Με αφορμή τις διώξεις που ασκήθηκαν από την εισαγγελία για το Μάτι και το επικοινωνιακό σκηνικό που στήνεται τόσο από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όσο και από ΝΔ – ΚΙΝΑΛ, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς ότι για ακόμα μια φορά δεν θα αποκαλυφθούν οι πραγματικές αιτίες που τέτοια φαινόμενα διαχρονικά δεν μπορoύν να αντιμετωπιστούν από τον κρατικό μηχανισμό.
Πόσες άραγε περιπτώσεις ανάλογες με αυτές στο Μάτι υπάρχουν στην Αττική αλλά και σε ολόκληρο την Ελλάδα;
Πόσα ακόμα μπαζωμένα ρέματα και άλλες παγίδες θάνατοι σαν αυτές της Μάνδρας εξακολουθούν να υπάρχουν;
Ας μην ξεχνάμε την φωτιά στην Ηλεία και τις πλημμύρες πριν λίγα χρόνια στο Περιστέρι, το Μενίδι, τη Ν. Ιωνία, τα Α. Λιόσια, την Κοκκινιά, τον Πειραιάς, το Κερατσίνι.
Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα όπως έχει φανεί μέχρι τώρα δεν έχουν δοθεί. Η Αττική, το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας, είναι μια τεράστια ανοχύρωτη πόλη, το Μάτι και η Μάνδρα είναι η φυσική συνέχεια των προηγούμενων καταστροφών και είναι σίγουρο πώς πολύ σύντομα θα υπάρξουν παρόμοιες, μικρής ή μεγάλης έκτασης καταστροφές στο βαθμό που δεν αλλάξει δραστικά το πλαίσιο της πρόληψης, ενημέρωσης, επόπτευσης των επικίνδυνων περιοχών, αλλά και αποκατάστασης μετά τις καταστροφές.
Τα τελευταία τρία χρόνια είναι χαρακτηριστικά. Τον χειμώνα του 2017, 24 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους στην Μάνδρα. Το σποτάκι της κυρίας Δούρου ότι και παλιότερα πνιγόταν εκεί ο κόσμος λόγω των μπαζωμένων ρεμάτων δεν αλλάζει στο παραμικρό την ουσία του γεγονότος και τις διαχρονικές πολιτικές ευθύνες που υπάρχουν .
Τον Σεπτέμβρη του 2017 είδαμε την βύθιση ενός πλοίου ανεφοδιασμού που μαύρισε με μαζούτ μεγάλο μέρος του Σαρωνικού. Σε αυτό το περιστατικό που ήδη ξεχάστηκε διαπιστώσαμε τους κινδύνους που εγκυμονούν οι βιομηχανικές δραστηριότητες όταν ασκούνται εντός κατοικημένων περιοχών.
Το περασμένο καλοκαίρι 100 άνθρωποι κάηκαν στο Μάτι. Οι πολεοδομικές αυθαιρεσίες, η ταχύτητα του άνεμου, η κλιματική αλλαγή, το μπαλάκι ανάμεσα στους αρμοδίους και τους αναρμόδιους, όλα αυτά δεν μπορούν να απαντήσουν στο γεγονός ότι κι αυτή η κυβέρνηση δεν ξέφυγε από την πεπατημένη εκείνων των σχεδιασμών που δεν έχουν στο κέντρο τους τον άνθρωπο και την ανθρώπινη ζωή αλλά υπηρετεί τους διαχρονικούς σχεδιασμούς του αστικού κράτους και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.
Γιατί η κυβέρνηση, που θέλει να λέγεται της αριστεράς, δεν άλλαξε τον βασικό προσανατολισμό του ρυθμιστικού σχεδίου στην Αττική που εγκρίθηκε το 2014 επί ΝΔ. Ο σχεδιασμός αυτός δίνει προτεραιότητα σε έργα που αφορούν τον τουρισμό για πλούσιους τουρίστες (για “Αττική Ριβιέρα” καυχιέται η κύρια Δούρου σε συνέντευξη της στον 247 ενημερώνοντας μας για τα δισ. που διατέθηκαν), τη μεταφορά εμπορευμάτων, τη διαμόρφωση βιομηχανικών και επιχειρηματικών πάρκων, οτιδήποτε δηλαδή εξυπηρετεί τον στρατηγικό σχεδιασμό των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων που θέλουν την Αττική βασικό διαμετακομιστικό κέντρο για τα Βαλκάνια και την ΕΕ. Στο αντίποδα αυτών των σχεδιασμών βρίσκονται οι εκατοντάδες χιλιάδες των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων που ζουν στο Λεκανοπέδιο και στις παρυφές του και είναι εκτεθειμένοι σε τεράστιους κινδύνους εξαιτίας της έλλειψης σχεδιασμού, προετοιμασίας και μέτρων πρόληψης για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστροφών.
