Ο Ελληνισμός βρίσκεται σε ψυχρό, προς το παρόν, πόλεμο με τη νέο-οθωμανική αναθεωρητική Τουρκία, η οποία ήδη διεξάγει εναντίον του υβριδικές επιχειρήσεις. Το θέμα δεν είναι αν θα υπάρξει πολεμική σύγκρουση – περιορισμένη ή γενικευμένη – αλλά το πότε αυτή θα γίνει. Το αναπόφευκτο της σύγκρουσης προκύπτει από τη φιλοδοξία της Τουρκίας να καταστεί περιφερειακή ηγεμονική δύναμη στη Μέση Ανατολή και σε Ανατολική Μεσόγειο – Αιγαίο Πέλαγος.
Στον σημερινό κρατο-κεντρικό κόσμο, το Διεθνές Δίκαιο εφαρμόζεται a la carte, σύμφωνα με την κρατική ισχύ, που αποτελεί το κυριότερο νόμισμα στη διεθνή πολιτική. Δεν υπάρχει «διεθνής αστυνομία» που να φροντίζει για την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου, όπως γίνεται στο εσωτερικό ενός κράτους, όπου η αστυνομία επιβάλλει την εφαρμογή των νόμων και συλλαμβάνει τους παραβάτες. Ουσιαστικά το Διεθνές Δίκαιο εφαρμόζεται ανάλογα με τη στρατιωτική, ναυτική και αεροπορική ισχύ των αντιπαρατιθέμενων κρατών. Η επίκληση του Διεθνούς Δικαίου είναι το άλλοθι ετεροπροσδιορισμένων, δειλών, φοβικών ή αφελών πολιτικών ηγεσιών που δε θέλουν να αναλάβουν το κόστος της υπεράσπισης των έσχατων εθνικών συμφερόντων μέσω της συνεχούς αναβάθμισης της πολιτικής, διπλωματικής, οικονομικής, κοινωνικής και στρατιωτικής ισχύος. Από την αρχαιότητα ο μεγάλος Θουκυδίδης (Διάλογος Αθηναίων – Μηλίων) είχε επισημάνει: «Κουβέντα και διαπραγματεύσεις για το τι είναι σωστό και δίκαιο γίνονται μόνο μεταξύ ισοδύναμων, αλλιώς ο ισχυρότερος επιβάλλει αυτά που η ισχύς του επιτρέπει να επιβάλλει, ο δε αδύναμος υπομένει αυτά που η αδυναμία του τον αναγκάζει να αποδέχεται».
Ένα κράτος-έθνος είναι κυρίαρχο και ασφαλές όταν δεν είναι αναγκασμένο να θυσιάσει τα νόμιμα συμφέροντά του προκειμένου να αποφύγει τον πόλεμο και είναι ικανό, εάν απειληθεί, να τα υπερασπιστεί ακόμα και με προσφυγή σε πόλεμο. Σε τελική ανάλυση, δικό μας είναι ό,τι μπορούμε να υπερασπιστούμε.
Έξι απειλές
Η νέο-οθωμανική και αναθεωρητική Τουρκία, ισχυροποιούμενη συνεχώς, τις τελευταίες δεκαετίες, ξεδιπλώνει τις απειλητικές διαθέσεις της για το γεωπολιτικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας και την εξάλειψη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ελληνικής ανεξάρτητης κρατικής οντότητας. Συγκεκριμένα:
1) Απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο (casus belli) αν επιχειρήσει, όπως έχει δικαίωμα από τη διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS III του 1982), να επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια. Η σχετική απόφαση της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης ψηφίστηκε τον Ιούνιο του 1995, ένα χρόνο μετά την κύρωση από τη χώρα μας της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας. Από τότε μέχρι σήμερα καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει να ασκήσει τα δικαιώματα της που κατοχυρώνονται από το Διεθνές Δίκαιο.
