Στο φαντασιακό πεδίο της επαναστατικής γυμναστικής, μας προέκυψε ένα μικρό κομμάτι που σαμποτάρει επιλεκτικά τη δράση, την συμμετοχή και την τιμή που οφείλουμε να αποδώσουμε στην συνέχεια της ιστορικής μνήμης των νεκρών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Ο αποκλεισμός – κατάληψη στο Πολυτεχνείο, την ώρα που θα ξεκίναγε σήμερα ο τριήμερος εορτασμός, συνοδεύεται στο όνομα, μάλιστα, της «εξέγερσης», από ένα κείμενο με τα νοητικά άλματα των εμπνευστών του να ξεπερνούν, όχι μόνο την ίδια την ιστορική μνήμη αλλά και το ενεργό πολιτικό κίνημα αντίστασης της νεολαίας και της κοινωνίας.
Ένα μικρό κομμάτι σαμποτάρει επιλεκτικά τη δράση με άλλον έναν αποκλεισμό, καθώς οι «αυθεντικοί εκφραστές» της πρωτοπορίας έβαλαν πορτιέρηδες, αμπαρώνοντας την αιματοβαμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Το σύμβολο του τελευταίου μέχρι σήμερα, λαϊκού αγώνα, βίαιης σύγκρουσης με το αστικό κράτος. Μιας ανατρεπτικής σύγκρουσης που δεν προσδοκούσε μόνο την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Σήμερα, λοιπόν, αρνούνται στην κοινωνία τη συμμετοχή της, υψώνοντας άλλον έναν φράχτη, ευτυχώς ίσαμε το μπόι τους, για να αποκλείσουν κάθε συμμετοχική ειρηνική διαδικασία στις εκδηλώσεις ιστορικής τιμής του Πολυτεχνείου. Προβοκάροντας το ίδιο το κίνημα, τη γνήσια λαϊκή έκφραση αλληλεγγύης, «οικειοθελώς και αυτοβούλως». Χωρίς γραμμή, που λέμε, αλλά στο όνομα μιας περίεργης μεταφυσικής, πολιτικής και ιδεολογικής ιδιοσυστασίας, ενός ισοπεδωτικού αριβίστικου ελιτισμού.
Η προσπάθεια περιχαράκωσης κάθε συλλογικής δράσης στους δρόμους είναι καταδικασμένη να ηττηθεί. Ταυτίζεται με τη βία των δυνάμεων καταστολής και λειτουργεί σαν το μακρύ χέρι του βαθέος κράτους.
Η αλληλεγγύη γίνεται με αληθινούς όρους κινήματος και την συμμετοχή της κοινωνίας, δίχως την πολιτική ταυτοποίηση προέλευσης του «χώρου».
Το κίνημα δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Η αφοριστική, ισοπεδωτική στάση και οι αποκλεισμοί στρώνουν το χαλί της κινηματικής – πολιτικής ακινησίας.
Ο μηδενισμός, η ισοπέδωση και η αυτοαναφορικότητα αποπροσανατολίζει από το ουσιαστικό πρόβλημα των πολιτικών ζητημάτων ρήξης και ανατροπής του συστήματος.
Οι προοδευτικές ριζοσπαστικές, αντικαπιταλιστικές συμμαχίες, το αντιφασιστικό κίνημα, κάθε αντιγραφειοκρατική λογική, οι καθημερινοί άνθρωποι της καθημαγμένης μας κοινωνίας, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, οι άνεργοι νεολαίοι, ενωμένοι, θα απαντήσουμε μαζικά και ταξικά χωρίς καμιά μετά-εφηβική αδελφότητα δίπλα μας.
Μετατρέποντας τον χαρακτήρα και το νόημα της πολιτικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, σε πολιτικό υποκείμενο δράσης και καθημερινό αγώνα αληθινής πάλης ενάντια στο κατεστημένο, την πλουτοκρατία και την καθεστηκυία τάξη. Αυτό το μαζικό κίνημα δεν περιθωριοποιείται για κανέναν λόγο, από κανέναν δήθεν υπερασπιστή του.
Ο εορτασμός δεν ανήκει σε κανέναν αυτόκλητο εργολάβο – πορτιέρη. Κάθε χρόνο, δε, οι φοιτητικοί σύλλογοι και η επιτροπή εορτασμού διασφαλίζουν ένα Πολυτεχνείο ανοιχτό σε όλους και σε όλες, με εκδηλώσεις, για γονείς και παιδιά και χιλιάδες κόσμου που συρρέει για να αφήσει ένα λουλούδι στη μνήμη των νεκρών.
Η προβοκατόρικη ενέργεια της σημερινής κατάληψης κλείνει το Πολυτεχνείο, σε στιγμή που εξυπηρετεί μόνο κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ και οφείλουμε πολιτικά να την καταγγείλουμε και να μην επιτρέψουμε την πιθανή ματαίωση των φετινών εκδηλώσεων.
Να απομονωθούν οι προβοκάτορες από τον ίδιο τον αντιεξουσιαστικό χώρο των αναρχικών, στο όνομα των οποίων δρα το αυτόκλητο μεταεφηβικό αδελφάτο των πενήντα ατόμων που βρίσκονται εντός του Πολυτεχνείου, βάζοντας λουκέτο στο φετινό τριήμερο.
Να ανοίξει το Πολυτεχνείο για τους φοιτητικούς συλλόγους και το λαό, να απομακρυνθούν οι δυνάμεις καταστολής γύρω από τους χώρους του Πολυτεχνείου.
Η συντονισμένη υπονόμευση του τριημέρου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το παρακράτος, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, την πρυτανεία του ΕΜΠ και τους αυτόκλητους τιμητές του λαϊκού κινήματος επιβάλλεται να τερματιστεί χωρίς παρατράγουδα.
Εκτός αν ο βασικός σκοπός είναι αυτός, ώστε να ματαιωθεί η πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία.
Μπορεί να νομίζουν πως βάλανε πορτιέρη στο κίνημα, αλλά λογαριάζουν χωρίς τον… ξενοδόχο.
Το Πολυτεχνείο Ζει και σήμερα όσο κι αν οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις θέλουν να ενταφιάσουν την ιστορική μας μνήμη.
Το Πολυτεχνείο Ζει όχι ως «επετειακή παράτα μετά των αλλοφύλων» αλλά σαν η ζωντανή απόδειξη πως η εξουσία ηττάται με αγώνες και νεκρούς ήρωες της διπλανής πόρτας.
Με το αίμα γραμμένο στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στο ξεστράτισμα της αληθινής ζωής, τη φθορά της καθημερινότητας, ώστε να εισπνέουμε την άυλη μορφή της ελευθερίας για ανατροπή, που καθαρίζει τα πνευμόνια, όσο τοξική κι αν είναι η ατμόσφαιρα της κρατικής εξουσίας και των μεθόδων επιβολής της κυρίαρχης ιδεολογίας της.
Όσο ο αγώνας και οι νεκροί του φωνάζουν το ύστερο σύνθημα για: «Ένα, δύο, τρία, πολλά Πολυτεχνεία», τόσο θα μας φοβούνται τρέμοντας τη λαϊκή οργή που δεν εξαγοράζεται με τα ψίχουλα όπως τα μοίρασαν Τσίπρας και Τσακαλώτος.
Οι λαϊκοί ταξικοί αγώνες δεν τρομοκρατούνται.