Έπρεπε να χαθούν τόσες ζωές για να διαπιστωθεί και πάλι πώς μέτρα πρόληψης και προστασίας δεν υπάρχουν, κονδύλια δεν δίνονται για την επάνδρωση μηχανισμών και για τη δημιουργία υλικοτεχνικής υποδομής, καθώς οι προτεραιότητες είναι άλλες από τις κατά καιρούς κυβερνήσεις και όχι η προστασία της ανθρώπινης ζωής. Πώς οι δαπάνες για το πυροσβεστικό σώμα όπως καταγγέλλουν οι πυροσβέστες συνεχίζουν να είναι κουτσουρεμένες, ότι και σε αυτούς υπάρχουν εργαζόμενοι τριών ταχυτήτων όπως και στου ΟΤΑ, ότι οι προσλήψεις είναι ελάχιστες, ότι το 55% περίπου των οχημάτων είναι πάνω από είκοσι χρόνων , ότι οι ελλείψεις σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό είναι τραγικές, ενώ οι δαπάνες του πυροσβεστικού σώματος χρόνο με τον χρόνο είναι συνεχώς μειούμενες. Βάλτε τώρα από τη μια τα δισεκατομμύρια που πέφτουν στην «Αττική Ριβιέρα» και το Ελληνικό και από την άλλη το 0,035% που διατίθενται από τον κρατικό προϋπολογισμό για την προστασία των δασών.
Δυτική Αττική: πόλεις που κάθονται πάνω σε βόμβες
Ανατριχιαστική ήταν εκείνη η εικόνα από τα πλάνα της τηλεόρασης που έδειχνε τις φλόγες από την πυρκαγιά στην Κινέττα να περικυκλώνουν και να γλύφουν την μάντρα της Μότορ Όιλ. Ο καθένας μπορούσε να φανταστεί τι θα γινόταν αν η φωτιά περνούσε την μάντρα όπου είναι αποθηκευμένοι χιλιάδες τόνοι πετρελαίου. Πιο δίπλα στο Θριάσιο μαζί με τους ανθρώπους συνυπάρχουν μεγάλες βιομηχανίες χημικών και πλαστικών, χαλυβουργία, αποθήκες τροφίμων, εταιρίες που διαχειρίζονται σκραπ, εταιρίες ανακύκλωσης, ναυπηγεία άλλες μεγάλες βιομηχανίες. Την «πολεμική» αυτή ζώνη που είναι σπαρμένη με βραδυφλεγείς βόμβες την διασχίζει μια κεντρική οδική αρτηρία που συνδέει την Αττική με την Πελοπόννησο και την δυτική Ελλάδα. Έχει αναρωτηθεί κανείς τι θα μπορούσε να συμβεί σε περίπτωση μεγάλου ατυχήματος; Τι θα ακολουθήσει λόγω της γειτνίασης μεταξύ εργοστάσιων που μπορεί να οδηγήσει σε ένα ντόμινο φρίκης και να τινάξει την περιοχή στον αέρα;
Στα παραπάνω ας προσθέσουμε την ανύπαρκτη ρυμοτομία στην περιοχή, αφού στο όνομα της «ανάπτυξης» ο κάθε βιομήχανος έκτιζε το εργοστάσια του όπου ήθελε κλείνοντας ρέματα και δημιουργώντας έναν λαβύρινθο με στενοσόκακα και δρόμους που δεν οδηγούν πουθενά, στον Σκαραμαγκά, στον Ασπρόπυργο, στην Ελευσίνα. Είναι εξάλλου γνωστό ότι η ανοχή στην άναρχη δόμηση σε πολλές περιοχές της Αττικής αντανακλούσε την πολιτική κοινωνικών συμμαχιών της αστικής τάξης, το πολυπλόκαμο σύστημα των πελατειακών σχέσεων ανάμεσα σε κυβερνήσεις, δήμους και μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
Η παραπάνω εικόνα δεν θυμίζει τους εγκλωβισμένους στο Μάτι και το τραγικό τέλος τους; Βέβαια μπορεί στο Θριάσιο να μην υπάρχουν πεύκα, υπάρχουν όμως τεράστιες δεξαμενές πετρελαίου και υγραερίου που το καταστροφικό τους αποτέλεσμα θα είναι ανυπολόγιστο σε ανθρώπινες ζωές. Ο πολύωρος εγκλωβισμός εκατοντάδων οδηγών στην Εθνική οδό στο ύψος της Κινέττας, ο εφιάλτης που έζησαν με τις φλόγες να διασχίζουν το οδόστρωμα και τους καπνούς να προκαλούν ασφυξία, είναι ίσως μια μικρογραφία σε ενδεχόμενο βιομηχανικό ατύχημα μεγάλης έκτασης το τι πρόκειται να συμβεί.
