Το βιβλίο ενός διάσημου προπονητή στο ΝΒΑ και κάποια «ταμπού». Κουράζεται κανείς και μόνο για να απαριθμήσει τα πρόσφατα επεισόδια του εμπορικού πολέμου ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Το «Diesel-Gate» της Volkswagen, τα πυρά του ΔΝΤ εναντίον της Deutsche Bank, το πρόστιμο-μαμούθ των 13 δισ. που επέβαλε στην Apple η Κομισιόν. Μύλος. Κι όμως… Υπάρχει τουλάχιστον ένας τομέας, στον οποίο υφίσταται αρμονική αμερικανο-γερμανική συνεργασία. Με τη Γερμανία (τη μη επίσημη, έστω) σε ρόλο φιλόξενου οικοδεσπότη: Αμερικανοί άσσοι του επαγγελματικού μπάσκετ, του ΝΒΑ, ταξιδεύουν στη Γερμανία για να λάβουν αναβολικά τελευταίας τεχνολογίας!
Ποιος το είπε αυτό; Δεν το είπε, το έγραψε. Ο πολύπειρος προπονητής του ΝΒΑ, Τζόρτζ Καρλ, στο εν πολλοίς αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Furious George». Σημειώνει, μεταξύ άλλων, ο ηλικίας 65 ετών Καρλ, κόουτς έξι ομάδων, προπονητής της χρονιάς το 2013, άνθρωπος που «έχει φάει με το κουτάλι» το ΝΒΑ: «Πώς μερικοί παίκτες, μολονότι γερνούν, παραμένουν αδύνατοι και άψογοι σε σωματική κατάσταση; Πώς αναρρώνουν τόσο γρήγορα από τραυματισμούς; Γιατί συνέχεια πηγαίνουν στη Γερμανία, στην off season; Τι κάνουν στη Γερμανία, στην off season; Αμφιβάλλω ότι πηγαίνουν για το …ξινό λάχανο (σ.σ: σπεσιαλιτέ της γερμανικής κουζίνας). Στην Ευρώπη υπάρχουν νέα αναβολικά, που δεν ανιχνεύονται με εξέταση αίματος. Έχουν, επίσης, αυξητική ορμόνη».
Εύστοχα παρατηρεί ο αθλητικογράφος Γιάννης Φιλέρης, που ανέδειξε το θέμα των αποκαλύψεων του Καρλ (στο «Sport24»), ότι η αμηχανία και η ένοχη σιωπή περιέβαλλαν τις νύξεις του διάσημου προπονητή. Όπως γράφει, ούτε καν «για τα μάτια του κόσμου» έδειξε κάποιος αρμόδιος να συγκινείται με τις αναφορές αυτές, που μεταξύ άλλων «έβγαλαν στη σέντρα» το ιερό τέρας του ΝΒΑ, Κόμπι Μπράιαντ. Τον άσσο των Λος Άντζελες Λέικερς, ο οποίος αποσύρθηκε από την ενεργό δράση στο τέλος Νοεμβρίου του 2015.
Ο Κόμπι, γράφει ο Καρλ, έσπευδε τα καλοκαίρια στη Γερμανία για να υποβάλλει τα γόνατά του σε θεραπεία, με μέθοδο την οποία δεν ενέκρινε ο αμερικανικός οργανισμός φαρμάκων. Και ο νοών νοήτω.
Το (επίσης) ευκόλως εννοούμενο είναι πως η βιομηχανία του αθλητικού θεάματος, ειδικότερα αυτή του ΝΒΑ, δεν θα επέτρεπε ποτέ μια συνολική απομυθοποίηση του «προϊόντος». Για αυτό, έπειτα από την κυκλοφορία του βιβλίου του Καρλ, βασίλεψε άκρα σιωπή. Όχι «του τάφου». Της αυτοσυντήρησης. Της αυτοάμυνας.
Όπως μας υπενθυμίζει ο Γ. Φιλέρης, «ναι μεν έχουν πιαστεί να κάνουν χρήση στεροειδών μερικοί παίκτες, κανένας όμως δεν είναι πρώτης γραμμής». Πολύ λογικό… Τα εκάστοτε τεκμήρια «κάθαρσης» οφείλουν να είναι τόσα και τέτοια, ώστε να προσφέρουν επιφάσεις ελέγχου. Όχι ανεξέλεγκτα, να υποσκάπτουν το κύρος ολάκερης της «αγοράς». Το «κρυφό καμάρι» πρέπει να παραμένει κρυφό, έστω και αν ο κόσμος το «έχει τούμπανο». Ποιος δεν ξέρει, λχ, ότι στο ΝΒΑ …τιμώνται δεόντως αναρίθμητα φάρμακα, τα οποία έχει απαγορεύσει η Ολυμπιακή Επιτροπή; Ποιος αγνοεί πως η WADA δεν ελέγχει την αμερικανική ομάδα μπάσκετ;
Έλα όμως που στον επαγγελματικό αθλητισμό αυτού του επιπέδου και αυτών των απαιτήσεων, η σωματική εξουθένωση είναι τόσο μεγάλη, ώστε δεν αρκούν τα εγχώρια «επιτεύγματα». Καλείται να συνεισφέρει και η …παγκοσμιοποίηση. Στη Γερμανία λοιπόν, αδέλφια, στη Γερμανία… Κι όχι φυσικά για ξινό λάχανο, κατά τον σαρκασμό του Καρλ.
