Ο Σαντάμ, ο Καντάφι και ο Ερντογάν έχουν ένα κοινό σημείο. Προκάλεσαν, έβγαλαν γλώσσα, επιδίωξαν κέρδη και εξουσία χωρίς έγκριση από την Υπερδύναμη, τις ΗΠΑ. Το γεγονός ότι ο Καντάφι έγινε στο τέλος πρόβατο δεν τον ωφέλησε. Οι αυτοκρατορίες δεν ξεχνούν και κυρίως δεν συγχωρούν την αναίδεια. Ο Σαντάμ δεν κατάλαβε ότι δεν φτάνει να είσαι πιστός και πειθήνιος. Αν απλώσεις το χέρι σου μακρύτερα από τα γούστα του Άρχοντα, είσαι καταδικασμένος. Ο Ερντογάν έχει κάνει όλες τις παραπάνω αμαρτίες. Και έχει προσθέσει μια ακόμα, τη χειρότερη: Εκβιάζει τις ΗΠΑ. Για όσο καιρό οι ΗΠΑ θα είναι Υπερδύναμη, ο Ερντογάν θα είναι θανατοποινίτης. Περιμένοντας την εκτέλεση.
Από αυτή την άποψη έρχεται καθυστερημένα η συμβουλή του Τούρκου πρώην πρεσβευτή στο Παρίσι κ. Οζούλκερ ότι ο Ερντογάν πρέπει να είναι προσεκτικός επειδή, είπε, ο πόλεμος στη Συρία θα επεκταθεί και θα συμπεριλάβει την Τουρκία. Ο πρεσβευτής εξήγησε ότι ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Σ. Αραβία και Ιορδανία, συζήτησαν, ως επιτελική ομάδα, και προγραμμάτισαν, τον περασμένο Ιανουάριο, σχέδιο για τη Συρία «προβλέποντας» (δηλαδή, σχεδιάζοντας) επέκταση του πολέμου στην Τουρκία, προφανώς με πρωταγωνιστές τους Κούρδους. Η επέκταση του πολέμου από τη Συρία στην Τουρκία είναι το « plan B» του αποτυχημένου πραξικοπήματος, με τον ίδιο στόχο, να πέσει ο Ερντογάν και να διαμελιστεί η Τουρκία. Οι ΗΠΑ έχασαν στην Α΄ φάση τον πόλεμο απέναντι στη Συρία- Ρωσία-Ιράν-Χεζμπολά αλλά δεν τα παράτησαν. Εμμένουν ως προς την Τουρκία και επιμένουν στην αρχική θέση τους, να φύγει ο Άσαντ ή, εναλλακτικά, να μην τον αφήσουν να κερδίσει τις εκλογές όποτε γίνουν.
Κεντρικό σημείο της αμερικανικής στρατηγικής είναι η κύκλωση της Ρωσίας. Γι’ αυτό δεν θέλουν φασαρίες στην άμεση γειτονιά μας και επιθυμούν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ. Ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα είπε ότι οι ΗΠΑ θέλουν να κρατήσουν την Τουρκία στο Δυτικό στρατόπεδο και θεωρούν την Ελλάδα σημείο στήριξής τους σ’ αυτή την προσπάθεια. Αν είναι έτσι τότε η όξυνση με αφορμή τους δυο Έλληνες στρατιωτικούς έχει τουλάχιστον δυο πλευρές:
Πρώτον, η Τουρκία θέλει τώρα να εμπεδώσει διεθνώς ως τετελεσμένο το «νέο καθεστώς» στο Αιγαίο υπό την κυριαρχία της δείχνοντας ότι επιβάλλεται πλέον αναντίρρητα στις ψοφοδεείς ελληνικές κυβερνήσεις.
Δεύτερον, ο Ερντογάν προειδοποιεί ότι μπορεί να καταστρέψει το σχεδιασμό των ΗΠΑ «ηρεμία στα Βαλκάνια, τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ, όλοι ενωμένοι κατά της Ρωσίας».