2) Παραβιάζει καθημερινά τα ελληνικά σύνορα επειδή δεν αναγνωρίζει τα 10 ναυτικά μίλια του ελληνικού εναέριου χώρου. Καμιά σοβαρή χώρα στον κόσμο δε θα αποδεχόταν τη συνεχή παραβίαση των συνόρων της. Παρά τις κοστοβόρες, σε καύσιμα και υλικό, αναχαιτίσεις από τα ελληνικά μαχητικά, η αξιοπιστία της χώρας σε φίλους, συμμάχους και εχθρούς καταρρακώνεται λόγω της ανοχής και αδυναμίας που επιδεικνύει. Η Τουρκία κατέρριψε το Νοέμβριο του 2015 το μοναδικό ρωσικό μαχητικό που παραβίασε για λίγα δευτερόλεπτα τον εναέριο χώρο της. Η πανίσχυρη Ρωσία δεν προέβη σε καμιά στρατιωτική αντίδραση κατά της Άγκυρας, περιορίστηκε σε προσωρινές οικονομικές κυρώσεις.
3) Αμφισβητεί το καθεστώς κατοικημένων ελληνικών νησιών που θεωρεί ότι κατέχονται παράνομα από την Ελλάδα ή αποτελούν «γκρίζες ζώνες». Επίσημα αμφισβητείται η ελληνικότητα 18 νησιών και βραχονησίδων, ενώ ανεπίσημα, περίπου 150. Τα Ίμια θεωρούνται επίσημα από την τουρκική κυβέρνηση εθνικό της έδαφος και άρα, αν κάποιος αποβιβαστεί σ’ αυτά, θα έχει παραβιάσει την εδαφική κυριαρχία της. Οι ελληνικές κυβερνήσεις υποστηρίζουν ότι τα Ίμια είναι ελληνικά, αλλά κανείς Έλληνας δεν μπορεί να ανέλθει σ’ αυτά ούτε να υψωθεί η ελληνική σημαία. Τι ελληνικό νησί είναι αυτό; Κάτι ανάλογο γίνεται και με το Μικρό – Μεγάλο Ανθρωποφάς, στους Φούρνους της Ικαρίας και πολλές άλλες βραχονησίδες.
4) Δεν αναγνωρίζει ότι τα νησιά του Αιγαίου και το σύμπλεγμα του Καστελόριζου δικαιούνται Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) 200 ναυτικών μιλίων, όπως προβλέπεται από τη διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Αντίθετα υποστηρίζει ότι τα ελληνικά νησιά «κάθονται» πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας και το μόνο που δικαιούνται είναι χωρικά ύδατα 6 μιλίων. Ουσιαστικά επιδιώκει το διαχωρισμό του Αιγαίου Πελάγους στη μέση, στον 25ο μεσημβρινό. Λόγω αυτής της τουρκικής θέσης οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν τολμήσει μέχρις στιγμής να ανακηρύξουν (όχι να οριοθετήσουν) ΑΟΖ, αποστέλλοντας τα σχετικά έγγραφα στον ΟΗΕ. Η Τουρκία, από την πλευρά της, θα αρνηθεί να αναγνωρίσει την ελληνική ΑΟΖ, όπως έκανε και με την ΑΟΖ της Κύπρου. Η οριοθέτηση, με τις ενδιαφερόμενες χώρες (π.χ. Κύπρος, Αίγυπτος, Ιταλία κλπ) θα ακολουθήσει της ανακήρυξης. Ο φόβος της τουρκικής αντίδρασης έχει καταστήσει όλο το Αιγαίο Πέλαγος και η περιοχή μεταξύ Ρόδου και Κύπρου «γκρίζα ζώνη» για τις έρευνες υδρογονανθράκων. Παράλληλα η ελληνική πλευρά συνεχίζει επί δεκαετίες τις ατελέσφορες συζητήσεις για οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, εξυπηρετώντας έτσι τα τουρκικά συμφέροντα. Ό,τι δεν τολμάει να κάνει η Ελλάδα το τόλμησε η μικρή και αδύναμη Κύπρος, το 2004, υπό την ηγεσία του Τάσου Παπαδόπουλου.
