Η νέα επέλαση της Αυτοκρατορίας.
Ήταν αναμενόμενη στις 12-9-2017 η απόρριψη από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου της προσφυγής του δικηγόρου Αλέξη Αναγνωστάκη κατά της Commission μετά την άρνηση των Βρυξελλών να επιτρέψουν τη «πρωτοβουλία πολιτών» για τη συγκέντρωση υπογραφών υπέρ της διαγραφής χρέους για χώρες-μέλη σε κατάσταση ανάγκης.
Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο, ήταν το σκεπτικό του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που βρήκε την ευκαιρία να χτυπήσει μ’ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια, αμφισβητώντας όχι μόνο την αρμοδιότητα της Επιτροπής να επιτρέπει τη διαγραφή χρέους στα πλαίσια της ΕΕ αλλά και την επίκληση του Δικαίου της Ανάγκης για χώρες που έχουν υποστεί καταστροφή από την εφαρμογή οικονομικών μέτρων για τα οποία είναι συνυπεύθυνη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Τέτοιες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου στο Λουξεμβούργο δεν είναι δεσμευτικές σε περίπτωση απευθείας προσφυγών κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης για αποκατάσταση των ζημιών που έχει προκαλέσει σε χώρες-μέλη της. Είναι όμως ενδεικτικές του κλίματος αυταρχισμού και νομιμοποίησης αδικοπραξιών ή εχθροπραξιών που έχει επικρατήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση στη τελευταία 8ετία.
Η επιβολή καθεστώτος υπερεθνικής απολυταρχίας προβλέπεται να ενισχυθεί μετά τις Γερμανικές εκλογές, σύμφωνα με τις εξαγγελίες Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ στο Ευρωκοινοβούλιο στις 13-9-2017 για νέες θέσεις Προέδρου και Υπουργού Οικονομικών, επέκταση σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ του ενιαίου νομίσματος και της αυθαιρεσίας του Eurogroup, Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, κοινή δημοσιονομική «πειθαρχία» κλπ.
Αυτό το πλέγμα δευτερογενούς «δικαίου» και «άτυπων θεσμών» συνεχώς αναβαθμίζεται και εμπλουτίζεται πραξικοπηματικά για να υπονομεύει ή παρακάμπτει τις πρωτογενείς διατάξεις και αρχές νομιμότητας των Ευρωπαϊκών Συνθηκών που δεν είχαν καταφέρει να ανατρέψουν οι απόπειρες δημιουργίας Ευρωσυντάγματος με τα αποτυχημένα δημοψηφίσματα του 2005.
Ταυτόχρονα όμως, στήνεται και ένα αδιαπέραστο «δικονομικό» τείχος απέναντι σε κάθε απόπειρα αυτόνομων πολιτικών πρωτοβουλιών, κινήσεων ή προσφυγών από τη μεριά της «κοινωνίας πολιτών», που αμφισβητούν και καταγγέλλουν την εγκληματική αποικιακή πολιτική των μνημονίων, του ΔΝΤ και της τρόικας υπό Γερμανική καθοδήγηση.
Πρόκληση ανασύνταξης Κοινωνίας Πολιτών
Πρωταρχική επιδίωξη των κυρίαρχων κέντρων εξουσίας στην ΕΕ είναι να θωρακίσουν το Νέο Ολοκληρωτισμό στη Γηραιά Ήπειρο πριν προλάβουν τα δημοκρατικά και προοδευτικά κινήματα να στήσουν τα δικά τους πολιτικά αναχώματα και δράσεις απέναντι στην επέλασή του.
Μέχρι να γίνει αυτό, κάθε ατομική ή συλλογική πρωτοβουλία που αποβλέπει στη Δημόσια Απονομιμοποίηση του Μνημονιακού Καθεστώτος και των Εγκλημάτων του σε επίπεδο Ευρωπαϊκών θεσμών δε σημαίνει περιορισμό της πολιτικής δράσης ή αποκλειστική εξάρτηση από αυτούς.
Συνεπώς, πρέπει να ενθαρρύνεται από τους πολιτικούς σχηματισμούς της Αντίστασης, εφόσον η ανάληψη τέτοιας πρωτοβουλίας ή καμπάνιας δεν ζημιώνει το δηλωμένο Στόχο της περισσότερο απ’ όσο τον ζημιώνει η Πολιτική Απραξία.
