Του Γιάννη Μακρυγιάννη*
Θέατρο κανονικό μοιάζει μερικές φορές η πολιτική σκηνή της χώρας. Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, επιδίδονται στην εξεύρεση τεχνητών διαχωριστικών γραμμών, που είναι για τα γέλια – κανονικά είναι για κλάματα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Τελευταία ανεβαίνει η παράσταση το έργο «οι σοϊμπλομάχοι και οι σοϊμπλολάτρες». Μεγάλη επιτυχία. Υποτίθεται ότι οι πρώτοι είναι οι κυβερνώντες και οι δεύτεροι είναι οι της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Πρόκειται για μία ευφάνταστη ανακάλυψη, που μάλλον προήλθε από κοπιαστική αναζήτηση διαχωριστικών γραμμών, μιας και αυτές έχουν ξεθωριάσει, αν όχι εξαφανιστεί, εδώ και καιρό.
Ευτυχώς δηλαδή που έχουμε και τον Σόιμπλε. Αλλιώς τι θα κάναμε χωρίς «βαρβάρους».
Ξαφνικά λοιπόν η κυβέρνηση ξεκίνησε «ανένδοτο» κατά του γερμανού υπουργού Οικονομικών, για το λεγόμενο «βοήθημα» Τσίπρα στους χαμηλοσυνταξιούχους. Ναι, αυτούς που έχασαν ήδη, ως δικαιούχοι το ΕΚΑΣ, από το 50% έως και ολόκληρο το επίδομα αυτό – και αναμένεται να το χάσουν πλήρως οι εναπομείναντες έως το 2018. Αυτούς, που ως δικαιούχοι επικουρικής ή κύριας σύνταξης θα δουν απώλειες άνω του 1 δις ευρώ μόνο το 2017.
Ο… ανένδοτος κηρύχθηκε γιατί, λέει, ο Σόιμπλε αμφισβήτησε την κυβερνητική ενέργεια για την χορήγηση του βοηθήματος. Και δώσου κορώνες από δω και δεκάρικους από κει, εναντίον του από την κυβέρνηση. Από την ίδια κυβέρνηση που δέχθηκε την πρόταση Σόιμπλε για επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% «από το 2018 και μετέπειτα», όπως λέει η απόφαση του Eurogroup. Από την ίδια κυβέρνηση, που περίπου ζητά συγνώμη και λέει δεν θα το… ξανακάνει, στην επιστολή που στέλνει στους ανθρώπους του Σόιμπλε στο Euro Working Group, σήμερα, μπας και ξεπαγώσουν τα περίφημα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Τόσο απέναντι στον Σόιμπλε είναι.
Από την άλλη έχουμε τους «σοϊμπλολάτρες» τους λεγόμενους. Οι οποίοι όντως δεν κρατιούνται. Αν η ΝΔ είχε πει εξ αρχής ότι το «βοήθημα» είναι κοροϊδία και δεν μπορεί να το ψηφίσει γιατί νομιμοποιεί τα επικοινωνιακά και πολιτικά κόλπα της κυβέρνησης και ενισχύει τόσο μία αδιέξοδη πολιτική λογική, αλλά και την κοροϊδία του κόσμου, τότε καλώς δεν ψήφισε. Το να λέει στην αρχή ότι θα ψηφίσει και μόλις ο Σόιμπλε έθεσε θέμα, να αλλάξει αμέσως στάση, δεν περιποιεί τιμή, ούτε φανερώνει έναν πολιτικό οργανισμό που έχει σοβαρότητα.
Συμπέρασμα: Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλοι του Σόιμπλε είναι. Άλλοι γιατί το θέλουν και άλλοι γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ποιοι, λοιπόν, είναι του Σόιμπλε; Και τούτοι, οι ροζ, και κείνοι, οι μπλε. Και οι φωνακλάδες και οι πειθήνιοι. Και οι δήθεν αντάρτες και οι κολαούζοι…
*Πηγή: protothema.gr
