Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών σηματοδοτούν το βάθεμα της κρίσης εκπροσώπησης για τα παραδοσιακά πολιτικά ρεύματα (συντηρητική Δεξιά, σοσιαλδημοκρατία, Αριστερά) σε όλη την Ευρώπη.
Πρώτη και κύρια εκδήλωση αυτής της κρίσης εκπροσώπησης συνιστά η έκφραση της λαϊκής αντίθεσης προς την κυρίαρχη πολιτική μέσα από νέα σχήματα, συχνά με απροσδιόριστο ιδεολογικοπολιτικό χαρακτήρα και συνήθως με ακροδεξιό προσανατολισμό. Και συνάμα μια έντονη συντηρητική στροφή της κοινωνίας, ως συνέπεια διαψεύσεων από κάθε απόπειρα εναλλακτικής διεξόδου.
Η διάψευση της όποιας ελπίδας ότι μπορεί να υπάρξει αριστερή διέξοδος βρίσκεται στη βάση της πανωλεθρίας του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, που στη συνείδηση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού ταυτίστηκε με την Αριστερά, συμπαρασύροντάς την στην πτώση του.
Ταυτόχρονα διαπιστώνεται η αδυναμία της Αριστεράς να αρθρώσει πειστικό πολιτικό λόγο, σε συνθήκες κάθε άλλο παρά ευνοϊκές για αριστερές προτάσεις, με την κοινωνία να στρέφεται σε λύσεις συντηρητικές ή να ακολουθεί σχήματα χωρίς σαφές ιδεολογικοπολιτικό στίγμα.
Αυτή η αδυναμία βρίσκεται πίσω από την καθήλωση ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν κέρδισαν τίποτα από την καταβαράθρωση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε και από τη συντριπτική ήττα της ΛΑΕ.
Ως προς τη ΛΑΕ είναι προφανής η αποδοκιμασία της τόσο από τον αριστερό κόσμο, που όμως δεν στράφηκε προς άλλη αριστερή κατεύθυνση, όσο και από τον ευρύτερο αντιμνημονιακό, που επέλεξε είτε τον ελιτίστικο λόγο του Βαρουφάκη είτε τον λαϊκίστικο της Κωνσταντοπούλου.
Η συνέπεια στους αγώνες στον δρόμο αντιμετωπίστηκε μάλλον αδιάφορα, ενώ η πολιτική πρόταση που να εδράζεται σε θέσεις αριστερές και συνάμα να επιχειρεί μια ευρύτερη απεύθυνση διεξόδου αποδοκιμάστηκε, προς χάριν άλλων νεφελωδών προτάσεων.
