Πόλεμος: η Λυδία λίθος της Αριστεράς

Σα να μην έφτα­νε η βαθιά απο­γο­ή­τευ­ση, αν όχι η μα­ζι­κή κα­τά­θλι­ψη, του αρι­στε­ρού και ευ­ρύ­τε­ρα δη­μο­κρα­τι­κού κό­σμου από την εξέ­λι­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ο οποί­ος από επί­δο­ξος ανα­τρο­πέ­ας της λι­τό­τη­τας και της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης, μνη­μο­νια­κής στρα­τη­γι­κής με­τα­τρά­πη­κε σε δια­χει­ρι­στή τους και από ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά συ­γκρό­τη­σε κυ­βέρ­νη­ση 3ου μνη­μο­νί­ου με τους ακρο­δε­ξιούς ΑΝΕΛ…
Σα να μην έφτα­νε η σύγ­χυ­ση και η αμη­χα­νία της αρι­στε­ράς που τρία χρό­νια τώρα δεν κα­τα­φέρ­νει να συ­γκρο­τή­σει εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση ανα­τρο­πής απ’ τ’ αρι­στε­ρά που να συ­γκε­ντρώ­νει τη δύ­να­μή της συ­γκρο­τώ­ντας αξιό­πι­στη, δυ­να­μι­κή αρι­στε­ρή αντι­πο­λί­τευ­ση. Με απο­τέ­λε­σμα να επι­κρα­τή­σει σε όλη την αρι­στε­ρά ο κοι­νός πα­ρο­νο­μα­στής της ητ­το­πά­θειας είτε εκ­φρά­ζε­ται με την μορφή του σε­χτα­ρι­σμού και την προ­τε­ραιό­τη­τα της ανα­πα­ρα­γω­γής των ορ­γα­νώ­σε­ων είτε εκ­φρά­ζε­ται με την ανυ­πο­μο­νη­σία για την εκλο­γι­κή επι­βί­ω­ση μέσα από την (ανε­πι­τυ­χή) επι­δί­ω­ξη με­τώ­πων άνευ ου­σια­στι­κών ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κών κρι­τη­ρί­ων είτε ακόμη και από τον άκρα­το λαϊ­κι­σμό.
Σα να μην έφτα­ναν όλ’ αυτά, άρ­χι­σαν να πυ­κνώ­νουν τα σύν­νε­φα του πο­λέ­μου πάνω από το Αι­γαίο και την νο­τιο­α­να­το­λι­κή Με­σό­γειο. Η «πα­ρα­δο­σια­κή» αντι­πα­ρά­θε­ση Ελ­λά­δας – Τουρ­κί­ας έχει αρ­χί­σει και κλι­μα­κώ­νε­ται επι­κίν­δυ­να ώστε μετά από πολλά χρό­νια να επα­νέρ­χε­ται η απει­λή της θερ­μής, πο­λε­μι­κής σύ­γκρου­σης.
Θα μπο­ρού­σε εν­δε­χο­μέ­νως να ισχυ­ρι­στεί κά­ποιος ότι είναι πολύ δύ­σκο­λο να υπάρ­ξει ένας εκτε­τα­μέ­νος πό­λε­μος με­τα­ξύ Ελ­λά­δας – Τουρ­κί­ας χωρίς μά­λι­στα να διευ­ρυν­θεί επι­κίν­δυ­να, διε­θνώς. Αφε­νός όμως η γε­νι­κή ει­κό­να των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών διε­θνώς κα­θι­στά επι­σφα­λείς τέ­τοιες εκτι­μή­σεις, αφε­τέ­ρου αν ο πό­λε­μος απο­τε­λεί την με­γα­λύ­τε­ρη κα­τα­στρο­φή για την ερ­γα­τι­κή τάξη και τα λαϊκά στρώ­μα­τα ένα με­γά­λο μέρος της για το κί­νη­μα και την αρι­στε­ρά ήδη συ­ντε­λεί­ται από τον εθνι­κι­στι­κό πα­ρο­ξυ­σμό που προη­γεί­ται της σύ­γκρου­σης.

