Συμβιβαζόμαστε.
Το τραγικό δεν είναι να παλεύεις με το τέρας, αλλά να συνηθίσεις να ζεις μαζί του σαν νομοτελειακά αναγκαίο κακό, να το τρέφεις, να του δίνεις δύναμη και οντότητα για να μπορεί να σε καταβροχθίσει.
Γιατί, πως αλλιώς θα μπορούσε να ήτανε από τη στιγμή που βρισκόμαστε στο στάδιο που πλέον, συμβιβαστήκαμε να ζούμε με επιδόματα ελεημοσύνης που καταγγέλλαμε, συνηθίσαμε την ανεργία που καταγγέλλαμε, τα συσσίτια που καταγγέλλαμε, να ζούμε χωρίς ρεύμα νερό φάρμακα ακόμα και στέγη, συνηθίσαμε την κοροϊδία, το ψέμα, την απάτη που όλα τα κοροϊδεύαμε αλλά σήμερα…συμβιβαστήκαμε μαζί τους.
Συμβιβαστήκαμε με τους παρόντες που νομιμοποιούν τους προηγούμενους και τους επόμενους που νομιμοποιούν τους παρόντες.
Συμβιβαστήκαμε με τις μνημονιακές δεσμεύσεις τους που…δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς παρά μόνον να τις τηρούμε παρ ότι δεν τις….υιοθετούμε.
Συμβιβαστήκαμε με τη συνέχεια του κράτους τους, που πάντα έχει συνέπεια στην ασυνέπειά του απέναντι στα συνταγματικά κατοχυρωμένα αλλά ”καθεστωτικά καταργημένα” δικαιώματα των πολιτών.
Συμβιβαστήκαμε με τους Αμερικανούς και τους Γερμανούς να είναι φίλοι πλέον φίλοι μας, το ΝΑΤΟ ”εγγυήτρια δύναμη ειρήνης” στην υφήλιο, την ΕΕ και την ΟΝΕ.
Συμβιβαστήκαμε με την απώλεια της εθνικής και οικονομικής μας κυριαρχίας και ανεξαρτησίας επειδή λέει εμείς, δεν μπορούμε να είμαστε εγγυητές τους, μπορούν όμως οι τραπεζίτες, οι αγορές και οι δανειστές που είναι, φίλοι μας.
Συμβιβαστήκαμε με το όλοι ίδιοι είναι όλοι μαζί τα φάγαμε και δεν αλλάζει τίποτα, με το Καραμανλής η τανκς, το σοσιαλισμός η βαρβαρότητα και το φόβο του μπαμπούλα μην τυχόν και έρθει η δεξιά και πάθουμε και κάτι που ακόμα δεν έχουμε πάθει.
Συμβιβαστήκαμε να είμαστε κομπάρσοι, παθητικοί παρατηρητές, καφενειακοί αναλυτές και ανίδεοι σχολιαστές της εξόντωσης και του αφανισμού μιας κοινωνίας που ηττήθηκε, γονάτισε, παραδόθηκε, συνθηκολόγησε, σπαράσσεται, αιμορραγεί και ψυχορραγεί στο πεδίο της μάχης παρατηρώντας ανήμπορη τους νικητές, να κάνουν ανενόχλητοι πλιάτσικο πάνω σε αποκαϊδια, συντρίμμια και πτώματα των ανθρώπων της διπλανής μας πόρτας, πάνω στα συντρίμμια μας.
Συμβιβαστήκαμε να φιλάμε το χέρι που μας κόβει τα πόδια, μπας και μας λυπηθεί και δεν μας πάρει το κεφάλι.
Συμβιβαστήκαμε και εξακολουθούμε να συμβιβαζόμαστε με το τέρας, που μας αναγκάζει να το βλέπουμε σαν την καλή νεράιδα και να ξεχνάμε πως στα παραμύθια, υπάρχει πάντα και ο δράκος.
Συμβιβαστήκαμε να τιμούμε τους κανόνες και να σεβόμαστε τους νόμους τους που δεν μας σέβονται και πως η ιστορία δεν γράφεται με ανυπακοή, ρήξεις συγκρούσεις και ριζικές τομές, αλλά με τυφλή υπακοή και υποταγή.
Συμβιβαστήκαμε και χανόμαστε.
Ή μήπως, χαθήκαμε, στη στροφή;