Υπάρχουν άραγε για τέτοιες μεγάλης έκτασης καταστροφές κάποια σχέδια εκκένωσης των πόλεων για την περίπτωση αυτή; Δεν μιλάμε για σχέδια στα χαρτιά, αλλά για σχέδια που υλοποιούνται με ασκήσεις προσομοίωσης και ενημέρωσης των χιλιάδων εργαζομένων και κατοίκων στην περιοχή; Ξέρουν οι εργαζόμενοι και ο κόσμος που πρέπει να πάνε για να είναι ασφαλείς σε μια τέτοια περίπτωση; Τα μέχρι τώρα συμβάντα όπως στα ΕΛΠΕ με τους 5 νεκρούς αλλά και η πυρκαγιά σε εταιρία ανακύκλωσης που μετέτρεψε την Αττική σε θάλαμο αερίων δεν είναι άραγε προειδοποιητικά «σήματα καπνού»;
Ποιοι είναι οι ένοχοι λοιπόν;
Οι πολιτικές ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης, όπως και των προηγούμενων, είναι προφανείς και μεγάλες. Όμως φτάνει αυτό;
Όταν ακόμα και μετά από μια τέτοια καταστροφή τα μέτρα που έχουν παρθεί (γκρέμισμα αυθαίρετων κλπ) παραμένουν στο επίπεδο των εξαγγελιών και πρόσκαιρων εντυπωσιασμών; Όταν το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων εξακολουθεί να είναι προσανατολισμένο στην εξυπηρέτηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου; Όταν τα έργα αντιπυρικής προστασίας και αντιπλημμυρικής θωράκισης έρχονται σε δεύτερη μοίρα, σε σχέση με δρόμους, λιμάνια και κτίρια (Εγνατία, Ολυμπία οδός, Ιόνια οδός, «Αττική Ριβιέρα» κ.λπ.) απ’ τα οποία το μεγάλο κεφάλαιο μπορεί να κερδίσει με διόδια, τέλη χρήσης και ενοίκια; Όσο αυτή η σχέση δεν αλλάζει τότε οι όποιες εξαγγελίες θα παραμένουν κούφια λόγια!
Ένοχοι λοιπόν γι’ αυτές και τις επόμενες καταστροφές θα εξακολουθήσουν να είναι όλοι όσοι ακόμα και μετά από τέτοια τραγικά συμβάντα παραμένουν σε λογικές επικοινωνιακής διαχείρισης, από την μια, και από την άλλη, καπηλείας των νεκρών για ψηφοθηρικούς λόγους.
Ένοχοι είναι οι κατά τόπους δήμαρχοι που ακόμη και τώρα κάνουν τα στραβά μάτια σε πολεοδομικές παραβιάσεις και αυθαιρεσίες για πελατειακούς λόγους.
Διαχρονικοί ένοχοι είναι αυτοί που υποχρηματοδοτούν το πυροσβεστικό σώμα, αυτοί που διέλυσαν την δασική την δασική υπηρεσία ενσωματώνοντας την στην πυροσβεστική. Όσοι έβγαλαν εκτός επιχειρησιακού σχεδιασμού 700 τουλάχιστον πυροσβέστες, ενοικιάζοντας τους σε ιδιωτικές επιχειρήσεις όπως η Χόχτιφ, η Φράπορτ, και οι κοινοπραξίες εκμετάλλευσης οδικών αξόνων.
Ένοχοι είναι αυτοί που με σποτάκια στην τηλεόραση και οδηγίες που υπάρχουν στα χαρτιά πιστεύουν ότι εξασφαλίζεται η ενημέρωση του πληθυσμού σε περίπτωση μεγάλης πυρκαγιάς. Αυτοί που δεν εξασφαλίζουν την ενημέρωση και εκπαίδευση του κόσμου για τα μέτρα πρόληψης μέσα από ασκήσεις προσομοίωσης ιδιαίτερα σε περιοχές με μεγάλη βλάστηση αλλά και βιομηχανικές περιοχές με την εξασφάλιση μαζικών οδών διαφυγής και πρόσβασης των πυροσβεστικών μέσων ανά περιοχή.
Εξίσου ένοχοι τέλος είναι και αυτοί που διατηρούν το ίδιο καθεστώς, παρά τις κάποιες πολυδιαφημιζόμενες μικροβελτιώσεις.
Οι πολιτικές ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης, όπως και των προηγούμενων, είναι επομένως προφανείς και μεγάλες. Αλλά τι κρύβεται πίσω απ’ αυτές; Μπορούμε να δεχτούμε ότι τόσοι υπουργοί και κρατικά στελέχη ήταν διαχρονικά όλοι ανίκανοι, διεφθαρμένοι και αδιάφοροι για τις λαϊκές ανάγκες;
Απέναντι στο στημένο επικοινωνιακό σκηνικό ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευσης για το ποιος έχει τις περισσότερες ευθύνες οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες: καμιά πραγματική ευθύνη δεν θα αποδοθεί, ακριβώς γιατί τόσο ΝΔ – ΚΙΝΑΛ όσο και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν ούτε μπορούν να αγγίξουν την πραγματική αιτία που ο κόσμος τα καλοκαίρια καίγεται και τους χειμώνες πνίγεται. Ο πραγματικός ένοχος είναι το μνημονιακό καθεστώς των περικοπών που με συνεπεία υπηρέτησαν και υπηρετούν με απόλυτη αφοσίωση ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ και δήμαρχοι, αλλά και κάποιος επιμελώς κρυμμένος ένοχος που είναι η κερδοφορία του κεφαλαίου, αυτήν υπηρετούσαν όλοι οι σχεδιασμοί τόσο των προηγούμενων κυβερνήσεων όσο και της σημερινής.
Kommon.gr