Εθνι­κι­σμός

Πράγ­μα­τι, δυ­στυ­χώς, η τρέ­χου­σα συ­γκυ­ρία έχει πάρει μια τροπή που πιέ­ζει τα τα­ξι­κά ζη­τή­μα­τα (λι­τό­τη­τα, ανερ­γία, ερ­γα­τι­κά και λαϊκά δι­καιώ­μα­τα) σε δεύ­τε­ρη μοίρα καθώς ανα­δει­κνύ­ο­νται τα λε­γό­με­να «εθνι­κά» (μα­κε­δο­νι­κό – ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά). Η αδυ­να­μία συ­γκρό­τη­σης ισχυ­ρής αρι­στε­ρής αντι­πο­λί­τευ­σης που να διεκ­δι­κεί το πο­λι­τι­κό κενό (υπέρ­βα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απ’ τ’ αρι­στε­ρά – μα­ζι­κή, με­τω­πι­κή, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή και με­τα­βα­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση) κιν­δυ­νεύ­ει πλέον να με­τα­τρα­πεί σε πραγ­μα­τι­κό «Βα­τερ­λό». Ιδιαί­τε­ρα για εκεί­νες τις από­ψεις και επι­λο­γές που επι­χει­ρούν να λύ­σουν τον πο­λι­τι­κό / τα­ξι­κό γρίφο αντι­λαμ­βα­νό­με­νες το ιστο­ρι­κά δυ­να­τό και «ρε­α­λι­στι­κό» εκ προ­οι­μί­ου «εγκλω­βι­σμέ­νο» στο «υπάρ­χον», δη­λα­δή απο­κλει­στι­κά στο εθνι­κό επί­πε­δο και χωρίς να αγ­γί­ζουν τον πυ­ρή­να του κα­πι­τα­λι­στι­κού μο­νό­δρο­μου μέσα στην κρίση (υπα­γω­γή των τα­ξι­κών ορίων στην δήθεν «αντι­κει­με­νι­κή» οι­κο­νο­μία της αγο­ράς). Το ζή­τη­μα της επι­και­ρό­τη­τας του σο­σια­λι­σμού τί­θε­ται στο επί­κε­ντρο καθώς η απόρ­ρι­ψή του από τις υπο­θέ­σεις του στό­χου της πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής οδη­γεί στην ακύ­ρω­ση της υπό­θε­σης είτε με την απο­φυ­γή της πρό­κλη­σης (σε­χτα­ρι­σμός και απο­συ­σπεί­ρω­ση) είτε με τη συ­νε­χή διο­λί­σθη­ση προς τα δεξιά η οποία ενι­σχύ­ει εν τέλει το σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.  Ήδη ο «δρό­μος» για μια «πλεύ­ση» προς την ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή ανυ­πο­λη­ψία έχει ανοί­ξει με την θε­τι­κή στάση δια­φό­ρων στα εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια για το «μα­κε­δο­νι­κό».
