Τον τελευταίο καιρό έχει ενταθεί μια επίθεση στην ΛΑΕ και στους ανθρώπους της κατά την γνώμη μου τουλάχιστον άδικη όταν γίνεται από καλόπιστους συναγωνιστές ή φίλους και ύπουλη και βρόμικη όταν προέρχεται από κύκλους που στοχεύουν να διαλύσουν το λαϊκό αντιμνημονιακό μέτωπο, το οποίο η ΛΑΕ προσπαθεί να οικοδομήσει σε όλη την χώρα.
Οι άνθρωποι της ΛΑΕ ο καθένας με την διαφορετικότητά του έχουν την δική τους ιστορική διαδρομή. Είναι άνθρωποι που πάλεψαν και συνεχίζουν να παλεύουν με ανιδιοτέλεια την δεξιά και την δεξιά πολιτική που προωθούν σήμερα αντίστοιχα η Ν.Δ ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ και τα πολιτικά τους δεκανίκια. Παλεύουν για την κοινή δράση και την ενότητα όλων των αριστερών προοδευτικών και πατριωτικών αντιμνημονιακών δυνάμεων. Δεν θέλουν την υπονόμευση και το κτύπημα των άλλων δυνάμεων που με τον δικό τους τρόπο συγκρούονται με τις καταστροφικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που προωθούνται στην χώρα μας. Έχουν μάθει να συνυπάρχουν με την διαφορετικοτητά τους με όλους τους άλλους που θέλουν και αυτοί να συνυπάρξουν μαζί τους. Όλοι εμείς έχουμε συνειδητοποιήσει ότι μαζί με τον λαό μας θα ανατρέψουμε αυτή την κυβέρνηση και αυτές τις πολιτικές . Για να το πετύχουμε δεν μπορεί μίζερα να κοιτάμε μόνο πίσω όπως θέλουν ορισμένοι που δεν κάνουν άλλη δουλειά από το να κριτικάρουν τους άλλους που αγωνίζονται. Στην Αριστερά σήμερα οι μοναχικοί δρόμοι είναι αδιέξοδοι. Το να κοιτάζουμε τον πολιτικό μας καθρέφτη και να αυτοερωτευόμαστε είναι τραγικό λάθος. Οι λογικές του ” μικρομάγαζου” του δικού μας “κήπου”, όταν ο χιονιάς καταστρέφει τους πάντες και τα πάντα στον κόσμο της εργασίας είναι λογικές αποτυχημένες. Φυσικά κανένας δεν πρέπει να υποστηρίζει ότι οι διαφορές θα πρέπει να μπαίνουν κάτω από το χαλί, το αντίθετο μάλιστα θα πρέπει να αναδεικνύονται με τρόπο, όμως, δημιουργικό που να μην χάνουν το στόχο, που είναι η υπεράσπιση της εργατικής τάξης και όλων των μικρομεσαίων στρωμάτων του χωριού και της πόλης, της νεολαίας, των ανέργων και γενικά όσων είναι στο περιθώριο της ζωής. Η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα εκ των πραγμάτων γίνεται σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς βασικό στοιχείο της ύπαρξής μας. Το σύστημα της Ε.Ε και της Ευρωζώνης υπό την κυριαρχία της Γερμανίας που σήμερα προωθεί αυτές τις άγριες αντεργατικές αντιλαϊκές πολιτικές δεν θα ανατραπεί με μοναχικές κραυγές ή με απίθανες συμμαχίες κεντροαριστερού τύπου…
Η ΛΑΕ επιδιώκει την συγκρότηση των αντιστάσεων του ελληνικού λαού με μαζικούς κοινωνικούς και πολιτικούς όρους ώστε να ανακοπεί η εγκαθίδρυση του μνημονιακού διπολισμού η ακόμα και ενός νέου δικομματισμού, να ακυρώσει τις συνθήκες της επιτροπείας ,της υποτέλειας και της λεηλασίας της εργατικής τάξης και του λαού. Αγωνίζεται για τη δημιουργία ενός ευρύτερου πολιτικού μετώπου και για την διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας ικανής να θέσει αποφασιστικά και τελεσίδικα το ζήτημα της ακύρωσης των μνημονίων και των συνεπειών τους, της διαγραφής του χρέους, της ανάκτησης της νομισματικής κυριαρχίας και ευρύτερα της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας και για ένα πλέγμα μεγάλων θετικών δομικών αλλαγών και αναδιαρθρώσεων, οι οποίες θα ενισχύουν κύρια την θέση των εργαζομένων, θα οδηγήσουν στον παραγωγικό μετασχηματισμό και θα ανοίξουν τον δρόμο για την ριζοσπαστική αλλαγή και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας.
