Ένα χάπι- κάψουλα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη χορήγηση δόσεων ινσουλίνης από το στόμα αντί μέσω ενέσεων – όπως είθισται σήμερα για όσους πάσχουν από διαβήτη τύπου 1- αναπτύσσουν ερευνητές του ΜΙΤ.
Σύμφωνα με το ΜΙΤ News, η κάψουλα έχει το μέγεθος βατόμουρου και περιέχει μια μικρή βελόνα φτιαγμένη από συμπιεσμένη ινσουλίνη, η οποία ενεργοποιείται αφού το χάπι φτάσει στο στομάχι. Σε τεστ που έγιναν σε πειραματόζωα, οι ερευνητές έδειξαν πως ήταν δυνατή η χορήγηση επαρκούς ινσουλίνης για τη μείωση του ζαχάρου στο αίμα ώστε να επιτυγχάνονται τα ίδια αποτελέσματα με αυτά που προκύπτουν από τη χρήση ενέσεων, όπως συνηθίζεται. Επίσης, έδειξαν πως η συσκευή μπορεί να προσαρμοστεί για χρήση με άλλα φάρμακα.
«Ελπίζουμε πραγματικά πως αυτός ο νέος τύπος κάψουλας θα μπορούσε κάποια ημέρα να βοηθά διαβητικούς και ίσως οποιονδήποτε χρεάζεται θεραπεία που αυτή τη στιγμή μπορεί να γίνεται μόνο μέσω ένεσης ή μετάγγισης» λέει ο Ρόμπερτ Λάνγκερ, καθηγητής του ΜΙΤ και μέλος του Koch Institute for Integrative Cancer Research- και ένας από τους senior authors της σχετικής μελέτης, στην οποία συμμετείχε επίσης και ο Τζιοβάνι Τραβέρσο, με first author τον τελειόφοιτο του ΜΙΤ Άλεξ Έιμπραμσον. Σημειώνεται πως στην έρευνα συμμετείχαν και επιστήμονες της Novo Nordisk.
Μερικά χρόνια πριν, ο Τραβέρσο, ο Λάνγκερ και συνάδελφοί τους ανέπτυξαν ένα χάπι καλυμμένο με πολλές μικροβελόνες που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να χορηγεί φάρμακα στο στομάχι ή στο λεπτό έντερο. Για τη νέα κάψουλα, οι ερευνητές τροποποίησαν το σχέδιο έτσι ώστε να έχει μόνο μια βελόνα, κάτι που τους επέτρεψε να αποφύγουν τη χορήγηση των φαρμάκων στο εσωτερικό του στομαχιού, όπου μπορεί να διαλυθούν από στομαχικά οξέα πριν επιδράσουν όπως επιθυμείται. Η μύτη της βελόνας αποτελείται από σχεδόν 100% συμπιεσμένη, παγωμένη ινσουλίνη, μέσω της ίδιας διαδικασίας που χρησιμοποιείται για τις ταμπλέτες φαρμάκων.
Εντός της κάψουλας, η βελόνα είναι τοποθετημένη σε ένα ελατήριο που μένει στη θέση του από έναν δίσκο ζάχαρης. Όταν η κάψουλα καταπίνεται, το νερό στο στομάχι διαλύει τον δίσκο, με αποτέλεσμα το ελατήριο να τινάζεται, στέλνοντας τη βελόνα στα τοιχώματα του στομαχιού, όπου δεν υπάρχουν υποδοχείς πόνου, οπότε και οι επιστήμονες εκτιμούν ότι οι ασθενείς δεν θα αντιλαμβάνονται την ένεση. Για να διασφαλιστεί πως το φάρμακο χορηγείται στα τοιχώματα του στομαχιού, οι ερευνητές σχεδίασαν το σύστημα έτσι που, ανεξαρτήτως του τρόπου με τον οποίο η κάψουλα φτάνει στο στομάχι, μπορεί να προσανατολίζεται κατάλληλα. «Μόλις την πάρετε, θέλετε το σύστημα να έρχεται στη σωστή θέση μόνο του, ώστε να διασφαλίζεται η επαφή με τον ιστό» λέει ο Τραβέρσο. Αξίζει να σημειωθεί πως η έμπνευση για αυτή τη διαδικασία προήλθε από ένα είδος χελώντας στην Αφρική.
Όταν η μύτη της βελόνας είναι καρφωμένη στο τοίχωμα του στομαχιού, η ινσουλίνη διαλύεται με ρυθμό τον οποίο ορίζουν οι ερευνητές, ενώ ετοιμάζουν την κάψουλα. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης μελέτης χρειάστηκε περίπου μια ώρα για να απελευθερωθεί ολόκληρη η ποσότητα της ινσουλίνης στο αίμα.