Αυτό μπορεί να ακούγεται λογικό, αλλά σπάνια λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από αυτούς που είτε εξιδανικεύουν οποιαδήποτε “δράση” ή “εξέγερση” ως …ιδιώνυμα κατορθώματα, είτε τηρούν αφ’ υψηλού στάση «αναμονής», μέχρι να επέλθει αυθόρμητα η επαναστατική κινητοποίηση και αφύπνιση (από τον «ανεξήγητο λήθαργο») του χειμαζόμενου Λαού.
Το κρίσιμο στοιχείο για την επιτυχία κάθε πρωτοβουλίας «θεσμικής» αντιπαράθεσης με τους μηχανισμούς παραβίασης της δημοκρατικής νομιμότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, είναι η στήριξη που θα έπρεπε να της παρέχουν «θεσμικοί» φορείς εκπροσώπησης της Κοινωνίας Πολιτών, οι οποίοι διαθέτουν τις γνώσεις και τα μέσα για να ανταπεξέλθουν σε δημόσια αντιπαράθεση αυτής της μορφής.
Συνήθως το επιχείρημα της “απουσίας λαϊκής αντίδρασης” χρησιμοποιείται από “καθ’ ύλην αρμόδιους και επαΐοντες” δικηγόρους, δημοσιογράφους, δημοσιολόγους, πανεπιστημιακούς καθηγητές, ακαδημαϊκούς κλπ. για να δικαιολογήσει την δική τους εγκληματική αμέλεια και παράβαση καθήκοντος (κατ’ εξακολούθηση), είτε των ιδίων προσωπικά, είτε των συλλογικών τους οργάνων.
Η αδιαφορία, αν όχι συνενοχή των συλλογικών επαγγελματικών φορέων και σωματείων ή επιμελητηρίων, στη διαιώνιση του μνημονιακού καθεστώτος στην Ελλάδα, γίνεται ιδιαίτερα προκλητική σε περιπτώσεις όπου το καθήκον αυτεπάγγελτης παρέμβασης για προάσπιση του Δημοσίου Συμφέροντος είναι κατοχυρωμένο τόσο στο Σύνταγμα όσο και στα Καταστατικά των θεσμών που τους εκπροσωπούν (πχ. ΤΕΕ, ΔΣΑ, Ακαδημία Αθηνών).
Ολόκληρος ο 8ετής δικαστικός αγώνας γύρω από την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ/Γεωργίου, με την παραποίηση των στοιχείων δημοσίου ελλείμματος, χρέους και ΑΕΠ του 2009, θα είχε διαφορετική έκβαση, πολύ πιο σύντομα, αν μια χούφτα ευσυνείδητων κρατικών και δικαστικών λειτουργών που κρατούν ακόμα την υπόθεση ζωντανή, είχαν εγκαίρως πλαισιωθεί, με συνέπεια, από κόμματα του αντιμνημονιακού τόξου και του Ευρωκοινοβουλίου, όπως και από την παράσταση πολιτικής αγωγής εκ μέρους δικηγορικών που προσκλήθηκαν για το σκοπό αυτό.
Η Παγίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
Οι ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του Ευρωολοκληρωτισμού, από την άλλη μεριά, γνωρίζουν άριστα αυτές τις αδυναμίες της Κοινωνίας Πολιτών στις χώρες ΕΕ, ώστε να έχουν στήσει “παγίδες” εξουδετέρωσης αντιστοίχων πρωτοβουλιών που θα μπορούσαν να ανακόψουν την επέλαση της Αυτοκρατορίας.
Μια τέτοια παγίδα είναι και η “πρόβλεψη” της Συνθήκης ΕΕ για “Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών” που επιτρέπει τη συλλογή ενός εκατομμυρίου υπογραφών με την οποία θα καλούσαν την Επιτροπή να προτείνει αλλαγή ή βελτίωση της κείμενης νομοθεσίας.
Η Επιτροπή όμως έχει θέσει ως “προαπαιτούμενο” για την “καταχώρηση” τέτοιας πρωτοβουλίας την …αξιολόγηση του αιτήματος κατά πόσον εμπίπτει ή όχι στο “πλαίσιο αρμοδιοτήτων” της Επιτροπής.
