντας τεράστια πολιτικά κενά, αστάθεια, μεγάλους κινδύνους αλλά και υπαρκτές ευκαιρίες. Το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα δεν είναι σταθερό και αυτό είναι το πρώτο μεγάλο συμπέρασμα από την αναμέτρηση ενός τραπεζίτη και μιας ακροδεξιάς στο δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών.
2. Η ανακύκλωση και οι εφεδρείες του συστήματος
Η αστάθεια και η πολιτική κρίση που παράγεται από το σύγχρονο κρισιακό καπιταλισμό είναι απολύτως κατανοητή και για αυτό εμφανίζονται με πολλαπλάσια από το παρελθόν συχνότητα κατασκευασμένα πρόσωπα, τεχνητά κόμματα, επιδέξια φιλοτεχνημένοι ηγέτες έξω από το κλασικό πολιτικό κύκλωμα. Τα ΜΜΕ, οι οικονομικές ελίτ και τα κέντρα εξουσίας (τραπεζίτες, πολυεθνικοί όμιλοι, μεγάλο κεφάλαιο) εμπλέκονται όλο και περισσότερο σε πολιτικές διεργασίες, με μικότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία, επιδιώκοντας να καλύψουν αυτό το κενό, να γεννήσουν χρήσιμες εφεδρείες για την αστική πολιτική, να αντικαταστήσουν τις φθαρμένες και αναξιόπιστες πολιτικές εκφράσεις με καινούριες. Ο πολιτικός παρανομαστής είναι κοινός και απαράλλαχτος, αλλά τα πρόσωπα, τα κόμματα, οι σχηματισμοί, η εικόνα και ο λόγος φρεσκάρονται και το κεφάλαιο επιδιώκει να κρατά την κυβερνητική εξουσία υπό τον άμεσο και απόλυτο ελεγχό του, πολύ συχνά με την ανάδειξη άμεσων αντιπροσώπων του. Ο Παπαδήμος και ο Στουρνάρας στην Ελλάδα ή ο Μακρόν στη Γαλλία είναι τέτοιες περιπτώσεις, άσχετα αν στην ελληνική περίπτωση ο επαρχιωτισμός είναι τόσος και τέτοιος που δεν επιτρέπει μεγάλες φιλοδοξίες.
Η ανάδειξη της ακροδεξιάς αποτελεί το άλλο μισό των συστημικών εφεδρειών. Στην ουσία η ακροδεξιά δεν ξεφεύγει από το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο που ορίζει η Ευρωζώνη, παρότι φλερτάρει με φραστικές διαμαρτυρίες. Το βασικό στοιχείο στην ανάδυση ακροδεξιών μορφωμάτων πανευρωπαϊκά, είναι η παρουσία τους ως παράγοντας φόβου και κινδύνου που επιβάλει συντηρητικότερες πολιτικές και ταυτόχρονα στρώνει τον δρόμο στην μοιρολατρική και περίπου αναγκαία αποδοχή του μικρότερου κακού. Το αντιλεπενικό μέτωπο στο οποίο πρωτοστατούν οι κυβερνήσεις, οι αγορές και το ευρωπαϊκό κατεστημένο των Βρυξελλών έχει προφανείς σκοπιμότητες.
Σε τελική ανάλυση, οι δύο υποψήφιοι του δεύτερου γύρου αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Η Λεπέν ενισχύεται επειδή ο λαός αποστρέφεται τη χρηματοπιστωτική ελίτ και το ευρωπαϊκό ιερατείο που εκπροσωπεί ο Μακρόν, ενώ ο Μακρόν αναδεικνύεται σε αδιαφιλονίκητο νικητή γιατί η Λεπέν είναι ακροδεξιά. Ο ένας αποτελεί τον χορηγό του άλλου.
