Τώρα, λοιπόν, που έληξε η απεργία της ΠΟΕ-ΟΤΑ και θα μαζευτούν τα σκουπίδια από τους δρόμους, ένα πράγμα παραμένει σίγουρο. Σε οκτώ μήνες πάλι η χώρα θα βρεθεί ενώπιον της ίδιας «άβολης» κατάστασης. Γιατί η λύση που φαίνεται προωθεί η κυβέρνηση ακολουθεί τη συνηθισμένη πεπατημένη, σπρώχνοντας το πρόβλημα οκτώ μήνες παρακάτω.
Τι θα γίνει όμως την επόμενη φορά, τον ερχόμενο Μάρτη δηλαδή, που οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα των Δήμων θα ξαναγίνουν «οι σκουπιδιάρηδες, που θέλουν να μας πνίξουν στην μπόχα και τις αρρώστιες με τις απεργίες τους»; Τι στοίχημα πάτε πως θα ξεφυτρώσουν πάλι διάφορες καλοθελητές, διάφορων πολιτικών αποχρώσεων, που θα εξαπολύουν μύδρους εναντίον τους για «εκβιασμό εις βάρος της κοινωνίας» αλλά και για «κατάφωρα αντισυνταγματικές απαιτήσεις»; Και γιατί μοιάζει δεδομένο πως πολύ λίγοι θα είναι πάλι αυτοί που θα ασχοληθούν με το μαρτύριο χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι επί χρόνια τελούν στο καθεστώς ομηρίας των οκτάμηνων συμβάσεων;
Δεν αμφιβάλλω, βέβαια, ότι θα βρεθούν για μια ακόμη φορά πολλοί που θα πέσουν στην παγίδα του κοινωνικού αυτοματισμού, χαρακτηρίζοντάς τους ανερυθρίαστα ως «βολεμένους». Ποιος δε θα ζήλευε άλλωστε την τύχη αυτών των ανθρώπων;
Από την άλλη, είναι δεδομένο πως όσοι μετά μανίας αντιτίθενται δημοσίως στην συγκεκριμένη «καταπάτηση του Συντάγματος» έχουν έτοιμη λύση. Άλλωστε, στη διαχείριση των απορριμμάτων παίζονται τόσα πολλά χρήματα, ώστε πολλοί πολιτικοί εκπρόσωποι να μην έχουν κανένα δισταγμό να παίξουν το ρόλο του μεσάζοντα.
Αν όμως η ΝΔ εμφανίζεται πολύ πρόθυμη να παίξει αυτό το ρόλο, δεν μπορεί κανείς να μην αναρωτηθεί τι έχει να αντιτάξει η κυβέρνηση απέναντι σε μια τέτοια προοπτική.
Εφόσον πραγματικά επιθυμεί να αποτρέψει την είσοδο ιδιωτών, σε τι θα ωφελούσε άραγε η απόλυση χιλιάδων συμβασιούχων; Επιπλέον, σε τι αποσκοπεί η κατασυκοφάντηση του συγκεκριμένου απεργιακού αγώνα, πίσω από τον οποίο κάποιοι είδαν ακόμη κι «απόπειρα δημιουργίας συνθηκών πολιτικής αποσταθεροποίησης»; Μήπως η μετάθεση της ουσιαστικής αντιμετώπισης του ζητήματος κάποιους μήνες αργότερα στην πραγματικότητα αποτελεί την καλύτερη ευκαιρία να προετοιμαστεί το έδαφος για την είσοδο του ιδιωτικού τομέα, έστω κι «απ’ το παράθυρο»; Ήδη, άλλωστε, κάποιοι φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης (στην Πελοπόννησο, την Ήπειρο, τη Δυτική Μακεδονία) έχουν αρχίσει να λειτουργούν σε αυτή την κατεύθυνση υπό την ανοχή των κυβερνητικών παραγόντων.
Είναι σαφές, λοιπόν, πως θα ανέμενε κανείς, και στη συγκεκριμένη περίπτωση, μια πολύ διαφορετική αντιμετώπιση από μια κυβέρνηση, η οποία κάποτε είχε δεσμευτεί πως θα είναι «κάθε λέξη του Συντάγματος». Αντιθέτως, στην παρούσα συγκυρία φαίνεται πως οι εκτιμήσεις της ως προς το τι είναι συνταγματικά ορθό και τι όχι φαίνεται να ταυτίζονται με τα «θέλω» των δανειστών ή ακόμη και με εκείνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Φυσικό επακόλουθο είναι λοιπόν να γίνεται το Σύνταγμα κουρέλι, όταν πρόκειται για περιπτώσεις όπου υπήρξαν σχετικές δικαστικές αποφάσεις, όπως ο ΕΝΦΙΑ ή οι περικοπές μισθών και συντάξεων. Σιγά όμως που θα ασχοληθούμε και με τους σκουπιδιάρηδες…