Τα συντρίμμια, που αφήνει πίσω η παταγώδες αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει ένα ριζοσπαστικό κοινωνικό πρόγραμμα και η εμφανής αδυναμία συνολικά της ευρωπαϊκής αριστεράς να ορθώσει το –μετρημένο, έστω- ανάστημά της προς τις κυρίαρχες δυνάμεις, έχουν, από καιρό, αλλάξει το ευνοϊκό, για την ίδια, κλίμα τουλάχιστον στη χώρα μας. Δυστυχώς έχει περάσει σε μεγάλο βαθμό η αντίληψη στον κόσμο του «Όλοι το ίδιο είναι». Για να ανατρέψουμε αυτή την λαθεμένη αντίληψη χρειάζεται να κάνουμε σκληρό αγώνα και ο αγώνας δεν γίνεται με μια αρρωστημένη εσωστρέφεια και μάχες χαρακωμάτων.
Ορισμένοι δυστυχώς επιμένουν στο χθες και ειδικά στην στάση των μελών και στελεχών της ΛΑΕ την δραματική περίοδο του επταμήνου της συμμετοχής στην κυβέρνηση το 2015. Οπωσδήποτε χρειάζεται να γίνει μια σε βάθος ανάλυση της πρόσφατης περιόδου αυτή η αυτοκριτική ανάλυση αφορά όλους/-ες στον χώρο της Αριστεράς, είτε συμμετείχαν είτε όχι στο εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ δεν υπάρχουν «αθώοι» και «ένοχοι», αλλά ανάγκη να βγάλουν οι πάντες συμπεράσματα χωρίς αυταρέσκειες και χαιρεκακίες, για να πάμε μπροστά και να κοιτάξουμε με ενωτική διάθεση μπροστά.
Ο Τσίπρας και η ομάδα του για τους «απονήρευτους» πολίτες είναι ακόμα έκφραση ή έστω ένα κομμάτι της αριστεράς, μιας αριστεράς όμως που έχει συνδεθεί με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου και τις άγριες πολιτικές λιτότητας που τους κάνουν να δεινοπαθούν, για τον λόγο αυτό ορισμένοι λαθεμένα πιστεύουν ότι θα πρέπει να αποβάλλουμε την αριστερά από το πολιτικό μας λεξιλόγιο, καθότι υπεύθυνη για τα δεινά μας. Οι τυχοδιωκτισμοί και τέτοιου είδους σκέψεις όμως και οι εύκολες λύσεις της στιγμής, δεν μπορούν να σε οδηγήσουν στο τέλος της διαδρομής.
Επειδή η σημερινή απόληξη της Αριστεράς, δεν είναι μοιραία, οφείλουμε να ξαναδούμε τα πράγματα από άλλη οπτική. Να διαμορφώσουμε με σαφήνεια την φυσιογνωμία και τον πολιτικό λόγο μιας Αριστεράς που δεν θα είναι κακέκτυπο ή επανάληψη του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε όμως και αγκιστρωμένη στην παρελθοντολογία, με άρωμα μαυσωλείου, όπως του ΚΚΕ. Μιας Αριστεράς μακριά από ατέρμονες συζητήσεις, απωθητικές εκδηλώσεις, ανάλωσης στα οργανωτικά ζητήματα και ψυχαναγκαστικής ενασχόλησης με τα ίδια και τα ίδια. Μιας Αριστεράς ανοιχτών οριζόντων, απομακρυσμένη από κάθε είδους δογματισμό και λογικές «καθαρότητας», με διάθεση να ξαναδεί τη μεγάλη εικόνα, την οποία οφείλει να στοιχειοθετήσει. Μιας Αριστεράς η οποία θα ξεφύγει οριστικά από τη γοητεία της «πιασάρικης» ατάκας, του εύκολου αφορισμού και της καταγγελίας. Κανένας μας δεν έχει την απόλυτη αλήθεια στο τσεπάκι του. Ας τελειώνουμε με τον πολίτικο ναρκισσισμό τουλάχιστον στην αριστερά. Πάνω απ΄ όλα είναι να μην χάνουμε την ταξική μας όχθη.
*Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της ΛΑ.Ε