3. Η λαϊκή κυριαρχία, η ανεξαρτησία και το λαϊκό ένστικτο
Τα τελευταία χρόνια είναι εμφανής η συρρίκνωση της αστικής δημοκρατίας και της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας σαν απαραίτητος όρος εφαρμογής των υπερεθνικών πολιτικών λιτότητας και φτωχοποίησης. Αυτό που ιστορικά υπήρξε ως θεμέλιος λίθος της αστικής δημοκρατίας σήμερα εξαφανίζεται κάτω από τις απαιτήσεις των αγορών και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η εξουσία περνά (στην ουσία απονέμεται) σε λίγους εκλεκτούς (περίπτωση Μακρόν με τη σκανδαλώδη στήριξη από όλα τα δυναμικά κέντρα) και συχνά σε μη αιρετούς (περίπτωση Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ιερατείου των Βρυξελλών). Η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία συρρικνώνεται προς χάρη του κεφαλαίου και της διεθνοποίησής του. Εκλογικά αποτελέσματα και δημοψηφίσματα ανατρέπονται χωρίς αιδώ. Οι γαλλικές εκλογές φανέρωσαν για μια ακόμη φορά τους τελευταίους μήνες (μετά και τα δημοψηφίσματα σε Μ. Βρετανία και Ιταλία) το ταξικό ένστικτο που κατανοεί το δίδυμο έλλειμμα κυριαρχίας και ανεξαρτησίας καθώς και τη σχέση αυτού του ελλείμματος με την αυξανόμενη κοινωνική πόλωση. Η λαϊκή κυριαρχία και η εθνική ανεξαρτησία αποκτούν ταξικό πρόσημο καθώς η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού απαιτεί την κατεδάφισή τους. Όσοι είναι με τη μεριά της κοινωνικής πλειοψηφίας υπερασπίζονται αυτές τις έννοιες, όσοι είναι με τη μεριά των ελίτ και του κεφαλαίου τις χλευάζουν, τις υποτιμούν, τις θεωρούν γραφικές και ξεπερασμένες.
4. Οι δύο κόσμοι: Οι χαμένοι και οι κυρίαρχοι της παγκοσμιοποίησης
Μια ετερόκλητη παράταξη διαμορφώνεται καθημερινά από τα στρώματα που απορρίπτονται από την οικονομία, την εργασία, την κοινωνία και την πολιτική. Οι νέοι χωρίς μέλλον και προσδοκίες, οι μικρομεσαίες κατηγορίες που συντρίβονται, τα στρώματα της ζωντανής και ταυτόχρονα συμπιεσμένης εργασίας αποτελούν ενα κόσμο που δεν εχει σχηματοποιήσει στρατόπεδο αλλα είναι ένα συντριπτικά πλειοψηφικό ρεύμα που στέκεται αντικειμενικά απέναντι στους κυρίαρχους και τους κερδισμένους της παγκοσμιοποίησης. Το χάσμα ανάμεσα στους χαμένους και τους κερδισμένους της παγκοσμιοποίησης διαμορφώνει ένα σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα που αναζητά πολιτικές απαντήσεις και γνήσιες εκφράσεις. Αυτή η αναζήτηση αναδεικνύει το σημερινό πολιτικό πρόβλημα. Οποιαδήποτε απόπειρα να επανανοηματοδοτηθεί η αντίθεση Δεξιάς και Αριστεράς έξω από αυτό το σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα δεν μπορεί να έχει επιτυχία.
5. Λαϊκό πρόγραμμα – ικανή και αξιόπιστη ηγεσία. Το δίδυμο πολιτικό έλλειμμα.
Τόσο η περίπτωση των γαλλικών εκλογών όσο και η κατάληξη της πρόσφατης ελληνικής πολιτικής περιπέτειας αναδεικνύουν ένα διπλό κενό. Από τη μια αυτό ενός λαϊκού προγράμματος άμεσων εφαρμόσιμων αιτημάτων ανακούφισης και ικανοποίησης των χαμένων της παγκοσμιοποίησης και σύγκρουσης με τις συστημικές δυνάμεις και θεσμούς. Στόχος ενός τέτοιου προγράμματος θα ήταν η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, ενώνοντας όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που χτυπιούνται.
Από την άλλη μιας ικανής, αξιόπιστης, ελκτικής και αντισυστημικής ηγεσίας που να επικοινωνεί με την δύναμη κρούσης, τη νεολαία «στρατεύοντας» την σε ένα πρόγραμμα διεξόδου. Η ικανότητα μιας τέτοιας ηγεσίας θα αποδεικνυόταν από τη διείσδυση στα μη παραδοσιακά ακραοατήρια της υπαρκτής αριστεράς. Η ελληνική Αριστερά ταλαιπωρήθηκε από τη φλυαρία για το μεταβατικό πρόγραμμα και τον μικροκομματικό ανταγωνισμό.