Φυσικά, κάθε αίτημα για νομοθετική ρύθμιση που δεν προβλέπεται από τις υπάρχουσες Συνθήκες θα μπορούσε να θεωρηθεί πως ΔΕΝ εμπίπτει στο υπάρχον “πλαίσιο αρμοδιοτήτων” της Επιτροπής, οπότε η πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών απορρίπτεται προτού καλά-καλά αναληφθεί από τους εμπνευστές της.
Στην περίπτωση όμως της πρωτοβουλίας του δικηγόρου Αλέξιου Αναγνωστάκη, η αρχική απόρριψη του αιτήματος από την Επιτροπή τον Σεπτέμβριο του 2012, οδήγησε και στο “δεδικασμένο” απόρριψης της μετέπειτα προσφυγής του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε το Σεπτέμβριο του 2015, ότι “η Επιτροπή δεν έχει τη δυνατότητα να προτείνει στο νομοθέτη της Ένωσης (δηλαδή στον εαυτό της ή στο Συμβούλιο Κορυφής) την καθιέρωση αρχής κατά την οποία το δημόσιο χρέος των χωρών που βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης θα έπρεπε να μπορεί να διαγραφεί”.
Ο κ. Αναγνωστάκης όμως δεν αρκέστηκε στο “δεδικασμένο” της πρωτόδικης απόφασης για να αναθεωρήσει τη προσφυγή του σε πιο μαχητική κατεύθυνση, αλλά προχώρησε και σε αίτηση αναίρεσης στην Ολομέλεια του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Το Δικαστήριο εξέδωσε λοιπόν στις 12/9/2017 την οριστική και αμετάκλητη απόρριψη της αρχικής αίτησης διενέργειας συγκέντρωσης υπογραφών του κ. Αναγνωστάκη (του 2012!!!) επικυρώνοντας το σκεπτικό της πρωτόδικης απόφασης στο σύνολό του, που περιλαμβάνει δύο σκέλη:
1. Απόρριψη του αιτήματος “νομοθετικής καθιέρωσης γενικού και μόνιμου μηχανισμού διαγραφής του χρέους” ως χρηματοδοτική ενίσχυση της Ένωσης σε κράτος μέλος που “αντιμετωπίζει δυσχέρειες οφειλόμενες σε έκτακτες περιστάσεις που εκφεύγουν από τον έλεγχό του”.
2. Απόρριψη του αιτήματος για ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΕΠΙΚΛΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ όταν “το Συμβούλιο λαμβάνει μέτρα για να ενισχυθεί ο συντονισμός και η εποπτεία της ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ των κρατών μελών της Ευρωζώνης και για να χαράσσονται οι προσανατολισμοί οικονομικής πολιτικής που αφορούν τα κράτη αυτά”.
Έτσι όμως, τί πέτυχε ο κ. Αναγνωστάκης με την επιμονή του να εξαντλήσει όλα τα “ένδικα μέσα” ενάντια σε μια γελοία και προβλέψιμη απόρριψη (από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή) της αίτησής του να συγκροτήσει μια υποτυπώδη “πρωτοβουλία πολιτών” για συγκέντρωση υπογραφών υπέρ διαγραφής χρέους;
Κατάφερε το δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων να εκδώσει τελεσίδικη απόφαση με την οποία απορρίπτει την Επίκληση Κατάστασης Ανάγκης η οποία έχει προκληθεί στην Ελλάδα από το καθεστώς των μνημονίων και την εγκληματική αυθαιρεσία της τρόικας!!!
Απομένει στα κόμματα του δημοκρατικού αντιμνημονιακού τόξου και των συλλογικών οργάνων της κοινωνίας των πολιτών, να συναγάγουν τα συμπεράσματά τους, και να συγκροτήσουν αυτόνομες κινήσεις Απονομιμοποίησης και Ανατροπής των Ευρωπαϊκού νομικού και θεσμικού οπλοστασίου που κινείται εχθρικά προς τη δημοκρατία και τα λαϊκά συμφέροντα.
ΠΗΓΕΣ:
Δελτίο Τύπου και Περίληψη της Απόφασης:
https://curia.europa.eu/…/applic…/pdf/2017-09/cp170093el.pdf
Πλήρες κείμενο:
http://curia.europa.eu/juris/document/document_print.jsf…