Η συ­ζή­τη­ση για τα λε­γό­με­να «εθνι­κά ζη­τή­μα­τα» είναι χρό­νια και διαρ­κής στην ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά και πλέ­ρια πι­κρών εμπει­ριών. Τα συ­μπε­ρά­σμα­τα, τα επι­χει­ρή­μα­τα, οι ανα­φο­ρές στην θε­ω­ρία και οι διά­φο­ρες ερ­μη­νεί­ες ανα­πα­ρά­γο­νται και σή­με­ρα στο γε­νι­κό δί­πο­λο της προ­τε­ραιό­τη­τας είτε του έθνους (πα­τριω­τι­κή αρι­στε­ρά) είτε της τάξης (διε­θνι­στι­κή αρι­στε­ρά). Εντού­τοις η συ­ζή­τη­ση που διε­ξά­γε­ται σή­με­ρα γί­νε­ται σ’ ένα πλαί­σιο πραγ­μα­τι­κών συ­σχε­τι­σμών, τόσο σε διε­θνές όσο και σε εθνι­κό επί­πε­δο, ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κό από τις πολ­λές πα­ρελ­θού­σες δε­κα­ε­τί­ες που δια­μόρ­φω­σαν τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά αυτής της συ­ζή­τη­σης εντός της αρι­στε­ράς. Η σο­βιε­τι­κή ένωση (κρα­τι­κός κα­πι­τα­λι­σμός) και η εξω­τε­ρι­κή της πο­λι­τι­κή δεν υφί­στα­νται πια ώστε να συ­σκο­τί­ζουν τις αντι­θέ­σεις (η σύγ­χρο­νη φα­σί­ζου­σα Ρωσία φυ­σι­κά δεν «δίνει γραμ­μή» στα, στοι­χειώ­δους σο­βα­ρό­τη­τας, κόμ­μα­τα και ορ­γα­νώ­σεις της αρι­στε­ράς αλλά αντί­θε­τα με­τέ­χει χωρίς προ­σχή­μα­τα στην βαρ­βα­ρό­τη­τα, σή­με­ρα στην Συρία). Το διε­θνές κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα βρί­σκε­ται σε μια νέα πο­λυ­διά­στα­τη και διαρ­κή κρίση που συ­νε­χώς κλι­μα­κώ­νει τις εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές αντι­θέ­σεις την ίδια ώρα που εκ­φρά­ζε­ται διε­θνώς από τον ίδιο, στρα­τη­γι­κό, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μο­νό­δρο­μο. Στις μέρες μας, κι­νή­μα­τα αυ­το­διά­θε­σης εμ­φα­νί­ζο­νται να επι­λέ­γουν τη σύν­δε­σή τους με τα πλέον ισχυ­ρά ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέ­ντρα όπως το κουρ­δι­κό, με τη στή­ρι­ξή του από τις ΗΠΑ, ακυ­ρώ­νο­ντας έτσι κάθε αρι­στε­ρή, τα­ξι­κή ακόμη και προ­ο­δευ­τι­κή προ­ο­πτι­κή χωρίς ωστό­σο να προ­στα­τεύ­ο­νται από τους ιμπε­ρια­λι­στές, εν προ­κει­μέ­νω απέ­να­ντι στην επί­θε­ση του τουρ­κι­κού στρα­τού στο Αφρίν.
Η δυ­σκο­λία δια­τύ­πω­σης αρι­στε­ρής γραμ­μής σ’ αυτές τις συν­θή­κες απο­τυ­πώ­νε­ται στην  θέση του ΚΚΕ. Ο γραμ­μα­τέ­ας του δια­τυ­πώ­νει μια και­νο­φα­νή διπλή γραμ­μή όπου συ­νυ­πάρ­χουν η υπε­ρά­σπι­ση της πα­τρί­δας σε εν­δε­χό­με­νο πό­λε­μο (ει­σβο­λή) ταυ­τό­χρο­να με την πρό­θε­ση της υπο­νό­μευ­σης και της ανα­τρο­πής της εγ­χώ­ριας άρ­χου­σας τάξης (επα­νά­στα­ση). Το γε­γο­νός και μόνο ότι το ΚΚΕ πιέ­ζε­ται (από το σύ­στη­μα) να δη­λώ­σει την θέση του στην πε­ρί­πτω­ση πο­λέ­μου δεί­χνει τη σο­βα­ρό­τη­τα της κα­τά­στα­σης καθώς και τη δύ­να­μη που υπο­λο­γί­ζει ο τα­ξι­κός/ πο­λι­τι­κός αντί­πα­λος απ’ τ’ αρι­στε­ρά. Ταυ­τό­χρο­να όμως η πρό­κλη­ση αφορά σε όλη την αρι­στε­ρά, την ΛΑΕ, την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ κ.