Δεν υπάρχει χρόνος κύριοι… Μάρτυς μας οι ανάγκες και το δράμα αυτής της πατρίδας, και όχι η διαχρονικότητα της αυταπάτης μας…
Τα διαδραματιζόμενα στο χώρο του πασοκογενούς αλλά και ευρύτερα του πασοκοαναθρεμμένου ρεταλιού της σοσιαλδημοκρατίας, είναι βέβαιο πως θα αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για τις επιθεωρήσεις της καινούριας σαιζόν.
Άλλωστε όπως και να το δει κανένας, το να καταγράφονται 170.000 πρόθυμοι, που ακολουθούν την προτροπή του κομματικού «τίποτε», προκειμένου να επιλέξουν μεταξύ ετερόκλητων συνωστισμένων, τον καινούριο αρχηγό ενός μη συγκροτηθέντος πολιτικού φορέα, δεν είναι από τις συνηθισμένες φαρσοκωμωδίες στο πολιτικό στερέωμα. Έμελλε να το ζήσουμε ωστόσο ΚΑΙ αυτό…
Αλλά εκεί κάπου τελειώνει η κωμωδία, διότι αυτό που ξεκινά από εκεί και μετά, είναι μια σύνθετη πολιτική εξίσωση, με απευθείας αναφορές στο μέλλον που κάποιοι άλλοι σχεδιάζουν για τη χώρα..
Αυτός είναι και ο λόγος που αυτή την πρωτοφανή διαδικασία «κατασκευής» αρχηγού με αρμοδιότητες ηγέτη του κομματικού «τίποτε», δεν μπορούμε να την δούμε αποσπασμένη από διεργασίες υβριδικών αναμορφώσεων συνολικά του πολιτικού συστήματος, στη μεταμοντέρνα αποικία χρέους, που μετασχηματίζεται και σε προκεχωρημένο φυλάκιο ύψιστης ετοιμότητας, εκχωρημένο στο σύνολό του, στην εξυπηρέτηση των ακραία επικίνδυνων σχεδιασμών του υπερατλαντικού μας «σύμμαχου».
Το πρώην ΠΑΣΟΚ, ως το πλέον επιρρεπές κομμάτι αυτού του πολιτικού συστήματος, με την πολύ ιδιαίτερη «κουλτούρα» που αποπνέει η ερωτική σχέση του με…
την εξουσία, καταγράφεται και κοινωνικά αλλά κυρίως πολιτικά, ως το πιο ευάλωτο συστατικό ενός ευρύτερου πολιτικού πειράματος, με καταλύτη το παρκάρισμά του στην ελάσσονα αντιπολίτευση.
Είναι το πρώτο που επαναπειραματίζεται με τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά προφανώς δε θα είναι το μόνο. Γι αυτό και κανείς δεν πρέπει να «τσιμπήσει» στο πραγματικά κωμικοτραγικό της μορφής που επελέγη για να το ανασύρει στην ειδησεογραφική επικαιρότητα. Στην ουσία της δεν ήταν παρά ένας καραμπινάτος επικοινωνιακός αντιπερισπασμός, για τα πολλά και ενδιαφέροντα που πρόκειται να ακολουθήσουν, με το σύνολο των διαχειριστών της πολιτικής δουλοπρέπειας.
Στον ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανές πως έχει επίσης ενεργοποιηθεί η διαδικασία της υβριδικής του μετάλλαξης, με την απόλυτη ταύτισή του με τη σοσιαλδημοκρατία, και επειδή ακριβώς ακόμη εξοφλεί γραμμάτια ύψιστης οικονομικής και γεωπολιτικής σπουδαιότητας, αυτή η εξαλλαγή προς το παρόν περιορίζεται αντικειμενικά ως πολιτική, που δεν έχει προσλάβει ακόμη οργανωτικά και άλλα χαρακτηριστικά.
Η Νέα Δημοκρατία εμφανίζει το απόλυτο κενό στη δυνατότητά της για διαφοροποιημένη έστω και επικοινωνιακά πολιτική στρατηγική, ενώ αυτό που πρωτίστως αποπνέει, είναι ένα πλεόνασμα ανικανότητας. Και αυτό δεν είναι μονάχα σύμπτωμα των καιρών, αλλά και μέρος μιας κατά τα λοιπά βολικής «διαχειριστικής» ατζέντας.