5) Επιδιώκει, σε πρώτη φάση, συγκυριαρχία στη Δυτική Θράκη χρησιμοποιώντας το μουσουλμανικό πληθυσμό ως «στρατηγική μειονότητα». Πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι το τουρκικό αίτημα για εκλογή των μουφτήδων (Ξάνθης – Κομοτηνής) από τους πιστούς της περιοχής. Έτσι οι μουσουλμάνοι της Θράκης θα αποκτήσουν δική τους, επίσημη και αναγνωρισμένη, πολιτικό-θρησκευτική ηγεσία. Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατά την επίσκεψή του στη Θράκη, το Δεκέμβριο του 1917, αποκάλεσε «ομοεθνής του» τους μουσουλμάνους, δηλαδή, Τούρκους, παρ’ ότι η Συνθήκη της Λωζάννης αναφέρεται σε μουσουλμανική και όχι τουρκική μειονότητα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, επί δεκαετίες για μικροκομματικούς – εκλογικούς λόγους, αδιαφορούν για την υπονομευτική δράση της Τουρκίας και έχουν αφήσει τους Πομάκους και τους Ρομά της Θράκης έρμαιο του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής. Μέσω της εγκληματικής χωριστής εκπαίδευσης των μουσουλμανο-παίδων καλλιεργείται σ’ όλη τη μειονότητα η τουρκική εθνική συνείδηση. Παράλληλα έχει εγκατασταθεί στη Θράκη η τουρκική Ziraat Bankasi (Αγροτική Τράπεζα) που δίνει δάνεια στους μουσουλμάνους για αγορά γης και άλλων ακινήτων, συνδέοντας τη θρησκευτική-πολιτιστική με την οικονομική εξάρτηση από τη «μητέρα πατρίδα».
6) Κατέχει, από το 1974, το 37,5% του εδάφους της Κύπρου και επιδιώκει τη γεωπολιτική επικυριαρχία της σ’ ολόκληρη τη νήσο μέσω μιας Διζωνικής – Δικοινοτικής Ομοσπονδίας δύο ισότιμων κυρίαρχων κρατιδίων. Δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία την οποία θεωρεί «εκλιπούσα», άρα ούτε τα δικαιώματά της ως ανεξαρτήτου κράτους στην ΑΟΖ της.
Το τελευταίο διάστημα η Τουρκία εντείνει τις προκλήσεις της γύρω από τα Ίμια, στην ΑΟΖ της Κύπρου με την παρεμπόδιση, δια στρατιωτικών μέσων, της διενέργειας γεωτρήσεων από ξένες εταιρείες (ENI) και με εμβολισμούς σκαφών του Πολεμικού Ναυτικού και του Λιμενικού Σώματος (κανονιοφόρος «Αρματολός», περιπολικό «Γαύδος»). Παράλληλα, με τη σύλληψη και ομηρία δύο ελλήνων στρατιωτικών στον Έβρο, προσπάθησε να εκβιάσει την Ελλάδα απαιτώντας ανταλλάγματα (παράδοση των οκτώ τούρκων στρατιωτικών που έλαβαν άσυλο), που θα καταρρακώσουν την οποιαδήποτε αξιοπιστία της. Η απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών (κρατήθηκαν 5,5 μήνες στις φυλακές της Ανδριανούπολης) έγινε στα πλαίσια μιας τακτικής επαναπροσέγγισης με τις χώρες της Ε.Ε., όταν οξύνθηκαν οι αμερικανο-τουρκικές σχέσεις. Το ίδιο κάνει και με τον αμερικανό πάστορα Άντριου Μπράσον, τον οποίον θέλει να ανταλλάξει με ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν, που ζει στις ΗΠΑ, καθώς και με αρκετούς ευρωπαίους πολίτες. Πρόκειται για την προσφιλή στην ηγεσία της Τουρκίας «διπλωματία των ομήρων», που την κατατάσσει στην κατηγορία των ωμών εκβιαστών σε διεθνές επίπεδο.
Η πολεμική οικονομία
Οι απειλές και διεκδικήσεις της νεο-οθωμανικής Τουρκίας εις βάρος του Ελληνισμού αλλά και εις βάρος άλλων κρατών και λαών της περιοχής εδράζονται σε μια συνεχώς αυξανόμενη στρατιωτική ισχύ, που χρηματοδοτείται από την οικονομική μεγέθυνση της. Η Τουρκία μ’ ένα ΑΕΠ περίπου τετραπλάσιο του ελληνικού, μπορεί να πληρώνει πολλαπλάσια χρήματα για οπλικά συστήματα και να διατηρεί αριθμητικά μεγαλύτερες ένοπλες δυνάμεις. Οι αμυντικές δαπάνες της Τουρκίας, το 2016, ανήλθαν σε 13,7 δις δολάρια έναντι 3,4 δις ευρώ των ελληνικών. Η οικονομική καταστροφή της Ελλάδας από τα Μνημόνια, προκειμένου να παραμείνει στο ευρώ, μεταβάλλει δραματικά τους συντελεστές ισχύος μεταξύ των δύο χωρών.