α. Η ίδια η θέση του ΚΚΕ είναι και­νο­φα­νής και αντι­φα­τι­κή με βάση την ίδια την ιστο­ρι­κή εμπει­ρία. Όσο είναι σαφές ότι η ανά­πτυ­ξη απε­λευ­θε­ρω­τι­κών κι­νη­μά­των αυ­το­διά­θε­σης ευ­νο­εί και επι­τρέ­πει, υπό όρους και προ­ϋ­πο­θέ­σεις, την «επέ­κτα­σή» τους σε κι­νή­μα­τα τα­ξι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης (αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­τρο­πής), όπως έδει­ξε για πα­ρά­δειγ­μα η εμπει­ρία της εθνι­κής αντί­στα­σης άλλο τόσο μια πο­λε­μι­κή, εθνι­κή νίκη δεν ευ­νο­εί τέ­τοιες εξε­λί­ξεις στο κί­νη­μα, στην χώρα που κα­τι­σχύ­ει στον πό­λε­μο, αλλά τις αντί­στρο­φες. Το κα­θε­στώς ισχυ­ρο­ποιεί­ται, οι προ­λε­τά­ριοι που δια­τέ­θη­καν να συμ­με­τά­σχουν στη σφαγή «αντα­μεί­βο­νται» (όσο τους ανα­λο­γεί τα­ξι­κά) στα πλαί­σια των ωφε­λη­μά­των του νι­κη­τή και ο εθνι­κός «θρί­αμ­βος» υπο­βι­βά­ζει και αδυ­να­τί­ζει τον δυ­να­μι­σμό των τα­ξι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων στο εσω­τε­ρι­κό. Η υπό­θε­ση του συν­δυα­σμού των δύο αντι­θε­τι­κών τά­σε­ων, της εθνι­κής νίκης και της τα­ξι­κής ανα­τρο­πής, την οποία κάνει το ΚΚΕ, επι­διώ­κει να βο­λέ­ψει το τα­ξι­κό στοι­χείο σε μια ιδε­ο­λο­γι­κή κυ­ριαρ­χία του εθνι­κού, σε συν­θή­κες ανό­δου του εθνι­κι­σμού οι οποί­ες σαφώς για την αρι­στε­ρά είναι εχθρι­κές.  Συ­νε­πώς «πα­τά­ει σε δύο βάρ­κες» και άρα είναι έωλη.
Η αλή­θεια είναι ότι η ση­μα­ντι­κό­τε­ρη πε­ρί­ο­δος είναι πριν ξε­σπά­σει ο πό­λε­μος όπου τί­θε­ται ο στό­χος της απο­τρο­πής του καθώς η «κρε­α­το­μη­χα­νή» δεν στα­μα­τά εύ­κο­λα πριν «χορ­τά­σει με το αίμα του προ­λε­τα­ριά­του» αμ­φό­τε­ρων των εμπο­λέ­μων (βέ­βαια οι μπολ­σε­βί­κοι άφη­σαν την δική τους πα­ρα­κα­τα­θή­κη,  τον Οκτώ­βρη του ’17, για το πώς αντι­με­τω­πί­ζε­ται από την επα­να­στα­τι­κή σκο­πιά η βαρ­βα­ρό­τη­τα ακόμη κι όταν βρί­σκε­ται σε πλήρη εξέ­λι­ξη).

ΟΧΙ στον πό­λε­μο

Το «Όχι στον πό­λε­μο» οι­κο­δο­μεί­ται πριν αυτός ξε­σπά­σει! Στέ­κε­ται όχι μόνο απο­τρε­πτι­κά προς τον πό­λε­μο αλλά και ως άμεση αντι­με­τώ­πι­ση του εθνι­κι­στι­κού «σι­γα­στή­ρα» κάθε τα­ξι­κής / κι­νη­μα­τι­κής ανά­τα­σης στο εσω­τε­ρι­κό. Στην μάχη των πλει­στη­ρια­σμών έχει όψιμα προ­στε­θεί η ανά­τα­ση στον χώρο της εκ­παί­δευ­σης. Το μέλ­λον αυτών των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων βρί­σκε­ται σε θέση αντα­γω­νι­στι­κή προς την άνοδο του εθνι­κι­σμού. Είναι αδύ­να­το να συν­δυα­στούν π.χ. με προ­σεγ­γί­σεις τύπου «αντί η κυ­βέρ­νη­ση να στη­ρί­ζει τους τρα­πε­ζί­τες και να παίρ­νει τα σπί­τια των φτω­χών να στη­ρί­ξει τα γε­ω­τρύ­πα­να των πο­λυ­ε­θνι­κών και να πάρει τα Ίμια».