Την ίδια στιγμή, έχουμε μπει σε μια φάση περίεργης «πολιτικής γονιμότητας» με διάφορα «εντός και επί τα αυτά» πολιτικά φυντάνια, εντεταλμένα να υποβαθμίσουν σε επίπεδα άγονης πολιτικής συνθηματολογίας και εν τέλει να εκφυλίσουν, τις όποιες εν δυνάμει διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις, θα μπορούσαν να αποτελέσουν βάση για ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές συσπειρώσεις.
Εν κατακλείδι…
Το πολιτικό σύστημα τροχοδρομεί στη ρότα ενός σχεδιασμού υβριδικών μεταλλάξεων, καιστην πολιτική του φυσιογνωμία με οσμώσεις ευρύτατες, αλλά και στην διαδικασία της οργανωτικής του ανασύνταξης.
Πρόκειται για μεταλλάξεις που δεν θα το καταστήσουν πιο ισχυρό, που θα το αποστεώσουναπό την πολιτική γενικώς, αλλά και την πολιτική διακριτότητα ως κυρίαρχο συστατικό του, που θα υπερενισχύσουν τον τεχνοκρατισμό στην αντίληψή του, εκφυλίζοντάς το οριστικά σε μηχανισμό διεκπεραίωσης και όχι παραγωγής πρωτογενούς πολιτικής, και εν τέλει θα το μετατρέψουν σε υβριδικό όχημα, για την πλήρη και γενικευμένη αντικατάσταση της πολιτικής από την τεχνοκρατία, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται για την εμπέδωση και στην κοινωνία, μια άλλης «κουλτούρας» συμβιβασμού με το μοιραίο και αναπότρεπτο.
Ο κρίσιμος χρόνος…
Για την ανακοπή αυτής της εξέλιξης, θα διαρκέσει όσο θα διαρκεί και η απόπειρα χρησιμοποίησης αυτού του πολιτικού προσωπικού, προκειμένου να κλείσουν τα όποια μεγάλα κεφάλαια παραμένουν ακόμη ανοικτά, και αφορούν στον πλήρη οικονομικό και θεσμικό μετασχηματισμό αλλά και στην πλήρη γεωπολιτική παράδοση της χώρας. Εδώ, οι πάτρωνες και «εταίροι» μας, χρειάζονται πολιτικές υπογραφές, αλλά και μια διαχείριση που θα διασφαλίζει επίπλαστη ανοχή από την κοινωνία.
- Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που πρέπει να ανακοπούν οι σχεδιασμοί και να ανατραπούν οι δρομολογημένες εξελίξεις.
- Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που η κοινωνία και η ιστορία, έχει ανάγκη από «καθαρούς» πρωταγωνιστές, με «καθαρή» πολιτική ατζέντα, με «καθαρό» όραμα πολιτικής ανατροπής, και φυσικά με «καθαρό» σχέδιο πολιτικής συνεργασίας στη βάση ενός διαφορετικού οράματος και για την ανασύνταξη της χώρας, με έναν επίσης εντελώς διαφορετικό ρόλο για τη μαχόμενη κοινωνία.
Η πρόκληση είναι ΚΑΘΑΡΗ… είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ… είναι πρωτίστως ΙΣΤΟΡΙΚΗ…
Ο πήχης είναι τοποθετημένος στο μπόι των μεγάλων εθνικοαπελευθερωτικών και δημοκρατικών οραμάτων…
Και κανείς ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ νε περάσει από κάτω… ούτε γιατί δεν πρόκαμε… ούτε γιατί δεν σκέφτηκε… ούτε γιατί δεν κατάλαβε… ούτε γιατί έκανε το μοιραίο λάθος, να περιμένει το επόμενο βαγόνι του τραίνου, το οποίο δεν θα έρθει ποτέ…
Δεν υπάρχει χρόνος κύριοι… Μάρτυς μας οι ανάγκες και το δράμα αυτής της πατρίδας, και όχι η διαχρονικότητα της αυταπάτης μας…
