Πρώτα η Αμερική

Την άλλη βδομάδα γίνονται οι γαλλικές εκλογές, ο πρώτος γύρος. Οι εταιρίες δημοσκοπήσεων εμφανίζουν τώρα τον Μελανσόν να ξεπερνάει τον πρώην πρωθυπουργό Φιγιόν και να έρχεται τρίτος από κει που τον είχαν στα αζήτητα. Τα ΜΜΕ, ελεγχόμενα απολύτως από τους δέκα πλουσιότερους ανθρώπους της Γαλλίας, πχ ο Ρότσιλντ τη Liberation, θάβουν τον δεξιό πρώην πρωθυπουργό Φιγιόν ελπίζοντας ότι οι οπαδοί του θα ψηφίσουν τον εκλεκτό τους, τον Μακρόν, προστατευόμενο ακριβώς του Ρότσιλντ. Πούρος νεοφιλελεύθερος ο Φιγιόν αλλά δεν κατάλαβε ότι δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως φίλος της Ρωσίας ενώ οι κυρίαρχες κυβερνώσες ελίτ της Δύσης (με προεξάρχουσα των ΗΠΑ) συσπειρώνονται εναντίον του Πούτιν. Ο Φιγιόν έκανε και άλλη αμαρτία, ασυγχώρητη: Ομολόγησε σε παλαιότερη συνέντευξή του στο ιστολόγιο Agora vox ότι μας κυβερνά η γνωστή Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, ότι τα μέλη της αποφασίζουν και μετά υπαγορεύουν στους πρωθυπουργούς (δηλαδή στον ίδιο, μιλούσε εκ πείρας) τι οφείλουν να πράξουν. Η συνέντευξη έχει αποσυρθεί από το ιστολόγιο και ο φλύαρος Φιγιόν εξωθείται στα αζήτητα.
Ξαφνικά, λοιπόν, ο Μελανσόν εμφανίζεται φαβορί για την τρίτη θέση με υπονοούμενα ότι, σαν από θαύμα, θα μπορούσε, ίσως, ποιος ξέρει, να έρθει ακόμα και δεύτερος. Εκτοπίζοντας την Λεπέν ή τον Μακρόν. Η πολύπειρη γαλλική ελίτ δεν θα είχε, λογικά, μεγάλες αντιρρήσεις για τον Μελανσόν Πρόεδρο. Δεν τα πήγε άσχημα ούτε με τον Μιττεράν ούτε με τον Ολάντ, αλλά ούτε και με τον Τσίπρα, στο πλαίσιο της «ευρωπαϊκής οικογένειας».
Όσο απίθανη φαίνεται η εκλογή Μελανσόν άλλο τόσο εξωπραγματική εμφανίζεται και η επικράτηση της Λεπέν αλλά τίποτα δεν αποκλείεται. Η ελίτ φαίνεται να φοβάται πως αν η Λεπέν περάσει στον Β γύρο τότε οι δεξιοί οπαδοί του Φιγιόν, θυμωμένοι από τις μεθοδεύσεις εναντίον του, αντί να ψηφίσουν Μακρόν, θα μπορούσαν να στραφούν μαζικά στο Εθνικό Μέτωπο, όπως παλιότερα οι οπαδοί του ΚΚΓαλλίας-το 50% των ψηφοφόρων του ΕΜ είναι εργάτες, πρώην μέλη/οπαδοί του κομμουνιστικού κόμματος.
Οι γαλλικές εκλογές, ενόψει των διακυμάνσεων της πολιτικής του Λευκού Οίκου, αποκτούν ξεχωριστό διεθνές ενδιαφέρον. Μια Γαλλία φιλορωσική με τη Λεπέν (σύμφωνα με όσα λέει) θα ήταν καρφί στο μάτι τόσο της Γερμανίας όσο και των ΗΠΑ ιδίως αν η διακυβέρνηση Τραμπ οξύνει τα πράγματα στη Συρία. Αν η πάντα διστακτική Ρωσία αποκτήσει σύμμαχο τη δεύτερη ισχυρή χώρα εντός της Δυτικής Ευρώπης, τότε πχ η Γερμανία θα βρεθεί μεταξύ Ρωσίας και Γαλλίας, θα αλλάξει όλο το γεωπολιτικό τοπίο στην γηραιά Ήπειρο.