6. Η αποφασιστική ταξική αντιπαράθεση και ο διεθνής διχασμός για ευρώ και ΕΕ
Το όριο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στην Ευρώπη είναι η Ευρωζώνη. Δεν υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα φιλολαϊκής πολιτικής στο πλαίσιό της, ενώ οι πολιτικές του κεφαλαίου υπηρετούνται, επιταχύνονται και εφαρμόζονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο εντός της. Για αυτό το λόγο το ευρώ αποτελεί το σημείο ενότητας της πολυεθνικής ελίτ, των αστικών τάξεων στην ΕΕ, αλλά και από την ανάποδη αποτελεί «ασυνείδητα» και το σημείο ενότητας των χαμένων της υπερεθνικής ολοκλήρωσης. Το ευρώ εκ των πραγμάτων αναδείχθηκε σε κορυφή του παγόβουνου της κοινωνικής αντιπαράθεσης και αποτέλεσε τον καταλύτη για την ευρύτερη δυσαρέσκεια απέναντι στην ΕΕ. Όλες πλέον οι εκλογικές διαδικασίες θέτουν το ευρώ και την ΕΕ στο κέντρο της ημερήσιας διάταξης, καθώς η παραμονή και υποταγή, ή αντίθετα η σύγκρουση και ρήξη με το ευρωπαϊκό πλαίσιο θα είναι το γεγονός που θα αποφασίσει ποια πολιτική θα εφαρμοστεί και σε τελική ανάλυση ποια τάξη θα νικήσει. Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ συμπυκνώνει το σύγχρονο μαζικό και πλειοψηφικό αίτημα για δουλειά, δημοκρατία, ανεξαρτησία.
7. Η αναγκαιότητα για ενότητα και μέτωπο
Το ετερόκλητο, ανομοιογενές αλλά τεράστιο ακροατήριο των χαμένων της παγκοσμιοποίησης δημιουργεί και την υλική βάση για μια μετωπική και ενωτική έκφραση αλλά και την απαίτηση για μια διαφορετική απεύθυνση. Ο Μελανσόν απευθύνθηκε στους εργαζόμενους, στους νέους, στα μικρομεσαία στρώματα προσθέτοντας τους όρους της λαϊκής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Το γεγονός αυτό επέτρεψε να τεθεί ο διχασμός Αριστεράς – Δεξιάς σε πραγματική βάση και να νοηματοδοτηθεί με τα πραγματικά και άμεσα αιτήματα. Η εκτίναξη του Μελανσόν, ο διεμβολισμός εργατικών και λαϊκών ακροατηρίων στραμμένων εδώ και χρόνια στην ακροδεξιά, η επανοικοιοποίηση από την Αριστερά της εθνικής και κοινωνικής αξιοπρέπειας και της λαϊκής κυριαρχίας, το κέρδισμα της νεολαίας, αποδεικνύει ότι τα μέτωπα στήνονται στα άμεσα αιτήματα και όχι στις ιδεολογικές αναφορές. Οι υποψήφιοι της θεωρητικά λεγόμενης άκρας Αριστεράς στάθηκαν σε μια γραμμή αλά ΚΚΕ, χωρίς να αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα του μετώπου και των άμεσων αιτημάτων που τροποποιούν το συσχετισμό δύναμης στη Γαλλία και πανευρωπαϊκά.
8. Τσίπρας, ο προβοκάτορας ενάντια στην Αριστερά στην Ευρώπη
Ο Τσίπρας ανήκει πλέον στο βαρύ οπλοστάσιο του διευθυντηρίου των Βρυξελλών. Γιατί δικαιώνει τον μονόδρομο, το «δεν υπάρχει εναλλακτική», το «όλοι τα ίδια κάνουν» και τελικά τις ίδιες πολιτικές εφαρμόζουν. Ο Τσίπρας είτε το θέλει είτε όχι αντικειμενικά αποπειράται να «τελειώσει» την αντιπαράθεση Δεξιάς – Αριστεράς.
