Ο Αλέξης Τσίπρας έχει αλλάξει πολλούς συμμάχους. Εντελώς διαφορετικών ιδεολογικών και πολιτικών κατευθύνσεων.
Στην αρχή της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία συγκέντρωσε δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ που είχαν ακόμα κάποιες κοινωνικές ευαισθησίες και αντιλαμβάνονταν ότι τα μνημόνια ήταν αδιέξοδα. Συγκρότησε και άτυπη συμμαχία με την καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ, που φαινόταν να ενοχλείται από την κυβερνητική συνεργασία Σαμαρά – Παπανδρέου και Σαμαρά – Βενιζέλου στη συνέχεια.
Αργότερα το πράγμα ξεχείλωσε. Ήρθε η συμμαχία με τον Πάνο Καμμένο, με το κόμμα του οποίου δεν υπήρχε ουσιαστικά καμία ιδεολογική και πολιτική σύγκλιση. Ο αντιμνημονιακός αγώνας, που τους ένωσε για καιρό, είχε ήδη χαθεί. Όταν το Μακεδονικό θεωρήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα ζωτικό στοιχείο της πολιτικής του, αλλά απείλησε τον πυρήνα ύπαρξης των ΑΝΕΛ, ο γάμος έσπασε. Όχι με όλους τους ΑΝΕΛ, παρά μόνο με εκείνους, που δεν μπορούσαν να κάνουν την αδιανόητη κωλοτούμπα και να αποδεχθούν κάτι με το οποίο διαφωνούσαν κάθετα και κατηγορηματικά επί χρόνια. Όσοι δεν είχαν τέτοιο «πρόβλημα» συνέχισαν τη συμβίωση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Για να έλθει η περίοδος, που ο Αλέξης Τσίπρας, ελλείψει άλλων, άρχισε να μαζεύει οτιδήποτε κυκλοφορούσε άστεγο στην πολιτική πιάτσα με μόνο κριτήριο την προθυμία και μόνο κοινό στοιχείο την πολιτική επιβίωση. Δεν χρειάστηκε να μπει καν οποιοδήποτε πολιτικό και ιδεολογικό κριτήριο. Ακόμα και υβριστές του ιδίου του πρωθυπουργού, του ΣΥΡΙΖΑ και άνθρωποι που εξέφραζαν κάθε είδους διαφωνία και κριτική έως πρόσφατα, μπήκαν στο μαντρί. Από τα γκρουπούσκουλα της ΔΗΜΑΡ, έως τα τελευταία ορφανά του Γιώργου Παπανδρέου, από τους ξεχασμένους φίλους του Σημίτη, έως παλιούς συνεργάτες του Άκη Τσοχατζόπουλου. Τι κι αν έφερναν μαζί τους την οσμή της πασοκικής σαπίλας – αδιάφορο! Αρκεί να δείχνουνε πολλοί. Τι κι αν εκπροσωπούν τον αμοραλισμό στην πολιτική, τον απόλυτο τυχοδιωκτισμό, τον αξεπέραστο οπορτουνισμό, την ισοπέδωση κάθε αρχής και αξίας. Το αξίωμα είναι «δεν έχει σημασία το πολιτικό, το ιδεολογικό, το ηθικό, αλλά το πολιτικό μας τομάρι».
Κάπως έτσι συμπορεύονται με δεξιούς, που αποκαλούσαν τους μετανάστες «κατσαρίδες», την επίλυση του σκοπιανού «προδοσία», τον μνημονιακό συμβιβασμό «ανεντιμότητα» και πάει λέγοντας. Συμπορεύονται δε με παλαιολιθικά πολιτικά υλικά, υποσχόμενοι το «νέο» – είναι κι αυτό μία παραδοξότητα.
Κάπως έτσι αυτό το «νέο ΠΑΣΟΚ», που έχει τη μορφή ενός «αγνώριστου ΣΥΡΙΖΑ», δεν θα γίνει «σούπα», όπως λέει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. «Πολτός» θα γίνει. Όχι απλώς δεν του μένει τίποτα ριζοσπαστικό ή και προοδευτικό, όπως λέει η επιγραφή, αλλά θα καταντήσει ένα εμπριμέ μόρφωμα, πολιτικά και ιδεολογικά ασπόνδυλο. Ο Αλέξης Τσίπρας φαντάστηκε τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον ιστορικά διάδοχο του ΠΑΣΟΚ και γι’ αυτό εξαίρει συχνά την συμβολή του Κινήματος στην κοινωνική αλλαγή των αρχών του ’80 – μόνο που με όσα γίνονται, ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε κατευθείαν στην τελευταία φάση αποσύνθεσης του ΠΑΣΟΚ.