Η κυβερνώσα «ομάδα Τραμπ» τη μια υποστήριξε ότι δεν είναι πλέον στόχος η ανατροπή του Άσαντ και την επόμενη βομβάρδισε με 59 πυραύλους μια Βάση στη Συρία. Άλλοι είπαν ότι ο Λευκός Οίκος είναι αλλοπρόσαλλος, άλλοι ότι οι ιθύνοντες (λέγε με Τραμπ) είναι άσχετοι, άλλοι ότι υπόκυψε και είναι αιχμάλωτος των νεοσυντηρητικών της φιλοπόλεμης ομάδας Κλίντον. Ωστόσο ο αιφνιδιασμός, η πρόκληση σύγχυσης στους αντιπάλους, η δημιουργία αμφιβολίας για τις προθέσεις είναι στοιχείο στρατηγικής. Υπό τον όρο ότι υπάρχει επαρκής ικανότητα ελέγχου των πραγμάτων. Σχεδόν τρεις μήνες μετά την εκλογή του ο Τραμπ και η Ομάδα του παραμένει «άγνωστος χ» για το ευρύ κοινό, εν πολλοίς και για τους υποτίθεται ειδικούς. Αλλά και η στάση της Ρωσίας έχει αμφιθυμίες και ασάφειες και δεν μπορεί να καταλάβει κανείς με σιγουριά αν οφείλονται σε δισταγμούς και φόβους ή σε σχεδιασμένη πρόκληση σύγχυσης.
Είναι προφανές ότι με «συμβατικές» πολιτικές οι ΗΠΑ έχασαν ή χάνουν τον πόλεμο στη Συρία, άρα και ευρύτερα χάνουν τον έλεγχο στη Μ. Ανατολή. Η πρώτη δημόσια αντίδραση του Κρεμλίνου στους βομβαρδισμούς ήταν να επαινέσει τον τοπικό Ρώσο Διοικητή για την ψυχραιμία του (να μην ανταποδώσει) διότι αν το έκανε θα ξεκινούσε πυρηνικός πόλεμος, είπαν. Αναληθές. Πρώτον διότι οι Ρώσοι είχαν ενημερωθεί από τους Αμερικάνους για τους βομβαρδισμούς. Δεύτερον διότι ο τοπικός Διοικητής πρώτα θα ζητούσε οπωσδήποτε οδηγίες από τη Μόσχα και μετά θα έπραττε. Τρίτον το επιχείρημα της ψυχραιμίας δικαιώνει τους σκληρούς στις ΗΠΑ ότι «αν τους πιέσουμε οι Ρώσοι θα υποχωρήσουν», όπως στην Κούβα. Τέταρτον η παρέμβαση Μεντβέντεφ (αντί του Πούτιν) ήθελε να δείξει την ενότητα της Ρωσικής κυβέρνησης και την έδειξε. Αλλά προς τι; Επανειλημμένα έχω υποστηρίξει ότι η Ρωσία κερδίζει μεν τη μάχη επί του πεδίου στη Συρία αλλά συνολικά είναι σε άμυνα, χωρίς συμμάχους, πλην της Κίνας, επίσης αδύναμης, στρατιωτικά τουλάχιστον, εξ ου και η σημασία των γαλλικών εκλογών.
Αμερικανοί επίσημοι έλεγαν (την περασμένη Τρίτη) ότι αν χρειαστεί οι βομβαρδισμοί θα επαναληφθούν. Ο Μ. Ζαμπάροφ, Ρώσος γερουσιαστής, διαβεβαίωσε ότι η Ρωσία δεν θα κάνει χρήση των αεροναυτικών της δυνάμεων αν οι ΗΠΑ επαναλάβουν τους βομβαρδισμούς αλλά επισήμανε το εξής εκπληκτικό. Δεν πρέπει, είπε επί λέξει για τους βομβαρδισμούς: «να εμπιστευόμαστε το θυμικό της κόρης του προέδρου Τραμπ» ! Όπου οι πολύπλοκες γεωπολιτικές αναλύσεις γίνονται κουρελόχαρτο και δεν ξέρεις τι να κάνεις, να κατουρηθείς από τα γέλια ή τα κλάματα; (το αναφέρει το επίσημο ρωσικό ιστολόγιο Σπούτνικ στη γαλλική έκδοση 11-4-2017). Επειδή δεν μπορούμε να παρέμβουμε στις επιπτώσεις από τα κλάματα και τις συγκινήσεις της κόρης Τραμπ κλείνω με την μάλλον αισιόδοξη παρατήρηση ότι μια κυβέρνηση (Τραμπ) που αντιμετωπίζει ισχυρή εχθρότητα μέσα στη χώρα μπορεί να καταφύγει στην ελεγχόμενη οξύτητα για να καταλήξει σε συμφωνία. Αυτό έγινε στην κρίση της Κούβας. Ίσως αυτό επαναλαμβάνεται, για να εξουδετερωθεί η ομάδα Κλίντον, στη Συρία.