Το ελληνικό ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ αποτελεί το πιο αιχμηρό στοιχείο φθοράς και ευτελισμού της Αριστεράς σε όλο τον κόσμο. Από την άποψη αυτή ο έλληνας πρωθυπουργός αναδεικνύεται σε χρήσιμο και διαρκείας προβοκάτορα της Αριστεράς. Ο δημόσιος και διακηρυγμένος διαχωρισμός από αυτόν είναι αναγκαίος για να σε «ακούσουν» τα αντισυστημικά ακροατήρια των χαμένων και αυτό έπραξε ο Μελανσόν με το «εγώ δεν είμαι Τσίπρας». Επιπλέον η στήριξη ΣΥΡΙΖΑ σε Μακρόν, η πολεμική στον Μελανσόν και η υποστήριξη στον Αμόν κατατάσει οριστικά το κυβερνητικό κόμμα στην ξεφωνημένη και αναξιόπιστη σοσιαλδημοκρατία.
9. Η ήττα των προσδοκιών. Η Αριστερά ξανά στο προσκήνιο;
Ο χρόνος είναι πολιτικό μέγεθος. Οι ρυθμοί με τους οποίουν τρέχουν οι εξελίξεις, αναδεικνύονται ευκαιρίες και προκύπτουν τα κρίσιμα καθήκοντα, διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Η Ελλάδα σήμερα δεν είναι σαν τη Γαλλία. Όπως και η Γαλλία του 2015 δεν ήταν σαν την τότε Ελλάδα.
Στην Ελλάδα σήμερα ο πολιτικός χρόνος γράφει τη φράση «ήττα των προσδοκιών». Στη Γαλλία γραφει «η Αριστερά στο προσκήνιο». Αναγκαστικά τα καθήκοντα και οι προτεραιότητες είναι διαφορετικές στη μία και στην άλλη χώρα. Το να διδαχθούμε σήμερα απο την Γαλλία σημαίνει να δούμε πώς ανασυγκροτείται επίπονα και βασανιστικά καθώς και το τι οικοδομεί η υπαρκτή Αριστερά στην Ελλάδα.
Από αυτή την άποψη, απαιτούνται επώδυνες αλλαγές και δουλειά πολλή, για να βγει η Αριστερά στο προσκήνιο.
Η αστάθεια και η πολιτική κρίση που παράγεται από το σύγχρονο κρισιακό καπιταλισμό είναι απολύτως κατανοητή και για αυτό εμφανίζονται με πολλαπλάσια από το παρελθόν συχνότητα κατασκευασμένα πρόσωπα, τεχνητά κόμματα, επιδέξια φιλοτεχνημένοι ηγέτες έξω από το κλασικό πολιτικό κύκλωμα. Τα ΜΜΕ, οι οικονομικές ελίτ και τα κέντρα εξουσίας (τραπεζίτες, πολυεθνικοί όμιλοι, μεγάλο κεφάλαιο) εμπλέκονται όλο και περισσότερο σε πολιτικές διεργασίες, με μικότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία, επιδιώκοντας να καλύψουν αυτό το κενό, να γεννήσουν χρήσιμες εφεδρείες για την αστική πολιτική, να αντικαταστήσουν τις φθαρμένες και αναξιόπιστες πολιτικές εκφράσεις με καινούριες. Ο πολιτικός παρανομαστής είναι κοινός και απαράλλαχτος, αλλά τα πρόσωπα, τα κόμματα, οι σχηματισμοί, η εικόνα και ο λόγος φρεσκάρονται και το κεφάλαιο επιδιώκει να κρατά την κυβερνητική εξουσία υπό τον άμεσο και απόλυτο ελεγχό του, πολύ συχνά με την ανάδειξη άμεσων αντιπροσώπων του. Ο Παπαδήμος και ο Στουρνάρας στην Ελλάδα ή ο Μακρόν στη Γαλλία είναι τέτοιες περιπτώσεις, άσχετα αν στην ελληνική περίπτωση ο επαρχιωτισμός είναι τόσος και τέτοιος που δεν επιτρέπει μεγάλες φιλοδοξίες.
