Αν διαβάσει κάποιος το πρόγραμμα της Ν.Δ, θα θεωρήσει ότι το πρόβλημα της χώρας είναι σχεδόν αποκλειστικά το φορολογικό και μάλιστα η “υπέρμετρη” φορολογία των επιχειρήσεων και δη των μεγαλύτερων.
Αρκεί να μειωθούν κάποιοι φορολογικοί συντελεστές, ήδη μειωμένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, κερδών και μερισμάτων, να μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων και ο ΕΝΦΙΑ (που πρέπει ολοσχερώς να καταργηθεί και να αντικατασταθεί με το ΦΜΑΠ), χωρίς μάλιστα δεσμεύσεις ότι τα ποσά που θα εξοικονομηθούν από τις επιχειρήσεις θα κατευθυνθούν σε επενδύσεις και τότε χαράς ευαγγέλια για την ανάπτυξη.
Η Ν.Δ έχει ένα ειδικό προτέρημα: συνδυάζει τον νεοφιλελευθερισμό με την αγωνία να εμφανιστεί τόσο ανοήτως, απλοϊκώς και εύκολα δουλική στους επιχειρηματίες, ώστε να μοιάζει περισσότερο με αυτόν που κάνει βάδην και θεωρεί ότι τρέχει κατοστάρι.
Αν ο “αυθεντικός” νεοφιλελευθερισμός δεν μπορεί να βγάλει την χώρα μία φορά από την κρίση, η Ν.Δ κακότεχνα νεοφιλελεύθερη αλά ελληνικά δεν το μπορεί χίλιες.
Όπως φυσικά δεν έβγαλε την χώρα από το βαθύ σκοτεινό τούνελ ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βούτηξε στα βαθιά της λογικής της τρόϊκας και των αγορών, χωρίς να ξέρει καθόλου κολύμπι και γνωρίζοντας μόνο να αλώνει το κράτος και να κτίζει διαπλοκές με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και πελατειακά δίκτυα με οικονομικά εξαθλιωμένα στρώματα.
Φυσικά και αυτό το ευτελές και χωρίς καμία λογική, πρόγραμμα της Ν.Δ, δεν μπορεί να εφαρμοσθεί αφού πιθανότατα θα αντιμετωπίσει την δαμόκλειο σπάθη των θεσμών.
Η Ν.Δ δεν δίνει καμία δημοσιονομική κοστολόγηση των μέτρων που προτείνει.
Δεν μας λέει τι δαπάνες θα κόψει για να περιορίσει τους φόρους και κυρίως δεν μας λέει πως θα πείσει την τρόικα, φαντάζομαι όχι με το να βαράει νταούλια, ότι θα πρέπει να μειώσει δραστικά τα πρωτογενή πλεονάσματα στα οποία έχει δεσμευτεί η χώρα και τα οποία έχουν επίδραση στην εξυπηρέτηση (για αποπληρωμή ούτε λόγος) του χρέους, τη στιγμή μάλιστα που για τη μη βιωσιμότητα του τελευταίου, η Ν.Δ ποιεί την νήσσαν
Τέλος, το πρόγραμμα της ΝΔ δεν σχεδόν τίποτα το ουσιώδες παρά μόνο ευχολόγια για τη δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, για τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, για τους μισθούς, τις συντάξεις και ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις , ενώ είναι εντυπωσιακό ότι δεν κάνει καμιά αναφορά στο πως τα καταρρέοντα ασφαλιστικά ταμεία θα αναπληρώσουν τους πόρους των μειωμένων ασφαλιστικών εισφορών.
Η Ελλάδα αυτήν την ώρα χρειάζεται υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης με ένα ουσιαστικό προσανατολισμό και μια μεγάλη δημιουργική έκρηξη παραγωγικότητας και αποτελεσματικών επενδύσεων, πράγματα που θα αλλάξουν θετικά το οικονομικό τοπίο της χώρας και θα δημιουργήσουν ένα μπουμ εκατοντάδων χιλιάδων νέων παραγωγικών θέσεων εργασίας.
Για να προσεγγίσει η χώρα αυτόν τον στόχο πρέπει να απαλλαγεί από την τροϊκανή κηδεμονία και το άγος των μνημονίων και να αποκτήσει την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της. Στο πλαίσιο αυτό χρειάζεται ταυτόχρονα να αποκτήσει την δυνατότητα στοιχειώδους προστασίας της οικονομίας της ένα αξιοκρατικό, ευέλικτο, παραγωγικό και αποτελεσματικό κράτος και την εθνική νομισματική κυριαρχία της ώστε, μαζί με τις υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο τράπεζες, να κινηθεί για ένα μεγάλο σχέδιο προωθημένης χαμηλότοκης ρευστότητας στην οικονομία που θα τροφοδοτήσει ένα ευρύτατο κύμα δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων.
Η χώρα για υπηρετήσει μια τέτοια λογική χρειάζεται ταυτόχρονα ένα απλό εύχρηστο δίκαιο, σταθερό και παραγωγικό φορολογικό σύστημα, χρειάζεται ισχυρή δημοκρατική παιδεία με πυλώνες μια ανεπτυγμένη κατώτερη, μέση και ανώτερη τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση, δίπλα σε αναβαθμισμένα Πανεπιστήμια, ανθρώπινες εργασιακές σχέσεις και ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις σε όλους τους τομείς και σε όλα τα επίπεδα.
Και φυσικά η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει πάραυτα την εκποίηση στρατηγικών της επιχειρήσεων και του εθνικού της πλούτου και να ανακτήσει όσες ξεπούλησε, με στόχο την βαθιά ανασυγκρότηση τους για ένα νέο πρωτοπόρο, καινοτόμο και γνήσια παραγωγικό και αποδοτικό ρόλο τους.
Οι παραπάνω κατευθύνσεις είναι φυσικά εντελώς ενδεικτικές, δείχνουν, όμως, ότι τόσο το πρόγραμμα της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκονται όχι μόνο μακριά από τις απαιτήσεις μιας καθημαγμένης χώρας αλλά και χωρίς καμιά έμπνευση και όραμα, αυτό που μπορούν να υποσχεθούν είναι μόνο βαθύτερη και μακρόχρονη, χωρίς τέλος, κρίση και καταστροφική εξαθλίωση της χώρας και κυρίως της κοινωνίας.