Ιδιαίτερη έμφαση έχει δώσει η Τουρκία, τα τελευταία χρόνια στην ανάπτυξη της, κρατικής και ιδιωτικής, πολεμικής βιομηχανίας της, ενώ η αντίστοιχη ελληνική καταρρέει λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων, αφού ότι περισσεύει το παίρνουν οι δανειστές. Η γειτονική χώρα προχωρεί στην κατασκευή 250 αρμάτων μάχης (Altay), 336 οχημάτων μεταφοράς προσωπικού, ναυπηγεί 12 κορβέτες (Milgem) και σχεδιάζει τη ναυπήγηση 4 φρεγατών (TF-2000), κατασκευάζει 91 επιθετικά ελικόπτερα (T-129 Atak), σχεδιάζει την κατασκευή δικού της μαχητικού αεροσκάφους 5ης γενιάς (TF-X), ενώ κατασκευάζει διάφορους τύπους μη επανδρωμένων αερο-οχημάτων (drones). Παράλληλα κατασκευάζει πυραυλικά συστήματα εδάφους-εδάφους, όπως ρουκέτες (Kasirga) με βεληνεκές 120 χιλιόμετρα και βαλλιστικούς πυραύλους (Bora – Yilidirim) με βεληνεκές ως 500 χιλιόμετρα, ενώ σχεδιάζει την κατασκευή πυραύλου τύπου Cruise. Ακόμη κατασκευάζει αντιαρματικά όπλα, ραντάρ, συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου (Coral) και αποστέλλει στρατιωτικούς δορυφόρους. Επίσης το 2019 θα καθελκυστεί το πρώτο τουρκικό σκάφος αμφίβιας εφόδου (LHD) «Anadolou». Πρόκειται για μίνι αεροπλανοφόρο, που θα φέρει 12 αεροσκάφη STOVL (βραχείας απονήωσης και κάθετης προσνήωσης) και ισάριθμα ελικόπτερα καθώς και αριθμό αποβατικών σκαφών. Το «Anadolou», που βασίζεται σε ισπανική τεχνογνωσία, θα είναι εγχώριας κατασκευής σε ποσοστό 68%. Τέλος η Τουρκία έχει παραγγείλει 4 συστοιχίες ρωσικών αντιαεροπορικών-αντιβαλιστικών πυραύλων S-400 και πάνω από 100 αμερικανικά αεροσκάφη F-35 (SΤΕΑΛΤΗ). Λόγω της όξυνσης των αμερικανο-τουρκικών σχέσεων οι ΗΠΑ πάγωσαν προσώρας την παράδοση των F-35, αλλά το θέμα είναι αρκετά περίπλοκο γιατί η Τουρκία είναι συμπαραγωγός, μαζί με άλλες χώρες, του αεροσκάφους της Lockheed-Martin.Η οικονομία της Τουρκίας παίρνει σταδιακά χαρακτηριστικά πολεμικής οικονομίας λόγω του σημαντικότατου μεγέθους της αμυντικής βιομηχανίας της. Σε αντίθεση, η ελληνική αμυντική βιομηχανία, τα τελευταία χρόνια, έχει αφεθεί σε πλήρη παρακμή.
Όλοι αυτοί οι εξοπλισμοί δε γίνονται για να χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά κατά του Ελληνισμού μόλις παρουσιαστεί ένα «παράθυρο ευκαιρίας», αλλά αποσκοπούν στο να καταστήσουν την Τουρκία, σε βάθος χρόνου, υπολογίσιμη στρατιωτικά δύναμη και τότε οι Μεγάλες Δυνάμεις να της αναγνωρίσουν, αναγκαστικά, ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή της Ευρασίας. Οι τουρκική πολεμική βιομηχανία συνεργάζεται με ξένες βιομηχανίες απ’ όλο τον κόσμο εισάγοντας υψηλή τεχνολογία που διαχέεται σ’ όλη την οικονομία της και ήδη κάνει σημαντικές εξαγωγές (1,6 δις το 2016) αμυντικών συστημάτων σ’ άλλες χώρες. Υπολογίζεται ότι περίπου το 60% των οπλικών συστημάτων της Τουρκίας είναι εγχώριας παραγωγής και έτσι προοδευτικά γίνεται αυτοδύναμη στρατιωτικά. Η τουρκική πολεμική βιομηχανία αποτελεί τεράστια απειλή για τον Ελληνισμό, αφού αναβαθμίζει συνεχώς τη γεωστρατηγική ισχύ της γειτονικής χώρας. Χαρακτηριστική της τουρκικής φιλοσοφίας για τους εξοπλισμούς είναι η δήλωση που είχε κάνει ο πρώην πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου: «Η οικονομική και η στρατιωτική ισχύς προχωρούν παράλληλα. Η μοίρα μιας χώρας που δεν μπορεί να παράγει τα δικά της τανκς, αεροπλάνα και πλοία θα εναποτεθεί στα χέρια των χωρών εκείνων που έχουν αυτή τη δυνατότητα».