Η ανάδειξη της ακροδεξιάς αποτελεί το άλλο μισό των συστημικών εφεδρειών. Στην ουσία η ακροδεξιά δεν ξεφεύγει από το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο που ορίζει η Ευρωζώνη, παρότι φλερτάρει με φραστικές διαμαρτυρίες. Το βασικό στοιχείο στην ανάδυση ακροδεξιών μορφωμάτων πανευρωπαϊκά, είναι η παρουσία τους ως παράγοντας φόβου και κινδύνου που επιβάλει συντηρητικότερες πολιτικές και ταυτόχρονα στρώνει τον δρόμο στην μοιρολατρική και περίπου αναγκαία αποδοχή του μικρότερου κακού. Το αντιλεπενικό μέτωπο στο οποίο πρωτοστατούν οι κυβερνήσεις, οι αγορές και το ευρωπαϊκό κατεστημένο των Βρυξελλών έχει προφανείς σκοπιμότητες.
Σε τελική ανάλυση, οι δύο υποψήφιοι του δεύτερου γύρου αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία. Η Λεπέν ενισχύεται επειδή ο λαός αποστρέφεται τη χρηματοπιστωτική ελίτ και το ευρωπαϊκό ιερατείο που εκπροσωπεί ο Μακρόν, ενώ ο Μακρόν αναδεικνύεται σε αδιαφιλονίκητο νικητή γιατί η Λεπέν είναι ακροδεξιά. Ο ένας αποτελεί τον χορηγό του άλλου.
3. Η λαϊκή κυριαρχία, η ανεξαρτησία και το λαϊκό ένστικτο
Τα τελευταία χρόνια είναι εμφανής η συρρίκνωση της αστικής δημοκρατίας και της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας σαν απαραίτητος όρος εφαρμογής των υπερεθνικών πολιτικών λιτότητας και φτωχοποίησης. Αυτό που ιστορικά υπήρξε ως θεμέλιος λίθος της αστικής δημοκρατίας σήμερα εξαφανίζεται κάτω από τις απαιτήσεις των αγορών και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η εξουσία περνά (στην ουσία απονέμεται) σε λίγους εκλεκτούς (περίπτωση Μακρόν με τη σκανδαλώδη στήριξη από όλα τα δυναμικά κέντρα) και συχνά σε μη αιρετούς (περίπτωση Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ιερατείου των Βρυξελλών). Η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία συρρικνώνεται προς χάρη του κεφαλαίου και της διεθνοποίησής του. Εκλογικά αποτελέσματα και δημοψηφίσματα ανατρέπονται χωρίς αιδώ. Οι γαλλικές εκλογές φανέρωσαν για μια ακόμη φορά τους τελευταίους μήνες (μετά και τα δημοψηφίσματα σε Μ. Βρετανία και Ιταλία) το ταξικό ένστικτο που κατανοεί το δίδυμο έλλειμμα κυριαρχίας και ανεξαρτησίας καθώς και τη σχέση αυτού του ελλείμματος με την αυξανόμενη κοινωνική πόλωση. Η λαϊκή κυριαρχία και η εθνική ανεξαρτησία αποκτούν ταξικό πρόσημο καθώς η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού απαιτεί την κατεδάφισή τους. Όσοι είναι με τη μεριά της κοινωνικής πλειοψηφίας υπερασπίζονται αυτές τις έννοιες, όσοι είναι με τη μεριά των ελίτ και του κεφαλαίου τις χλευάζουν, τις υποτιμούν, τις θεωρούν γραφικές και ξεπερασμένες.