Οι ΗΠΑ απειλούν με πόλεμο και διαμελισμό την Τουρκία και ο Ερντογάν μπορεί να απαντήσει ανοίγοντας Δεύτερο Μέτωπο στα Βαλκάνια αρχίζοντας από την Ελλάδα και συμπαρασύροντας τη Σερβία και την Αλβανία. Αυτό το μήνυμα έστειλε ο Ερντογάν στις ΗΠΑ με τη σύλληψη των Ελλήνων αξιωματικών. Συνυπολογίζοντας ότι η συνεχής ταπείνωση και εξευτελισμός της Αθήνας καθιστούν την Τουρκία ντε φάκτο κυρίαρχο στο Αιγαίο. Αφού η Αθήνα, στο έσχατο σημείο, υποχωρεί στα Σκόπια, θα γονατίσει ενώπιον της Τουρκίας, είναι ο συλλογισμός του Ερντογάν.
Η τουρκική πίεση με τους φυλακισμένους Έλληνες και οι υποχωρήσεις στο Σκοπιανό για το Όνομα και τα αλυτρωτικά φτιάχνουν ένα θανατηφόρο δηλητήριο και για τον πιο μελετημένο προεκλογικό σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ. Και βάζει, γενικότερα, στη θέση του Υπόλογου το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, από την πάσης φύσεως Αριστερά ως την άκρα Δεξιά. Διότι δεν θα κριθούν οι σημερινοί και χθεσινοί «αρμόδιοι» μόνο από τα λόγια τους για τα εθνικά θέματα, λόγια του αέρα, αλλά κυρίως για όσα έπραξαν ή παρέλειψαν ώστε να μην μπορούμε να αντιμετωπίσουμε προσβολές και αμφισβητήσεις εθνικού χώρου, εδάφους. Ένδειξη της κατάπτωσής μας και της έντασης είναι ότι, διόλου τυχαία, η Τουρκία αποφάσισε να αγνοήσει τη συμφωνία Παπούλια-Γιλμάζ για αποχή από επιθετικές ενέργειες σε περίοδο εορτών πχ περί το Πάσχα.
Η Τουρκία, όσο είναι μεγάλο Κράτος, θα τρέφει σταθερά αυτοκρατορικές φιλοδοξίες. Αν διαμελιστεί, θα καταλήξει στις «χαμένες» πατρίδες, όπως εμείς. Σε κάθε περίπτωση οφείλουν να επαγρυπνούν όσοι εδώ μπορούν ακόμα να διακρίνουν τα στίφη των τουριστών που διαβαίνουν τα σύνορα από τα φουσάτα των Ένοπλων που καραδοκούν να εισβάλλουν στη χώρα. Αλλιώς, είτε «πέσουμε από τα σύννεφα» είτε μας ρίξει στο χώμα ο αντίπαλος, σακατεμένοι θα καταλήξουμε.
Η ερώτηση έρχεται αυτομάτως: Είναι καταδικασμένες οι πιο ανίσχυρες χώρες στην υποταγή και τη δουλεία; Όχι. Αλλά: Πρώτον, μπορούν να ξεφύγουν από τον κλοιό σε περιόδους μεγάλων ανακατατάξεων, συνήθως μεταπολεμικές βλ. Ρωσική, Κινεζική Επανάσταση. Δεύτερον, αν εξασφαλίσουν σταθερές και ισχυρές συμμαχίες βλ. Βιετνάμ, Συρία. Τρίτον αν είναι αποφασισμένες σε μακρόχρονες θυσίες, βλ Συρία, Βενεζουέλα. Απαραίτητη προϋπόθεση η σταθερή, ικανή ηγεσία και μακρά ευνοϊκή συγκυρία.
Το επιμύθιο είναι ότι ο Ερντογάν έκανε το ασυγχώρητο λάθος να μπει σε ένα πόλεμο που για να τον κερδίσει χρειάζεται να του το επιτρέψουν κάποιοι άλλοι. Αλλά οι χορηγοί διαβατηρίου νίκης, Αμερικάνοι ή Ρώσοι, δεν έχουν συμφέρον να τον δουν νικητή για να μοιραστούν μαζί του τον πλούτο της περιοχής. Πιο χαζή επιλογή δεν γίνεται. Ο Κεμάλ έπαιξε μεταξύ Αγγλογάλλων και Μπολσεβίκων και έφτιαξε Κράτος. Εκατό χρόνια μετά ο Ερντογάν, απρόσεκτος, ίσως είναι ο μοιραίος άνθρωπος που θα το διαλύσει.
