Στην δημόσια συζήτηση (επιστημονική, πολιτική, κοινωνική) που διεξάγεται στην χώρα μας για το ασφαλιστικό, τις τελευταίες ημέρες διατυπώθηκε από την Αξιωματική Αντιπολίτευση η πρόταση απόσπασης της επικουρικής ασφάλισης από τον δημόσιο πυλώνα και της ένταξης της με εθελοντική επιλογή (ατομικοί λογαριασμοί) στην διαχείριση των ασφαλιστικών επιχειρήσεων.
Αυτό σημαίνει, καταρχήν, ότι η καταβολή εισφορών για επικουρική ασφάλιση σε ασφαλιστικές επιχειρήσεις αφαιρεί σταδιακά εισφορές από το δημόσιο σύστημα επικουρικής ασφάλισης με τις οποίες θα χρηματοδοτηθούν οι συντάξεις, όχι μόνο των σημερινών (1,2 εκ.) συνταξιούχων επικουρικής ασφάλισης αλλά και των μελλοντικών επικουρικών συνταξιούχων του δημόσιου συστήματος. Το χρηματοδοτικό έλλειμμα, το οποίο θα δημιουργείται από την μείωση των εισφορών, των σημερινών και των μελλοντικών επικουρικών συνταξιούχων, θα καλυφθεί είτε με την σοβαρή μείωση των επικουρικών συντάξεων, είτε από τον Κρατικό Προϋπολογισμό, διαμέσου της φορολογίας, το οποίο στην περίπτωση της χώρας μας, σύμφωνα με υπολογισμούς, εκτιμάται στο επίπεδο των 30 δις ευρώ.
Τα δεδομένα αυτά αναδεικνύουν, με τον πιο εύληπτο και σαφή τρόπο, ότι με την πρόταση αυτή, μεταξύ των άλλων, της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης το δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης τίθεται στο στόχαστρο, με την έννοια του ακρωτηριασμού του (απόσπαση της επικουρικής ασφάλισης) και του πλουτισμού των ασφαλιστικών επιχειρήσεων από την εκμετάλλευση των εισφορών των ασφαλισμένων πελατών της. Επιπλέον, η πρόταση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης θα οδηγήσει, πολίτες που δεν είχαν και δεν θα έχουν σταθερή και συνεχή απασχόληση με ικανοποιητικούς μισθούς, σε συντάξεις, το επίπεδο των οποίων θα τους τοποθετήσει κάτω από την γραμμή του ορίου φτώχειας.
Παράλληλα, με την πρόταση αυτή επιτυγχάνεται σταδιακά, η μετατόπιση του συστημικού κέντρου βάρους από ένα σύστημα κοινωνικής και διαγενεακής αλληλεγγύης σε ένα εξατομικευμένο σύστημα (κεφαλαιοποιητικό ή υπερ-κεφαλαιοποιητικό) τριών πυλώνων, σύμφωνα με τη σχετική Έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.) της 23/11/2005. Έτσι, η σχετική ισορροπία πολιτικής και αγορών ανατρέπεται σε βάρος της άσκησης κοινωνικών πολιτικών και διεύρυνσης του κοινωνικού κράτους, το οποίο συρρικνώνεται από την διευρυνόμενη και ενισχυόμενη από τις αγορές παγκοσμιοποίηση.
Επίσης, τα δεδομένα αυτά αναδεικνύουν την στενή εξάρτηση της λειτουργίας των ασφαλιστικών επιχειρήσεων με την αβεβαιότητα του επενδυτικού κινδύνου, των μεταβολών και των διακυμάνσεων των αγορών, σε βαθμό που όταν απειληθούν με κατάρρευση, όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος, να προσφεύγουν στην βεβαιότητα του διανεμητικού συστήματος και του Κρατικού Προϋπολογισμού. Ακριβώς, αυτή ήταν η μοίρα, μετά 10-15 χρόνια περιπετειών του συστήματος των ατομικών μερίδων ασφάλισης, στο πλαίσιο της στρατηγικής «των απελευθερωμένων κυρίαρχων χρηματοπιστωτικών αγορών και των αποκλεισμένων κοινωνιών» της Παγκόσμιας Τράπεζας, που εφαρμόστηκε στην Χιλή του Πινοσέτ και μετά το 1990 επεκτάθηκε σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και την Βαλτική.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα καταρρεύσεων στον χρηματοπιστωτικό τομέα αποτελούν για παράδειγμα η Lehman Brothers, Bear Stearn, Citigroup , ΑΣΠΙΣ Πρόνοια, AIG , κ.λ.π., την οποία διέσωσε ο Κρατικός Προϋπολογισμός των ΗΠΑ (φορολογία), αναλαμβάνοντας το κόστος ασφαλιστικών συμβολαίων ύψους 85 δις ευρώ. Έτσι, όταν τα αποτελέσματα του συγκεκριμένου συστήματος των ατομικών μερίδων μετά την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 ήταν οδυνηρά, προσέφυγαν στο διανεμητικό σύστημα και στα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία. Το ίδιο και στην Σουηδία, την Ιταλία, την Νορβηγία, κ.λ.π., προκειμένου να απομακρυνθούν από τους κινδύνους των αμιγώς κεφαλαιοποιητικών ταμείων που είχαν δημιουργήσει, προσέφυγαν στο σύστημα της νοητής κεφαλαιοποίησης.
Η παρατήρηση αυτή σημαίνει ότι η συγκεκριμένη πρόταση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έχει σχέση με αντίστοιχα αποτυχημένα πειράματα του παρελθόντος, με κολοσσιαίες συνέπειες, που προώθησαν το Δ.Ν.Τ. και η Παγκόσμια Τράπεζα στην Λατινική Αμερική, την Ασία και την Ανατολική Ευρώπη.
Παράλληλα, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι η πρόταση Μητσοτάκη περί ιδιωτικοποίησης της επικουρικής ασφάλισης συμβάλλει στον περιορισμό της διανεμητικότητας του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης στο επίπεδο του 30%-35% και η υπερ-κεφαλαιοποίηση (ατομικοί λογαριασμοί μη προσδιορισμένων παροχών) καθορίζεται στο επίπεδο του 65%-70% των συνταξιοδοτικών παροχών. Αντίθετα, στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα κεφαλαιοποιητικά στοιχεία των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης αποτελούν κατά μέσο όρο το 30% και τα διανεμητικά-κοινωνικά στοιχεία αποτελούν κατά μέσο όρο το 70% των συνταξιοδοτικών παροχών.