4. Οι δύο κόσμοι: Οι χαμένοι και οι κυρίαρχοι της παγκοσμιοποίησης
Μια ετερόκλητη παράταξη διαμορφώνεται καθημερινά από τα στρώματα που απορρίπτονται από την οικονομία, την εργασία, την κοινωνία και την πολιτική. Οι νέοι χωρίς μέλλον και προσδοκίες, οι μικρομεσαίες κατηγορίες που συντρίβονται, τα στρώματα της ζωντανής και ταυτόχρονα συμπιεσμένης εργασίας αποτελούν ενα κόσμο που δεν εχει σχηματοποιήσει στρατόπεδο αλλα είναι ένα συντριπτικά πλειοψηφικό ρεύμα που στέκεται αντικειμενικά απέναντι στους κυρίαρχους και τους κερδισμένους της παγκοσμιοποίησης. Το χάσμα ανάμεσα στους χαμένους και τους κερδισμένους της παγκοσμιοποίησης διαμορφώνει ένα σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα που αναζητά πολιτικές απαντήσεις και γνήσιες εκφράσεις. Αυτή η αναζήτηση αναδεικνύει το σημερινό πολιτικό πρόβλημα. Οποιαδήποτε απόπειρα να επανανοηματοδοτηθεί η αντίθεση Δεξιάς και Αριστεράς έξω από αυτό το σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα δεν μπορεί να έχει επιτυχία.
5. Λαϊκό πρόγραμμα – ικανή και αξιόπιστη ηγεσία. Το δίδυμο πολιτικό έλλειμμα.
Τόσο η περίπτωση των γαλλικών εκλογών όσο και η κατάληξη της πρόσφατης ελληνικής πολιτικής περιπέτειας αναδεικνύουν ένα διπλό κενό. Από τη μια αυτό ενός λαϊκού προγράμματος άμεσων εφαρμόσιμων αιτημάτων ανακούφισης και ικανοποίησης των χαμένων της παγκοσμιοποίησης και σύγκρουσης με τις συστημικές δυνάμεις και θεσμούς. Στόχος ενός τέτοιου προγράμματος θα ήταν η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, ενώνοντας όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που χτυπιούνται.
Από την άλλη μιας ικανής, αξιόπιστης, ελκτικής και αντισυστημικής ηγεσίας που να επικοινωνεί με την δύναμη κρούσης, τη νεολαία «στρατεύοντας» την σε ένα πρόγραμμα διεξόδου. Η ικανότητα μιας τέτοιας ηγεσίας θα αποδεικνυόταν από τη διείσδυση στα μη παραδοσιακά ακραοατήρια της υπαρκτής αριστεράς. Η ελληνική Αριστερά ταλαιπωρήθηκε από τη φλυαρία για το μεταβατικό πρόγραμμα και τον μικροκομματικό ανταγωνισμό.
6. Η αποφασιστική ταξική αντιπαράθεση και ο διεθνής διχασμός για ευρώ και ΕΕ
Το όριο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στην Ευρώπη είναι η Ευρωζώνη. Δεν υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα φιλολαϊκής πολιτικής στο πλαίσιό της, ενώ οι πολιτικές του κεφαλαίου υπηρετούνται, επιταχύνονται και εφαρμόζονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο εντός της. Για αυτό το λόγο το ευρώ αποτελεί το σημείο ενότητας της πολυεθνικής ελίτ, των αστικών τάξεων στην ΕΕ, αλλά και από την ανάποδη αποτελεί «ασυνείδητα» και το σημείο ενότητας των χαμένων της υπερεθνικής ολοκλήρωσης. Το ευρώ εκ των πραγμάτων αναδείχθηκε σε κορυφή του παγόβουνου της κοινωνικής αντιπαράθεσης και αποτέλεσε τον καταλύτη για την ευρύτερη δυσαρέσκεια απέναντι στην ΕΕ. Όλες πλέον οι εκλογικές διαδικασίες θέτουν το ευρώ και την ΕΕ στο κέντρο της ημερήσιας διάταξης, καθώς η παραμονή και υποταγή, ή αντίθετα η σύγκρουση και ρήξη με το ευρωπαϊκό πλαίσιο θα είναι το γεγονός που θα αποφασίσει ποια πολιτική θα εφαρμοστεί και σε τελική ανάλυση ποια τάξη θα νικήσει. Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ συμπυκνώνει το σύγχρονο μαζικό και πλειοψηφικό αίτημα για δουλειά, δημοκρατία, ανεξαρτησία.