Στις τρέ­χου­σες, συ­γκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες, η σύγ­χυ­ση ή/και ο οπορ­του­νι­σμός/ λαϊ­κι­σμός που πα­ρα­τη­ρεί­ται σε εκτε­τα­μέ­να τμή­μα­τα της αρι­στε­ράς ανα­δει­κνύ­ει τις ίδιες κρί­σι­μες αδυ­να­μί­ες που δυ­σκο­λεύ­ουν την αντι­πο­λί­τευ­ση στην κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απ’ τ’ αρι­στε­ρά (η επα­λή­θευ­ση της «σω­στής γραμ­μής» απαι­τεί από την αρι­στε­ρά να μην συ­μπί­πτει με τις το­πο­θε­τή­σεις της δε­ξιάς και της ακρο­δε­ξιάς). Εξάλ­λου, στις τρέ­χου­σες συν­θή­κες είναι φα­νε­ρό ότι τα παλιά, αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κά σχή­μα­τα δεν ισχύ­ουν. Το ελ­λη­νι­κό κρά­τος βρί­σκε­ται κα­τα­φα­νώς από την πλευ­ρά των ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέ­ντρων, των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ όσο κι αν απο­τε­λεί αυ­τα­πά­τη ή/και σκέτη απάτη η άποψη ότι κάτι τέ­τοιο πα­ρέ­χει οποια­δή­πο­τε ασφά­λεια για τον λαό απέ­να­ντι σε εν­δε­χό­με­να πο­λέ­μου. Το αντί­θε­το συμ­βαί­νει. Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα υλο­ποιεί μια πο­λι­τι­κή που είχε προ­α­ναγ­γεί­λει, δια­πραγ­μα­τευό­με­νη την γε­ω­πο­λι­τι­κή θέση της χώρας σε αντι­στάθ­μι­ση της οι­κο­νο­μι­κής δυ­σχέ­ρειας. Εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται τη δύ­σκο­λη συ­γκυ­ρία για τον τουρ­κι­κό κα­πι­τα­λι­σμό (οι­κο­νο­μι­κή κρίση, απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση στα νότια σύ­νο­ρά της, κα­τάρ­ρευ­ση των σχέ­σε­ών της με την Δύση, πρα­ξι­κό­πη­μα κ.λ.π.) η οποία έχει οδη­γή­σει το, ούτως ή άλλως, αυ­ταρ­χι­κό κα­θε­στώς της να συ­μπε­ρι­φέ­ρε­ται ως «πλη­γω­μέ­νο, επι­κίν­δυ­νο θηρίο», για να ανα­λά­βει την πρω­το­βου­λία και να κα­τα­στεί ο κα­τε­ξο­χήν αντι­πρό­σω­πος των δυ­τι­κών, ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­φε­ρό­ντων στην πε­ριο­χή, συ­γκρο­τώ­ντας μαζί με την Κύπρο, την δι­κτα­το­ρία του Σίσι στην Αί­γυ­πτο και το επι­θε­τι­κό/ ρα­τσι­στι­κό Ισ­ρα­ήλ, πα­νί­σχυ­ρο άξονα. Υλο­ποιεί την αστι­κή ατζέ­ντα των εγ­χώ­ριων κα­πι­τα­λι­στών και μά­λι­στα με τολ­μη­ρό, επι­θε­τι­κό τρόπο καθώς διεκ­δι­κεί για λο­γα­ρια­σμό τους την πιο προ­νο­μια­κή συμ­με­το­χή στις εξο­ρύ­ξεις υδρο­γο­ναν­θρά­κων με απο­κλει­σμό των αντα­γω­νι­στών και γε­νι­κό­τε­ρα την δια της ισχύ­ος πρω­το­κα­θε­δρία στην πε­ριο­χή. Πρό­κει­ται για μια πο­λι­τι­κή που σαφώς πε­ρι­λαμ­βά­νει την πο­λε­μι­κή προ­ε­τοι­μα­σία όπως εξάλ­λου φαί­νε­ται από την αγορά των (πα­νά­κρι­βων) γαλ­λι­κών φρε­γα­τών. Προ­ε­τοι­μα­σία για το εν­δε­χό­με­νο πο­λε­μι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης για τα πε­τρέ­λαια! Σχε­δόν χωρίς προ­σχή­μα­τα!