Έχω πολύ σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο ο Ερντογάν θα ακολουθήσει το δρόμο των άλλων δύο. Έχει ένα πολύ μεγαλύτερο κράτος, ισχυρό στρατό μεγάλη οικονομική επιφάνεια και μάλλον είναι πολύ ικανότερος στο να εκμεταλλευτεί τις διαφορές των μεγάλων. Ούτε και η δημιουργία εσωτερικής αμφισβήτησης μοιάζει εύκολη μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος. Στο τέλος τέλος αν ήθελαν να του οργανώσουν εμφύλιο θα είχαν τώρα εξοπλίσει το PKK σαν αστακό και το YPG θα είχε ως δια μαγείας αντιαεροπορικά, αντιαρματικά και άλλα καλουδια που θα καθυστέρησαν τη προέλαση σχεδόν αδύνατη και σίγουρα με χιλιάδες νεκρούς. Επίσης τα δυτικά κανάλια θα έπαιζαν διαρκώς τη καταπίεση του λαού στη νοτιοανατολική Τουρκία και άλλα τέτοια ρεπορτάζ ώστε να προετοιμαστεί η κοινή γνώμη της Δύσης για επέμβαση η έστω για να αποδεχθεί εξοπλισμό των Κούρδων και στήριξη του αγώνα τους.
Προς το παρόν επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή που δείχνει ότι εξακολουθούν να τρέχουν υπόγειες διεργασίες ώστε να τα βρουν. Νομίζω επίσης ότι ο συγγραφέας υπερτιμα τη δυνατότητα της Δύσης. Εδώ δε κατάφερε η Δύση να κάμψει το Ιράν δεκαετίες πως θα το κάνει με τη Τουρκία η οποία είναι ίσως και το πιο σπουδαίο αμφισβητήσιμο γεωπολιτικό οικόπεδο στο πλανήτη αυτή τη στιγμή;
Η εσωτερική αμφισβήτηση του Ερντογάν (συμπεριλαμβάνεται το κίνημα Ιουλίου 2017) πόσο μετράει;
Ας τολμήσει να αρχίσει μεγάλες επιχειρήσεις εναντίον μεγάλου έθνους του ΟΗΕ για να γευθεί το βαρύ
χέρι των εσωτερικών αμφισβητιών του και ταυτόχρονα των Μεγάλων Δυνάμεων.
Με τις αψιμαχίες (Κύπρο, Ίμια, Αφρίν κ.ά.) εκπαιδεύει τον πιστό στο όνομα του στρατό, στον οποίο δε συμπεριλαμβάνονται οι μαχητές- αμφισβητίες του (ΡΚΚ και άλλης προέλευσης Τούρκων ιθαγενών της
Μικράς Ασίας).
Ας προετοιμαζόμαστε, λοιπόν, για μικροεπιχειρήσεις σε βάρος της χώρας από τον πιστό στο όνομά του στρατό της Τουρκίας, με ανάλογους εξοπλισμούς και τις απαραίτητες συμμαχίες για να αποτύχουν στη γένεσή τους.
Οψέποτε θα αποφασίσουν οι Μεγάλες Δυνάμεις του κόσμου να διαμελίσουν την Τουρκία, εμείς (οι Έλληνες) θα είμαστε νομοτελειακά στο πλευρό των Μεγάλων Δυνάμεων.
Το “Δόγμα” αυτό είναι εφικτό, έχει την έγκριση των ισχυρών και τον κύριο φόβο των Τούρκων του Ερντογάν.
Οι μεγαλοϊδεατισμοί, μεγαλοστομίες, διεθνείς συγκρίσεις και κριτικές σε ευρύτερα διεθνή επίπεδα, αδυνατούν να πείσουν και πολύ περισσότερο να τεκμηριωθούν, ενώ μπορεί και να βλάψουν τα εθνικά μας συμφέροντα,
αναμένοντας ο Ερντογάν να έχει την τύχη άλλων εθνικών ηγετών που εξοντώθηκαν από τους ισχυρούς.