Ας εκκινήσουμε από ένα υποθετικό πλην όμως απολύτως λογικό ερώτημα:
Πως θα αντιδρούσαν οι ΗΠΑ, αν ο Οργανισμός Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας (η διακυβερνητική στρατιωτική συμμαχία του 1992 με πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες και την Ρωσία) επιχειρούσε να εγκαταστήσει βαλλιστικούς πυραύλους στο έδαφος του Μεξικό;
Είναι μια καθαρή ερώτηση προς κάθε ελεύθερο και λογικό άνθρωπο
Γενικά, πώς θα αντιδρούσε οποιαδήποτε δύναμη, οποιαδήποτε κρατική οντότητα, αν αντιλαμβάνονταν ότι με πολιτικοστρατιωτικές κινήσεις διακυβεύεται η ασφάλεια και η κυριαρχία της;
Η απάντηση μάλλον δίνεται σχεδόν αβίαστα
Ασφαλώς δυναμικά και αυτή η αντίδραση θα ήταν και αναμενόμενη και φυσιολογική
Ένα ακόμα ερώτημα που γεννάται με αφορμή την πρόσφατη και για άλλη μια φορά υποκινούμενη Ρώσο-ουκρανική κρίση είναι:
Έχει άδικο η Ρωσία να συγκεντρώνει δυνάμεις στα Ρωσοουκρανικά σύνορα, προκειμένου να διασφαλίσει την ασφάλειά της απέναντι στην προκλητική συμπεριφορά της Ουκρανίας, των “Δυτικών συμμάχων” και ενός συμφώνου (ΝΑΤΟ) το οποίο μετά την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας δεν έχει κανέναν λόγο να συντηρείται, αφού οι σκοποί για τους οποίους υπήρξε εξέλειπαν;
Ασφαλώς και όχι, είναι η απάντηση κάθε λογικού ανθρώπου, όταν μάλιστα επάλληλα σε διπλωματικό επίπεδο, σε όλα τα διεθνή «forum» και από χρόνια τώρα, η Ρωσία έχει καταστήσει σαφές ότι για την ειρήνη και την ασφάλεια στην Ευρώπη και στον κόσμο θα πρέπει να αποφεύγονται κινήσεις, από τις όποιες δυνάμεις που θα προκαλούσαν εύλογη ανησυχία για την ασφάλεια και την κυριαρχία άλλων κρατών
Το Ουκρανικό ζήτημα είναι ένα ζήτημα που σχεδιάστηκε από την “Δύση” για να συντηρήσει μια ένταση που μπορεί να οδηγήσει και σε εξέλιξη ολέθρου, αν τα σχέδια των ηττημένων αυτού του καπιταλιστικού κύκλου, να υποτάξουν και να ελέγξουν τον κόσμο, “καούν” στην πυρά ενός τυφλού ανταγωνισμού που μόνο στόχο έχει την ήττα του αντιπάλου και όχι την δημιουργία προϋποθέσεων πολιτικής και οικονομικής ανασυγκρότησης του (άλλοτε) Δυτικού κόσμου, που παραδόθηκε αμαχητί στους θύλακες του νεοφιλελευθερισμού, του χρηματοπιστωτισμού και της αποπαραγωγικοποίησης, συνεχίζοντας ταυτόχρονα την άκριτη πρόσδεση του στις Αμερικανικές γεωπολιτικές επιδιώξεις, που θέλουν τις ΗΠΑ επικυρίαρχη δύναμη στον πλανήτη αδιαφορώντας πλήρως για έθνη κράτη και κοινωνίες