Ο σημερινός συσχετισμός στρατιωτικής ισχύος μέσα στην ερχόμενη πενταετία θα γίνει καταθλιπτικός για τον Ελληνισμό. Η χώρα μας βρίσκεται σε σταδιακή διαδικασία αφοπλισμού για να μπορεί να αποπληρώνει τους δανειστές. Πόλεμο και γεωπολιτική αναταραχή έχουμε όταν δεν υπάρχει ισορροπία δυνάμεων και κυριαρχεί πολιτικός ανορθολογισμός. Αν οι πολιτικές ηγεσίες σε Ελλάδα και Κύπρο δεν απαλλαγούν από τις ψευδαισθήσεις τους και δε λάβουν επειγόντως τα αναγκαία μέτρα (πολιτικά, διπλωματικά, στρατιωτικά, οικονομικά, κοινωνικά) τότε θα βρεθούν μπροστά σ’ ένα τραγικό δίλημμα: Είτε θα οδηγηθούν σε μια πολεμική σύγκρουση, μικρής ή μεγάλης κλίμακας, με προκαθορισμένο δραματικό αποτέλεσμα είτε θα υποταχθούν στις τουρκικές απαιτήσεις προκειμένου να αποφύγουν τη στρατιωτική ήττα. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις η νεο-οθωμανική Τουρκία θα έχει πετύχει το στόχο της να καταστήσει την Ελλάδα και την Κύπρο γεωπολιτικούς δορυφόρους της. Καμιά νηφαλιότητα και καμιά ψυχραιμία απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις δεν είναι ικανές να αποτρέψουν τον εξ’ ανατολών κίνδυνο. Εκτός αν κάποιοι εννοούν ότι η άνευ όρων παράδοση θα γίνει με «νηφαλιότητα και ψυχραιμία». Ο τρόπος που το ελληνικό πολιτικό σύστημα των ετερο-προσδιορισμένων μνημονιακών κομμάτων του ευρωμονόδρομου αντιμετωπίζει την άμυνα της χώρας μας οδηγεί σε συνολική εθνική ευθανασία.
Ο Ελληνισμός δεν μπορεί αλλά και δε χρειάζεται να ακολουθήσει την Τουρκία σ’ ένα ποσοτικό ανταγωνισμό εξοπλισμών. Εκείνο που χρειάζεται είναι να εξασφαλίσει ποιοτική και τεχνολογική υπεροχή, καθώς και να αποκτήσει άμεσα ορισμένα οπλικά συστήματα (π.χ. πύραυλοι εδάφους-εδάφους και εδάφους-αέρος) που θα του επιτρέπουν να απαντήσει με ένα συντριπτικό αρχικό πλήγμα σε περίπτωση που δεχτεί επίθεση. Γι’ αυτό όμως απαιτείται η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας μας να είναι αποφασισμένη να κάνει χρήση της στρατιωτικής ισχύος και όχι να επιδιώκει τον κατευνασμό με κάθε τρόπο. Χρειάζεται πειστικό στρατηγικό δόγμα αποτροπής. Ο αντίπαλος θα πρέπει να γνωρίζει ότι το κόστος που θα πληρώσει θα είναι μεγαλύτερο από το όφελος που επιδιώκει να επιτύχει. Αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος αποφυγής ενός πολέμου. Όπως λέει ένα ρωμαϊκό ρητό (Πούμπλιος Φλάβιος Βεγέτιος): «Αν θες ειρήνη να προετοιμάζεσαι για πόλεμο». Παράλληλα θα πρέπει να ενισχυθεί η υπάρχουσα αμυντική βιομηχανία, ιδιαίτερα στον τομέα του ηλεκτρονικού και δίκτυο-κεντρικού πολέμου, των όπλων ακριβείας και των μη επανδρωμένων αεροσκαφών μάχης (UCAV), που μπορούν να υποκαταστήσουν, σε σημαντικό βαθμό, στο ελληνο-τουρκικό σύστημα τα πανάκριβα αεροσκάφη 5ης γενιάς.