7. Η αναγκαιότητα για ενότητα και μέτωπο
Το ετερόκλητο, ανομοιογενές αλλά τεράστιο ακροατήριο των χαμένων της παγκοσμιοποίησης δημιουργεί και την υλική βάση για μια μετωπική και ενωτική έκφραση αλλά και την απαίτηση για μια διαφορετική απεύθυνση. Ο Μελανσόν απευθύνθηκε στους εργαζόμενους, στους νέους, στα μικρομεσαία στρώματα προσθέτοντας τους όρους της λαϊκής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Το γεγονός αυτό επέτρεψε να τεθεί ο διχασμός Αριστεράς – Δεξιάς σε πραγματική βάση και να νοηματοδοτηθεί με τα πραγματικά και άμεσα αιτήματα. Η εκτίναξη του Μελανσόν, ο διεμβολισμός εργατικών και λαϊκών ακροατηρίων στραμμένων εδώ και χρόνια στην ακροδεξιά, η επανοικοιοποίηση από την Αριστερά της εθνικής και κοινωνικής αξιοπρέπειας και της λαϊκής κυριαρχίας, το κέρδισμα της νεολαίας, αποδεικνύει ότι τα μέτωπα στήνονται στα άμεσα αιτήματα και όχι στις ιδεολογικές αναφορές. Οι υποψήφιοι της θεωρητικά λεγόμενης άκρας Αριστεράς στάθηκαν σε μια γραμμή αλά ΚΚΕ, χωρίς να αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα του μετώπου και των άμεσων αιτημάτων που τροποποιούν το συσχετισμό δύναμης στη Γαλλία και πανευρωπαϊκά.
8. Τσίπρας, ο προβοκάτορας ενάντια στην Αριστερά στην Ευρώπη
Ο Τσίπρας ανήκει πλέον στο βαρύ οπλοστάσιο του διευθυντηρίου των Βρυξελλών. Γιατί δικαιώνει τον μονόδρομο, το «δεν υπάρχει εναλλακτική», το «όλοι τα ίδια κάνουν» και τελικά τις ίδιες πολιτικές εφαρμόζουν. Ο Τσίπρας είτε το θέλει είτε όχι αντικειμενικά αποπειράται να «τελειώσει» την αντιπαράθεση Δεξιάς – Αριστεράς.
Το ελληνικό ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ αποτελεί το πιο αιχμηρό στοιχείο φθοράς και ευτελισμού της Αριστεράς σε όλο τον κόσμο. Από την άποψη αυτή ο έλληνας πρωθυπουργός αναδεικνύεται σε χρήσιμο και διαρκείας προβοκάτορα της Αριστεράς. Ο δημόσιος και διακηρυγμένος διαχωρισμός από αυτόν είναι αναγκαίος για να σε «ακούσουν» τα αντισυστημικά ακροατήρια των χαμένων και αυτό έπραξε ο Μελανσόν με το «εγώ δεν είμαι Τσίπρας». Επιπλέον η στήριξη ΣΥΡΙΖΑ σε Μακρόν, η πολεμική στον Μελανσόν και η υποστήριξη στον Αμόν κατατάσει οριστικά το κυβερνητικό κόμμα στην ξεφωνημένη και αναξιόπιστη σοσιαλδημοκρατία.
9. Η ήττα των προσδοκιών. Η Αριστερά ξανά στο προσκήνιο;
Ο χρόνος είναι πολιτικό μέγεθος. Οι ρυθμοί με τους οποίουν τρέχουν οι εξελίξεις, αναδεικνύονται ευκαιρίες και προκύπτουν τα κρίσιμα καθήκοντα, διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Η Ελλάδα σήμερα δεν είναι σαν τη Γαλλία. Όπως και η Γαλλία του 2015 δεν ήταν σαν την τότε Ελλάδα.
Στην Ελλάδα σήμερα ο πολιτικός χρόνος γράφει τη φράση «ήττα των προσδοκιών». Στη Γαλλία γραφει «η Αριστερά στο προσκήνιο». Αναγκαστικά τα καθήκοντα και οι προτεραιότητες είναι διαφορετικές στη μία και στην άλλη χώρα. Το να διδαχθούμε σήμερα απο την Γαλλία σημαίνει να δούμε πώς ανασυγκροτείται επίπονα και βασανιστικά καθώς και το τι οικοδομεί η υπαρκτή Αριστερά στην Ελλάδα.
Από αυτή την άποψη, απαιτούνται επώδυνες αλλαγές και δουλειά πολλή, για να βγει η Αριστερά στο προσκήνιο.
