Ξεφτίλα ο Τσίπρας. Σε πρωτοφανές ολοκληρωτικό καθεστώς έχει εξελιχθεί η ΕΕ. Ρεζίλι με ευρωπαραλήρημα, εκτός τόπου και χρόνου, Πρ. Παυλόπουλος και Κυρ. Μητσοτάκης.
Για άλλη μια φορά ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας έγινε κυριολεκτικά «ξεφτίλα». Ενώ απειλούσε ότι τάχα δεν θα ψήφιζε στην Ρώμη την Διακήρυξη για τα 60 χρόνια της ΕΕ, αν δεν περιελάμβανε την κατοχύρωση των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, για άλλη μια φορά επιδόθηκε στη γνωστή απωθητική του κωλοτούμπα.
Η Διακήρυξη των «27» (το 28ο μέλος η Βρετανία τους χαιρέτησε) δεν αναγράφει ούτε λέξη για τις εργασιακές σχέσεις, πολύ περισσότερο για τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, που όλοι μαζί τις έχουν γραμμένες εκεί που δεν πιάνει μελάνι.
Αντίθετα η Διακήρυξη δίνει όρκους πίστης στην «παγκοσμιοποίηση», στην ενίσχυση του «ελεύθερου εμπορίου», στην εξέλιξη και την προστασία της «ακεραιότητας της ενιαίας εσωτερικής αγοράς», την ισχυροποίηση του «ενιαίου νομίσματος», στις «διαρθρωτικές (νεοφιλελεύθερες) μεταρρυθμίσεις».
Με δυο λόγια η Διακήρυξη των αδίδακτων «27» δίνει προτεραιότητα στον ακόμα πιο σκληρό και πιο ολοκληρωτικό καπιταλισμό του χρηματιστικού κεφαλαίου και των ανεξέλεγκτων αγορών. Οι αναφορές στην κοινωνική Ευρώπη υλοποιούνται ακριβώς μέσα από τον πιο ανελέητο καπιταλισμό και την πιο επιστημονική κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων, αφού είναι τα μόνα εργαλεία που διασφαλίζουν τον ανταγωνισμό και τις θέσεις απασχόλησης.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι οι «27» μετριότητες – μαριονέτες, που παριστάνουν τους ηγέτες λαών, με ωμό και ιταμό τρόπο, χωρίς καμιά λαϊκή εξουσιοδότηση, χωρίς ίχνος δημοκρατικής νομιμοποίησης, ερήμην των κάθε μορφής εθνικών αντιπροσωπευτικών σωμάτων, ακόμη και αυτού του ευρώπληκτου ευρωκοινοβουλίου, αποφάσισαν και διέταξαν να προχωρήσουν στην Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, κάτι που ρητώς κατέγραψαν στην Διακήρυξη της Ρώμης:
«(…) Θα προχωρούμε ενωμένοι, με διαφορετικούς ρυθμούς και ένταση όπου χρειάζεται, αλλά πάντα προς την ίδια κατεύθυνση, όπως έχουμε κάνει και στο παρελθόν, τηρώντας τις Συνθήκες και διατηρώντας πάντα ανοιχτή την πόρτα σε εκείνους που θα θελήσουν να συμμετάσχουν αργότερα. (…)».
Στην ουσία, μπροστά στα αδιέξοδά τους και την ραγδαία υποβάθμιση και παρακμή που αντιμετωπίζουν, οι «27» συναποφάσισαν την γενική διάλυση της ΕΕ και μια πορεία χωρίς πυξίδα μέσα στην σύγχυση χωρών και κοινωνιών, με μόνο ίσως συνεκτικό στοιχείο την ενιαία αγορά, πράγμα κι αυτό αμφίβολο να διατηρηθεί τα επόμενα χρόνια.
Το μόνο συγκεκριμένο, το οποίο, καθόλου τυχαία, βρήκαν οι ”27” να δεσμευθούν, ήταν ‘‘η δημιουργία μιας περισσότερο ανταγωνιστικής και ολοκληρωμένης αμυντικής βιομηχανίας. Μια ένωση που θα δεσμεύεται να ενισχύσει την κοινή της ασφάλεια και άμυνα, σε συνεργασία και συμπληρωματικά με το ΝΑΤΟ…”.
Η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και η κούρσα εξοπλισμών είναι εδώ για να αφαιμάζει και να απειλεί πρώτα απ’ όλα τους ευρωπαϊκούς λαούς από τον κλιμακούμενο νεοϊμπεριαλισμό της ΕΕ.
Οι «27» βρήκαν έναν πρωτότυπο τρόπο, με το ευρηματικό λεκτικό σχήμα της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων, για να συνεξαγγείλουν: τους ζυγούς λύσατε.
Γι’ αυτό τούτη τη στιγμή είναι απίστευτο το ρεζιλίκι Πρ. Παυλόπουλου και Κυρ. Μητσοτάκη, που βρήκαν την ώρα να ανακράξουν από κοινού, ως ευρωπαραληρηματικά συνεταιράκια, πως η Ελλάδα είναι δεσμευμένη να μετέχει στον «σκληρό πυρήνα» της Ευρώπης!
Η ΕΕ της σύγχυσης, των θεσμοθετημένων αποκλίσεων, της έλλειψης κάθε σχεδίου και των πολλών ταχυτήτων, σημαίνει πρώτα απ’ όλα μια Ελλάδα στον πάτο της, στο δεύτερο ή τρίτο και τελευταίο υπόγειό της.
Είναι δυστύχημα ότι αυτή η χώρα έχει μια μεγαλοαστική τάξη χωρίς ίχνος αυτοτέλειας, διακριτής οντότητας και στοιχειώδους αυτονομίας, ανίκανης να σηκώσει στους ώμους της μια οποιαδήποτε θετική εθνική πρωτοβουλία.
Αυτή η μεγαλοαστική τάξη μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι η τελευταία που θα κλείσει, προσκολλημένη στη Γερμανία, την πόρτα του ευρώ και της ΕΕ και επομένως να καταπιεί την πορεία διάλυσης μέχρι τελικής πτώσης.
Η Ελλάδα που βαδίζει στα 200 χρόνια της κολοβής «ανεξαρτησίας» της, χρειάζεται τώρα που βιώνει έναν νέο ζυγό και μια νέα κατοχή, μια καινούργια επανάσταση που θα ολοκληρώσει ό,τι άφησαν δραματικά ημιτελές τόσο η Επανάσταση του ’21 όσο και η εποποιία της Εθνικής μας Αντίστασης και εν μέρει το Πολυτεχνείο.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό επαναστατικό όραμα που θα συνεγείρει την κοινωνία, αλλιώς η εξαφάνισή της είναι μοιραία μέσα στον 21ο αιώνα.
Και ένα τέτοιο ριζοσπαστικό όραμα μόνο γνήσιες αγωνιστικές, αδογμάτιστες και αφοσιωμένες στον λαό και τον τόπο δυνάμεις μπορούν να αναδείξουν.
Κ.Μ