Ερωτάται ο πρωθυπουργός (ανόητη ερώτηση) γιατί δεν παίρνει τηλέφωνο τον Ερντογάν, ώστε να ενημερωθούμε άπαντες για την τύχη των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, που κρατούνται σε τουρκικές φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Απαντά με άνεση αυτός ότι θα πράξει κάτι τέτοιο μόνον όποτε ο ίδιος το θελήσει, ύστερα από συνεννόηση βέβαια με τους αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων. Κατά τον πρωθυπουργό, είναι τετριμμένο το θέμα και ανήκει στη δικαιοδοσία των τοπικών συνοριακών εμπλεκομένων, ένα σύνηθες φαινόμενο στο οποίο δεν επιθυμεί να προσδώσει εθνική σημασία και να το αναγάγει σε μείζον διπλωματικό θέμα.
Μάλιστα. Αδιαφορεί για ό,τι έχει προηγηθεί της απάντησής του; Δεν τον ενδιαφέρει; Δεν ενοχλείται από τις κραυγαλέες αντιφάσεις του; Δεν συνειδητοποιεί ότι τον ακούει ο ελληνικός λαός; Ενας λαός ο οποίος έχει στο μεταξύ ενημερωθεί ότι ο υπουργός Αμυνας της κυβέρνησης το έκανε βούκινο στους διεθνείς οργανισμούς, καθιστώντας το κατ’ αυτόν τον τρόπο μέγιστο διπλωματικό θέμα;
Τελικά, τι είναι; Σύνηθες φαινόμενο ή μείζον εθνικό και διπλωματικό θέμα; Ο,τι και να είναι, πάντως, δεν αντιμετωπίζεται σοβαρά ούτε από την κυβέρνηση ούτε από την αντιπολίτευση.
Εδώ που τα λέμε, οι Ελληνες πολιτικοί φημίζονται ότι έχουν διαρρήξει τις σχέσεις τους με τη σοβαρότητα και δεν τους καίγεται καρφί για το «όλον» παρά για το «μέρος» (για τις εντυπώσεις, προφανώς).
Οι εντυπώσεις, όμως, δεν επαρκούν πλέον για να πειστούμε ότι ασκείται μια σοβαρή πολιτική· καλύτερα ίσως θα ήταν να μη μιλούσαν και ας μέναμε στα μαύρα τα σκοτάδια -θα τρέφαμε, όμως, κρυφές ελπίδες ότι η κυβέρνηση κάνει ψύχραιμα τη δουλειά της, αυτήν που πρέπει, την ελληνική (για την αξιοπρέπεια και το συμφέρον της χώρας).
Εν προκειμένω, πιθανώς έχει δίκιο ο πρωθυπουργός· σταθμίζει την κατάσταση και αναλόγως πράττει, γιατί, όμως, δεν μαζεύει τον υπουργό του που πήρε τις διεθνείς ρούγες, σχεδόν εκλιπαρώντας; Γιατί δεν του τραβάει τ’ αυτί;
Γιατί, επιτέλους, δεν τον αποτρέπει από το γιγαντώσει ένα σύνηθες «τοπικό» φαινόμενο σε διεθνές διπλωματικό επεισόδιο; Αλλά είναι δυνατόν να πράττει από μόνος του, να κάνει του κεφαλιού του ο υπουργός Αμυνας (πού είναι αλήθεια οι κορόνες του;); Κομμάτι δύσκολο. Ο πρωθυπουργός, άρα, εν συνειδήσει αντιστρέφει την πραγματικότητα και λέει στη Βουλή ό,τι νομίζει πως τον συμφέρει εκείνη τη στιγμή (να κερδίσει εντυπώσεις αλλά και να κάνει επίδειξη πρωθυπουργικού κύρους).
Δεν φαίνεται να τελειώνουν οι κοκορομαχίες και τα δήθεν λογοπαίγνια στους «διαλόγους» εντός του ελληνικού Κοινοβουλίου -και όμως σαν να μη συμβαίνει τίποτα στον τόπο της επικοινωνίας, όλα καλά, με τον παλιό, γνωστό, αποδεκτό από όλους πολιτικάντικο τρόπο.
Αποδεκτό και από την Αριστερά -τι λέω, είναι (αποδεικνύεται) «μανούλα» στη διαχείριση όλων όσα εμπεριέχει αυτός ο τρόπος. Και δεν τους το ’χαν μερικοί… Επεσαν βέβαια έξω, όπως έξω έπεσαν πολλοί εύπιστοι (αφελείς;) ψηφοφόροι κάποτε…
*Πηγή: efsyn.gr