Ακρι­βώς γι αυτό (το κοινό αστι­κό σχέ­διο) και η στάση της ΝΔ είναι ελεγ­χό­με­να πλειο­δο­τι­κή κυ­ρί­ως στο πεδίο της εθνι­κι­στι­κής προ­πα­γάν­δας, για λό­γους πο­λι­τι­κής σκο­πι­μό­τη­τας.
Ως εκ τού­του, ένας αρι­στε­ρός εθνι­κι­σμός σή­με­ρα όχι μόνο βρί­σκε­ται εκτός τόπου και χρό­νου αλλά φευ, βρί­σκε­ται στα δεξιά της δε­ξιάς. Να «αντα­γω­νί­ζε­ται» αντι­κει­με­νι­κά τους, ήδη απο­θρα­συ­νό­με­νους, εκ νέου μετά τα εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια, φα­σί­στες.
Τώρα είναι η ώρα της συ­σπεί­ρω­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς! Με αιχμή το μέ­τω­πο ενά­ντια στον πό­λε­μο! Με το­πο­θέ­τη­ση που απο­κρού­ει τους φι­λο­πό­λε­μους σχε­δια­σμούς της άρ­χου­σας τάξης και τους αντα­γω­νι­σμούς της με την αντί­στοι­χη της Γεί­το­νος σε τρο­χιά πο­λε­μι­κής ανα­μέ­τρη­σης. Απο­κα­λύ­πτο­ντας το ρόλο της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής των Τσί­πρα – Κο­τζιά που δεν δι­στά­ζουν να δια­κιν­δυ­νέ­ψουν την ει­ρή­νη για τα πε­τρέ­λαια! Με αρι­στε­ρή αντε­πί­θε­ση σε δεξιά και ακρο­δε­ξιά που επι­χει­ρούν να κλι­μα­κώ­σουν τον εθνι­κι­στι­κό πα­ρο­ξυ­σμό στο εύ­φο­ρο έδα­φος της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, επι­θυ­μώ­ντας τη συ­ντρι­βή της αρι­στε­ράς και των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων.  Με ενί­σχυ­ση των κι­νη­μα­τι­κών με­τώ­πων συν­δυά­ζο­ντας την απόρ­ρι­ψη της λι­τό­τη­τας και των μνη­μο­νί­ων με την αντι­πο­λε­μι­κή, αντιε­θνι­κι­στι­κή θέση.
Η πρό­κλη­ση αφορά τόσο στο ΚΚΕ όσο και στη ΛΑΕ και στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ καθώς όμως και σε πολ­λές άλλες μι­κρό­τε­ρες συλ­λο­γι­κό­τη­τες, ομά­δες και άτομα. Η κλι­μά­κω­ση του εθνι­κι­σμού και του κιν­δύ­νου πο­λέ­μου απο­τε­λεί «Λυδία λίθο» για κάθε χώρο που ομνύ­ει στην αρι­στε­ρά. Ακόμη και για τον κυ­βερ­νη­τι­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αν το κενό στ’ αρι­στε­ρά διευ­ρυν­θεί και βρει ικανό πο­λι­τι­κό εκ­φρα­στή ή, αντί­θε­τα, συρ­ρι­κνω­θεί υπό τον επε­λαύ­νο­ντα εθνι­κι­σμό δεν έχει ακόμη κρι­θεί. Απο­τε­λεί ωστό­σο την πιο κρί­σι­μη καμπή της πε­ριό­δου και μια πρό­κλη­ση για την αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα με μα­κρο­χρό­νιες συ­νέ­πειες.
*Πηγή: rproject.gr