Το Ουκρανικό ζήτημα ξεκινά σχεδόν αμέσως με την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αφού οι «Δυτικές» δυνάμεις (με κυρίαρχο τον ρόλο των ΗΠΑ) θεώρησαν ότι και μέσα από την μορφοποίηση υπερ αυτών του συγκεκριμένου ζητήματος, θα κατάφερναν να ελέγξουν την Ρωσία και θα τέλειωναν οριστικά με αυτήν
Είναι γνωστό ποιοι αποτέλεσαν τους ένθερμους οπαδούς της αμφισβήτησης που εκδηλώθηκε το 2004 και αποκλήθηκε «Πορτοκαλί επανάσταση», ποιο ρόλο έπαιξαν οι «παρατηρητές» των επάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων του 2004 με υποψηφίους τον φιλοδυτικό Γιούσενκο και τον Γιανουκόβιτς
Είναι ακόμα γνωστό πώς λειτούργησε ο Αμερικανογερμανικός παράγοντας στις ταραχές του 2013-2014, που αποτέλεσαν την προϋπόθεση ανατροπής του από το 2010 εκλεγμένου προέδρου της Χώρας Γιανουκόβιτς
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τον ρόλο του τότε Αμερικανού πρέσβη την Ουκρανία κ Πάϊατ καθώς και τις «διπλωματικές πρωτοβουλίες»- και όχι μόνο- των Γερμανών που βρίσκονταν σε ανοιχτές συνεννοήσεις με τον διαβόητο «Δεξιό τομέα», ένα ακραίο εθνοναζιστικό μόρφωμα με απευθείας καταβολές από τα «αλήστου μνήμης» Waffen ss , που αποτέλεσε και παραστρατιωτική ομάδα πρωταγωνιστώντας στα επεισόδια και στις οδομαχίες στο Κίεβο εκείνη την περίοδο
Η Ουκρανία αποτελεί το μόνιμο «νοτιοδυτικό» πρόβλημα της Ρωσίας από την εποχή της διάλυσης του Συμφώνου της Βαρσοβίας
Η ασταθής πολιτική κατάσταση και η διαρκής αμφισβήτηση της γεωπολιτικής θέσης της Χώρας αποτελεί έναν διαρκή πονοκέφαλο της Ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, ένα πεδίο διαρκούς δοκιμής των αντοχών και ανοχών της Ρωσίας για τους «Δυτικούς» αντιπάλους της, καθώς αποτελεί ζωτικό χώρο ασφάλειας για την Ρωσική ομοσπονδία και οποιαδήποτε μεταβολή επι τα χείρω του υπάρχοντος status στην περιοχή θα αποτελούσε έναν επι της ουσίας κυριαρχικό κίνδυνο για την Ρωσική υπερδύναμη
Η ίδια η Ουκρανία έχει πολλά ζητήματα ανοιχτά ιδιαίτερα με τις ρωσόφωνες περιοχές στα νότια και ανατολικά της στις περιοχές που αποκαλούνται περιοχές του “Ντονμπάς” και είναι οι επαρχίες του Ντόνετσκ και Λουχάνσκ και στην ουσία αποτελούν αυτόνομα κρατίδια στο Ουκρανικό κράτος με διακηρυγμένη την πρόθεση τους να ενωθούν με την Ρωσική ομοσπονδία.
