Η Ιταλία και οι «φιλελέδικη» σχέση με το χρόνο.
Μόνιμη επωδός των «φιλελέδων» για όσα… εξαίρετα, άκρως «δημοκρατικά» διαδραματίστηκαν εσχάτως στην Ιταλία: «Ένας τολμηρός πρόεδρος θέλησε να προστατεύσει την χώρα του από περιπέτειες, όπως αυτήν στην οποία μας οδήγησαν εδώ οι λαϊκιστές και οι Βαρουφάκηδες…».
Χωρίς αμφιβολία, όσα συνέβησαν τη 12η Ιουλίου 2015 παρέχουν την ευκαιρία στον κάθε αμήχανο, παραζαλισμένο «Μένουμε Ευρώπη» να βρει αποκούμπι στο σόφισμα πως το «Τhere Is No Alternative», αφού ρυμούλκησε τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτοδικαίως ορθό. Δεν γνωρίζουμε αν τους… κρατάει αυτό το αποκούμπι. Σίγουρα όμως χρειάζονται ένα ημερολόγιο για να σημειώνουν τι και πότε συμβαίνει, εδώ και αλλού. Διότι τη συνάφεια χρόνου και γεγονότων, κάπου τη χάνουν…
Λοιπόν, φίλτατοι «φιλελέδες» κάθε απόχρωσης, συγγνώμη αν σας εκπλήσσουμε, αλλά ο βιασμός της ελληνικής κοινωνίας άρχισε το 2010 κι όχι το 2015. Στη δε Ιταλία, τα τελευταία οκτώ χρόνια (συν ένα μήνα, για την ακρίβεια), δεν κυβέρνησε καμία πολιτική δύναμη εξ όσων θα χαρακτηρίζατε, με τη γνωστή αφοριστική σας ελαφρότητα, «λαϊκίστικες». Από τον Νοέμβριο του 2011 έως τον Απρίλιο του 2013 εφαρμόζονταν οι πολιτικές του πολυαγαπημένου σας Μάριο Μόντι, του «Ιταλού Παπαδήμου». Κατόπιν ανέλαβε το Δημοκρατικό Κόμμα, το… κάργα «ευρωπαϊκό» και εμπράκτως πειθήνιο στα κελεύσματα Βερολίνου – Βρυξελλών.
Κάποιες γκρίνιες του Ματέο Ρέντσι για την ευρωπαϊκή λιτότητα, ηπιότερες από τις αντίστοιχες για την έλλειψη «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» στη διαχείριση του προσφυγικού, μάλλον καγχασμούς προκαλούσαν στο Βερολίνο. Εμπράκτως, ο Ρέντσι ήταν «μια χαρά παιδί», η δε «μεταρρύθμισή» του (αλά ΔΝΤ) στα εργασιακά, καθώς και άλλα μέτρα της κυβέρνησής του, τον μετέτρεψαν σε μοχλό πολιτικής πίεσης σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμάστε; Κάποτε, στη Βουλή, ο Α. Σαμαράς επικαλέστηκε τα μέτρα Ρέντσι για να δείξει πως ήταν αερολογία το «μέτωπο του Νότου», που «οραματιζόταν» ο Α. Τσίπρας. Αργότερα, τον Απρίλιο του 2015, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην Ουάσινγκτον, ο Ρέντσι καλούσε από κοινού με τον Ομπάμα την Ελλάδα να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις, όπως οι δικές του «στην αγορά εργασίας».
Αφού λοιπόν η Ιταλία δεν κυβερνήθηκε στη μετα – Μπερλουσκόνι εποχή από «Βαρουφάκηδες», ούτε από «ευρωσκεπτικιστές» και «λαϊκιστές» (αριστερούς ή δεξιούς), γιατί έφθασε σε αυτό το σημείο; Γιατί τα δημοσιονομικά της είναι σε αυτήν την κατάσταση, οι τράπεζές της τόσο προβληματικές και – κυρίως- η κοινωνία της τόσο θυμωμένη; Χώρα με τέτοιο παραγωγικό ιστό, την οποία κανείς δεν θέλησε να τιμωρήσει για κάποιο «αντάρτικο», γιατί βιώνει τέτοια κατάσταση;
Διότι, απλούστατα, το πρόβλημά της είναι η ίδια η «ορθόδοξη κανονικότητα» (κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Αργεντινή, όπου η επαναφορά της νεοφιλελεύθερης «κανονικότητας» απειλεί να επαναφέρει… και το ΔΝΤ).
Αλλά οι «φιλελέδες» προτιμούν, αντί να βλέπουν πώς και γιατί έφθασε η Ιταλία εδώ, να προφητεύουν λιμούς και καταποντισμούς που θα μπορούσαν να την πλήξουν… από εδώ και πέρα, εξ αιτίας «λαϊκιστών». Τελικά οι άνθρωποι βλέπουν «πολύ μπροστά», μέσα στην (εκούσια;) τύφλα τους…
*Πηγή: prin.gr (από την έντυπη έκδοση του ΠΡΙΝ 3/6/2018).