Ο υβριδικός πόλεμος
Εκτός της απειλής μέσω των στρατιωτικών εξοπλισμών, η νέο-οθωμανική Τουρκία διεξάγει ήδη, κατά της Ελλάδας, επιχειρήσεις υβριδικού πολέμου. Η σημαντικότερη απ’ αυτές είναι ο έλεγχος των μεταναστευτικών ροών. Η ελληνική αλλά και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι όμηροι της δυνατότητας της Τουρκίας να στέλνει κύματα μεταναστών και προσφύγων στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Η Άγκυρα έχει εργαλειοποιήσει, από χρόνια, τις μεταναστευτικές ροές και τις χρησιμοποιεί για να αποκομίζει πολιτικά και οικονομικά οφέλη, καθώς και να εκφοβίζει την ελληνική πλευρά που είναι ανίκανη, λόγω ιδεοληψιών, να αντιμετωπίσει την απειλή. Η Πολιτική Εθνικής Ασφάλειας, πέραν της εθνικής άμυνας, αποβλέπει στην αντιμετώπιση των εξωτερικών απειλών που διαβρώνουν οικονομικά, κοινωνικά, και δημογραφικά την εθνική συνοχή.
Αποτρεπτική ή κατευναστική πολιτική;
Οι ελληνικές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν, διαχρονικά, την τουρκική απειλή με στρατηγική κατευνασμού αντί μιας εύρωστης αποτροπής. Η κατευναστική στρατηγική δίνει στην απέναντι πλευρά μηνύματα ότι ο φόβος και η ανασφάλεια κατέχουν την ελληνική πολιτική ηγεσία. Κατευναστική στρατηγική σημαίνει ήττα χωρίς πόλεμο. Αντίθετα, αποτρεπτική στρατηγική σημαίνει υπεράσπιση των ζωτικών εθνικών συμφερόντων χωρίς την αναγκαιότητα προσφυγής σε πόλεμο. Είναι απαραίτητο όμως η αποτρεπτική στρατηγική να είναι αξιόπιστη, δηλαδή, ο αντίπαλος να γνωρίζει ότι υπάρχει η αποφασιστικότητα να χρησιμοποιηθεί χωρίς δισταγμό η στρατιωτική ισχύς. Παράλληλα, να είναι επαρκής, δηλαδή, ο αντίπαλος να ξέρει ότι μπορεί να δεχτεί πλήγματα εναντίον στρατηγικών στόχων που θα παραλύσουν τη μαχητική ικανότητά του. Τέλος, θα πρέπει να σταλεί εγκαίρως το μήνυμα στην Τουρκία ότι οποιοδήποτε τμήμα ελληνικού εδάφους ή νησίδας στο Αιγαίο είναι ένα αδιαίρετο επιχειρησιακό σύνολο και κατά συνέπεια μια επίθεση σε οποιοδήποτε σημείο δε θα περιοριστεί σε τοπικό επίπεδο (κατάληψη – ανακατάληψη βραχονησίδας), αλλά θα προκαλέσει αντιπαράθεση μεγάλης κλίμακας και άμεσα θα υπάρξει ένα ολοκληρωτικό προληπτικό κτύπημα με χρήση της μέγιστης δυνατής στρατιωτικής ισχύος, σ’ όλο το έδαφός της. Αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος αποφυγής ενός πολέμου τον οποίον δεν έχει κανένα λόγω να επιδιώκει η χώρα μας.
* Το κείμενο αυτό αποτελεί τμήμα του κεφαλαίου «Εθνικές απειλές» του νέου βιβλίου του Νίκου Ιγγλέση «Στρατηγικές επιλογές επιβίωσης του Ελληνισμού» που θα κυκλοφορήσει τον προσεχή Οκτώβριο, από τις εκδόσεις «ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ». Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» στις 8-9-2018, με τίτλο: «Οι άγριες διαθέσεις της Τουρκίας για γεωπολιτικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας…».