Είναι επίσης διακηρυγμένη η θέση της Ρωσίας ότι οποιαδήποτε μεταβολή στην στενή και ευρύτερη διασυνοριακή ζώνη της θα αποτελούσε ουσιαστικό κίνδυνο και άμεση αμφισβήτηση της ασφάλειας της και για τον λόγο αυτό έχει, επίσης, διακηρυγμένη απόφαση να αντιδράσει με όλα τα μέσα σε μια τέτοια προσπάθεια μεταβολής του γεωπολιτικού status στην στενή και στην ευρύτερη γεωπολιτική ζώνη
Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ αναζωπυρώνουν το «ουκρανικό ζήτημα»- μένω προς ώρας μόνο σε αυτό- δείχνει το ουσιαστικό αδιέξοδο της (άλλοτε) υπερδύναμης που αποχωρώντας από όλα τα γεωπολιτικά μέτωπα (Αφγανιστάν, Μ Ανατολη ) και αντιμετωπίζοντας το φάσμα ενός δυσθεώρητου χρέους, που ξεπερνά το αστρονομικό ποσό των 30 τρις δολαρίων, με εν δυνάμει την οικονομία της σε αποπαραγωγικοποίηση, προσπαθεί να συγκρατήσει την κατάρρευση εφευρίσκοντας εχθρούς, εν προκειμένω τις δυνάμεις που κυριαρχούν στον «νέο κύκλο της Ιστορίας» και που δεν είναι άλλες από την Ρωσία και την Κίνα, αναγνωρίζοντας την πρώτη σαν ουσία στρατιωτική υπερδύναμη και την δεύτερη ως την οικονομικά αντίστοιχη υπερδύναμη αυτού του κύκλου που νωρίς – ήδη απ’ τον Σεπτέμβρη του 2013- αποκάλεσα «δεύτερο κύκλο του παγκόσμιου καπιταλισμού» θεωρώντας σαν αρχή αυτού του κύκλου το τέλος της πενηντάχρονης «ψυχροπολεμικής περιόδου» και υποδεικνύοντας ακριβώς αυτές τις δυνάμεις σαν τους πρωταγωνιστές του ταραγμένου αιώνα που διανύουμε
Τρομάζουν οι ΗΠΑ και οι «δυτικοί σύμμαχοι – άκριτοι παρακολουθητές της Αμερικανικής πολιτικής» στο γεγονός της σύγκλισης των υπερδυνάμεων της Ευρασίας, γιατί γνωρίζουν πως κανένα «σχέδιο» δεν θα αποτρέψει την οριστική ήττα τους, που θα είναι ταυτόχρονα και ήττα των αυτόνομων «νεοφεουδαρχικών» κέντρων που μέσα από την «υγειονομική τρομοκρατία», την περιφρόνηση των θεμελιωδών κανόνων της «δυτικής αστικής πολιτικής κουλτούρας”, των δικαιωμάτων του Ανθρώπου και την απολυταρχική λογική του «ελέγχου της κοινωνικοοικονομίας» επιχειρούν να περισώσουν τις οικονομικές «φούσκες» που δημιούργησε η «παγκοσμιοποιημένη οικονομία των χρηματιστηρίων» και του «φαινομένου» χρήματος
Δεν θα είναι η Ρωσία η δύναμη που θα οδηγήσει έναν φευκτέο αλλά πιθανό πόλεμο – όλεθρο
Αυτό έγινε σαφές στον «απεσταλμένο αγγελιοφόρο» των «Δυτικών συμμάχων» πρόεδρο της Γαλλίας Μακρόν από τον Ρώσο ηγέτη Βλαδίμηρο Πούτιν
Ταυτόχρονα τού έγινε γνωστό πως η Ρωσία δεν πρόκειται να υποχωρήσει μπροστά στον κίνδυνο διακύβευσης ζωτικών της συμφερόντων, όπως θα έκανε κάθε δύναμη που σέβεται τον εαυτό της και την ιστορία της
Είναι στο χέρι των Αμερικανών να απαντήσουν στις Ρωσικές προτάσεις που σέβονται τους Διεθνείς κανόνες για την ασφάλεια, με αποφυγή προκλήσεων αναλόγων με τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη ζωτική γεωπολιτική ζώνη «Ρωσικού ενδιαφέροντος»
Για την Αμερικανική εξωτερική πολιτική αλλά και για τα τυχοδιωκτικά αντικοινωνικά σχέδια των «νεοφεουδαρχών» η ώρα της αλήθειας έφτασε
Η τελευταία Σινορωσική προσέγγιση με τον τίτλο «Κοινή Δήλωση της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας για τις Διεθνείς σχέσεις που μπαίνουν σε μια νέα εποχή και την παγκόσμια βιώσιμη ανάπτυξη» στις 4 του Φλεβάρη αυτό κατέδειξε
Διαφορετικά… «Ἔστι Δίκης ὀφθαλμός, ὅς τὰ πάνθ’ ὁρᾷ» και ο νοών νοείτω