«Ξινισμένα μούτρα» είχαν υποδεχθεί κατά το 1987 στη –Δυτική, τότε– Γερμανία, το βιβλίο του τερματοφύλακα της εθνικής ομάδας της χώρας, Χάραλντ Τόνι Σουμάχερ, υπό τον τίτλο «Anpfiff» («Εναρκτήριο λάκτισμα»). Στο βιβλίο εκείνο, ο Σουμάχερ περιέγραφε μια εθνική δυτικογερμανική ομάδα η οποία, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, στο Μεξικό (όπου είχε φθάσει μέχρι τον τελικό) ήταν στην ουσία ένα έμψυχο …κινούμενο φαρμακείο. Έγινε κατόπιν καμία έρευνα, στη Δ. Γερμανία; Ουδεμία. Ο Σουμάχερ εκδιώχθηκε από την ομάδα του, την Κολωνία. Έχασε τη θέση του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας και, έπειτα από μια σεζόν στη Σάλκε, συνέχισε την καριέρα του στην τουρκική Φενέρ Μπαχτσέ (1988-1991), προτού επιστρέψει στα «πάτρια εδάφη», στη Μπάγερν (1991-92) και τη Μπορούσια Ντόρτμουντ (1995-96).
Υποτίθεται ότι ο τετραετής εξοβελισμός του Τόνι Σουμάχερ από το γερμανικό ποδόσφαιρο ήταν η τιμωρία του, επειδή –όπως παραδέχθηκε– είχε και ο ίδιος ορισμένες φορές ντοπαριστεί. Την πραγματικότητα, βεβαίως, όλοι την αντελήφθησαν: Έγινε αποδιοπομπαίος τράγος διότι μαρτύρησε τη …γενική κατάσταση στο γερμανικό ποδόσφαιρο, όχι τα προσωπικά του ολισθήματα…
Εξυπακούεται ότι η χρήση αναβολικών είναι διαδεδομένη παντού αλλά έπειτα και από τις μαρτυρίες του Τζορτζ Καρλ πληθαίνουν οι ενδείξεις, σύμφωνα με τις οποίες η Γερμανία έχει αναχθεί σε πρωτοποριακή «Μέκκα» του είδους. Εάν ακόμη και οι άσσοι του ΝΒΑ ταξιδεύουν σε αυτήν για να …τελειοποιήσουν τα «όπλα» τους, τότε είναι μάλλον φανερή η βιο-χημική «πρωτοκαθεδρία» της. Όπως επίσης και η «πτώση των τειχών», ανάμεσα στα αθλήματα: Η Γερμανία έγινε πρωτοπόρα στο ντόπινγκ για χάρη των «αναγκών» της εθνικής ποδοσφαιρικής της ομάδας, αλλά τώρα τα εργαστήριά της περιθάλπουν και τους Αμερικανούς επαγγελματίες του μπάσκετ.
Σε ό,τι αφορά την προαναφερθείσα «πρωτοπορία», αυτή πλέον έχει αναγνωριστεί και με γερμανική «βούλα». Όχι βεβαίως κάποιου επίσημου κρατικού ή αθλητικού φορέα (πού τέτοια ειλικρίνεια…), αλλά πανεπιστημιακού. Τον Οκτώβριο του 2010 το Πανεπιστήμιο της Λειψίας δημοσιοποίησε πορίσματα έρευνας, σύμφωνα με τα οποία οι δυτικογερμανοί ποδοσφαιριστές που είχαν κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954, στη Βέρνη, στον τελικό εναντίον των Ούγγρων είχαν όντως ντοπαριστεί. Πιθανότατα με περβιτίνη. Επρόκειτο για ουσία την οποία έδιναν οι ναζί στους στρατιώτες τους, κυρίως στους πιλότους, για να τονώσουν τη μαχητική τους ικανότητα, προκαλώντας οργανικά και ψυχικά αποτελέσματα ανάλογα εκείνων που επιφέρει η υπέρμετρη έκκριση αδρεναλίνης.
Μπορεί εκείνη η μέθοδος να φαντάζει πρωτόγονη εν συγκρίσει προς τις σημερινές, προφανώς όμως ασκούσε καταλυτική επίδραση, σε καιρούς κατά τους οποίους η εν λόγω «επιστήμη» δεν είχε ακόμη αναπτυχθεί. Ούτε στις τάξεις των (τότε) αντιπάλων, φυσικά.
Ε, από το 1954 έως το 2010 παρήλθαν 56 έτη. Ποιος ξέρει, όταν συμπληρωθούν 56 χρόνια από το Μουντιάλ του 1986, κάποιο γερμανικό πανεπιστήμιο ίσως δικαιώσει τον θαρραλέο, φιλαλήθη Σουμάχερ. Υπομονή, το 2042 δεν είναι τόσο μακρινό…
Αντί επιλόγου, δύο ρητορικά ερωτήματα. Το πρώτο: Λοιπόν, για όσα συνέβαιναν με το ντόπινγκ στο αθλητικό στερέωμα (κυρίως στίβο και κολύμβηση) της πάλαι ποτέ Λαϊκής Δημοκρατίας Γερμανίας ακούσαμε και διαβάσαμε πολλά – και καλά κάναμε. Με την τότε Ομοσπονδιακή Δημοκρατία Γερμανίας και τώρα …σκέτη Γερμανία, δεν προκύπτει δα κανένας λόγος για έρευνες, δημοσιογραφικές και άλλες; «Κάνει τζιζ»;
Το δεύτερο: Την επόμενη φορά που ο πρόεδρος της γερμανικής ομοσπονδίας στίβου, Τόμας Μπαχ, θα επικρίνει τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή επειδή δεν διέγραψε από τις τάξεις της τη Ρωσία, θα ρίξει καμία ματιά δίπλα του; Πλάκα θα είχε να κάνει τέτοιες δηλώσεις την ώρα που η προσέλευση …τουριστών αθλητών σε γερμανικά «υποβοηθητικά» εργαστήρια θα είναι τόσο αθρόα, όσο περίπου και στην Πύλη του Βρανδεμβούργου…
*Πηγή: prin.gr
